ทาสสวาท คนเลี้ยงม้า

ทาสสวาท คนเลี้ยงม้า

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-22
โดย:  0I0VIIIจบแล้ว
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
36บท
1.1Kviews
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

จากคุณหนู สู่การเป็นทาสสวาทของคนเลี้ยงม้า สถานะอันสูงส่งปลิดปลิว ราวกับใบไม้หลุดจากขั้ว ร่างกายบริสุทธิ์แปดเปื้อนรอยมลทิน จากสูงส่ง ถูกฉุดให้ตกต่ำ

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

อารัมภบท

「心臓ペースメーカーを!早く!電圧を上げて!電圧を上げて!」

「先生!患者の出血多量です!加えて、さきほど血液庫のA型血液が緊急で持ち出されてしまいました」

研修看護師の手は血まみれで、声も震えていた。

手術室には血の匂いが漂っている。

こんなにも大量の血を見たのは彼女にとって初めてだった。

その瞬間、彼女の脳裏にある疑問がよぎった。

誰がこんなに大量のA型血液を一度に持ち出したんだろう?

病床に横たわる女性の顔色は青白く、唇は乾ききり、目はもう光を失いつつあった。

「司……」

「今なんて……?」

「司……」

今度は、研修看護師にはっきりと聞こえた。その命の灯が消えそうな女性が呼んでいるのは、冬城司だった。

海城一の権力者、実業界の有名社長、冬城司(ふゆしろ つかさ)!

医師は焦りで混乱し、三度も番号を間違えてしまった末に、ようやく電話が繋がった。電話の向こうに必死に呼びかける。「冬城社長、奥様が大出血です!でも血液庫の血がありません……どうか、奥様に最後の面会をお願いします!」

受話器の向こうから返ってきたのは、冷酷な声だった。「まだ死んでないのか?完全に死亡が確認できたら連絡しろ」

「ツー、ツー……」

無情にも電話は切られた。

その瞬間、ベッドの上の女性の瞳から最後の光が消え去った。

冬城……そんなにも私を憎んでいるの?

こんな時でも、最後に私に会いに来てくれないの?

機械の「ピー」という音が冷たく響き、患者のバイタルサインは完全に消えた。

朦朧とする中、瀬川真奈(せがわ まな)は自分の魂が体から離れていくのを感じた。

干からびたような身体がベッドの上に力なく横たわっている。真奈は疲れ果てていた。まだ二十七歳だったのに、難産による出血多量で命を落とすとは思わなかった。

生前、彼女は冬城を心から愛していた。瀬川家の一人娘として、彼女は本来、最高の人生を享受するはずだった。

だが、冬城と結婚するために、彼女は自分と瀬川家すべてを犠牲にした。

そして、最後に待っていたのはこの惨めな結末だった。

真奈はそっと目を閉じた。

もしもう一度やり直せるなら、決して同じ過ちを繰り返すことはないだろう。

「奥様、今夜旦那様が一緒にオークションに出席されるそうです。どのドレスをお召しになりますか?」

使用人の大垣(おおがき)さんの声が耳元で響く。

真奈の思いが現実に引き戻される。

目の前に広がる光景は、あまりにも馴染み深いものだった。目が覚めるとそこは、彼女と冬城の新居だった!

冬城との結婚から一か月、彼に会う機会は指で数えられるほどに少なかった。

この時、冬城が土地のオークションに参加するため、仕方なく家族を同伴する必要があったことをはっきりと真奈は覚えていた。

しかし、それは5年前の出来事のはずだった。どうして……?

もしかして……生まれ変わったのか?

「奥様、旦那様が夜に家にお戻りになることはほとんどありません。今回はチャンスを逃さないでくださいね」

大垣さんは白いドレスを選び、少し困ったように言った。「このドレスはいかがですか」

真奈は目を伏せ、心の中で自嘲気味に笑った。

冬城が浅井(あさい)みなみを好きなのは誰もが知っていることだ。

昔、真奈は冬城を喜ばせるために、よくあの浅井の服装を真似していた。

浅井が白いドレスを好んでいたので、彼女もそれに倣って白いドレスを着ていた。それは、ほんのわずかでも冬城の好意を得るためだった。

しかし、冬城は真奈に前もって連絡することもなく、浅井とこのオークションに出席した。浅井と同じ白いドレスを着ていた真奈は、会場で恥をかいたのだ。

今思えば、本当に滑稽なことだ。

「いいえ、私はこれにするわ」

真奈は目についた鮮やかな赤いドレスを手に取った。

彼女はもともとシンプルな服が好きではなかった。結局のところ、浅井はただの貧乏な女子大生に過ぎない。真奈は昔、そんな男のために数千円程度の安物を着ていたのだ。本当に愚かなことだった。

自分の格を下げるだけでなく、人に軽蔑されることにもなった。

大垣さんは困ったように言った。「しかし……旦那様はこの白いドレスのほうがお気に召すかと思いますが……」

大垣さんの遠回しな提案にも、真奈にはまるで聞こえていないかのように平然としていた。

「このドレスでいいわ」真奈は冷静に言った。「白いドレスは全部捨ててちょうだい。私もうそれ嫌いなの」

「そ、そんな……」

大垣さんはため息をつきながらも、最終的にはその指示に従った。

真奈は鏡の前に立ち、自分の姿を見つめる。今はまだ彼女は輝きを放っている。しかし、数年後には、冬城によって心身ともにすり減らされ、見る影もなくなってしまう。

そうなる前に、真奈は自分の手ですべてを終わらせるのだ。

夕方、真奈はワインレッドのマーメイドドレスを身にまとい、引き締まったボディラインを完璧に際立たせていた。精巧なメイクに柔らかくフレンチ風の巻き髪を合わせ、目元の泣きぼくろが一層彼女のセクシーさを引き立てていた。遠目には、まるで一幅の絵のようで、誰もが気軽に手を触れることすらためらうほどの存在感を放っていた。

少し離れた場所で、白いシャツにロングの皮製ブーツを履き、タバコをくわえた男がその光景をじっと見つめていた。黒澤遼介(くろさわ りょうすけ)が低い声で呟く。「彼女は誰だ?」

「彼女を知らないのか?瀬川家のお嬢さん、名前は真奈だ。冬城司の新婚の奥さんだよ!」遼介のそばにいた放蕩息子、伊藤智彦(いとう ともひこ)が興奮気味に言った。「さっき冬城の野郎が別の女を連れて入っていくのを見たんだ。もうすぐ正妻と愛人のバトルが見られるかもな!ワクワクしてたまらないぜ!」

しかし、親友からの返事はなかった。

智彦は舌打ちしながら続けた。「でも冬城の趣味って本当に理解できねえよな。こんな大美人を放っておいて、なんであんなガリガリ女と一緒にいんだ?なあ、遼介?」

振り返ったが、遼介の姿はすでになかった。

「おい!遼介!ふざけんな!」

智彦は悪態をつきながら遼介の後を追い、オークション会場に入っていった。

会場内では、白いドレスを着た浅井みなみが冬城の腕にすがり、少し怯えた様子で話しかけていた。「私、こんな場所に来るのは初めてです。やっぱり、帰った方がいいんじゃないかしら……」

冬城は淡々と答えた。「慣れるんだ。これからはこういう場所によく来ることになる」

みなみは小さくうなずいた。

冬城がみなみを連れて会場に入ろうとしたところで、秘書の中井(なかい)が口を開いた。「総裁、奥様をお待ちしなくてよろしいのですか?」

冬城は眉をひそめた。「今日は来ないよう伝えてくれって言っただろ?」

中井がみなみを一瞥すると、みなみは慌てて言った。「中井さんのせいではありません。私がお願いして、真奈さんに連絡しないでって言ったんです……私みたいな立場の人がそばにいると、周りに何か言われるんじゃないかって……だから、真奈さんに一緒に行ってもらったほうがいいかと……」

みなみは頭を下げ、小さな白ウサギのように怯えた様子を見せた。

冬城は眉間を揉んだ。

この状況で真奈に来られては、正直、非常に厄介だと冬城は思っていた。

「冬城さん……」

みなみは唇を噛み、恐る恐る彼の名前を呼ぶ。

「いいんだ、みなみのせいじゃない」

冬城はみなみの頭を撫で、中井に言った。「外で待機しろ、真奈が来たらすぐに送り返せ。」

その瞬間、人混みの中から驚きの声が次々と上がった。

中井はその方向を見て、驚いた顔で口を開けた。「もう、手遅れかもしれません」
แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
36
อารัมภบท
จากคุณหนู สู่การเป็นทาสสวาทของคนเลี้ยงม้า สถานะอันสูงส่งปลิดปลิว ราวกับใบไม้หลุดจากขั้ว ร่างกายบริสุทธิ์แปดเปื้อนรอยมลทิน จากสูงส่ง ถูกฉุดให้ตกต่ำ ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล เสียงหวีดหวิวของสายลมในวสันต์ฤดู จิ้งหรีดเรไรขับขานบทเพลงอย่างแข็งขัน กระนั้นยังดังมิสู้เสียงหนึ่ง กึ่งโหยหากึ่งเจ็บปวด “เจ้าคนเลี้ยงม้า” “ข้ามาแล้ว” “เจ้าคนเลี้ยงม้า เจ้าอยู่ที่ใด รีบออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้นะ” “เจ้าคนเลี้ยงม้า…ฮึก…ฮือ…ข้าขอโทษ” กลางดึกในทุกค่ำคืนจะได้ยินเสียงสตรีนางหนึ่งเรียกหาคนเลี้ยงม้า นานวันเข้ากลายเป็นความเคยชินสำหรับข้ารับใช้ในจวนเสนาบดีซูไปเสียแล้ว ทว่าน่าแปลกนักที่มิมีผู้ใดสนใจนาง ไร้คนสงสารหรือเห็นใจ มีเพียงความเวทนาและดูแคลน สตรีวิปลาสผู้นี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ใบหน้าหมดจรดงดงาม เสียทีแต่ว่ามีจิตใจโหดเหี้ยม เมื่อถึงคราวตกต่ำจึงถูกซ้ำเติม เคราะห์กรรมที่ทำมาโหมกระหน่ำใส่ระลอกแล้วระลอกเล่า สกุลซูคือขุนนางเถรตรงและภักดีต่อราชวงศ์ บรรพบุรุษสร้างคุณงามความดีนานัปการ อำนาจและความมั่
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ I กลิ่นสาบคนเลี้ยงม้า (Part 1/2)
“ข้าบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าห้ามไม่ให้พวกเจ้าเข้ามาที่นี่ รีบไสหัวออกไปให้พ้นหน้าข้าเสีย ก่อนที่ข้าจะจับพวกเจ้าโยนออกไป” ซูไป๋หลานชี้นิ้วสั่งเด็กน้อยสองคนที่นั่งเล่นอยู่ในเก๋งริมน้ำ ดวงตากลมโตกดต่ำแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจเท่าใดนัก “ข้าจะรีบพานางออกไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” เด็กชายก้มหัวขออภัยงันงก เขาจับมือน้องสาวไว้แน่น รีบจูงนางให้พ้นสายตาของพี่หญิงใหญ่โดยไว เพียงไม่นานแผ่นหลังเล็กก็หายไปจากครรลองสายตา “หึ” คุณหนูซูในวัย 10 หนาวเชิดหน้าขึ้น เก๋งริมน้ำแห่งนี้นับว่าเป็นของนาง ท่านพ่อสร้างให้นาง ดังนั้นนางไม่คิดจะเผื่อแผ่ให้ใคร กระทั่งพี่น้องร่วมบิดาเดียวกันก็ตาม ดอกไม้พวกนี้ก็ด้วย ดังนั้นปีกขวาเกินกว่าสามในสี่ของพื้นที่ ซูไป๋หลานจึงครอบครองทั้งหมด เหลือไว้เพียงหนึ่งส่วนให้พี่น้องอยู่อาศัย สำหรับลูกอนุเท่านี้ก็นับว่าปรานีมากแล้ว ดวงตากลมสีดำขลับมองน้ำใสแจ๋วที่มีดอกบัวเบ่งบานพลางรับลมเย็น ทิวทัศน์ยามเช้านับว่าเหมาะแก่การพักสายตาหลังรับประทานอาหารอย่างยิ่ง ในวันหนึ่งของซูไป๋หลานไม่มีอันใดมาก หลังรับประทานอาหารเช้าจะแวะพักที่เก๋งริมน้ำมุมโปรด จากนั้นก็เข
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ I กลิ่นสาบคนเลี้ยงม้า (Part 2/2)
เพี้ยะ!!....ขวับ!! “อึก!!” ร่างเปลือยท่อนบนนอนราบไปกับตั่งไม้ มือหยาบกร้านกำขอบไม้ไว้แน่นยามถูกแส้ฟาดลงบนผิวกาย เนื้อปริแตกมีเลือดซึมออกมาเปื้อนแผ่นหลังเกินกว่าครึ่ง โทษของการแตะต้องร่างกายคุณหนูซู คือการโบยด้วยแส้จำนวนห้าสิบครั้ง “อย่าได้เก็บมาใส่ใจเลยหลานเอ๋อร์ แม่ลงโทษมันให้แล้ว” ฮูหยินซูผู้มีอำนาจเป็นรองเพียงนายท่านซูลูบกลุ่มผมนุ่มของบุตรสาว กล่าวปลอบโยนดรุณีตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างอย่างรักใคร่ นางตามใจบุตรสาวทุกสิ่งอย่าง เพียงวิ่งโร่ไปฟ้องว่าถูกคนเลี้ยงม้าล่วงเกิน นางก็พามาดูการลงโทษด้วยตนเองในทันที “เจ้าค่ะท่านแม่” ซูไป๋หลานยิ้มกว้าง สาแก่ใจยิ่งนัก เห็นคนเลี้ยงม้าเจ็บปวดนางก็พึงพอใจ บัดนี้แม้แต่จะลุกขึ้นยืนยังทำได้ลำบาก เห็นทีคงต้องคลานกลับห้องแล้วกระมัง “ห้ามผู้ใดให้การช่วยเหลือมันเป็นอันขาด” คุณหนูซูกล่าวมาเช่นนี้ผู้ใดจะกล้ายื่นมือไปสอด หาไม่แล้วคงไม่แคล้วมีสภาพเช่นเดียวกับคนเลี้ยงม้าหนุ่ม แม้จะรู้สึกเวทนาทว่าก็ต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ใครมัน ด้วยไม่อยากหาเหาใส่หัว ทว่าก็มีเสียงซุบซิบคล้ายฝูงผึ้งกำลังบินดังในหมู่ข้ารับใช้คล้อยหลั
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ II ราตรีเปื้อนมลทิน (Part 1/2)
“เฮือก!!” ซูไป๋หลานสะดุ้งตื่นในกลางดึก นางฝันร้าย ฝันว่าคนเลี้ยงม้าคับแค้นใจและตามมาเอาความถึงในห้องนอน มันไม่ได้มาเพื่อเข่นฆ่า ทว่ามาย่ำยีร่างกาย ในฝันช่างสมจริงจนนางหวาดผวา แต่พอคิดได้ว่าชีวิตคนผู้นั้นอยู่ในกำมือของนางจึงค่อยทำใจให้สงบลงได้บ้าง “ใช่แล้ว…มันก็แค่คนเลี้ยงม้าต่ำต้อย หากขัดหูขัดตานักให้ท่านแม่ทุบตีเช่นวันนี้เสียก็สิ้นเรื่อง” เสียงเล็กพึมพำกับตนเอง เมื่อสบายใจแล้วตัวง่วงงุนจึงเข้ามาเกาะ ดวงตากลมปรือลง เพียงไม่นานลมหายใจก็กลับมาสม่ำเสมอ เป็นสัญญาณว่านางได้เข้าสู่ห้วงนิทรา ซ้ำยังหลับลึกเสียจนมิได้ยินเสียงกระซิบแผ่วข้างหู “ตอนนี้จงมีความสุขในวัยเยาว์ให้เต็มที่…เพราะอีกประเดี๋ยวข้าจะมอบความสุขของสตรีในแบบที่เจ้าไม่เคยลิ้มรสให้เอง” หลังจากเหตุการณ์เฆี่ยนคนเลี้ยงม้า ซูไป๋หลานก็ไม่ย่างกรายเข้าไปที่ท้ายจวนอีกเลย นางนึกแปลกใจไม่น้อยที่ทราบข่าวจากสาวรับใช้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งแผลยังหายสนิทหลังจากถูกเฆี่ยนปางตายโดยใช้เวลาพักฟื้นเพียงไม่กี่วัน ดูเหมือนว่าพอฟื้นจากความตายหนหนึ่งเขาจะรูปงามมากยิ่งขึ้น ร่างผอมแห้งเริ่มมีเนื้อหนัง ส
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ II ราตรีเปื้อนมลทิน (Part 2/2)
“อดทนให้ได้สิขอรับคุณหนู อย่าให้ผู้ใดรู้ว่าท่านกำลังถูกกระทำลามกเช่นใดอยู่” “เจ้าคนชั่ว…อึก…อ๊ะ…เจ็บนะ…ข้าจะฆ่าเจ้า” “ก็ลองดูสิขอรับ ว่าใครจะตายก่อนกัน” นิ้วที่สองถูกสอดเข้าไปในรูสวรรค์ มันคับแน่นและบริสุทธิ์เกินกว่าจะถูกสิ่งใดล่วงล้ำ ทว่าบัดนี้กลับขยายออกกว้าง ยิ่งมองไม่เห็นสิ่งที่ทำ ก็เผยให้เห็นผนังนุ่มสีสดด้านในมากเท่านั้น “เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่…อึก…อ๊ะ…อย่าหมุนนะ” ซูไป๋หลานดิ้นพล่าน ร่างบอบบางบิดเร่าเมื่อถูกนิ้วบุรุษหมุนคว้านเป็นวงกลม มันครูดผนังเนื้อทุกทิศราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง สุดท้ายก็พบและกดกระแทกย้ำๆ จนนางเสร็จสม “อ๊ะ…อ๊ะ…อ่า” กายเล็กสั่นกระตุก ขับน้ำเมือกลื่นออกมาจากรูที่ถูกทะลวง ซูไป๋หลานตาปรือปรอย นางล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสูง เบาหวิวและวูบไหวอย่างที่ไม่เคยสัมผัส ไม่รับรู้กระทั่งว่ากำลังถูกลิ้นชื้นแลบเลียรอบกลีบอูม ปัดป่ายหาหยาดน้ำราวกับภมรดูดเกสรจากบุปผา “ปล่อยออกมาอีกสิขอรับ ข้าอยากลิ้มรสน้ำหวานของท่าน” เจ้าสิ่งไร้ตัวตนปล่อยร่างคุณหนูเป็นอิสระเพื่อมาดูดกลืนน้ำหวานนางยังคงมิรู้ตัว ซ้ำยังมิได้ขัดขืนเช่นในตอนแรก มันอยู่กลางหว่าง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ III แท่งทวนที่มองไม่เห็น (Part 1/2)
นับตั้งแต่คืนที่ถูกนิ้วและลิ้นชำเราจนสุขสม คืนต่อๆ ไปนางก็ถูกกระทำคล้ายกันจนขึ้นสวรรค์ไปอีกหลายครา บัดนี้ ซูไป๋หลานมิได้ขัดขืนอันใด เพียงปล่อยให้ร่างกายคล้อยตามเจ้าสิ่งนั้นไปกระทั่งถึงจุดหมาย นานวันเข้ากลายเป็นสิ่งเสพติดชนิดหนึ่งเสียแล้ว “อ๊ะ…อืม…ลึกเกินไปแล้ว” ร่างอรชรแอ่นโค้งดั่งคันศร สะโพกอวบส่ายร่อนไปมาคล้ายกำลังหลีกหนีจากบางสิ่ง ทว่าสิ่งนั้นเองก็ตามติด สอดลึกสุดข้อนิ้วในทุกการขยับเคลื่อน “ไม่คิดว่าคุณหนูผู้สูงส่ง ยามอยู่บนเตียงจะร่านราคะได้ถึงเพียงนี้” เจ้าของนิ้วแค่นหัวเราะ ส่งก้านนิ้วยาวเข้าไปสำรวจโพรงนุ่มเพิ่มอีกหนึ่ง กลายเป็นว่ารูสวรรค์กำลังกลืนกินนิ้วของบุรุษเพศเข้าไปถึงสามนิ้ว “นั่นเป็นความผิดของเจ้า…อ๊ะ…อู้ย” ซูไป๋หลานแม้เสียวจนร่างแดดิ้นอยู่ไม่สุขยังมิคิดจะยอมรับ ไม่ว่าเรื่องใดนางล้วนไม่ผิด และไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวโทษนาง “ขอรับ…ข้าผิดเอง เช่นนั้นให้หยุดหรือไม่เล่า” มันหัวเราะในลำคอ หยุดขยับและค่อยๆ ถอนนิ้วออกอย่างอ้อยอิ่ง ซูไป๋หลานเม้มปากแน่น นางมิอยากอ้อนวอนให้มันทำต่อ ทว่าก็กลัวจะถูกทิ้งไว้กลางทางเพียงลำพังเช่นกัน “ไ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ III แท่งทวนที่มองไม่เห็น (Part 2/2)
เช้าวันต่อมาซูไป๋หลานยืนอยู่หน้าคอกม้ากับบิดา นับเป็นวันแรกในรอบสี่ปีที่มาเหยียบท้ายจวน กลิ่นมูลม้าเจือกับกลิ่นหญ้าสดเหม็นเขียวลอยตามลมมาแตะจมูกจนต้องเบ้หน้า “หึ” คุณหนูผู้สูงส่งแค่นหัวเราะในลำคอ หางตาเหลือบมองคนเลี้ยงม้าพร้อมกล่าววาจาถากถาง “เหม็นกลิ่นสาบม้าเสียจริง” ไม่ว่าอย่างไรนางก็มิชอบขี้หน้าคนต่ำต้อยผู้นี้ยิ่งนัก “เอาน่าหลานเอ๋อร์ อดทนเสียหน่อยแล้วจงเลือกม้าที่ลูกคิดว่าดีที่สุดมาหนึ่งตัว” นายท่านซูลูบผมนุ่มของบุตรสาว งานราชการในราชสำนักยุ่งเสียจนไม่มีเวลาว่างมากนัก หากวันนี้มิใช่ว่าบุตรสาวต้องเลือกของขวัญในวันพระราชสมภพให้องค์รัชทายาท เขาคงไม่พามาด้วยตนเอง ความจริงจะให้คนเลี้ยงม้าเลือกอาชาพันธุ์ดีก็ย่อมได้ ทว่าบุตรสาวอยากเลือกด้วยตนเองเขาจึงตามใจ จะได้ทูลองค์รัชทายาทได้ว่านางใส่ใจเขามากเพียงใด ทว่าแทนที่ดวงตากลมโตจะมองม้านางกลับเหลือบมองคนเลี้ยงม้าแทน เป็นเช่นที่สาวรับใช้กล่าว เขานับว่ารูปร่างดี ใบหน้าคมคร้ามนั่นก็น่ามอง ทว่าให้เทียบกับองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ก็ไม่นับว่าเป็นอะไร ซูไป๋หลานเลิกสนใจ เดินไปหยุดหน้าคอกม้าคอกหนึ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ IV แท่งทวนทะลวงลึก (Part 1/2)
ร่างบอบบางสั่นระริก น้ำตาไหลอาบแก้มนวล ซูไป๋หลานหลับตาปี๋ด้วยมิกล้ามองสิ่งที่กำลังเผชิญ อาชาตัวนี้วิ่งเร็วเสียจนผมสีดำขลับของนางปลิวพันกันยุ่งเหยิง แรงขยับขึ้นลงทำให้นางต้องเพิ่มแรงยึดเกาะ ในใจสวดภาวนาให้มีผู้มาช่วยเสียที “ฮึก…ฮือ…อ๊ะ” เหมือนคำอ้อนวอนของนางจะส่งไปถึงสวรรค์ ไม่สิ!! ต้องเรียกว่าส่งไปถึงนรกจะเหมาะกว่า เอวคอดถูกบางสิ่งที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลคว้าไว้ พาร่างบอบบางลอยขึ้นจากหลังม้าพยศไปนั่งบนหลังม้าอีกตัวที่วิ่งมาตีขนาบข้าง ซูไป๋หลานหันกลับไปมองด้านหลังพบเพียงความว่างเปล่า ทว่าแขนที่รัดรอบเอวนั้นนางรู้สึกถึงมันได้ชัดเจน “เจ้า” นางกล่าวได้เพียงเท่านี้ริมฝีปากพลันถูกปิดแน่น ท่ามกลางความว่างเปล่าเหมือนอยู่คนเดียวแต่ทว่าไม่ได้อยู่คนเดียวกลีบปากบางถูกบดขยี้อย่างกักขฬะ คล้ายว่ามันต้องการระบายโทสะผ่านรสจูบที่มีกลิ่นสนิทคลุ้งในโพรงปาก “อื้อ…อือ…อึก” ซูไป๋หลานดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง บ้างทุบตี บ้างขีดข่วนตามประสา แทนที่มันจะคลายอ้อมกอดกลับกระชับแน่นจนนางอึดอัด แผ่นหลังแนบกับอกแข็งจวนจะสิงเข้าไปในนั้น นางรู้สึกคล้ายกระดูกกำลังจะหักจึงหยุดดิ้นรน ปล
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ IV แท่งทวนทะลวงลึก (Part 2/2)
“เมื่อครู่เป็นข้าต่างหากที่มอบรางวัลให้แก่ท่าน” ซูไป๋หลานรู้สึกว่ากำลังถูกบางอย่างถูไถกลางร่องกลีบ นางนึกฉงนในคำพูดของมัน ทั้งนึกสงสัยเจ้าสิ่งที่วนเวียนรอบปากรู ทว่าก็เสียวไม่น้อยไปกว่ากัน จึงหันกลับไปถาม “ให้รางวัลข้า…ด้วยเหตุใดเล่า” กรี๊ด!! ยังมิทันได้คำตอบ ซูไป๋หลานกลับต้องส่งเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบ นกแตกจากรังบินหนีไปคนละทิศ ร่างบอบบางทรุดลงในอ้อมแขนบุรุษเพศอีกครา ม่านน้ำใสไหลมิต่างจากน้ำตก มันเอ่อล้นจากบนที่สูงสู่ที่ราบต่ำ อาบแก้มนวลเป็นสาย คุณหนูซูเจ็บปวดราวกับถูกฉีกกระชากจากภายใน “ให้รางวัล…ที่ท่านจะมอบความบริสุทธิ์ให้ข้าอย่างไรเล่า หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ แช่แท่งทวนอวบใหญ่ค้างไว้ในกลีบบุปผาแสนบอบบาง ข้างในทั้งอุ่น ทั้งรัดแน่น แลตอดกระตุกเป็นจังหวะถี่ “เจ้า…เจ้าผิดสัญญา” ซูไป๋หลานร่ำไห้ พรหมจรรย์ถูกฉีกกระชากมิเหลือชิ้นดี เช่นนี้นางจะมีหน้าแต่งกับองค์รัชทายาทได้อย่างไร “ผิดแล้วคุณหนู มีครั้งใดที่ข้าสัญญากับท่านหรือไม่” “ฮึก…ฮือ…เจ้าตัวประหลาด…เจ้ามันชั่วช้า” ซูไป๋หลานจำนนด้วยคำพูดมิพอ บัดนี้ยัง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-17
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ V สมสู่ในคอกม้า (Part 1/2)
"เจ้าเห็นอันใดหรือไม่” ซูไป๋หลานลอบไปพบกับคนเลี้ยงม้าเพียงลำพังในกลางดึกคืนหนึ่ง หลังกลับมาจากป่านางก็นอนซมด้วยพิษไข้ถึงสามวัน ราตรีที่สามเองก็เพิ่งฟื้นจากอาการครั่นเนื้อครั่นตัว มีเพียงศีรษะที่ยังวิงเวียนอยู่บ้างเล็กน้อย ทว่านั่นมิใช่ปัญหา เรื่องใหญ่ของนางคือการที่สาวรับใช้ข้างกายบอกว่าคนเลี้ยงม้าเป็นผู้พบนางและพากลับมาส่ง แทนที่จะเป็นเจ้าสิ่งไร้ตัวตนที่ข่มเหงนางจนยับเยินงั้นหรือ ซูไป๋หลานวิตกกังวล ครั้นจะถามว่านางกลับมาในสภาพใด สวมใส่อาภรณ์ครบถ้วนหรือไม่ ก็เกรงจะเป็นการสาวไส้ให้กากิน เห็นสาวรับใช้มิพูดอันใดจึงค่อยวางใจได้ ทว่านางคงมิอาจวางใจได้ทั้งหมด หากไม่ได้รับการยืนยันจากคนเลี้ยงม้า แต่แล้วซูไป๋หลานก็เพิ่งนึกออกว่าคนเลี้ยงม้าที่กำลังมองนางพลางเลิกคิ้วสงสัยเป็นใบ้ ต่อให้เห็นอันใดก็บอกใครไม่ได้ ซ้ำมันยังไม่รู้หนังสือ ดูท่าว่าจับไข้ครั้งนี้คงทำให้สติของนางเลอะเลือนไม่มากก็น้อย หรือคิดในแง่ดีหน่อยก็คงเป็นเพราะนางกังวลมากเกินไปจนลืมความเป็นจริงบางประการ และต่อให้คนเลี้ยงม้าไม่เป็นใบ้กล่าวไปคงมิมีผู้ใดเชื่อ หรือไม่ก็กล่าวหาว่ามันเองนั่นแหละที่ย่
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-08-22
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status