พี่เขย

เมื่อกลับถึงในห้องก็เปิดจดหมายออกมาอ่านด้วยความสนใจใคร่รู้ว่าพี่สาวเขียนมาหาตนเรื่องอะไร‘หนูนิด... พี่จะทำอย่างไรดี พี่ทุกข์ใจเหลือเกินตอนนี้ พี่รามไม่รักพี่แล้ว พี่ถามพี่รามว่าหลอกพี่ทำไม ไม่รักพี่แล้วมาแต่งงานกับพี่ทำไม แต่เขาก็ยังโกหกว่ารักพี่ แต่พอพี่บอกให้ไล่คุณแพรออกเขาก็ไม่ยอม เขาหาว่าพี่คิดมาก เขากับคุณแพรเป็นเพื่อนกันมาก่อนที่จะรู้จักกับพี่ด้วยซ้ำ เขารักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง บอกให้พี่เลิกระแวงเขากับคุณแพรซะ เพราะเขารักพี่และลูกเท่านั้นแต่พี่รู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ทุกวันนี้คุณแพรเข้าออกบ้านของเราเหมือนเป็นบ้านของเธอเองก็ว่าได้ ถึงแม้พี่รามจะมองว่าผู้หญิงคนนี้คือคนดี แต่สำหรับพี่แล้วเธอคือนางมารในรูปโฉมของนางฟ้า ทุกคำพูดที่อ่อนโยนพี่รู้สึกได้ว่าไม่ใช่คำพูดที่จริงใจ เหมือนเธอต้องการบอกให้พี่รู้ว่าเธอกับพี่รามนั้นมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกันมากกว่าพี่น้องคำพูดหลายๆ คำของเธอมันทำให้ใจของพี่คิดมากพี่ทุกข์ใจเหลือเกินหนูนิด พี่อยากจะเลิกกับพี่รามแล้วกลับไปอยู่ที่บริสเบน แต่พี่จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อพี่ยังมีน้องกายอีกคน พี่ยอมให้น้องกายขาดพ่อและสูญเสียทุกอย่างที่จะเป็นข

“อย่าฝันหวานไปหน่อยเลยค่ะ” แล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มยียวนทั้งคราบน้ำตา “นิดรู้ว่านิดไม่มีสิทธิ์พรากน้องกายไปจากพี่ราม ดังนั้นนิดจะปักหลักอยู่บ้านพี่รามจนกว่าน้องกายจะบรรลุนิติภาวะในฐานะคุณน้า” นอกจากนี้แล้วยังจะปักหลักพิทักษ์พี่เขย จากอีพวกรอคอยความหวังด้วย เธอคิดต่อในใจไม่ให้เขาได้ยิน “นิดคงต้องขออาศัยใบบุญพี่รามอย่างน้อยก็สักยี่สิบปีนะคะ ไม่ใช่แค่อาทิตย์สองอาทิตย์อย่างที่เข้าใจ”“เอาไว้ค่อยคุยกันอีกทีหลังเสร็จงานก็แล้วกันนะหนูนิด” เขาอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่เธอกำลังโกรธ พูดไปก็มีแต่ปะทะคารมกันเปล่าๆ“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” เธอยอมตัดบทแล้วสะบัดหน้าไปมองนอกรถอีกด้านหนึ่ง ที่ไม่มีเขาขวางลูกตางานศพผ่านไปอย่างราบรื่นท่ามกลางความโศกเศร้าของหลายๆ คน หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหลังจากงานศพ ทางตำรวจก็เรียกตัวสามีของผู้ตาย และทุกคนในบ้านไปสอบปากคำเพิ่มเติมรามยอมให้ความร่วมมือกับตำรวจเป็นอย่างดี เมื่อเสร็จเรื่องแล้วก็เดินทางเข้าบริษัททันทีเพื่อสะสางงานที่คั่งค้างให้จบแต่ขณะที่ชายหนุ่มกำลังยุ่งอยู่กับงาน สิริญ่ากลับกำลังมีความสุขอยู่กับหลานชายตัวน้อยวัยสามเดือน เธอโอบอุ้มหลานชายเดินไปรอบๆ บ้าน หอมแล้วหอมเล่าเพื่อถ

“พี่ต้องขอโทษแทนหนูนิดด้วยนะแพร เธอยังเด็กและเธอก็รักพี่สาวมาก คงไม่รู้ว่าเราสนิทกันมากจนก้าวข้ามคำว่าชู้สาวแบบที่หลายๆ คนคิดไปแล้ว” รามเอ่ยขึ้นเมื่อถึงห้องทำงานมือเล็กที่กำลังเรียบเรียงเอกสารเข้าที่ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มขยับต่อ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ราม แพรเข้าใจความรู้สึกของเธอค่ะ” เธอตอบโดยไม่ละสายตาไปจากงาน “ว่าแต่คุณนิดจะกลับออสเตรเลียเมื่อไหร่เหรอคะ” และถามต่อเหมือนถามเรื่อยเปื่อย แต่จริง ๆ แล้วอยากจะรู้คำตอบมากที่สุด“ไม่มีกำหนด แต่ก็คงอีกนาน เพราะหนูนิดเขาอยากจะอยู่เลี้ยงน้องกายไปก่อน”คำตอบที่ได้รับสร้างความไม่พอใจให้หญิงสาวยิ่งนัก แต่สิ่งที่ทำได้ก็คือการพยักหน้าน้อย ๆ และแสร้งทำเป็นเห็นด้วย“ก็ดีนะคะ แต่สาวๆ สวยๆ แบบคุณนิดจะทนอยู่กับเด็กเล็กได้นานแค่ไหนก็ไม่ทราบนะคะ”“ก็แล้วแต่เขา พี่ไม่ว่าอะไรหรอก หนูนิดเขาตั้งใจมาเรียนต่อโทที่นี่ก็เพื่อจะได้มีเวลาอยู่ดูแลหลานไปด้วย”ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงต้องหาทางเข้ามาใกล้ชิดเขาให้มากกว่าเดิม เธอจะไม่ปล่อยให้หญิงสาวคนนั้นมาใกล้ชิดกับเขาเหมือนพี่สาวหล่อนอีก“พี่รามคะ แพรรบกวนอะไรหน่อยได้ไหมคะ” เริ่มหาอุบายมาหลอกเขา“อะไรเหรอ”“คือบ้านแพรกำ

(ไม่รบกวนเลยจ้ะ มีเรื่องอะไรก็บอกพี่มาได้เลย.. เรื่องพี่รามหรือเปล่า) ปลายสายทิ้งระยะสักครู่ก่อนจะเอ่ยถามเหมือนรู้ใจ“ไม่ใช่เรื่องพี่รามแต่ก็ใกล้เคียงค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเล “นิดอยากรู้เรื่องคุณแพร นิดถามพี่ราชได้ไหมคะ”(ได้สิ ถ้าพี่รู้พี่จะบอก)“พี่ราชรู้ไหมคะว่าคุณแพรจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้”(หือ เพิ่งรู้จากหนูนิดนี่แหละ แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่ที่นั่นล่ะ)“ป้าศรีบอกว่าบ้านเธอกำลังรีโนเวต เธอก็เลยมาขออาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว” เล่าให้ราชฟังเพราะรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งของเธอได้ “แต่นิดไม่เชื่อหรอกค่ะ นิดก็เลยโทรมาหาพี่ราชไงคะ”(เรื่องนี้พี่ไม่รู้เลยจ้ะหนูนิด เอาไว้พี่จะลองๆ แกล้งถามคุณแพรให้นะ)“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ราช แค่บอกนิดว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนก็พอ ที่เหลือนิดจัดการเองค่ะ”(แน่ใจเหรอหนูนิด)“แน่ใจค่ะ พี่ราชแค่เป็นตัวหนุนให้นิดก็พอ ที่เหลือนิดจะจัดการเองทั้งหมด นิดจะกระชากหน้ากากผู้หญิงคนนี้ให้ได้คอยดู”(ทำไมหนูนิดถึงมั่นใจนักว่าคุณแพรไม่ดี หนูนิดอาจจะเข้าใจเธอผิดก็ได้นะ)“ไม่รู้สิคะ นิดอาจจะเข้าใจผิดอย่างที่พี่ราชว่าก็ได้ แต่ตอนนี้นิดขอทำตามความรู้สึกตัวเองก่อนนะคะ เมื่อนิดมั่นใจว่าเ

เมื่อมาถึงประตูหน้าห้องนอนของเธอก็เคาะให้สัญญาณ แต่ไม่มีการตอบโต้มาจากด้านในจึงถือวิสาสะบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดออก ในห้องนอนของเธอมีแต่ความว่างเปล่า“หนูนิด..” เขาพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย “หนูนิดพี่เข้าไปนะ..”“จะเข้าไปในห้องนิดทำไมคะ”เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังทำเอาเขาสะดุ้งไปเล็กน้อย เขาหันไปมองเธอแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมาจนต้องเบือนหน้าหนี ก็ดูเธอแต่งตัวสิ เสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงขาสั้นเต่อแบบนั้น มันขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของหุ่นระหงให้ดูเด่นสะดุดตาเหลือเกิน“ทำไมไม่ลงไปกินข้าวล่ะ”“ส้มไม่ได้บอกพี่รามเหรอคะ”“บอก แต่พี่อยากรู้ว่าทำไม”“แล้วพี่รามไม่ได้ถามส้มเหรอคะว่าทำไม”“ถาม แต่พี่คิดว่าส้มตอบไม่เคลียร์”“ส้มตอบว่าอย่างไรเหรอคะ”“ส้มบอกว่าหนูนิดไม่อยากกินข้าวเช้า”“ส้มตอบไม่เคลียร์จริง ๆ ด้วย สงสัยต้องเรียกมาดุหน่อยแล้ว ที่ทำให้พี่รามเดือดร้อนมาหานิดด้วยตัวเองแบบนี้”“แล้วนิดเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ลงไปกินข้าว ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” เขาพยายามไม่คิดว่ากำลังถูกเธอใช้คำพูดเหน็บแนม“ไม่สบายตรงนี้ค่ะ” เธอตบที่หน้าอกเบาๆ “มันรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก ที่ต้องกินข้าวร่วม