เลขาบนเตียง

เสียงเครื่องมือทางการแพทย์ ดัง ปี้ป ปี้ป เป็นจังหวะ มือเหี่ยวย่นของหญิงชรา มีเข็มเจาะ อยู่หลายจุด ด้านข้างมีสายห้อย ระโยงระยาง ทั้งยา น้ำเกลือ

ใบหน้าขาวซีดเซียวจนแทบไม่มีสีเลือด นอนหลับตาอยู่ไม่ได้สติ พยาบาลในห้องฉุกเฉิน มองดู อาการ แล้วจดบันทึก ตลอดทุกชั่วโมง

" สวัสดีค่ะ คุณน้ำตาล "

พยาบาลหน้าห้อง ทักทายญาติคนไข้ ที่คุ้นหน้าคุ้นตา กันมา หลายเดือน แล้วรับ ของฝาก ที่เจ้าตัว ติดมือมาเสมอ เป็นสินน้ำใจ

" รบกวนพี่ๆ มาตลอดเลย น้ำตาลเกรงใจมากเลยค่ะ " เจ้าหน้าที่พยาบาล ส่ายหน้า แล้วจับมือบาง ของคนตรงหน้าเอาไว้

" อดทนนะคะ น้องน้ำตาล คุณยายสู้ น้องน้ำตาลก็ต้องสู้ "

หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา แล้วยืนเกาะกระจก มอง คุณยาย ที่ตอนนี้ หลับไม่ได้สติ อาการเส้นเลือดในสมองที่ตีบ ทำให้คุณยายวัยหกสิบกว่าปี น็อคไปกระทันหัน

" สวัสดีครับ ญาติคนไข้ " เสียงทักทาย ทำให้เธอต้องหันมามอง

ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาแพทย์ เดินตรงเข้ามาหา

" เข้าไปไหม เดี๋ยวเราพาเข้าไป "

เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย ที่บังเอิญมาเจอกันที่นี่ ช่วยมาดูแล คุณยายให้เสมอ ใบหน้าหล่อเหลา ยิ้มอย่างสุภาพ อ่อนโยน และ ให้กำลังใจเธอ ในยามท้อแท้

" หมอโอ้ต "

" เรียกโอ้ต ก็ได้มั้ง ยังไม่จบหมอเลย " เจ้าตัวบอกเขินๆ แล้วช่วยสวมชุด คลีน ให้เธอ ก่อนจะเดินนำเข้าไป

" อาการโดยรวมทรงตัว ไม่แย่ลง ตอนนี้ ต้องประคับประคอง รักษากันไปทีละสเตป แต่น้ำตาล ไม่ต้องห่วงนะ ถ้ามีอะไร เราจะรีบมาเลย "

นักศึกษาแพทย์ที่อยู่เวรโรงพยาบาล แทบจะทุกวัน บอกกับหญิงสาวตรงหน้า สองยายหลานมีกัน เพียงสองคนเท่านั้น และตอนนี้ เธอไม่เหลือใครแล้ว

" รบกวนด้วยนะโอ้ต " คนที่เกรงใจ บอกเสียงสั่น

" ถ้าเกรงใจ เลี้ยงข้าวเราสักจานได้ไหม ที่โรงอาหารโรงพยาบาลก็ได้ " ว่าที่คุณหมอหนุ่ม บอกกับหญิงสาวที่ตัวเอง แอบชอบ

" ทานที่ไหนก็ได้ ตามใจหมอโอ้ตเลย วันไหนที่ว่าง เรายินดีนะ "

" น้ำตาลพูดแล้ว ห้ามคืนคำเด็ดขาด เราจำแม่นนะ "

คุณหมอหนุ่มบอก ระหว่างที่เดินออกมาส่งเธอที่หน้าตึก มองหญิงสาวตัวบาง เดินกลับออกไป จนลับสายตา

สองยายหลาน

" รับ พายลูกเกด เพิ่มไหมคะ " พนักงานสาวถามลูกค้า ที่นำถาดขนมมาวาง เพื่อชำระเงิน

" ไม่รับ " เสียงที่ตอบกลับมา ดุดัน ไม่มีคำสร้อย มือบางใช้ตะเกียบคีบขนมใส่กล่อง แล้วนำกล่องขนม ใส่ถุงกระดาษ ยื่นให้ลูกค้า

" ขอบคุณค่ะ ขอให้ทานขนมอย่างมีความสุขนะคะ "

พนักงานสาว บอกกับลูกค้า อย่างสุภาพ แล้วรับออร์เดอร์ต่อไป ตลอดสี่ชั่วโมง ที่ยืนทำงานพาร์ทไทม์ ได้เงินค่าแรง กลับมา เพียงสองร้อยกว่าบาทเท่านั้น

" เฮ้อ" เสียงถอนหายใจ ดังออกมา ระหว่างปิดร้าน กับ รุ่นพี่ที่เป็นพนักงานประจำ

" ทำงานเอาเงินเค้า มันก็เหนื่อยแบบนี้ ถ้าอยากได้เงินดี ไม่เหนื่อย ก็ต้องมีคนเลี้ยง "

เสียงพูดไม่ได้ประชดประชันอะไร แต่เป็นการบอก อย่างตรงไปตรงมา

" ขนมเหลือ เอาไปกินสิน้ำตาล "

ขนมปังที่เหลือ ส่วนมาก จะมีไม่กี่ชิ้น พี่ๆที่ทำงานประจำ จะแบ่งให้เธอเสมอ

" ขอบคุณนะคะ "

มือบางรับถุงขนมมา แล้วเดินออกจากห้างสรรพสินค้า ในช่วงดึก รถรายังคงวิ่งขวักไขว่ อยู่บนถนน นักศึกษาสาว นั่งบนรถเมล์ แล้วมองดูรอบๆ สองข้างทาง มีคลับ มีบาร์ มีร้านอาหาร ที่มีผู้คนจำนวนมาก ไปใช้บริการ

" ชาตินี้คงได้แต่มองแหละ น้ำตาล วาสนาคงไม่ถึง จะได้นั่งรถแพงๆ ได้กินอาหารหรูๆ แบบนั้น "

คนที่น้อยใจในโชคชะตา บ่นกับตัวเอง เด็กหญิงที่เกิดมา มีเพียงยายคนเดียวเท่านั้น พ่อกับแม่ ทิ้งเธอเอาไว้ให้ยาย แล้วหนีหายไป ไม่เคยติดต่อกลับมา ชั่วชีวิตของเธอ จนอายุยี่สิบสองปี ไม่เคยจับเงินหมื่น เงินแสน เงินหลักพัน ที่หาได้ ในแต่ละเดือน ถูกจ่ายเป็นค่าเช่าบ้าน ค่าไปโรงเรียน และ ตอนนี้ มีค่าใช้จ่ายของยาย ที่โรงพยาบาล เพิ่มขึ้นมาอีก

น้ำเต้าหู้ถุงละสิบบาท ที่ซื้อติดมือมา เป็นอาหารมื้อดึก ทานพร้อมกับขนมปังของเหลือของที่ร้าน บ้านไม้หลังเก่า ที่อาศัยอยู่มานานนับสิบปี ผุพัง จนดูไม่ได้ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ ถูกปลดปล่อยออกมา เมื่ออยู่ที่ที่ของตัวเอง เสียงร้องไห้ แผ่วเบา พร้อมกับ ใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา เธอจะทำยังไงต่อไป