แก้แค้น

เธอท้องกับเขา...ผู้ชายไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นแค่...ลูกสาวของศัตรู! “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!” ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ? “ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้ “ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น “ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

เธอไม่เคยพาใครกลับห้อง แต่คืนนั้นเธอ “หิ้ว” เขากลับ และเธอคือคนที่ขึ้นคร่อมเขา คืนนั้นจึงไม่มีรัก ไม่มีความผูกพัน มีเพียงเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครางที่อัดแน่นด้วยความโกรธ และความเจ็บที่ระเบิดออกผ่านผิวกาย

เพราะสิ่งที่พี่ชายเเธอทำ ทำให้ชีวิตของเธอต้องยอมจำนนต่อเขา เพื่อปกป้องครอบครัวและชีวิตพี่ชายตัวเองจากมาเฟียใจร้าย ที่พร้อมจะแก้แค้นให้น้องสาวตัวเองตลอดเวลา

หากเกวลี ไม่ใช่คนที่พรากชีวิตแพรไหมผู้หญิงที่เขาไปและหากเขาไม่จำต้องเข้าไปพัวพันกับชีวิตของเธออีกครั้ง ทัชชาน้องสาวแพรไหมคงไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของกฤติน พี่ชายของเกวลีที่เข้าใจในตัวทัชชาผิดคิดว่าสาวฝีปากร้ายน้องสาวแพรไหมผู้หญิงที่สังเวยชีวิตในอุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทของเกวลีในวัยเยาว์ ตอกย้ำความแค้นที่ไม่เคยเลือนหายให้กับปยุตและทัชชา เกวลี หญิงสาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทั้งหมดในชีวิตของเขากับทัชชา เธอจึงสมควรได้รับการเอาคืนอย่างสาสม ในขณะที่เพลิงร้ายแห่งความแค้นกำลังลุกโชน เพลิงรักก็บรรเลงโหมอย่างเร่าร้อนไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน กำแพงความเกลียดที่เคยแกร่งทนค่อยๆ กร่อนพังโดยไม่รู้ตัว กว่าจะยอมรับความจริงว่าหลงรักผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดจับใจ เขาก็ทำร้ายทั้งร่างกายและหัวใจของเธอจนบอบช้ำไปหมดแล้ว

สายลมหนาวจากเทือกเขาฉู่เป่ยพัดเอื่อยเฉื่อยลงมายังลุ่มแม่น้ำซานหลิง สายลมที่ขาวโพลนด้วยเกล็ดหิมะละเอียดระยิบระยับราวเกล็ดแก้วโปรยปรายไปทั่วผืนแผ่นดิน อากาศเหน็บหนาวจนอาจทำให้เนื้อไม้แตกระแหง ทว่ากลับมิอาจทำลายกลีบดอกเหมยที่บานท่ามกลางฤดูเหมันต์ได้

หญิงสาวที่ถูกพ่อแม่เอามาขายให้กับแก๊งมาเฟีย ได้ถูกโชคชะตาให้เข้ามาผูกพันกับมาเฟียจอมทรหดที่กำลังจะกลายเป็นตำนานของวงการ แต่ดูเหมือนชีวิตมาเฟียจะไม่ง่าย เมื่อเป้าหมายของเขาคือการพิชิตทุกแก๊งในเมืองนี้

ธาราริน กลับเข้ามาในชีวิตของ เมฆินทร์ พร้อมหัวใจที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดและคำขอเพียงคำเดียว ขอโทษจากใจ แต่สำหรับเมฆินทร์ ชายหนุ่มที่ต้องแบกรับบาดแผลในอดีตอันเจ็บลึกจากครอบครัวของเธอ คำขอโทษไม่ใช่สิ่งที่ลบความเจ็บปวดได้ง่าย ๆ ยิ่งเธอคือลูกสาวของศัตรู โทษทัณฑ์ที่รออยู่จึงไม่ใช่คำอภัย แต่คือการชดใช้ด้วยน้ำตาและหัวใจ ท่ามกลางความเย็นชาและความโกรธเกลียด เมฆินทร์เริ่มสั่นคลอน เมื่อเขาเห็นหญิงสาวที่ยอมอดทนต่อความเจ็บปวดโดยไม่โต้แย้ง เพียงเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของคนรักและชดใช้ให้ครอบครัว เมื่อน้ำตาของเธอไหลริน เมฆินทร์จึงได้เห็นว่า ความเจ็บปวดที่แท้จริงอาจไม่ได้อยู่ที่อดีต แต่อยู่ที่การยอมให้อดีตพรากโอกาสของหัวใจในปัจจุบันไปตลอดกาล

‘ถ้าเป็นคนเลวแล้วได้จูบเธอทุกวัน แล้วเขาจะเป็นสุภาพบุรุษไปหาพระแสงอะไร’

เพราะพี่ชายของเธอทำน้องสาวสุดรักเขาเจ็บปวด น้องสาวของมันอย่างเธอก็ต้องเจอชะตาชีวิตไม่ต่างกัน

ชีวิตก่อนถูกกดขี่ข่มแหง ถูกทำร้ายทารุณมากเพียงใด ข้าจดจำขึ้นใจ ชีวิตนี้ ในเมื่อมีโอกาสใหม่ ที่ผ่านมา ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่เคยทำร้ายข้า แค้นนี้ของข้า จะต้องทวงคืน...