เมีย(ขัดดอก)มาเฟีย

ซานเดอร์ ราเซ (เล็ก) อายุ 35 ปี เขาเป็นเพียงผู้ชายแสนดีที่มีความรัก แต่ทุกอย่างกลับพังทำให้เขาเกลียดผู้หญิง เกลียดความรัก และหนีทุกอย่างมาเป็นเพียงชาวไร่ที่เมืองไทย ดอกแก้ว หรือหนูแก้ว อายุ 20 ปี แค่สาวใช้ที่คอยมาทำความสะอาด แต่พอเจอเขาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาคือสามีของเธอใครก็ห้ามพูดถึง ไม่งั้นเจ็บตัว นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นลูกของ ป้าน่ะเมียผมนะ 25+++ ใครที่เข้ามาอ่านแนะนำให้ไปอ่านรุ่นพ่อแม่ก่อนนะจ้ะได้เข้าใจที่มาของตัวละคร นิยายเรื่องนี้จะประกอบไปด้วยทั้งหมดห้าตอนด้วยกัน 1.ป้าน่ะเมียผมนะ 2.ร้าย ย้อน รัก 3.ถึงร้ายก็รัก นายมาเฟียจอมโหด 4.นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด 5.แค้นรักของนายมาเฟีย 6.ล้างแค้นหัวใจ 25+++(พระเอกร้าย นางเอกปากจัด) 7.ผัวแก่ 25++( nc ไม่อั้น )

ลีวาย เจ้าพ่อแห่งแดนมังกรเดือด มาเฟียอันดับต้นๆของเอเชีย เขาเป็นคนที่นิ่งเงียบและเย็นชาที่สุด แต่กลับต้องมาปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันกับเด็กสาวที่พ่อเลี้ยงเธอเอามาขัดดอก พัชชา เด็กสาววัยแรกแย้ม ชีวิตเธอต้องอยู่ในกำมือของเขา เจ้าพ่อแห่งแดนมังกรเดือด เมื่อพ่อเลี้ยงของเธอนำเธอไปขัดดอกให้กับเขา ชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร โปรดติดตาม

เขาทำลายเธอ เพียงเพราะเชื่อผู้หญิงอีกคน ความเจ็บปวดทำให้เธอหลีกหนีพร้อมลูกในท้อง และตั้งใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เขากลับตามหาบดขยี้ ครอบครอง กักขัง เธอไว้ภายใต้อ้อมแขน ไม่ยินยอมให้เธอห่างหายไปไหน จนกระทั่งความจริงเปิดเผย เธอจึงเดินจากมา ต่อจากนี้ แม้เขาคุกเข่าหรือตายตรงหน้า เธอก็ไม่แคร์! *********** ร่างบางถูกอุ้มพาดบ่า คนโดนอุ้มดิ้นรน แต่กลับไม่เป็นผล ประตูห้องนอนเปิดออก เธอถูกโยนลงบนเตียง คนสวยทะลึ่งพรวดเพื่อหนี แต่กลับถูกผลักดันจนอยู่ใต้ร่างอีกฝ่าย “คุณคิดจะทำอะไรอนาวิน!” เธอร้องถามเสียงสั่น ต่อให้อยู่ด้วยกัน ในคฤหาสน์หลังนี้ อนาวินแทบไม่เคยแตะต้องเธอมาก่อนเลย มีเพียงแค่กอดจูบ ตอนนั้นเธอคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ แต่จากที่เห็นตอนนี้มันไม่ใช่เลย “ฉันจะให้เธอเป็นนางบำเรอดีไหมภริดา” “หยุดความคิดอุบาทว์ของคุณซะ เยาวเรศสุดที่รักคุณกำลังรออยู่ ไปขอให้นังนั่นขึ้นเตียงกับคุณสิ!”

"จากนี้ไปเหมยคือผู้หญิงของกู..! ถ้ามึงไม่ฟังกูจะให้มึงไปเฝ้ายมบาลซะ...ลากตัวมันออกไปให้พ้นหน้ากู..!" กูยอมแล้ว อย่าทำอะไรกูเลย เสียงไอ้ธงโวยวายลั่น "ไม่เป็นไรแล้ว ผมมาช่วยคุณแล้ว" อาชาตอบด้วยน้ำเสีนงอ่อนโยน

"ฉันไม่น่าเลือกแต่งงานกับคนแบบพี่เลยจริงๆ" "ทำไม...หรือว่าเธออยากจะแต่งกับน้องฉัน?" "หึ!...ใช่ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าคนเลวๆ แบบพี่"

ความแตกต่างระหว่างวัยกับรูปร่างไม่ได้เป็นอุปสรรค เขาและเธอสามารถทำกิจกรรมที่เรียกว่า...เซ็กซ์ ได้ทุกครั้งที่มีโอกาส โดยไม่เลือกสถานที่และเวลา ....................... เซ็กซ์...สำหรับเขาคือการคลายเครียด วันไหนเครียดมากก็หลายครั้ง วันไหนเครียดน้อยสองครั้งเป็นอย่างต่ำ แต่พอมาเจอกระต่ายน้อยหน้าตาเย้ายวน เขาถึงกับเสพติดเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น “วันนี้สามครั้งแล้วนะคะ” กระต่ายน้อยบอกราชสีห์ที่กำลังขย้ำเธออีกรอบ “ครั้งที่สี่จะเป็นไรไป” เขาตอบหน้าตาเฉย และพร้อมทำภารกิจสวาทอีกครั้ง

ไค ไคเรย์ นักมวยเถื่อนประจำค่ายมวยแห่งหนึ่ง เขาไร้ตัวตน ไม่มีที่มาที่ไป แต่หน้าตาดีและฝีมือเยี่ยม จึงได้เป็นนักมวยประจำค่ายที่ฝีมือดีที่สุด และการชกของเขาก็คือสังเวียนเถื่อน ที่เอาเงินมาวางเดิมพันกับชีวิตของคน ถ้ารอดก็ได้เงิน ถ้าแพ้ก็ตาย เขาไม่เคยคิดที่จะมีความรัก จนกระทั่งได้เจอกับเธอคนนี้ แตงกวา ลูกสาวแม่ค้าอาหารตามสั่ง เธอสวยหน้าตาดี และมีความสดใสตามวัย ความรักมันก่อเกิดขึ้น หลังจากที่เธอเริ่มมาส่งข้าวที่ค่ายมวยบ่อยขึ้น

"นะ ...นายครับ เธอเด็กมากเลยนะครับนาย เธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอกครับ" "หึ! มึงคิดว่ากูควรไว้ชีวิตเด็กนี่เหรอ" เขาปรายตามองร่างเล็กเล็กน้อยแล้วเสหน้ามองอย่างอื่น "เมตตาเธอสักนิดเถอะครับนาย" "ดูเหมือนมึงจะพูดเยอะเกินไปแล้วนะอำพล" "พ่อแม่เด็กก็ไม่อยู่แล้ว ญาติพี่น้องเธอก็ไม่มีแล้วครับนาย แค่นี้ก็ทุกข์ทรมานมากแล้ว ผมอยากให้นายเมตตาเธอสักนิด" อำพลเอ่บอย่างหนักใจ "กูต้องฟังคำพูดมึงเหรอ" "ธะ...เธอยังเด็กเธอไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่ ตอนนี้เธอสูญเสีย เธอไม่เหลือใครแล้ว" แม้จะเกรงกลัวผู้เป็นเจ้านาย แต่อำพลก็ไม่อาจเพิกเฉยปล่อยให้เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเป็นอะไรไปต่อหน้าได้ "ถือว่าผมขอร้องเถอะครับนาย เธอไม่เหลือใครแล้วจริงๆ"

"บอกลาโลกที่แสนสดใสของเธอได้เลย" "แกมันโง่คริสเตียน! นายมันไอ้คนหน้าโง่ไม่หาความจริงเรื่องนี้ ฮึก" โมนาเอ่ยทั้งน้ำตาคับแค้นเครียดแค้นคนที่กระทำป่าเถื่อนกับเธอยิ่งนัก "หึ!" คริสเตียนหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วกดปลายกระบอกปืนใส่หัวโมนา "เธอควรจะกลัวความตายนะโมนา" คริสเตียนกระซิบข้างใบหูหอมกรุ่นของหญิงสาว "ยิงเลยสิ เก่งกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันแล้วดูยิ่งใหญ่แกก็ทำเลย ฉันขอสาปแช่งให้แกตกนรกหมกไหม้" "ปากดี! ฆ่าเธอเสร็จฉันก็จะไปฆ่าพ่อแม่เธอ" "อยากจะฆ่าก็ฆ่าแค่ฉัน" "หึ!" "ฆ่าฉันคนเดียวก็พอ ฮึก อย่ายุ่งกับพ่อแม่ของฉัน ให้ฉันตายคนเดียวก็พอ" "หึ ดูเหมือนว่าความตายที่ฉันจะมอบให้ มันไม่ใช่ทางออกของทุกอย่างสินะ" คริสเตียนปล่อยมือที่กำผมของโมนาแล้วดันร่างเธอประชิดกำแพง เขาส่งรอยยิ้มร้ายกาจให้ในขณะที่หญิงสาวร่างกายเริ่มสั่นเทา "แต่ถ้าฉันทำบางอย่าง..." คริสเตียนเว้นวรรคพร้อมกับจ้องไปที่ดวงหน้าแล้วเลื่อนต่ำไปที่เนินอก "มันคงจะรู้สึกทรมานยิ่งกว่าตาย"

"ฉันจะรับเลี้ยงเธอเอาไว้เอาแก้เบื่อ ไม่ได้จะเลี้ยงเธอไว้เป็นลูกสาว เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดว่าฉันเป็นพ่อคนที่สองของเธอ"