เราไม่รักกัน ตั้งแต่ตอนไหน

บนเครื่องบิน

ผู้โดยสารชั้นเฟิร์สคลาสที่กำลังถูกให้บริการทั้งอาหารและเครื่องดื่ม ชายหนุ่มที่เดินทางจากเที่ยวบินตรงจากมิลานอิตาลีมายังสุวรรณภูมิ หยิบรับเอาแก้วไวน์ขึ้นกระดกดื่ม ไฟล์ทนี้คงอีกราวๆ 10 กว่าชั่วโมงก่อนจะถึง เขาปลดเข็มขัดทันทีที่ไฟสัญญาณดับลง แล้วนั่งดื่มหันหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

ด้านหน้าตอนนี้ยังคงเห็นวิวเมืองที่เครื่องพึ่งจะเทคออฟไปเมื่อครู่ ก่อนที่มันจะค่อยๆ หายเข้ากลีบมวลเมฆที่เห็นเป็นแค่สีขาว เขาเดินทางไฟล์ทเช้า กะว่าถึงกรุงเทพก็ดึกจะได้เข้านอนเก็บแรงไว้ไปงานวันเกิดของลลินดาต่อในวันรุ่งขึ้น หญิงสาวที่ทางครอบครัวเลือกสรรให้ และลลินดาก็เป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มของเขากับเพทาย เมื่อสมัยเรียนมหาลัยเอกชนชื่อดังด้วยกันที่เมืองไทย พ่อแม่ของพวกเขาต่างเป็นคนรุ่นใหม่ แต่ในแง่ธุรกิจบางทีก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้สองครอบครัวอยากเป็นปึกแผ่นเดียวกัน

คิดเรื่องนี้ทีไร ชายหนุ่มก็ข่มตาลงอย่างช้าๆ อีกทั้งตอนนี้ทามไทเอง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะอยากลงหลักปักฐานกับใครเป็นตัวเป็นตนจริงๆ จังๆ สักที เขาไม่เคยพาใครเข้าบ้านทั้งๆ ตอนนี้อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ปีนี้เขา 34 แล้ว

“สเต๊กริบอายรมควันค่ะ และไวน์แดงที่คุณผู้ชายสั่งค่ะ”

เสียงของสาวสวยที่เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารจานหรู หลังจากที่ชายหนุ่มพึ่งทานเมนูเรียกน้ำย่อยอย่าง คาเวียร์เสิร์ฟพร้อมแครกเกอร์และซอสครีม เธอค่อยๆ หลังจากที่หญิงสาวค่อยๆ รินไวน์อย่างพิถีพิถัน เธอก็เก็บขวดไวน์ใส่ไวน์ไว้ในช่องวางพิเศษ

“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกได้ทุกเมื่อนะคะ ทานอาหารให้อร่อยค่ะ Enjoy flight”

เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส

ทามไทเพียงแค่โค้งศีรษะให้หญิงสาวเล็กน้อย และยิ้มให้เธอกลับน้อยๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อรักษามารยาท แล้วเขาก็ค่อยๆ หั่นเนื้ออย่างใจเย็น ก่อนจะจ้วงมันงับเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างสบายใจ ไวน์แดงที่ถูกคนร่างสูงกว่า 190 ดื่มไปจนถึงครึ่งทาง ก่อนที่เขาจะย้ายไปยังอีกฝั่ง ก่อนจะปรับเอนเตียงลงเพิ่มอีกเล็กน้อย และก็ปรับหรี่ไฟบนหัวเตียงให้สว่างขึ้นกว่าเดิมเพื่อนอ่านหนังสือที่ตนเองชอบ

ด้วยความเมา ทำให้เขาหลับสนิทแทบตลอดทั้งไฟล์ท มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อสาวสวยคนเดิมมาเช็กดูสัญญาณเข็มขัดของคนที่กำลังหลับปุ๋ย

ทามไทรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเล็กน้อยจากแอร์โฮสเตสที่กำลังยืนอยู่ข้างเตียงเขา เธอเข้ามาอย่างเงียบๆ เพื่อตรวจดู เข็มขัดนิรภัยและรัดมันให้แน่นอีกครั้งหลังจากที่เขาหลับไปในท่าที่ไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไร

“ขอโทษค่ะ คุณผู้ชาย ทำคุณตื่นเลยนะคะ”

เสียงนุ่มๆ เอ่ยเบาๆ ขณะที่เธอยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ ทามไทพลิกตัวกลับไปมองเธอในอาการที่ยังคงเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาแค่พยักหน้ารับเบาๆ ขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เขาค่อยๆ รู้สึกถึงความเมาที่ยังคงค้างอยู่ในหัว จนทำให้ท่าทางการตอบสนองยิ่งช้าและยังเซื่องซึม

“ขอบคุณครับ”

เขาพูดเสียงแหบพร่า ดวงตายังคงค้างจากความง่วงดูราวกับไม่ค่อยมีพลังที่จะทำอะไร เขาเลื่อนมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาโดยที่ยังไม่ลุกออกจากท่านอน

“ถ้าอย่างนั้น… ผมจะขอนอนต่ออีกหน่อยครับ” เขาพูดกับเธอในน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขี้เกียจ แต่แอร์โฮสเตสก็แค่ยิ้มบางๆ ก่อนที่จะเดินจากไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้เขาอยู่ในความเงียบที่มีแต่เสียงของเครื่องยนต์เบื้องล่าง

ทามไทหลับต่อเนื่องลากยาวอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะหลับลึกขนาดนี้ เขามักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ตื่นตัวตลอดเวลา แต่คราวนี้มันต่างออกไป ร่างกายและจิตใจของเขาทั้งหมดดูเหมือนจะต้องการการพักผ่อนอย่างจริงจัง… และไม่ต้องการคิดถึงเรื่องใดๆ ก่อนที่เขาจะหลับลึกไปอีกครั้ง เขาก็แค่พึมพำเบาๆ กับตัวเองว่า “ลลินดา… คงไม่มีอะไรที่ต้องคิดมาก… ใช่ไหม?”

เขานอนนิ่งๆ ตามเสียงเครื่องบินที่กรีดผ่านอากาศ ท่ามกลางความรู้สึกที่คล้ายกับการล่องลอยในความฝัน ไม่รู้ว่าความจริงหรือความฝันกำลังดึงเขาไปอยู่ในที่ไหนกันแน่

ชายหนุ่มหลับสนิทไปอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบสงบของห้องโดยสาร การเดินทางครั้งนี้เหมือนจะช่วยให้เขาหลีกหนีจากความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากเผชิญหน้า ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกนึกถึงความค้างคาของบางอย่างในใจ แม้จะมีลลินดาอยู่ข้างกาย แต่กลับไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเต็มที่กับความรักในครั้งนี้

พอเครื่องบินเริ่มลดระดับลง ทามไทค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขายืดตัวขึ้นจากที่นอนและยกมือไปนวดขมับ ก่อนจะเห็นแอร์โฮสเตสสาวสวยเดินเข้ามาด้วยท่าทางสุภาพตามมาตรฐานสากลอีกเช่นเคย

“ถึงเวลารัดเข็มขัดแล้วนะคะ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเช็กดูสถานะของเข็มขัดนิรภัย

ทามไทพยักหน้าและจัดการรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย เขาหันไปมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง สายตาของเขาเหลือบไปเห็นวิวที่เปลี่ยนจากท้องฟ้าสีฟ้ากลายเป็นสีดำมืดที่ถูกปกคลุม นี่คงใกล้ถึงที่หมายแล้วสินะ

จู่ๆ เขาก็นึกถึงใบหน้าใครอีกคนขึ้นมา แม้ว่ามันจะผ่านมาตั้ง 11 ปีแล้ว แต่เขากลับยังไม่เคยลืมหนุ่มลูกครึ่งไทยสวีเดนคนนั้นได้เลย คนที่เคยเป็นรักแรกของกันและกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เคยง่ายและทั้งคู่ก็จบกันไปแบบงงๆ ในตอนนั้นทั้งคู่ต่างก็เต็มไปด้วยความกังวลและคำถามเกี่ยวกับตัวเอง ตอนนั้นทั้งสองยังไม่เข้าใจตัวเองเต็มที่ การแยกย้ายและความห่างเหินที่เกิดขึ้น ใครคนนั้นยังคงเป็นคนที่เขาไม่สามารถลืมเลือนไปได้ และก็คงไม่ต่างจากอีกคน ที่ไม่เคยลืมเขาได้เช่นกัน

ทามไทถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขากลับมานั่งตรงที่นั่งของตัวเองแล้วปรับท่าทางให้อยู่ในท่าที่สะดวกที่สุด ก่อนจะหันมองใบหน้าเคร่งขรึมของตัวเองในกระจกหน้าต่าง

กรุงเทพ - ประเทศไทย …

เครื่องบินจอดสนิทที่สนามบินสุวรรณภูมิ ทามไทปลดเข็มขัดนิรภัยและยืดตัวออกจากที่นั่ง ท่าทางเขาไม่เร่งรีบเหมือนเช่นเคย แม้ว่าการกลับมาที่นี่จะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน เขายังรู้สึกเหมือนกับว่าวันเวลาทุกอย่างที่ผ่านมามันล่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมาย

ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นและเดินไปยังทางออกที่รออยู่ เขาเห็นฝูงชนมากมายที่มายืนรอรับผู้โดยสาร ดูเหมือนจะเป็นวันธรรมดาที่ไม่ได้พิเศษอะไร

เสียงของผู้คนที่พูดคุยและเสียงล้อรถเข็นที่ดังระงม เขามารอรับกระเป๋าตรงสายพาน และเดินออกไปด้านนอก ไม่นานนักก็เห็นคนขับรถมารอรับ ชายหนุ่มยื่นกระเป๋าให้คนขับก่อนจะไปนั่งยังที่นั่งของตน

ครืดดด …. ครืดดด…

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

ข้อความจากลลินดา

“ถึงแล้วแจ้งลลินด้วยนะคะ พรุ่งนี้เรามีงานที่ต้องไปด้วยกันนะคะ อย่าลืมค่ะ”

เขาส่งข้อความตอบกลับไปสั้นๆ

“ถึงแล้วครับ เดี๋ยวเจอกัน”

ลีมูซีนคันหรูก็ขับเคลื่อนออก โดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของคนทั้งคู่ ทำเอาคนขับเกร็งอยู่ไม่น้อย

ในรอบ 11 ปีที่เขาพึ่งได้กลับมาไทยอีกครั้ง ในฐานะผู้บริหารอย่างเต็มตัว แต่เขาหารู้ไม่ว่าเลขาที่พึ่งถูกรับเลือกมา ดันเป็นใครอีกคนที่เขาต่างเฝ้าคิดถึงอยู่ไม่หาย ส่วนอีกคนก็รู้แล้วว่าตนเองต้องได้มาทำงานกับใคร คนที่ใจไม่เคยลบเลือนใครอีกคนไปจากใจได้เลยเช่นกัน พวกเขาต้องเก็บอาการอย่างไรกันล่ะทีนี้ ..