การให้อภัย

"อาชา" ประธานจอมเจ้าเล่ห์ ส่วน "พอใจ" เป็นผู้ช่วยเลขาจอมพยศ ****** “จะหนีไปไหน” อาชารีบจอดรถดับเครื่องยนต์แล้วเปิดประตูลงมาถามพร้อมกระชากดึงกระเป๋าเดินทางในมือเธอมาถือไว้ทันที “กลับบ้าน” พอใจตอบสั้นๆ แล้วยื่นมือไปหมายจะแย่งกระเป๋าเดินทางตัวเองกลับมา “งั้นก็ไปด้วยกัน บ้านเธอคือบ้านฉันเท่านั้นทูนหัว บอกแล้วไงว่าเธอเป็นเมียฉันพอใจ” พูดจบก็กระชากดึงร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่งตัวเองแล้วก็ปล่อยมือจากกระเป๋าเดินทางมารั้งท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึ้นแล้วบดกระแทกจูบปากอวบอิ่มแสนหวานของคนดื้อทันที “อ่ะ อื้อ” มือเล็กทุบตีอกแกร่งคนตัวโตพร้อมกับพยายามบิดเบือนหน้าหนีแต่ก็ยากเหลือเกินเมื่อแรงเขาเยอะกว่า “อ่า เห็นไหมเธอคือของฉันพอใจ ไปกับฉัน” อาชาถอนจูบออกมาเอ่ยย้ำให้คนดื้อจำใส่ใจว่าเขาคือใครและหล่อนคือใครก่อนจะดึงลากเดินเธอไปทางฝั่งนั่งข้างคนขับแล้วเปิดประตูยัดเธอเข้าไปและเปิดประตูหลังโยนกระเป๋าเดินทางเธอตามไปด้วย “อย่าคิดแม้แต่จะหนี ฉันรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันตามถึงที่แน่” เขาขู่หล่อนเมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเปิดประตูรถหนี และมันได้ผล

เด็กสาวที่อยู่ในวัยสดใส มีความมุ่งมั่นในสิ่งที่ตัวเองทำ มีความเชื่อในโชคชะตา เป็นความน่ารักสดใสของทุกคนในบ้านแต่แล้วความสดใสก็ถูกพังทลายลงเพียงเพราะความแค้นของเขา "ถ้าพี่ไม่ได้รักหนูก็ปล่อยหนูไปสักทีได้ไหมคะ" "พี่โซ่กับพี่ไนท์มีความแค้นอะไรกับพี่ชายเดลกันแน่!" เขาผู้มีนิสัยเคร่งขรึม ไม่ยอมคน และเป็นพี่ชายที่น่ารักให้กับน้องสาวคนเดียวของเขา "นิรา" เขารักและคอยเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ในเวลาเดียวกัน เพราะพ่อแม่ได้เสียไปในช่วงที่เขาอายุได้เพียง15 ปีเขาจึงต้องดิ้นรนและสร้างมันเพื่อน้องสาวของเขา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกลับพังลงหลังได้รู้ข่าวร้ายว่าน้องสาวถูกรถชนเสียชีวิตแต่กลับจับผู้ก่อเหตุไม่ได้ "เพราะพี่มึงมันหน้าตัวเมียไงไม่กล้าแม้แต่ออกมายอมรับผิด ครอบครัวมึงก็ห่วงแต่หน้าตาวงตระกูล แล้วน้องกูล่ะ!" "กูจะทำให้มันเจ็บปวดพอๆกับกู และมึงคือผู้โชคดี" "มึงสมควรโดนแล้ว อย่ามาตีหน้าซื่อ ต่อให้มึงกระอักเลือดตายตรงหน้ากู กูก็ไม่คิดจะมองมึงด้วยซ้ำ" "กูไม่ควรรู้สึกแบบนี้ดิว่ะ ทำไมกูถึงเจ็บแบบนี้ว่ะไอไนท์!"

หลังจากแต่งงานกันมาได้สามปี เขาก็ทอดทิ้งเธอราวกับรองเท้าที่ขาดๆคู่หนึ่ง แต่กลับไปพะเน้าพะนออยู่กับยอดดวงใจราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า เขาละเลยเธอ ปฏิบัติต่อเธออย่างรุนแรง และการแต่งงานของพวกเขาก็เป็นเหมือนดั่งกรงขัง เฉียวซุนอดทนต่อทุกอย่าง เพราะเธอรักลู่เจ๋ออย่างสุดซึ้ง! จนกระทั่งในคืนที่ฝนตกหนัก เขาทอดทิ้งเธอที่กำลังตั้งครรภ์ให้อยู่เพียงลำพัง แต่กลับบินไปต่างประเทศเพื่อคลอเคลียอยู่กับยอดดวงใจ ในขณะที่ขาของเฉียวซุนมีเลือดออก และเธอก็ต้องคลานออกไปเพื่อเรียกรถพยาบาล... ในที่สุดเธอก็เข้าใจในทุกสิ่งแล้วว่า หัวใจของใครบางคนไม่ได้อยู่กับเธอเลยตั้งแต่ต้น เฉียวซุนเขียนข้อตกลงการหย่าร้างและจากไปอย่างเงียบ ๆ ... สองปีผ่านไป เฉียวซุนก็กลับมา โดยที่มีคนวิ่งไล่ตามจีบเธอจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ไอ้สารเลวสามีเก่าของเธอกลับดันเธอแนบกับประตู แล้วกดดันเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ "คุณนายลู่ ผมยังไม่ได้เซ็นชื่อในสัญญาเลยนะ! คุณอย่าฝันไปเลยที่จะไปดีกับคนอื่น!" เฉียวซุนยิ้มเบา ๆ "คุณลู่ ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างเราอีกต่อไปแล้วนะ!" ดวงตาของชายคนนั้นแดงระเรื่อ และเขาก็กล่าวคำสาบานในงานแต่งงานด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า "ลู่เจ๋อ เฉียวซุน จะไม่มีวันทอดทิ้งกันไปตลอดชีวิต ห้ามหย่าร้าง!"

ใครจะคิดว่างานการกุศลที่คุณแม่จัดขึ้นด้วยเหตุผลเดียวคืออยากให้เธอได้กลับมาเข้าสังคมหลังเรียนจบจากต่างประเทศ จะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอได้พบกับเขา... ซีอีโอหนุ่มจากบริษัทคู่แข่งของคุณพ่อ’ อิงฟ้าคิดในใจ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่กลับเย็นชาและเข้าถึงยากยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลก ออร่าของเขาโดดเด่นจนกลายเป็นความฝันของสาว ๆ หลายคน และเท่าที่ฉันเห็น เขาก็ยังไม่เคยจริงจังกับใครเลยสักคน ‘ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ในใจฉันกลับมั่นใจเหลือเกินว่า พรหมลิขิต ต้องส่งเขามาให้ฉันอย่างแน่นอน’ อิงฟ้าตัดสินใจแน่วแน่ ไม่ว่าเขาจะเย็นชาแค่ไหน เธอจะต้องทำให้เขาหันมาสนใจเธอให้ได้

ห้าปีก่อน... เขาเป็นเพียง "คนรักในมหา’ลัย" ที่เธอเลือกจะจากไปอย่างไร้คำลา ห้าปีให้หลัง... เขากลับกลายเป็นมาเฟียผู้มีอิทธิพลที่สุดในวงการ — และวันนี้ คนที่เคยทำร้ายหัวใจเขา กลับต้องมาฝึกงานในบริษัทของเขาเอง "คิดจะหนีฉันอีกเหรอ ภัทร?" "ฉันไม่ได้ตั้งใจ..." "แต่ใจฉันมันตั้งใจจะเอาคืนเธอทั้งชีวิต" ระหว่างแค้นกับรัก...ใครจะรอดจากเกมอันตรายครั้งนี้?

เมื่อความบังเอิญทำให้ พิชญะ สูตินรีแพทย์หนุ่ม ได้พบกับลูกสาวของคนที่ทำลายครอบครัวของเขาจนย่อยยับ...การแก้แค้นที่แสนเร่าร้อนจึงเริ่มขึ้น...

“ข้อเสนออะไร” ต้องดาวเอ่ยถามไปในที่สุด หลังจากที่นินทาเขาในใจแล้ว “ผมจะจ่ายให้คุณ” “ฉันไม่ได้มีอาชีพขายตัว เก็บเงินของคุณไปเถอะ ข้อเสนอนั้นตกไป ฉันว่าคุณอยู่เฉยๆ อย่างที่ฉันบอกไปตอนแรกก็พอ ต่างคนต่างอยู่ แค่คนร่วมโลกเท่านั้นก็พอ” “ผมไม่เคยกินใครฟรีๆ ผมจะจ่ายให้” ไบรอัลโน้มตัวเข้าไปใกล้ต้องดาว กดเสียงต่ำลอดไรฟันอย่างอดทน “อ่อ! คุณไม่กินใครฟรีๆ เลยอยากจะลบล้างความเลวของตัวเองโดยยัดเยียดอาชีพขายตัวให้กับฉันอย่างงั้นสินะ!” ต้องดาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ไบรอัลยิ่งกว่า และกดเสียงต่ำตอบกลับไปเช่นกัน ไร้ซึ่งความเกรงกลัว ไบรอัลเงียบลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดก็ถูกครึ่งเดียว คือครึ่งหลัง แต่ครึ่งแรกที่ว่าเขาเลว อันนั้นเขาไม่ยอมรับเด็ดขาด “ถ้างั้นคุณก็มาเป็นผู้หญิงของผม”

"ป่วยก็ไปรักษา! ไม่ใช่มาทำคนอื่นเดือดร้อน!" เขาป่วยเป็นโรคติดเซ็กส์ เขาต้องการแค่เซ็กส์ แต่เธออยากได้ความรักดี ๆ

เกลียดเธอ... คือคำพูดที่เขาเอ่ยแม้ว่ากำลังครอบครองเธอด้วยแรงปรารถนา แม้กระทั่งตอนที่เขาจูบจนเธอหายใจแทบไม่ทัน มาลารินไม่เคยเข้าใจว่า... ระหว่างความเกลียดชังที่เขาย้ำ กับความลึกซึ้งทางกายที่เขาแสดงออก สิ่งไหนกันแน่? ที่คือความจริงในหัวใจของชวลิต

คบกันมาหลายเดือน แต่จู่ๆ เขามาบอกว่าขอห่างกันสักพัก ด้วยเหตุผลว่า "ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้" โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นเชิญใช้เวลาจมปลักอยู่กับแฟนเก่าต่อไป เพราะตอนนี้เขาคือ "แฟนเก่า" ของเธอแล้วเหมือนกัน!