โหดเหี้ยม

ในวันแม่ ฉันอยากส่งของขวัญให้แม่สามี แต่ไม่คิดว่าจะเห็นแม่สามีพาชายผิวสีคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่สามีก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ...

ฉันกับน้องสาวจัดงานแต่งงานในวันเดียวกัน สามีของพวกเราคนหนึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยดับเพลิง อีกคนเป็นตำรวจ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงขนาดซื้อห้องชั้นเดียวกันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนบ้านกัน แต่เมื่อเกิดเพลิงไหม้ขึ้น พวกเราทั้งคู่ขอความช่วยเหลือจากสามีแต่ก็ไร้ผล สุดท้าย ฉันคลอดลูกที่ตายตั้งแต่ในท้องออกมา ส่วนลูกของน้องสาวก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ พวกเราจึงตัดสินใจหย่าพร้อมกัน

ตอนที่ใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานส์ส่งมาถึง ฉันไม่สบายไข้สูงจนลุกจากเตียงไม่ไหวกะทันหัน น้องสาวที่ช่วยฉันไปรับใบแจ้งผลสอบถูกลักพาตัวระหว่างทาง ไม่รู้ชะตากรรมเป็นอย่างไร พ่อแม่โกรธแค้นฉันเข้ากระดูกดำ หลังจากที่ฉีกใบแจ้งผลสอบของฉันจะขาดกระจุยกระจาย ก็บังคบให้ฉันเลิกเรียน และเข้าทำงานในโรงงาน ตอนหลัง ฉันถูกลักพาตัวเช่นกัน หลังจากที่หนีเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด ฉันได้ซ่อนตัวในโรงงานร้างและส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พ่อโทรเข้ามา ตะคอกฉันด้วยความโมโหโดยที่ไม่ได้สนใจเลย "สวีจือจือ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าห๊ะ ถึงได้โทรมาล้อเล่นแบบนี้กับพวกฉันในวันครบรอบจากไปของเนี่ยนเนี่ยน" "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันกับแม่แกหวังว่าแกน่าจะเป็นคนที่ตายในตอนนั้นมากแค่ไหน" จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตาย เสียงที่ดังอยู่ข้างหูฉันก็ยังคงเป็นคำแช่งด่าของพวกเขา ฉันถูกทำให้กลายเป็นมนุษย์หมู* ถูกทารุณทรมานจนตาย และศพถูกทิ้งไว้ในท่อน้ำเน่า 3 วันเต็มๆ *มนุษย์หมู คือการลงโทษในยุคโบราณ โดยนำคนมาโกนผม ตัดลิ้น ตัดแขนขา ควักลูกตาจนเหลือแค่โพรง รมควันจนหูหนวก และจับไปโยนลงบ่อส้วมจนเนื้อหนังเลอะเทะ แม้แต่พ่อที่เป็นแพทย์นิติเวชที่ทรงคุณวุฒิที่สุดก็ยังจำฉันไม่ได้ และตอนที่น้องสาวพาไอละอ่อนที่หนีตามกันไปในตอนนั้นกลับมาที่บ้าน ก็เป็นตอนที่พ่อเพิ่งใช้เทคนิคคืนสภาพของฉัน พวกเขาคุกเข่าและร้องไห้อยู่ตรงหน้าร่างศพที่เน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกของฉันจนหมดสติไป

เพราะความมักมากของพี่ชายร่วมสายโลหิต ทำเรื่องชั่วช้าทิ้งเอาไว้ ทำให้เธอต้องมารับเคราะห์ ในฐานะ ลูกชังของตระกูล ความเจ็บช้ำที่ได้รับ มันมากมายเกินจะรับไว้ เธออยากหนีให้ไกล ทว่าเพราะคำสั่งห้ามของคนในตระกูลทำให้เธอได้แต่ก้มหน้ารับผลในฐานะเชลย....ของเขา

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล ซ่งกางสามีของฉันอ้างว่าที่บริษัทมีเรื่อง และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้ ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน “ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ” ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ “ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

ในวันแต่งงาน พ่อของเฮ่อซือเหยียนฆ่าตัวตายที่บ้านใหม่ของเรา เขาได้ทิ้งจดหมายลาไว้โดยกล่าวโทษว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องจบชีวิตลง ตั้งแต่นั้นมา เหอซือเหยียนก็เกลียดฉันเป็นอย่างมาก เขาบอกว่า "หลินชูถง เธอควรใช้ชีวิตอยู่ในนรกและสำนึกผิดไปตลอดชีวิต" หลังจากนั้นก็เป็นไปตามที่เขากล่าวไว้ ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อน กลายเป็นใบ้และเป็นบ้า ใช้ชีวิตได้แย่กว่าสุนัขเสียอีก แต่แล้วเขาก็รู้สึกเสียใจในที่สุด

ลูกเศรษฐีที่ข่มขืนลูกสาวฉันถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เขาหัวเราะเยาะ โยนธนบัตรปึกหนึ่งใส่หน้าฉัน “วันนี้ฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิดตา อะไรที่เรียกว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง! “ ตอนนั้นฉันอยากฆ่าคน

สามีของฉัน ซึ่งเป็นตำรวจปราบปรามยาเสพติดได้ส่งฉันไปที่ศูนย์บำบัดยาเสพติดด้วยตัวเขาเอง ลูกชายส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ เขาบอกว่าจะได้ไม่ต้องเจอแม่ที่เป็นแบบนี้อีกนานแล้ว หลังออกจากศูนย์บำบัดยาเสพติด ฉันพบว่าสามีได้พาลูกชายย้ายไปอยู่บ้านของคนที่เขาหลงรักในใจไปนานแล้ว ฉันอ้อนวอนให้เขากลับมา และบอกว่าจะมีคนมาฆ่าฉัน เขาไม่เชื่อ แค่พูดอย่างเย็นชาว่า “จำไว้ว่าตายในถังขยะ ไม่งั้นผมจะต้องเก็บศพให้คุณด้วย” ลูกชายก็ปรบมืออยู่ข้าง ๆ “ในที่สุดก็ทิ้งแม่ไปได้แล้ว” หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันถูกหั่นศพทิ้งในถังขยะต่างๆ เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการสืบสวนเรื่องนี้

สามีของฉันซึ่งเป็นผู้บังคับกองพันในที่สุดก็ตกลงให้ฉันตามไปกับกองทัพ ในเงื่อนไขว่าลูกชายของเราเรียกเขาว่า "พ่อ" ไม่ได้ ฉันแต่งงานกับสามีอย่างลับๆ มาแปดปี คอยดูแลพ่อแม่ของเขาในชนบทตลอดมา หลังจากพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ฉันกับลูกชายอ้อนวอนให้เขาอนุญาตให้เราติดตามกองทัพ เขาตกลงแล้ว แต่เงื่อนไขคือ: "เมื่อไปถึงกองทัพแล้ว พวกเธอเป็นแค่ญาติจากชนบทของผมครับ" ตอนนั้นฉันจึงรู้ว่าเขามีครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งในกองทัพแล้ว ต่อมา ฉันพาลูกชายจากไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก ชายผู้เย็นชามาตลอด จู่ๆ ก็เริ่มลนลาน