ดื้อรั้น

เธอมาแบล็กเมลคนอีกแล้วหรือไง ชื่อหนูดี แต่นิสัยไม่ดีเหมือนชื่อเลยนะ...

เสียงอวิ๋นถูกสามีตั้งใจมาหลอกให้รัก หลังจากเขาได้ทุกอย่างของนางไว้ในกำมือ เขาก็พ่นคำขอหย่ากับนางแทบทุกวัน ความหวานชื่นในอดีตทำให้ยากที่จะเชื่อ เสียงอวิ๋นไม่ยอมหย่าและยังคงเรียกร้องความรักจากสามี จนกระทั่งนางถูกกรอกยาพิษจึงรู้ว่าควรกลับมารักตัวเองได้แล้ว นางจะทวงเอาทุกอย่างที่เป็นของนางคืนมา พร้อมกับเอาคืนคนที่ทำร้ายนางอย่างสาสม

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว" พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...???? "พะ...พ่อว่าไงนะ" "พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน" ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร

“สวัสดีค่ะ ดิฉันนาราริน อาภารัตน์ จะทำหน้าที่บริการ....” เธอยังแนะนำตัวไม่ทันจบ ชายหนุ่มในชุดสูทหรูซึ่งนั่งหันหลังให้เธออยู่บนเก้าอี้ผู้โดยสารสุดหรู เขาถอดแว่นกันแดดออกแล้วเหลียวกลับมามองเธอ ด้วยสีหน้าชิลๆสบาย ๆ แต่มันทำให้เธอตะลึงไปหลายวินาที ‘หมอนี่!’ เขาเหยียดยิ้มมุมปากนิด ๆ ขณะไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ชื่อนารารินเหรอ?” “อืม...ค่ะ ดิฉันจะทำหน้าที่...” “ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!”

ชีวิตนักศึกษาฝึกงาน...ฉันต้องได้ตื่นเต้นที่จะได้เจอรุ่นพี่ที่ทำงาน ต้องมีโมเมนต์รุ่นพี่พาไปเลี้ยงข้าว ต้องมีคนมาจีบ ต้องเป็นเด็กน้อยน่ารักในที่ทำงาน แล้วนี่อะไรกัน...ผัวที่บ้าน แต่ดันเป็นท่านประธานที่ฝึกงานเนี่ยนะ บ้าไปแล้วแน่ ๆ เหอะ! “บี๋ไม่งอนนะครับ” “ทำไมทำแบบนี้ ก็หนูบอกให้เบ๊บเก็บเรื่องของเราเป็นความลับไง” “โธ่...บี๋ ก็พี่คิดถึง” “ไว้ไปคิดถึงที่บ้านค่ะ ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างนี้ หนูมาฝึกงานนะคะ เป็นนักศึกษาฝึกงาน เบ๊บอย่าลืมสิคะ” “โธ่ บี๋ แล้วบี๋จะให้พี่ทนเห็นไอ้อาร์ตแผนกไอที มันจีบบี๋หรือไง” “เขาไม่ได้จีบ เขาแค่สอนงาน” “ไม่รู้ ๆ เมียพี่ พี่หวง ไม่ปก ไม่ปิดมันแล้ว ไม่ต้องมีเลยความลับบ้า ลับบออะไรเนี่ย” “เบ๊บ ถ้าเบ๊บดื้อ หนูจะย้ายที่ฝึกงานแล้วนะ”

เกลียดลูกสะใภ้คนนี้มากหรือคะพ่อ...งั้นหนูจะทำให้พ่อเกลียดหนูมากกว่าเดิม “ฮึ่ม...พ่อผัวตัวแสบ แบบนี้จะให้หนูเคารพได้ไงคะ ก็ได้ค่ะ ในเมื่อร้ายมา หนูก็ไม่ยอมอยู่เฉย ๆ เหมือนกัน เราได้เห็นดีกันค่ะ!!!” “ในเมื่ออยู่กันดี ๆไม่ได้” เจ้าหล่อนจึงถอดเสื้อผ้าออกจากกายจนล่อนจ้อน ปลดเปลื้องทุกกฏเกณฑ์ลงแทบเท้า ต่อหน้าพ่อผัวที่เกลียดชังลูกสะใภ้เช่นเธอจับใจ !!

"จูบหนู5,000ค่ะ" "อะไรนะ! แค่จูบ5,000เลยหรอ" "ค่ะ ถ้านัวเนีย7,000 มีอะไรด้วยกัน100,000นี่ยังไม่รวมค่าแทงเข้าแทงออกนะคะ" "โอ๊ย!!!นี่มันอะไรเนี่ย ฉันซื้อตัวเธอมาแล้วยังต้องเสียเงินกับเรื่องนี้อีกหรือไง" เรื่องนี้เป็นนิยาย set สามารถติดตามเรื่องในsetเดียวกันได้ 1. มาเฟียพลาดรัก [ฟิสซิส × เจ้าเอย] 2. มาเฟียติดสัตว(แพทย์) [ซาจิ × บลูเบลล์] 3. มาเฟียไซด์ไลน์ [ไลบร้า × วีนัส] เรื่องนี้

น้ำหยดลงหินทุกวันหินบอกไม่มีใจ แต่ข้าวไม่สน! ถ้าคุณต่อไม่รักข้าวก็จะตื้อ "คุณต่อรักงาน คุณต่อรักเพื่อน" "ใช่ครับ" "คุณต่อรักสัตว์ คุณต่อรักธรรมชาติ" "ใช่ครับ" "คุณต่อรักทุกสิ่งทุกอย่าง...แล้วก็รักข้าวด้วย" "...ไม่อ่าครับ"

เถียงนาและกองฟางแห่งนี้...จะเป็นสวรรค์ของเราสองคนค่ะลุง ! “ลุงชาติคือแฟนเก่าแม่งั้นเหรอ?” แคทรียายิ้มร้ายออกมาโดยไม่รู้ตัว ในหัวของเธอคิดบางเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อน ซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างอันตราย “ด่าแม่ดูถูกแม่ว่ากะหรี่ ไม่นับเป็นน้องเพราะรังเกียจสินะ แต่ตัวเองกลับแย่งผัวน้องหน้าตาเฉย!!”

เมื่อพี่ชายบุญธรรม อยากเปลี่ยนสถานะเป็นสามี ความรักที่ไม่ถูกไม่ควรในสายตาคนอื่น สุดท้ายแล้ว...มันจะจบลงเช่นไร? “พี่ชายเจ้าคะ พี่รักข้าแบบนั้นไม่ได้” “ทำไมจะรักไม่ได้?” “เพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันเจ้าค่ะ” อวิ่นเฟยหยวนจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่งาม “อาถิง เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่า เจ้ากับข้าไม่ใช่พี่น้องกัน ระหว่างเราสองคนไม่มีสายสัมพันธ์ทางโลหิตเลยแม้แต่น้อย” “แต่ที่ผ่านมาข้ามองพี่แบบพี่ชาย และรู้สึกกับพี่ฉันพี่น้องเจ้าค่ะ” กล่าวจบ อวิ่นซงถิงก็รีบผลักอีกฝ่ายออก จากนั้นนางก็หมุนตัว แล้วรีบเดินตรงไปที่ประตูห้อง ปึ้ง! บานประตูไม้กระแทกปิด จนเรือนร้างสั่นสะท้านไปทั้งหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า บุรุษที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นผู้ซัดพลังใส่ เพื่อปิดมัน จากนั้นข้อมือของอวิ่นซงถิงก็ถูกกระชาก จนร่างหมุนกลับไปกระแทกกับแผงอกกว้าง รู้ตัวอีกทีร่างกายของนางก็กลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอวิ่นเฟยหยวนแล้ว “อาถิง ที่ผ่านมาเจ้ามองข้า และรู้สึกกับข้าแบบพี่ชายของเจ้าจริง ๆ หรือ?” “ข้า...”