ตอนที่ 1 แสนเหงา

ชีวิตของมนุษย์เงินเดือน ต่างโหยหาเพียงวันหยุด พร่ำหาการได้พักผ่อนหรือแม้กระทั่งต้องการเร่งวันเวลาให้ถึงเย็นวันศุกร์เพื่อที่จะได้ปลดปล่อย และคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงาน

แต่คงต้องเว้น ซิน ไว้คนหนึ่ง เธอไม่ชอบวันศุกร์เลย ไม่อยากให้ถึงค่ำของวันนั้น ไม่อยากให้มันผ่านพ้นไปแล้วกลายเป็นเช้าวันเสาร์ที่แสนน่าเบื่อ

สาวสวยวัยยี่สิบห้าปีหยิบกระเป๋าลงจากแท็กซี่หลังจากจ่ายเงินตามเลขมิเตอร์ที่เท่ากันทุกวันจนแทบไม่ต้องดูมันอีก สถานที่ที่เธอไปคงมีแค่บริษัทกับคอนโดมิเนียมแห่งนี้ นาน ๆ ทีถึงจะออกไปทำธุระที่อื่นบ้าง

ชีวิตที่แสนน่าเบื่อและจำเจ ซินกลับรู้สึกว่ามันชินเสียแล้ว เธอไม่อยากไปที่ไหน ไม่อยากหาความสนุกสนาน การหัวเราะกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวและรู้สึกผิดต่อตัวเอง

และ…

ข้าวกล่องถูกวางลงบนโต๊ะที่มีเก้าอี้สองตัวอยู่ตรงข้ามกัน หญิงสาวปลีกตัวไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาหลังจากเมื่อยล้ากับการเดินทางที่ต้องเจอรถติดช่วงเวลาเลิกงาน และเจอกับการทำงานที่แสนน่าเบื่อตลอดทั้งวัน แต่ก็ดีที่พอมีอะไรให้ทำมากกว่าการอยู่ห้องคนเดียว

 ใบหน้าสวยสดไร้เครื่องสำอางปรากฏอยู่เบื้องหน้า กระจกสะท้อนภาพหญิงสาวที่ไร้แววความสุขมาร่วมปี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย เธอยังเหมือนเดิม สิ่งที่ต่างไปจากเมื่อก่อนคงเป็นรอยยิ้มที่หายไปแล้วตั้งแต่วันนั้น

หายไปกับใครบางคนที่ทิ้งเธอไปไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

ครืด~

“อืม”

(ซิน แกอยู่ไหน)

“กลับห้องแล้ว คืนนี้คงไม่”

(ห้ามพูดว่าไม่ไป แกไม่มีสิทธิ์นั้น)

พูดยังไม่ทันจบประโยค คนปลายสายก็แทรกขึ้นมาเพื่อสั่งห้ามไม่ให้เธอปฏิเสธ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าซินต้องพูดอะไรออกไป

“ฉันก็แค่อยากพัก เหนื่อยกับงาน เพิ่งจัดการเงินเดือนพนักงานเสร็จ ปวดหัวทั้งวัน” ใบหน้าสวยยังคงเรียบนิ่ง พลางบอกกับเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย

(เพราะเหนื่อยแกก็ต้องออกมาเปิดหูเปิดตา อยู่ในห้องแคบ ๆ ไปมันก็ยิ่งทำให้แกดิ่ง ฉันไม่อยากบ่นนะ แต่แกต้องรักตัวเองเข้าใจไหม)

“เข้าใจแล้ว แต่เป็นวันหลังได้ไหม”

(ไม่ได้ ! ฉันก็ไม่ได้ออกบ้านบ่อยนะคะ ฉันอุตส่าห์มาแถวนี้ แกต้องไป กว่าผัวจะยอมให้ไปเที่ยวกับเพื่อนเนี่ย อ้อนหลายวันค่ะสาว)

มะนาว เพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของซิน ย้ายไปอยู่กับแฟนที่ต่างจังหวัด นานทีปีหนถึงจะกลับมาเที่ยวสักครั้ง วันนี้ต้องรบเร้าเพื่อนไปให้ได้ ไม่ใช่แค่อยากเที่ยวอย่างเดียว แต่มะนาวอยากให้เพื่อนออกมาจากตรงนั้น ออกมาจากอดีตให้ได้ ถึงจะไม่ได้เจอกันบ่อยแล้ว เพราะเรียนจบไปตั้งหลายปี เพื่อนคนนี้ก็ยังห่วงยัยซินที่เคยร่าเริง เคยสดใส เคยสวยสะพรั่งอย่างตอนนั้นเสมอ

“แต่”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

(ฉันอยู่หน้าห้องแก เปิดประตูเลย)

“หา !”

ไม่ทันจะได้ถามความเป็นไป เพื่อนตัวดีก็วางสายไปแล้ว พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกระลอก เธออยากคิดว่าเพื่อนล้อเล่นอยู่หรอก ถ้าจังหวะเคาะประตูไม่ใช่รหัสลับที่มันชอบทำ เคาะเป็นจังหวะแบบที่ทำตลอดเมื่อมาห้องของเธอสมัยยังอยู่หอใกล้มหาวิทยาลัย

“กว่าจะเปิด” มะนาวกอดอกมองเพื่อนพร้อมทำหน้าแกล้งงอน ก่อนจะเดินนวยนาดเข้าห้องเพื่อนโดยไม่ต้องขออนุญาตด้วยความเคยชิน

“แกมาได้ยังไงเนี่ย นึกว่ายังมาไม่ถึง”

“พี่บอลก็นัดกับเพื่อนเหมือนกัน ก็เลยส่งฉันข้างล่าง ดีนะที่ลุงยามยังจำฉันได้ ตอนมาหาแกรอบก่อนไปทำความรู้จักกับลุงไว้แล้ว เกือบขึ้นมาเซอร์ไพรส์ไม่ได้” เพื่อนสาวคนสนิทเอ่ยอย่างขบขัน

“มัวอึ้งอะไร ไปอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้า ดูสภาพแกสิ แต่งตัวอย่างกับวัยใกล้เกษียณ”

“ไปก็ไปแต่ไม่แต่งมันแล้ว ขี้เกียจ” สภาพของเธอตอนนี้ก็ไม่ได้แย่สักหน่อย เพียงแค่เดี๋ยวนี้ไม่ชอบแต่งตัวอย่างเมื่อก่อนแล้ว แค่กางเกงสแล็คกับเสื้อเชิ้ตสีพื้นก็ง่ายดีไม่ต้องคิดอะไรมาก

“ไม่ได้ ! ถ้าไม่ทำเองฉันจะจับแกอาบน้ำแต่งตัวนะ” เพื่อนสาวทำท่าจะพุ่งตัวเข้าไปหาเจ้าของห้องจนอีกคนต้องก้าวถอยหลัง

“หยุด อาบก็อาบ แต่งก็แต่ง แกนี่นะ” ซินแสร้งทำหน้าหน่าย แต่เธอไม่ได้โกรธอะไร เพื่อนคงไม่อยากเห็นเธอในสภาพชุดทำงานเฉิ่ม ๆ แบบนี้ สมัยก่อนกินเที่ยวด้วยกันก็ไม่เคยมีใครยอมใครอยู่แล้ว ออกห้องแต่ละทีต้องดูดีที่สุด

“รีบไป ฉันจะหาชุดรอ”

ซินพยักหน้า ซึ่งชุดที่ว่านั้นก็เป็นเสื้อผ้าตั้งแต่สองสามปีที่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่พี่เบียร์ยังอยู่ ตอนนั้นหญิงสาวชอบแต่งตัวเพราะมักชมว่าเธอสวยกว่าใคร เธออยากให้มองแค่เธอเท่านั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังอยากให้มองลงมาที่เธอ อยากให้รู้ว่าซินคนนี้ยังรักพี่เบียร์เสมอไม่มีวันเปลี่ยนใจ ถึงมันจะเหงาและเศร้าเหลือเกิน บางครั้งมันแสนโดดเดี่ยว แต่เธอก็ยังหาทางออกจากตรงนั้นไม่ได้สักที

เหมือนกับว่าเรื่องราวชีวิตของเธอมันหยุดอยู่แค่นั้น ในวันที่เบียร์โทร.หาเธอตอนเช้าเวลาหกโมงสี่สิบห้า บอกกับเธอว่าจะมาเจอกันตอนเย็น หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวันเพราะตอนนั้นไปทำงานต่างจังหวัดบ่อย เรื่องพิเศษในวันนั้นคือการที่ทั้งคู่จะไปรับของชำร่วยสำหรับแจกแขกในงานวิวาห์ที่จะจัดขึ้นอีกสี่วันข้างหน้า เธอกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด มีคนรักที่รักเธอสุดใจ และมีผู้ชายที่ดีมาก ๆ มาเป็นคู่ชีวิต

ทว่าบ่ายวันนั้น เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ของปีก่อน เธอกลับกลายเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ราวกับหัวใจของซินมันหยุดเต้นไปตั้งแต่ตอนนั้น ราวกับว่าการใช้ชีวิตในแต่ละวันของเธอมีเพียงร่างไร้วิญญาณ มีเพียงร่างกายที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่บนโลก แต่ขาดความรู้สึกยินดียินร้ายกับทุกเรื่อง จนใครหลายคนไม่อยากคบ ไม่อยากเข้าใกล้เธออีกเลยเพราะคงมองว่าเธอบ้า