'อยู่กับฉัน เป็นเจ้าหญิงของฉัน อย่าคิดหนีเด็ดขาด ถ้าฉันไม่อนุญาต...'
ดูเพิ่มเติม"ไอ้จิ้ง ไอ้จก เข้ามานี่ดิ๊ "
"ครับเสี่ย"
แอดดดดดดดด
"มีอะไรให้ผมสองคนรับใช้ครับเสี่ย" ผมเรียกไอ้สองตัวเข้ามาในห้องเพราะต้องการถามเรื่องภารกิจวันนี้ว่าเรียบร้อยดีหรือยัง คำตอบเป็นที่น่าพอใจอีกไม่นานคู่ธุรกิจผู้สนับสนุนหลักจะเข้ามาที่บ่อนเพื่อส่งมอบสินค้าให้กับผม
เดี๋ยวจะหาว่าผมหยิ่งไม่แนะนำตัว ผมชื่อแสงเหนือ ในวงการมาเฟียทุกคนจะเรียกผมว่า เสี่ยแสง ผมทำธุรกิจมืดหลายอย่าง มีทั้งบ่อนการพนัน อาบ อบ นวด อีทั้งยังมีผับ บาร์มากมายหลายแห่งกระจายอยู่ทั่วประเทศ ผมสืบทอดกิจการเหล่านี้จากพ่อของผม เอาจริงๆ ทีแรกก็ไม่ถนัดสักเท่าไหร่ แต่พอทำไปทำมาก็เริ่มชอบ ผมมีคติที่ว่าไม่ฆ่าไม่ทำร้าย ไม่ทรมาน ผมคิดว่าการเป็นมาเฟียไม่จำเป็นต้องทำร้ายใคร ผมมันมาเฟียใจหล่อหน้าใสหัวใจฟรุ้งฟริ้ง โคตรปัญญาอ่อนเลย แต่นั่นแหละครับมันคือตัวผม ผมมีลูกน้องที่รู้ใจอยู่หลายคน แต่ที่รู้ใจผมจริงก็มีไอ้สองตัวฝาแฝดนี่แหละครับ ไอ้จิ้งกับไอ้จก มันทำงานกับผมมานาน ตั้งแต่สมัยพ่อมันจนสืบทอดมาจนรุ่นลูก มันสองคนถ้ารวมหัวกันเมื่อไหร่งานที่สั่งสำเร็จทุกครั้ง
"น้องแองจี้บ่นว่าคิดถึงเสี่ยนะครับ"
"น้องฟ้าก็ส่งคลิปสยิวมาให้เสี่ยด้วยครับ "
"มึงรู้ได้ยังไงว่าคลิปสยิว ไอ้นี่มึงแอบดูรึไง ไอ้จก" ไอ้สองตัวรายงานความเคลื่อนไหวของบรรดาเมียเก็บในสต๊อกของผม แต่ละคนบ่นคิดถึงผมทั้งนั้น อ่าา เป็นธรรมดาครับ ของผมมันเด็ดอยู่แล้ว ไอ้จกยื่นโทรศัพท์ส่วนกลางให้ผม ทำไมผมต้องเรียกว่าโทรศัพท์ส่วนกลางเพราะมันสามารถติดต่อผมได้ ผมจะไม่ให้เบอร์ส่วนตัวของผม ถ้าใครอยากจะโทรหรือส่งอะไรมาก็ต้องติดต่อเครื่องนี้เครื่องเดียว ไอ้จิ้งกับไอ้จกจะเป็นเอามาให้ผม กว่าจะมาถึงมือผมพวกมันก็แอบดูแอบเช็คก่อนเพื่อความเรียบร้อย เรื่องนั้นผมไม่ซีอยู่แล้วแล้วแต่พวกมึง
"นิดหน่อยครับนาย เด็ดเหมือนกันนะครับคนนี้"
"มึงนี่ให้มันน้อยๆ หน่อยนะไอ้จก ดูสิ๊ กล้ามขึ้นเป็นมัดๆ แล้ว "
"เสี่ยก็ แซวแบบนี้ผมอายนะครับ"
"ขนาดนี้แล้วมึงยังอายอีกหรอ กูเห็นหมดแล้วความหื่นของพวกมึงอ่ะ เล่นหิ้วสาวไปทำอะไรกันที่หลังบ่อน มึงไม่คิดบ้างหรอว่าบ่อนกูมีกล้อง สวิงกลิ้งกันเลยนะ" ไอ้จิ้งไอ้จกถึงกับก้มหน้า ผมเข้าใจครับอารมณ์พวกกลัดมัน สักพักพวกมันก็ขอตัวออกไปดูว่าหุ้นส่วนของผมว่ามาถึงรึยังมาถึง จากนั้นผมก็นั่งมองคลิปสาวๆ ที่ส่งมาหาผม แต่ละคนน่ากินทั้งนั้นรอเสี่ยก่อนนะอีหนูทั้งหลาย
...........................
10 นาทีผ่านไป
"นายครับ ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ"
"อืมเดี๋ยวกูออกไป" ผมรับโทรศัพท์แล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยดูดดี ให้มันเหมาะกับมาดมาเฟียสักหน่อย
...
"สวัสดีครับเสี่ย"
"ของเรียบร้อยใช่มั้ย"
"เรียบร้อยครับเสี่ย ไซต์ใหญ่สุด สั่งทำพิเศษ มีหลากหลายเวอร์ชั่น ทั้งผิวขรุขระ ผิวเรียบเหมือนไม่ได้สวมใส่ ทั้งกลิ่นกล้วยหอม เชอรี่ สตอเบอรี่ กีวี่ แอปเปิ้ล เราขนมาให้เสี่ยหมดเลยครับ" นี่แหละครับคือสินค้าที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตารอ ถุงยางอนามัย ผมขาดมันไม่ได้จริงๆ ถุงยางอนามันยี่ห้อดูใหญ่ เป็นคู่ค้าขายกับผมมานานมาก จะว่าไปก็ตั้งแต่ผมเรียนมหาลัยก็ว่าได้ ซื้อ10แถมร้อย แถมยังมีออฟชั่นเสริมมากมายมาให้ผมอยู่ตลอด บรรดาอีหนูของผมก็เอ่ยเป็นเสียงเดียวกันมาว่าชอบ อีหนูพอใจเสี่ยก็ดีใจ
"ดีมาก ไอ้จก เตรียมเงินสดแล้วส่งแขกกลับได้"
"ขอบคุณนะครับเสี่ย " เฮียเจ้าของบริษัทแทบจะก้มกราบผม มันรวยได้ก็เพราะผมนี่แหละ ไม่ได้ผมบริษัทมันก็คงเจ๊งไปนานแล้ว ไอ้จิ้งเดินไปส่งแขกแล้วก็พาแขกอีกคนเข้ามาพบผมรายสุดท้ายของวันนี้
"สวัสดีค่ะเสี่ย "
"ว่ามาเลยวันนี้มีอะไรมาให้ดูบ้าง"
พรึ่บบบบบ
"คอลเลคชั่นใหม่ค่ะ ชุดคอสเพลย์สาวชาวไร่ ผ้าที่ตัดทำมาจากเนื้อผ้าชั้นดี รับรองใส่แล้วเหมือนไม่ได้ใส่ " เจ้รายนี้เป็นเจ้าของบริษัทเสื้อผ้าชุดคอสเพลย์ เจ้แกกางรูปคอลเลคชั่นตัวใหม่ให้ผมดู ไอ้จิ้งไอ้จกถึงกับตาลุกวาวับนางแบบที่สวมชุดนี้ หื่นพอกันครับทั้งเจ้านายกับลูกน้อง ออฟชั่นเสริมมันต้องเยอะหน่อย
"เอาแบบนี้มา 10 ชุด " อย่าเพิ่งตกใจ เผื่อเอาไว้บางทีอาจจะมีการชำรุดจากการใช้งานมันก็ต้องมีสำรองไว้ ผมยิ่งชอบอยู่ด้วยกระชากชุดเนี่ย แม่งได้อารมณ์
"ได้ค่ะเสี่ย บอกเลยว่าชุดนี้เด็ดมากจริงๆ เจ้เคยใช้กับผัวเจ้มาแล้ว" อื่ม ผมมองหน้าเจ้แล้วมองรูปชุดสลับกันไปมา มันจะเข้ากันหรอวะ เจ้จะสี่สิบกว่าแล้วนะ แสดงว่าเจ้แกเนี่ยแซ่บลืมจริงๆ
"ผัวเจ้อายุเท่าไหร่ ยังไหวอยู่อีกหรอ"
"จะเอาคนไหนดีหล่ะคะ ล่าสุดก็ยี่สิบกว่าๆ " โอ้โหกูยอมอีเจ้นี่เลย หนักกว่ากูอีก นิยมบริโภคเด็ก
"โหเจ้ สุดยอด" ไอ้จิ้งกับไอ้จกยกนิ้วให้พร้อมกับเอ่ยชมอีเจ้ด้วยความชื่นชม สนใจมั้ยหล่ะมึงสองตัว ไปใส่ชุดคอสเพลย์ให้อีเจ้มันเฆี่ยนตูด
"ขอบใจมากเจ้ ไอ้จิ้งไอ้จกส่งแขก "
"ครับเสี่ย"
.............................................
"แม่ทำไมเพลงจะต้องไปแต่งงานกับคนแบบนั้นด้วย เพลงเกลียดมัน เกลียดมันที่สุดเลย "
"เพลงบ้านเรากำลังจะแย่นะลูก เพลงไม่สงสารพ่อหรอ พ่อทำงานหนักก็เพราะอยากให้พวกเราสบาย แม่ขอเถอะนะลูก พี่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร "
"เฮ้อออ"
ฉันชื่อเพลงพิณ เป็นลูกสาวคนเดียวของที่บ้านหลังนี้ บ้านฉันค่อนข้างมีฐานะ แต่ตอนนี้บ้านเรากำลังแย่ ธุรกิจที่บ้านมีปัญหาพ่อกำลังจะถูกฟ้องล้มละลายส่วนแม่ก็กำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า ฉันถูกแม่เกลี้ยกล่อมให้แต่งงานกับผู้ชายคนนึง ซึ่งฉันโคตรเกลียดเขาที่สุด เกลียดมาก เพราะเพื่อนของแม่อยากจะช่วยเหลือทางบ้านของเรา แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องให้ฉันไปแต่งงานกับลูกชายของเขา บอกตรงๆ ว่าตอนนี้อยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่ก็ไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงพ่อกับแม่ ฉันจะเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้
"เพลง พรุ่งนี้คุณน้าสีดาจะมารับหนูนะลูก เตรียมตัวไว้นะ"
"แม่เพลงไม่อยากไป เพลงอยากอยู่กับแม่นะ เพลงเป็นห่วงแม่" ฉันสวมกอดแม่ไว้แน่น เกิดมาอายุก็ยี่สิบกว่าแล้ว ยังไม่เคยห่างอกแม่ไปไหนเลยสักครั้ง ยังไม่ทันไรฉันจะต้องมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วหรอ ฉันยังไม่พร้อม ฉันไม่อยากแต่งงานกับไอ้มาเฟียบ้านั่น
"ไม่ต้องห่วงนะลูก ทุกอย่างมันจะดีขึ้นถ้าหนูยอมทำตามที่แม่บอก แม่รักเพลงนะลูก"
"เพลงก็รักแม่ค่ะ"
.............................
ครืด~ เสียงของโทรศัพท์มือถือยี่ห้อหรูบริเวณหัวเตียงเริ่มสั่นเตือนเมื่อมีคนติดต่อเข้ามา ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “ว่าไง” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ราวกับความหงุดหงิดก่อนหน้านี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง “อีกสองสัปดาห์จะมีงานเลี้ยงที่พ่อของไอ้ภูเมฆมันจัด ได้ยินว่าแขกของมึงมากันครบเลย สนใจไปด้วยไหมวะ” เสียงทะเล้นบ่งบอกถึงความกะล่อนของคนปลายสายได้ดีเลยทีเดียว “อืม” คำตอบสั้น ๆ แต่ใจความครบครันรวมไว้ในคำเดียว “เฮ้อ~ กูเบื่อมึงจริงๆ เลย อย่าลืมแวะมาที่คลับด้วยล่ะ” “เออ” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ปลายสายก็ตัดไปทันที คลับที่ว่าก็คือ ไนต์คลับ ที่เปิดเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อเป็นสถานที่นัดพบของกลุ่มแก๊งพันธมิตรทั้งสาม ได้แก่ แบล็คเคลล็อกก์ ออเรลิค และมอร์เวนน์ หากพูดถึงเบื้องลึกของแต่ละแก๊งก็คงจะได้สาธยายกันอีกยาว ด้วยประวัติอันยาวนานของแต่ละตระกูลที่เพิ่งจะมารวมตัวกันได้ไม่กี่ปีเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ของพวกเขาในอดีต ทำให้ต้องกลับมารวมตัวกันจนถึงตอนนี้
กริ๊งงง! นาฬิกาปลุกตั้งโต๊ะบริเวณหัวเตียงสั่นกระดิ่งส่งเสียงรัวต่อเนื่องกันจนคนที่กำลังนอนหลับสบายสะดุ้งโหยงตื่นขึ้นด้วยความตกใจ มือเรียวยกขึ้นทาบที่อกเอาไว้พลางถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความหงุดหงิดปนโล่งอกที่เป็นเสียงของนาฬิกา“คุณผู้หญิงคะ อีกยี่สิบนาทีจะถึงเวลารับประทานอาหารเช้าแล้วนะคะ” ภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาเลียนเอ่ยขึ้น แม้ฟังดูจับใจความได้ยากกว่าปกติเล็กน้อย แต่ออเดียน่าก็สามารถเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้ในไม่ช้าร่างบางดันตัวลุกขึ้นจากเตียงโดยไร้ท่าทีขี้เกียจหรืองอแงไม่อยากตื่น อาจเพราะเธอเคยชินกับการต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานพิเศษอยู่บ่อยครั้งจนติดเป็นนิสัยแล้วออเดียน่าหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่สะท้อนให้เห็นสภาพของเธอในตอนนี้ ดวงตาที่สะท้อนความรู้สึกบางอย่างซึ่งเธอรู้อยู่แก่ใจดี ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ อีกครั้งให้กับความคิดที่ฟุ้งซ่านไปเรื่อยยี่สิบนาทีผ่านไป หญิงสาวรีบออกมายังห้องอาหารทันที โดยมีมาเฟียหนุ่มที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว บนโต๊ะอาหารเรียงรายไปด้วยอาหารไทยที่เธอคุ้นเคยจนน่าแปลกใจ“วิเวียนเคยทำอาหารไทยอยู่หลายอย่าง ถ้าอยากกินอะไรก็บอกกับวิเวียนแล้วกัน” เขาเอ่ยแนะนำหญิ
“ว้ายยย!” จังหวะเดียวกับที่ออเดียน่ากำลังเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ ถึงมันจะปกปิดเอาไว้ได้ทั้งตัวแต่ก็อดตกใจที่มาเฟียหนุ่มเปิดประตูโผงผางเข้ามาในตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัวไม่ได้ “...” ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดอะไรก็พลันรีบถอยกลับออกไปพร้อมกับปิดประตูห้อง มือเรียวยกขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว จึงไม่แปลกใจที่เห็นเขาเปิดประตูเข้ามาพอดี ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ออเดียน่าก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วจึงรีบออกมาหาคนที่กำลังยืนรอเธออยู่ด้านนอก ร่างสูงโปร่งยังคงเก็บอารมณ์เอาไว้อย่างมิดชิดจนดูแทบไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คำถามมากมายในหัวของเธอกำลังผุดขึ้นมาราวกับเห็ด แต่แม้ว่าจะอยากคุ
หลังจากที่ชายหนุ่มเดินหายกลับเข้าไปในห้องนอนก็ทิ้งให้เธอนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว สมองยังคงครุ่นคิดหาวิธีที่จะกลับไปหามารดาที่กำลังรอคอยให้เธอกลับไป แต่ตอนนี้กลับรู้สึกมืดไปหมดทั้งแปดด้าน หรือบางทีเธออาจจะต้องทำข้อแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างกับเขา ค่ำคืนที่อบอวลไปด้วยความอึดอัดและความรู้สึกอีกมากมายที่ตีกันไม่หยุดทำให้ออเดียน่าจำต้องฝืนข่มตาหลับอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือกอื่น ท้องฟ้าที่มืดสนิทเริ่มเปลี่ยนสีไปทีละน้อย กระทั่งแสงของพระอาทิตย์เริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องผ่านกระจกใสที่มักจะถ่ายทอดบรรยากาศที่สวยงามให้คนด้านในชื่นชมทุกเวลา ร่างบางนอนขดอยู่บนโซฟาตัวยาวพร้อมกับผ้าห่มอีกหนึ่งผืน ซึ่งก่อนที่เธอจะนอนหลับก็จำได้ว่าผ้าห่มผืนนี้ไม่เคยปรากฏวางอยู่ตรงไหนสักที่หนึ่งในบริเวณโซฟา เว้นเสียแต่ว่ามีใครบางคนเอามันมาให้เธอ ชายเจ้าของใบหน้าสงบนิ่งยังคงเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำที่เขาสวมใส่มาตั้งแต่เมื่อคืนยับยู่ยี่เล็กน้อย ก่อนที่จะถกแขนเสื้อขึ้นไปเหนือข้อมือพลางก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้กับร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา
“ฉันควรทำยังไงกับเธอดีนะ?” เขาถามพลางเลิกคิ้ว ดวงตาเจ้าเล่ห์กำลังสบตากับคนที่กำลังพยายามจะดิ้นหนีจากแขนแกร่งที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ“คุณควรจะปล่อยฉันก่อนต่างหาก”“หึ งั้นเธอก็ควรจะเชื่อฟังฉันสิ”“ฉันเป็นคนที่จะฆ่าคุณนะ จะให้ฉันเชื่อฟังคุณได้ยังไงกัน” ออเดียน่าประชดกลับแทน การกระทำของเขาไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งจะจับได้ว่าโดนหลอกเลยสักนิด ก็จริงอยู่ที่เขาอาจจะรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ท่าทีของคนที่กำลังจะจัดการกับคนที่กำลังจะฆ่าตัวเองเลยสักนิด“เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันจะทำให้เธอยอมเชื่อฟังได้ไหม” จบประโยค ร่างบางก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง ออเดียน่ารีบถอยหนีไปจนติดริมฝั่งหน้าต่าง เว้นระยะห่างจากมาเฟียหนุ่มเอาไว้ราวกับรังเกียจเขาโซเรนแสยะยิ้มเล็กน้อย เขาอดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางดื้อรั้นแต่ยังคงแฝงไปด้วยความกลัวของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่เขาจะละสายตาจากเธอและหันไปส่งสายตาให้คนขับรถพลางพยักหน้าเป็นสัญญาณที่รู้กันเพียงสองคนเจ้าของใบหน้าหวานผล็อ
นานกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ออเดียน่าต้องเดินทางไปพร้อมกับเป้าหมายที่ต้องกำจัด หากแต่เธอกลับยิ่งงุนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนการที่วางไว้เลยสักนิดเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนตึกดาดฟ้าแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง คาดว่าน่าจะเป็นตึกแห่งใดแห่งหนึ่งในประเทศสิงคโปร์ จากที่ได้ยินโซเรนคุยกับลูกน้องคร่าว ๆ“เราจะไปที่ไหนกันคะ” เธออดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้ จึงหันไปถามคนตัวสูงที่กำลังมองตรงไปยังเส้นทางข้างหน้าและไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเลยสักอย่างเขาหยุดชะงักพลางหันกลับมามองเธออีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกถึงความไม่น่าไว้ใจของเจ้าตัวอย่างชัดเจนจนออเดียน่าเริ่มหวั่นใจแทน“ออเดียน่า” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักทำเอาคนฟังถึงกับเบิกตากว้าง ฝ่ามือเรียวกำหมัดเอาไว้แน่นพยายามสะกดความหวาดกลัวในใจเอาไว้“คะ? คุณพูดว่าอะไรคะ” เธอทวนถามซ้ำอีกครั้ง ดวงตากลมโตแอบสั่นไหวเบา ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับตื่นตระหนกริมฝีปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยพลางสบตากับเธออย่างจงใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรี
ความคิดเห็น