นางเอกเก่ง

‘ให้ลูกเจี๊ยบอยู่ในมือคุณอานะคะ ไม่ว่าคุณอา จะบีบหรือจะคลาย ลูกเจี๊ยบก็ยินดี’ จิณณ์ จิตติกรณรงค์ (จิ๋ว) หนุ่มโสดในฝันที่สาวๆ ใฝ่หา ด้วยรูปลักษณ์หล่อร้าย ไม่ต่างจากเสือคอยขย้ำเหยื่อ สาวสวยหลากวงการจึงพร้อมกดบัตรคิวอยากเป็น ‘ลูกไก่ในกำมือ’ ของจิณณ์กันทั้งนั้น มนตกานต์ ฤทธาอภินันท์(ลูกเจี๊ยบ) แอบรัก 'อาจิ๋ว' ตั้งแต่เริ่มเป็นสาว ปรุงแต่งตัวเองให้เป็นในสิ่งที่ ‘อาจิ๋ว’ ชอบ ทำทุกทางให้ได้ใกล้ชิด เขาชอบสาวสวย เปรี้ยวอมหวาน เซ็กซี่เล็กๆ น่ารักหน่อยๆ เธอจะเป็นทั้งหมดเพื่อมัดอาจิ๋วให้อยู่มือ เมื่อแผนลงล็อก มนตกานต์ก็พร้อมลุย!! จิณณ์ปวดหนึบเมื่อถูกหลานสาวนอกไส้ยั่วทุกวัน ใครจะคิดว่า #ลูกเจี๊ยบ ตัวอ้วนป้อม ฟันจอบ ใส่แว่นหนา ตัดผมหน้าม้า จะกลายเป็นสาวสะพรั่ง ถูกสเป็กเขาสุดๆ ขนาดนี้ และสัดส่วนสะท้านใจชายโฉด ก็ส่งผลให้ด้านมืดของเขาปะทุ “โอม... สมภารต้องไม่กินไก่วัด แต่ถ้าไก่มันน่าฟัดจะทำไง” โอ้ย!! ยิ่งคิดสมองเขาจะระเบิด โอย...

"จางเหม่ยอิง" นิติเวชสาวย้อนเวลามาสู่ยุคราชวงศ์ถัง เธอต้องสืบหาฆาตกรที่วางยาพิษร่างเดิม และจางเหม่ยอิงยังต้องเผชิญบทบาทใหม่ในฐานะว่าที่ชายาเอกขององค์ชายผู้ซึ่งเกลียดชังเจ้าของร่างนี้สุดหัวใจ

ฌอห์ณคือแฟนเก่าที่คบกันมานานถึงสี่ปี เขามีฐานะร่ำรวย ครอบครัวมีอิทธิพลและเขาเอาแต่ใจ ฌอห์ณอารมณ์ร้าย ไม่เคยมีสิ่งไหนที่ฌอห์ณอยากได้แล้วไม่ได้ แล้วฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นสิ่งของที่เขาอยากได้ แล้วเขาก็ได้! ฉันเหมือนสัตว์เลี้ยงที่ถูกขังไว้ในกรงทอง เหมือนถังขยะที่ต้องคอยรองรับอารมณ์เขาทุกอย่าง “เราเลิกกันเถอะ” “กล้าพูดคำว่าเลิกงั้นเหรอ ครีมมีสิทธิ์อะไรมาบอกเลิกฌอห์ณ” “ครีมจะเลิก!” “แล้วคนที่อยู่ในท้องจะเอายังไง?” “ครีมจะเป็นคนเลี้ยงเขาเอง” “แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงลูกฌอห์ณ?” “คะ…ครีมเลี้ยงได้” “รู้ว่าไปไม่รอดก็อย่าอวดเก่ง กลับเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้” “แต่ครีมทนไม่ไหว ครีมจะไม่อยู่กับฌอณห์อีกแล้ว” “ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว อย่าให้เห็นว่ามีอะไรติดตัวออกไปแม้แต่ชิ้นเดียว!” “ขอให้เราจบกันแค่นี้ อย่าให้ได้เจอกันอีกเลย” “เออ! เลิกก็เลิกดิ”

“หากเป็นคนดีแล้วถูกผู้อื่นเหยียบย่ำ ข้าก็จะเป็นคนเลวให้ใต้หล้ากล่าวขานนานชั่วกัลป์ !” เฟิ่งอี๋ฮองเฮาถูกฮ่องเต้บีบบังคับให้กินยาฆ่าลูกในท้อง แล้วสั่งประหารนางอย่างไม่เป็นธรรม สวรรค์จึงเมตตาให้วิญญาณของนางสลับร่างกับสนมรักของฮ่องเต้ การฟื้นคืนชีพครั้งนี้นางจะสามารถทวงความเป็นธรรมให้ตนเองได้หรือไม่ และการแก้แค้นจะดุเดือดแค่ไหนไปติดตามกันค่ะ

เพื่อนและแฟนที่รักจงใจปั่นหัวดั่งเธอโง่งม ท่ามกลางไฟสลัวกลับมีมือคู่หนึ่งยื่นบางอย่างมาให้ พร้อมแสงสุดท้ายในโลกใบเดิม ทว่าเธอกลับได้เกิดใหม่ในร่างสตรีตัวร้าย ซ้ำยังถูกตราหน้าว่าอัปลักษณ์ทั้งกายและใจ

ซินหยาน นักฆ่าสาวที่ทำภารกิจสุดท้ายเสร็จสิ้นแล้วโดนองค์กรสั่งเก็บ เธอตื่นขึ้นอีกครั้งในร่างของ จางซินหยาน บุตรสาวของช่างไม้ในหมู่บ้าน ฟาตง

เมื่อคุณหมอจากยุคปัจจุบัน ได้เกิดใหม่ต่างมิติ พร้อมความทรงจำของชีวิตเดิม เธอจึงเลือกเดินในเส้นทางคล้ายชีวิตเก่า ทว่าเรื่องหัวใจนั้นนางไม่ปิดตาย แต่ก็ไม่ชายตามองบุรุษใดเช่นกัน เขาคือสมรสพระราชทานของแม่ทัพหญิงผู้เย็นชา และเขาจะสามารถทำให้นางรับรักได้หรือไม่

มันเหมือนมีลางสังหรณ์ ดาวเรืองรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ด้วยรับรู้ได้ว่ามีกระแสความร้อนแรงอันประหลาด วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา ดวงตาที่อ่านไม่ออก เดาไม่ถูก… ว่าเขาจะมาไม้ไหน? นี่แค่วันแรกที่เจอหน้ากันเขาก็ทำท่าราวกับว่าเกลียดชังหล่อนมาแต่ชาติปางก่อน นี่กระมัง ที่ทำให้ป้านิ่มเตือนว่า ‘อยู่ให้ห่างคุณคมน์เอาไว้’ คุณคมน์ไม่เหมือนกับคุณราเมศซึ่งเป็นน้องชาย

"เราสองคนเพิ่งแต่งงานกันยังไม่ถึงเดือน ถ้ามีเรื่องหย่าร้างคิดว่าผู้ใหญ่ จะเสียหน้าไหม" "แต่ฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว ฉันรู้ว่าคุณมีคนที่อยู่ในใจ" "รู้แล้วยังไง" เพราะเขาก็ไม่คิดจะปิดบังเธออยู่แล้ว และเขาเองต่างหากที่ถูกเธอดึงเข้ามาทำเรื่องบ้าๆ นี้ "คุณไม่ตกใจเลยเหรอที่ฉันรู้เรื่อง" เธอเป็นเมียแต่ง เมียถูกต้องตามกฎหมาย พูดเรื่องที่สามีรักผู้หญิงคน อื่นเขาไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเลย "ถ้าเพราะเรื่องนั้น เธอไม่ต้องเป็นห่วงมันเกิดขึ้นไม่ได้อยู่แล้ว" "เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวใช่ไหม" "ใช่" นี่เขากล้ายอมรับต่อหน้าเราเลยเหรอ มันมีคำอื่นที่พูดให้อีกฝ่ายสบายใจได้อีกตั้งมากมาย แต่เขาเลือกที่จะไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย

ข้ามมิติ ข้ามห้วงเวลา ย้อนเวลา ไม่!! ข้าแค่ขอเวลาเพื่อกลับมาใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิม กลับมาครานี้ข้าจะฟาดคนตอแหลให้ราบเลยคอยดู รวมทั้งท่านด้วย ท่านอ๋อง!! นางเอกที่ชอบเที่ยวเล่นเอาแต่ใจและเป็นนางร้ายในสายตาคนทั้งเมือง กับพระเอกที่เย็นชา ปากร้ายและไม่สนใจสตรีโดยเฉพาะสตรีเช่นนางเขายิ่งอยากหนีห่าง แต่ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อยามที่ทั้งคู่พบภัยประชิดตัว นางกลับเผยอีกด้านหนึ่งออกมาจนเขาประทับใจและเปลี่ยนความคิดที่มีกับนางแต่เดิมไป ....ยิ่งรู้จัก ยิ่งตกหลุมรักไปเรื่อย ๆ จนไม่อาจเสียนางไป “ลู่หลิงเฟย ให้ข้าไปส่ง…” “ไม่รบกวนท่านอ๋อง ข้าจะพานางกลับเองถือว่าเรามิได้พบกัน อย่าเอ่ยเรื่องที่พบข้าในคืนนี้กับผู้ใดก็พอ” จากสตรีที่ไร้แก่นสาร เอาแต่เที่ยวเล่น กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “อย่าเอามือสกปรกนั่นมาจับข้า คนที่ท่านต้องห่วงนอนอยู่ข้างในหากจะดูแลก็ไปดูแลนาง เรื่องของข้า ท่านไม่ต้องยุ่ง” “เจ้ามีเหตุผลหน่อย” “ท่านพอแค่นี้เถอะ” “ไม่ เจ้าต้องฟังข้าก่อน” “อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก จากนี้เราอย่าพบเจอกันอีกเลย”