โอกาสครั้งที่สอง

เพราะช้ำจากรักที่แสนดีจนทำให้เธอถึงแก่ความตาย แต่ทว่าสวรรค์เมตตาให้เธอเกิดใหม่อีกครั้งแต่ทว่าเธอกลับเกิดใหม่ในมิติที่ไม่เคยอยู่ เมื่อเกิดใหม่ครั้งนี้จะไม่ขอมีความรักให้ช้ำใจอีก

ในวันที่คำพูดของนางเป็นเพียงลมปาก ถูกเขาเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด่าทอสารพัด หยามน้ำใจ และไม่ให้เกียรติ กล่าวหาว่านางเป็นสตรีร่าน ต่ำทรามกล้าสวมหมวกเขียวให้สามีอย่างไร้ยางอาย ทั้งที่นางรักเขา...รักมากจนยอมยกทุกสิ่ง ยอมให้สตรีอื่นก้าวเข้ามาในเรือน นางยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขามีความสุข แม้ต้องแบ่งบุรุษที่เป็นสามีให้สตรีอื่น แต่สุดท้ายสิ่งตอบแทนที่ได้กลับเป็นความตายอย่างน่าสมเพช ไป๋ซูหนิงถูกบุรุษผู้นั้นสั่งลงโทษโดยไม่เคยถามไถ่ความจริง มิหนำซ้ำยังทำราวกับว่านางก่อความผิดใหญ่หลวง ทั้งที่นางบริสุทธิ์ใจต่อเขาถึงเพียงนี้ทว่าเซี่ยจวิ่นอี้กลับมอบผ้าขาวและยาพิษให้นางเลือก...เสแสร้งทำราวกับเป็นผู้มีเมตตาเสมือนเป็นบุญคุณก้อนสุดท้าย สิ่งที่เขามอบให้นั้นคือความตาย! ในคืนฟ้าฝนโหมกระหน่ำ นางสิ้นใจอย่างอนาถ พร้อมกับบุตรในครรภ์ที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ ทว่า…ฟ้ากลับให้โอกาสนางได้ย้อนคืนมา ชาตินี้ ภพนี้ ต่อให้ต้องดิ้นรนเลือดตากระเด็น นางจะไม่ข้องแวะกับบุรุษผู้นั้นอีก! ไป๋ซูหนิงสาบาน จะพาบุตรในท้องหนีไปให้ไกลจนบุรุษผู้นั้นไม่อาจเอื้อมมือคว้านางได้อีกแน่!

ไหนเล่าชินอ๋องผู้เย็นชา โหดเหี้ยมและหยิ่งยโสที่นางเคยร่วมเตียงกับเขาในชาติก่อน ตรงหน้านางยามนี้มีเพียงบุรุษหน้าหนาที่ชอบทำหน้าออดอ้อนขอความเห็นใจ หรือที่เขาเปลี่ยนไปเช่นนี้เพราะมีจุดประสงค์ใดแอบแฝง . “เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางรูปงามหรือไม่” “หะ! พระองค์เอ่ยถามหม่อมฉันว่าอันใดนะเพคะ” “เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางรูปงามหรือไม่” “ก็...รูปงามเพคะ” หากไม่รูปงามก็คงไม่มีสาวงามมากมายหลงใหลเขาหรอก เอ๊ะ! แต่นางไม่แน่ใจว่าหลงใหลเขาหรืออำนาจที่เขามีกันแน่ “หากเจ้ากล่าวว่าเปิ่นหวางรูปงาม เช่นนั้นก็เลือกเปิ่นหวางเถิด” “เอ่อ...ท่านอ๋อง พระองค์เมาสุราใช่หรือไม่” เขากำลังเอ่ยอันใดรู้ตัวอยู่หรือไม่ “เปิ่นหวางมิได้เมาสุรา ก่อนหน้านี้เปิ่นหวางได้ยินเจ้าบอกว่ารองเจ้ากรมพิธีการหลี่อยากได้หลานตัวอวบอ้วน เปิ่นหวางสามารถช่วยเจ้าได้ บิดารูปงามมารดาน่ารักน่าเอ็นดู บุตรหรือจะขี้ริ้วขี้เหร่ไปได้” “มิรบกวนท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันขอตัว” หลี่เย่หรงที่คล้ายจะตกใจกับวาจาของชินอ๋องรีบก้าวเท้าเดินจากไปอย่างรวดเร็ว หัวใจไม่รักดีเต้นแรงอย่างไม่อาจห้ามปรามได้ “เปิ่นหวางจะรอเจ้าเปลี่ยนใจ” หม่าเซี่ยอวี้ส่งเสียงตะโกนตามหลัง

เซียวอี้เหิงพยายามใช้ลมปราณเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังจะปะทุของตน เสียงสวบสาบก็ดังขึ้นทางด้านหลัง คราวนี้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าตนเองถูกวางยาแน่แล้ว น่าตายนักใจกล้าเหลือเกินเขาคงใจดีเกินไปสินะ ในสมองก็คิดอย่างหนึ่งแต่ร่างกายกลับไม่ฟัง เซียวอี้เหิงคว้าตัวอวี้ซูเหยาเข้าหาตนแล้วกระชากเสื้อผ้าของนางออกจนหมด จากนั้นไม่นานเสียงครวญครางก็ดังแว่วออกมาจากบ่อน้ำพุร้อน จนกระทั่งรุ่งสางฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดจึงหมดลง เซียวอี้เหิงลุกออกจากตัวของอวี้ซูเหยาอย่างรังเกียจ สายตาลึกล้ำดำมืดที่เหมือนคมมีดมองร่างเล็กที่หมดสติไปนานแล้ว เหมือนกับกำลังมองคนตาย เสี่ยวหลันจื่อหญิงสาวที่ทะลุมิติมา ทำหน้าที่ตัวละครลับเพื่อดำเนินเรื่องในนิยายให้สนุกมากกว่าเดิมโดยไม่ต้องคำนึงว่าเนื้อเรื่องเดิมจะจบอย่างไร แต่กลับถูกท่านอ๋องที่ฆ่าตัวเองตอนต้นเรื่องตามติดเป็นเงา

“เล่อลี่หลิน” นางร้ายผู้เลอโฉมลูกสาวนายอำเภอที่แม่ตาย พ่อไม่รัก เกลียดชังฮูหยิน อนุภรรยา และเหล่าน้องชายน้องสาวต่างมารดาที่เอาแต่จ้องจะแย่งของของนาง แม้กระทั่งคู่หมั้นที่นางหมายมั่นปั้นมือ จึงวางแผนให้น้องสาวตัวดีมีสามีเป็นชายยากจน แต่ดันผิดแผน!!! คนที่ได้สามีเป็นเพียงพรานป่ายากจนนามว่า “หยางหนิงเฉิง” กลับเป็นนาง แถมยังถูกตัดขาดจากตระกูลต้องระหกระเหินเดินทางมาอยู่บ้านของสามีจนคุณหนูแสนบอบบางอย่างนางต้องล้มป่วยและได้เจอกับอีกโลกที่แตกต่าง มาลุ้นกันว่านางร้ายอย่างนางจะนำความรู้ที่ได้มาช่วยให้ครอบครัวผ่านพ้นความยากจนและเป็นคนที่มีความสุขที่สุดจนผู้อื่นต้องอิจฉาได้อย่างไร

อดีตที่ยากจน!! แม่เลี้ยงสามีที่เอาเปรียบบ้านใหญ่ บ้านรองของพวกเธอต้องชดใช้!! อีกเพียงวันเดียวเหอเสี่ยวหงก็จะได้กลับไปในที่ที่ได้จากมาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เหล่าลูกสาวจะเป็นยังไงกันบ้าง ถ้าถามว่าเธอรู้ได้ยังไงว่าจะได้กลับไป ก็ต้องบอกว่าก่อนที่จะมาเกิดใหม่ เหอเสี่ยวหงได้เจอกับคน ๆ หนึ่ง ที่บอกเธอไว้ว่าจะได้เกิดใหม่ แต่เมื่อถึงเวลาหรือก็คือเมื่อไหร่ที่เหอเสี่ยวหงครบสามสิบปี เธอจะได้กลับไปยังที่ที่ได้จากมา เพื่อชดใช้ให้กับสามีและลูกสาวที่เธอทิ้งมา เหอเสี่ยวหงเปิดตู้เซฟที่คุณย่าเก็บของสำคัญไว้ให้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอ เพชร ทองคำ โฉนดที่ดินต่าง ๆ บ้าน เหอเสี่ยวหงเก็บใส่มิติบางส่วน และเหลือทองคำไว้ให้ผู้เป็นพ่อร้อยกว่าแท่ง พร้อมกับเงินอีกล้านหยวน ส่วนโฉนดที่ดินเหอเสี่ยวหงให้หยาดฟ้าดูแล จริง ๆ ของพวกนี้เหอเสี่ยวหงจะไม่ให้ใครก็ได้ เพราะคุณย่าเคยบอกเอาไว้ว่าของทุกอย่างเป็นของเหอเสี่ยวหง จะให้หรือไม่ให้ใครก็ได้ โดยเฉพาะกับคนเป็นพ่อของเธอ

สามชาติภพที่เวียนว่ายนางสามารถจดจำเรื่องราวได้ทุกสิ่ง แต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็หนีไม่พ้นจอมมารผู้หนึ่ง คนที่นางมั่นใจว่าเป็นผู้สังหารตนในชาติที่สอง ชาติสุดท้ายนางต้องใช้ชีวิตให้ดีหลีกหนีจากจอมมารให้จงได้

เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ ชาตินี้นางพอแล้ว เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น ฮึก!! กระบี่เรียวยาวบักลงที่กลางอกพระนาง ผู้ที่ถือกระบี่นั้นไม่ใช่ใคร องค์รัชทายาท โอสรพระองค์เดียวของนางอำนาจมันหอมหวานขนาดนั้นเลยเหรอ บุตรถึงลงมือสังหารมารดาได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ หาได้มีใครรักนางด้วยความจริงใจขนาดคนที่นางคลอดเลี้ยงดูอุ้มชูมาด้วยสองมือยังทรยศ หักหลัง หากชาติหน้ามีอยู่จริง ขอเกิดเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ต้องแก่งแย่งชิงกับใคร