การให้อภัย

เขา...ผู้เป็นเหมือนหลักให้ยึดเหนี่ยวเพียงหลักเดียวที่มีอยู่ในชีวิต เธอจึงไม่ปฏิเสธจะที่ไขว่คว้า แม้รู้ดีว่า ‘เขา’ ไม่ใช่คนของเธอ ความรัก...มักจะเข้ามาทักทายโดยที่เรายังไม่ทันตั้งตัวเสมอ ทว่าความรักครั้งนี้ไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่ต้น แล้วเธอจะยึดเขาเอาไว้ให้ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของเธอโดยสมบูรณ์ หรือปล่อยให้เขาจากไป...

เพราะหน้าตาที่เหมือนกันราวกับแกะทำให้เธอต้องรับกรรมแทนพี่สาวฝาแฝด และเมื่อการแก้แค้นจบลงเธอก็ได้อิสระคืนแล้วจากไปพร้อมกับหัวใจดวงน้อยสองดวง "เขาเป็นลูกผมใช่ไหม" "เขาไม่ใช่ลูกคุณอย่ามาพูดจามั่ว ๆ" "จะไม่ใช่ได้ยังไงดูจากหน้าตาก็รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกใคร" "พ่อของเขาคือคนรักของฉันที่อยู่นอร์เวย์...ไม่ใช่คุณ" "งั้นคุณกล้าพิสูจน์ไหมละ" "คุณยังทำชีวิติฉันพังไม่พอใช่ไหมถึงต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่เลิก" "ผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปไม่ได้มีเจตนาไม่ดี"

พนันร้ายมาเฟียเถื่อน เพราะอยากได้เธอ เขาเลยวางพนันครั้งนี้ไว้สูงและต้องชนะอย่างเดียว!! คอยหลอกล้อเหยื่อให้ติดกับที่ละนิดจนสุดท้ายก็กลายเป็นของเขา ชายหนุ่มมองผลงานตัวเองก็ก้มลงประทับจูบหน้าผากซับเหงื่อของอีกฝ่ายที่ไหลรินลงมา มองดูแก้มชมพูระเรื่อริ้วยาวบนใบหน้างามด้วยความเขินอายจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ดึงนิ้วของตัวเองออกมา "ช่วยผมหน่อย" ********** พนันร้ายรักคนลวง หวังเทียนเป็นหนุ่มเพลย์บอย เป็นลูกชายคนรองของสกุลหวัง เจ้าพ่อกาสิโนแห่งเกาะฮ่องกง อาชีพของเขาคือเกาะพี่ชายกิน ดังนั้นชีวิตประจำวันของเขาคือ เที่ยว และใช้เงินนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า วันหนึ่ง พี่ชายเขาก็มาขอให้ไปหลอกฟันผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกเขาคิดจะเลิกติดต่อ แต่สุดท้ายก็ตัดใจทิ้งไม่ได้ และไม่คิดว่านั่นจะทำให้เขามีปัญหาในอนาคต ความวายป่วงยังไม่จบแค่นั้น เมื่อเขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูกชายอายุห้าขวบกับหญิงสาวที่ทำให้เขาเจ็บปวด จนกลายเป็นหนุ่มเพลย์บอย อย่างทุกวันนี้ ทั้งรักเก่าและรักใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา คุณชายรองแห่ง สกุลหวังจะทำเช่นไรกับปัญหานี้...

เขาเสนอตัวขอรับเลี้ยงเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เธอไม่มีทางเลือกจึงตอบตกลง เพียงเพราะอยากใช้หนี้ที่พ่อของเธอก่อไว้ให้จบสิ้น "ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน" "หนูต้องการเงินค่ะ แลกกับความบริสุทธิ์ของหนู" ขอตกลงระหว่างเขาและเธอในการเป็นคู่นอน 1 ปีจึงเกิดขึ้น... "หนูต้องทำยังไงบ้างคะ" "แก้ผ้าแล้ว นอนลง" "........." "ถ้าไม่ทำก็ออกไป"

อุตส่าต์หนีไปดามใจที่กรุงเทพตั้งห้าปี กลับมาเจอเธอที่เป็นอดีตและไอ้ที่เกาะขาหนึบนั่นก็คงจะลูกของผัวใหม่ล่ะสิท่า เหอะ! หน้าไม่เห็นเหมือนพ่อเลยสักนิด “ถ้าได้ฉันเป็นพ่อนะไอ้หนู สาวกรี๊ดแกจนตดแตกแน่”“พี่กล้า_” “พี่กล้ามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” “ผัวไปไหน?” “ไม่มีจ้ะ” “เหอะ” “มันทิ้งไปมีเมียใหม่ หรือเห็นผู้ชายแล้วบอกว่าตัวเองไม่มีผัวล่ะ?” กลับบ้านมาคนว่าง ๆ แบบเขาก็ควรจะทำอะไรที่มันมีประโยชน์สักหน่อยสิ อย่างเช่นการไปแอบมองอดีตแบบเธอ ขับรถวนรอบหมู่บ้านอย่างกับรถเติมน้ำเปล่าไม่ใช่น้ำมัน แล้วถามคำถามกวนส้นตี_แบบนี้ เขาสะใจมากที่ได้เยาะเย้ยคนแบบเธอ ผู้หญิงใจร้ายที่ทำเขากินไม่อิ่มหลับไม่เต็มตามาห้าปีเต็ม แต่ไม่รู้ว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันเขาต้องใจอ่อน แพ้ให้กับความใสซื่อไร้เดียงสาของเธอตลอด แถมเจ้าเด็กน้อยหน้าหล่อลูกชายที่เกาะเธอหนึบด้วยอีกคน เขาทั้งเเกลียด ทั้งสงสาร จนกระทั่งวันที่เขาต้องมารู้ความจริงบางอย่าง… “แล้ว…แล้วถ้าเป็นลูกกูจริงทำไมน้ำค้างถึงไม่บอกกูวะ”

“พี่ลันขา...พี่ลัน” มัญชุลิกาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเสียงร้องครางของเธอหลุดออกมาด้วยความละอาย แต่นั่นกลับสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมากที่เขาสามารถสร้างความสุขให้กับเธอได้ ปลายนิ้วเรียวสอดแทรกดึงทึ้งเส้นผมของเขาไปทั่วศีรษะ “นกยูง...นกยูงของพี่” เสียงครางแหบพร่าดังออกมาจากลำคอแข็งแรงของลวรรษเมื่ออารมณ์ร้อนทำให้เขากลั้นความสุขเอาไว้ไม่ไหว ลวรรษครางออกมาอีกครั้งอย่างพอใจเมื่อกายแกร่งแทรกเข้าหาหญิงสาวหมดทั้งตัว พายุอารมณ์โหมพัดกระหน่ำครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งเรียกร้อง ปรนเปรอ สลับกันแล้วแต่ว่าอีกฝ่ายจะพอใจ เสียงครวญครางแห่งความสุขดังไปทั่วห้องแต่ไม่มีใครสนใจทั้งสิ้น เพราะต่างฝ่ายต่างตั้งใจจะมอบความสุขให้กับอีกคนหนึ่งอย่างเต็มเปี่ยม ลวรรษครางออกมาเสียงดังลั่นเมื่อความสุขสมมาถึงปลายทาง จังหวะรักจึงเพิ่มเป็นจังหวะร็อกโหมพัดกระหน่ำเหมือนสายฝนจนเปียกปอนไปด้วยหยาดเหงื่อทั้งคู่ เสียงหอบหายใจดังออกมาถี่ๆ เมื่ออารมณ์รักได้ผ่านพ้นไปแล้ว ลวรรษเลื่อนไปจุมพิตหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อของมัญชุลิกาเบาๆ รอยยิ้มแห่งความสุขแย้มขึ้นบนใบหน้า “พรุ่งนี้พี่จะกลับมาเป็นพี่ลันคนเดิมของนกยูง พรุ่งนี้...”

เรื่องของเรา...จะเอายังไง โดย แสงเทียน >>> ผมไม่สนว่าคุณจะเป็น หรือ ไม่เป็นอะไรกับมัน! แต่ ได้ ผม แล้ว ก็รับผิดชอบกันด้วย!! โปรยปก "คุณอย่ากระแทกแรง ฉันเจ็บ...." "คุณแค่อึดอัด...ไม่ได้เจ็บ" "มะ ไม่...ฉันเจ็บ คุณ..." "เรียกชื่อผมสิ...นนท์ คุณนนท์ เรียกสิมิน" "คุณนนท์ มินเจ็บ อึกกก!!"

ในวัยเด็กทั้งสองต่างเป็นเพียงเพื่อนสนิท เติบโตขึ้นกลายเป็นเพื่อนแนบสนิท คนหนึ่งผูกพันเกินเพื่อนจนอยากเป็นคนพิเศษ อีกคนลังเลไม่แน่ใจ เกิดความห่างเหิน เย็นชา สุดท้ายห่างหาย แยกย้าย กลับมาเจอกันอีกครั้ง กลายเป็นคนแปลกหน้า ที่มี เด็กน้อยคนหนึ่ง อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง :::::::::::::::::::::::::::: "ใจคอจะไม่พาฉันไปทำความรู้จักกับลูกชายเธอหน่อยเหรอ" "ไม่จำเป็นหรอก!" เธอตอบกลับเสียงห้วน แต่หลบสายตาคาดคั้นของเขา "อัย ฉันให้อภัยเธอได้นะ ที่เธอหักอกฉัน แต่เรื่องอื่นฉันไม่แน่ใจ!" "ทำไม ร็อกจะทำอะไร!" "เธอก็รู้ ที่ผ่านมา เธอเป็นข้อยกเว้นทุกอย่าง ที่ฉันไม่เคยทำอะไรร้ายๆ ใส่ ไม่ว่าเธอจะร้ายกับฉันแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ถ้าเธอร้ายกับฉันก่อน ฉันก็ไม่ละเว้น!" ::::::::::::::::::::::::::::::

"ไลลาไม่ได้ตั้งใจ..." เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า...คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ "ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ" ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก "พะ พี่คามิล...มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ" "ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม" ปากหนายังคงถาม "มะ ไม่ใช่นะคะ พี่คามะ..." ไม่รอให้ริมฝีปากบางได้พูดจบ "ถ้าอยากได้ฉันนัก ฉันก็จะสนองให้..."

"ถึงจะเป็นพี่น้อง...!แต่ก็ไม่ใช่ท้องเดียวกันหนิ จริงมั้ย...!"