ราชวงศ์

ไม่มีโอสถ ไม่มีพลังลมปราณ ไม่มีเวลาให้ลังเล มีเพียงร่างกายที่เปลือยเปล่า #อิพี่ต้องถอนพิษให้ยัยน้องแล้ว #รักต้องห้าม #สามภพ เมื่อรักระหว่างเทพ... กลายเป็นหายนะแห่งจักรวาล เพียงเพราะ “เทพแห่งจันทรา” รักกับ “เทพแห่งสงคราม” รักต้องห้าม... ทำให้จักรวาลพังทลาย! เพื่อชดใช้ความรักต้องห้าม ทั้งสองจึงถูกลงโทษให้เวียนว่ายสามภพสามชาติ สามภพสามชาติ🌕 จาก🌸 “เงามารแห่งดอกโบตั๋น” (ภพแรก) 🖤 “รักนี้...ใต้เงาแค้น” (ภพที่สอง) จวบจน 🧡 “ลิขิตรัก (ยุคปัจจุบัน) ” ที่โชคชะตาจะเป็นผู้ตัดสิน... ว่าทั้งสองจะฟันฝ่าอุปสรรค์เพื่อกลับมารักกันได้อีกครั้งหรือไม่ (ภพที่สาม)

อัมพุชินี ธิดาของเมืองทวารกะแห่งอาณาจักรกัมโพชน์ ผู้มีความสามารถด้านสมุนไพรและศิลปะ ถูกจับตัวไปเมื่อบ้านเมืองถูกกองทัพอารยันรุกรานจนล่มสลาย เธอถูกขายเป็นนางทาสในวังหลวงไอยคุปต์ อันเป็นที่ประทับของ ฟาโรห์เมเรนคาเร ราชันหนุ่ม ‘หัวใจหิน’ ผู้ทรงไร้รอยยิ้มและเอื้ออาทร อัมพุชินีเริ่มต้นชีวิตอย่างต่ำต้อยในเรือนทาส แต่ด้วยความรู้ทางสมุนไพรและศิลปะการวาดภาพ เธอจึงกลับกลายเป็นบุคคลสำคัญในการช่วยบำบัดอาการบรรทมไม่หลับขององค์ฟาโรห์ โดยผ่านภาพวาดและกลิ่นของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ แม้จะมีนางสนมนับร้อยอยู่รอบพระวรกาย แต่หัวใจของฟาโรห์กลับสั่นคลอนจากหญิงสาวไร้ตัวตน ความรักที่ต้องห้ามระหว่างจอมราชันกับนางทาสกลับเริ่มผลิบาน ท่ามกลางการช่วงชิงอำนาจ แผนร้ายของเหล่าสนม และศัตรูเก่าที่หวนคืน อัมพุชินีจะเลือกเส้นทางใด ระหว่างความรักไร้ตัวตน กับ การกอบกู้อิสรภาพคืนสู่ดินแดนของนาง จอมราชันเย็นชาพระองค์นี้ จะยอมมอบ “หัวใจรัก” ให้เธออย่างศิโรราบหรือไม่  

ธิดาเจ้าสมุทรหนันไห่...มีเรื่องกับโอรสของเจ้าสมุทรซีไห่ บิดาคิดลงโทษนาง นางจึงหนีมาที่แดนมนุษย์พร้อมสาวใช้คนสนิท นางได้พบองค์หญิงที่มีชื่อและหน้าตาเหมือนนางและกำลังจะตาย เจ้าแม่หนวี่วาได้มาบอกนางว่า...นางต้องเข้าร่างองค์หญิง เพื่ออภิเษกกับองค์รัชทายาทแคว้นฮุยหวง และต้องช่วยเขาปกป้องแคว้น 3 ปี ธิดามังกรจึงเข้าไปเป็นชายาขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นฮุยหวง ทั้งคู่ช่วยกันแก้ปัญหาทั้งในวังและปัญหาชายแดน ทั้งคู่รักใคร่กลมเกลียวกันมาก เมื่อครบ 3 ปี มนุษย์กับมังกรยังจะอยู่ด้วยกันได้ไหม หรือต้องจากดันไปตลอดกาล...????

ชาติก่อน เมื่อเจียงเฟิ่งหัวถูกพระราชทานสมรสให้เป็นชายาอ๋องของเหิงอ๋องเซี่ยซางนั้น นางไม่ได้รับความรักจากเหิงอ๋อง นางเข้าใจว่าขอเพียงตนเองรักษาธรรมเนียมมารยาท จัดการเรื่องราวต่างๆ ด้วยตนเอง สงบเสงี่ยมเจียมตัว อุทิศตนปรนนิบัติ ถึงขั้นโอนอ่อนเอาใจ ความจริงใจของนางจะต้องแลกความรู้สึกดีๆ มาได้อย่างแน่นอน เฝ้ารอให้ถึงวันที่อุปสรรคทั้งมวลผ่านพ้น ผู้ใดเลยจะคาดคิด ความเอ็นดูที่แม่สามีมีต่อนางมิใช่เรื่องจริง สามีใจแข็งดุจก้อนหินหากมีใจให้ชายารองกลับเป็นเรื่องจริง แม้แต่ลูกบังเกิดเกล้าทั้งสองยังถูกชายารองยุแยงให้รังเกียจนาง เกลียดชังนาง จนนางตรอมใจตายไปในวัยสามสิบห้าปี เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ได้ย้อนกลับมาตอนอายุห้าขวบ ทราบว่าจะถูกพระราชทานสมรสเป็นชายาของเหิงอ๋องตอนอายุสิบห้า ทั้งรู้ว่าวันหน้าเหิงอ๋องจะได้ก้าวขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ นางจึงวางแผนสิบปีอย่างใจเย็น รอให้มีราชโองการประทานสมรสแล้วค่อยแต่งงานกับเหิงอ๋อง ชาตินี้ นางจะไม่ก้มหน้ายอมจำนนงอมืองอเท้ารอความตายอีกแล้ว ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการแบบไหน นางก็จะต้องกลายเป็นมารดาของแผ่นดินให้จงได้ นางรู้เพียงว่า ผู้ใดไม่เห็นแก่ตัวแล้วไซร้ ฟ้าดินจักลงทัณฑ์ ***** ตั้งแต่ชายาอ๋อง ชายารัชทายาท ฮองเฮา ไทเฮา ไทฮองไทเฮา คอยดูเถอะว่าเจียงเฟิ่งหัวจะก้าวผ่านชีวิตอันรุ่งโรจน์นี้อย่างไร

มีชีวิตใหม่เป็นเพียงนางรองไร้ประโยชน์ แม้จะได้รับสมรสพระราชทานแต่ไม่ขอขัดขวางเส้นทางรักระหว่างพระนาง นางรองคนใหม่ขอใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยอย่างสงบสุข รอวันที่พระเอกจะไปปลูกต้นรักกับแม่นางเอกเท่านั้นพอ

วันนั้นอ่อนโยนแต่ไม่อบอุ่น วันนี้อบอุ่นแต่ไม่อ่อนโยน เขาเป็นบุรุษที่อ่อนโยนแต่กลับปล่อยให้นางหนาวเหน็บไปทั้งใจ กระทั่งนางตัดสินใจจากไป เขากลับตามตื้อเพื่อยื้อนางไว้ด้วยความอบอุ่นแต่ไม่อ่อนโยน *** “เจ้ากล้ายั่วยวนข้า ต้องรับผิดชอบ!” ภายใต้ม่านมุ้งพลิ้วไหว ท่ามกลางความเร่าร้อนของสองร่างสอดประสานบนเตียงนอนที่ยับย่น คนสองคนรู้ดีแก่ใจว่าต่างฝ่ายต่างเป็นคนแรกของกันและกัน แต่จะเป็นคนสุดท้ายหรือไม่นั้น ยังคงเป็นปริศนา...

“สตรี… ก็ชิงอำนาจได้ไม่แพ้บุรุษ” รักใด จะมีรักใดในโลก เทียบได้กับรักของมารดาต่อลูกเล่า รักของบุรุษที่มีต่อสตรี เมื่อเขาก้าวพ้นประตูเรือน ใจอาจลอยไปหาสตรีอื่นได้ทุกเมื่อ แต่รักของแม่…คือรักที่ฝังลึกในสายโลหิต อีกหนึ่งชีวิตที่ถือกำเนิดจากเรือนกายของนางย่อมไม่มีสิ่งใดมาเทียบเทียมได้เลย

หลี๋อ๋ององค์ชายสี่แห่งแคว้นต้าหลี่เพราะความเก่งกาจวรยุทธ์ล้ำเลิศกว่าองค์ชายคนอื่นๆ เขาจึงได้ขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่กุมอำนาจทหารทั้งหมดในแคว้นต้าหลี่ แม้จะขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมแต่เหล่าสตรีในต้าหลี่ต่างก็อยากแต่งเป็นชายาของเขาทั้งนั้น มีหรือที่คนอย่างเขาจะสนใจ ก็คงจะมีแต่นางเท่านั้นที่เขายอมโอนอ่อนให้ องค์หญิงน้อยตัวแสบผู้นั้น เยว่เหวินหลิงหรือเฟยหลิงจวิ้นจู่ บุตรสาวที่เกิดจากอ๋องฉินเยว่เหวินหมิงอนุชาของฮ่องเต้แคว้นเป่ยฉี นางจะทำเช่นไรเพื่อสงบศึกสงครามที่จะกำลังจะเกิดขึ้นระหว่างสองแคว้นในครั้งนี้ * * * * * "ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายสี่ผู้นี้เป็นคนที่โหดเหี้ยมมากทั้งยังเย็นชาไม่มีหัวใจ หากข้าแต่งกับเขาไปจะมีความสุขได้อย่างไรกัน" "เช่นนั้นข้าจะแต่งแทนท่านเอง" "เสด็จอาจะยอมหรือ" "ไม่ว่าข้าต้องการสิ่งใดท่านพ่อย่อมไม่มีทางขัดขวาง" "แล้วหลี๋อ๋อง.." เยว่เหวินหลิงส่ายหน้าให้นางก่อนจะยิ้มบางๆไร้ซึ่งคำตอบใดๆออกจากริมฝีปากเรียวงามนั้น 'อย่างองค์ชายสี่หลี๋อ๋องน่ะหรือจะหยุดนางได้ ไม่มีวันนั้นหรอก'

ฉู่หนิงทะลุมิติมาเป็นองค์ชายแห่งต้าฉู่ ทว่า องค์รัชทายาทต้องการให้เขาเป็นตัวตายตัวแทน! ท่านหญิงก็ไม่เต็มใจจะแต่งกับเขา! แม้กระทั่งฮ่องเต้ ยังต้องการส่งเขาไปตาย! ดังนั้น ฉู่หนิงจึงทำได้เพียงฝึกฝนกองกำลังอันไร้เทียมทานขึ้นมาเพื่อปกป้องตนเอง! ฮ่องเต้ : ฉู่หนิง องค์รัชทายาทมีอำนาจมากนัก เจ้ามีกำลังพลสองแสนนายในมือ พ่อขอยืมได้หรือไม่? องค์รัชทายาท : น้องสิบแปด พวกเรามาจัดการเสด็จพ่อกันเถอะ แล้วมาแบ่งแผ่นดินกันคนละครึ่ง! ท่านหญิง : พวกเราควรจะเข้าหอกันได้แล้ว

(พระเอกนางเอกเก่ง + การต่อสู้ในวังหลวง + แก้แค้น + แต่งแทน + แต่งก่อนแล้วค่อยรัก) น้องสาวฝาแฝดได้รับความอัปยศจนเสียชีวิตก่อนแต่งงาน เฟิ่งจิ่วเหยียนได้รับคำสั่งในยามคับขัน ถอดเครื่องแบบทหารไปแต่งงานแทน กลายเป็นฮองเฮาแห่งแว่นแคว้น ฮ่องเต้ทรราชผู้นี้มีนางในดวงใจที่ตายไปแล้วคนหนึ่ง เหล่าสนมในวังล้วนแต่เป็น ‘ตัวแทน’ ของนางในดวงใจผู้นั้นทั้งสิ้น มิหนำซ้ำยังโปรดปรานหวงกุ้ยเฟยแต่เพียงผู้เดียว ขณะที่เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีความคล้ายคลึงกับนางในดวงใจผู้นั้นเลยสักนิด คิดว่านางคงจะถูกฮ่องเต้ทรราชรังเกียจเดียดฉันท์ และคงจะถูกปลดจากตำแหน่งฮองเฮาไม่ช้าก็เร็ว หลังอภิเษกสมรสได้สองปี ฮ่องเต้กับฮองเฮาก็จะหย่ากันดังคาด ทว่ามิใช่ฮองเฮาที่ถูกหย่า แต่เป็นฮองเฮาที่ต้องการหย่าสามีต่างหาก คืนนั้น ฮ่องเต้ทรราชจับชายอาภรณ์ฮองเฮาไว้แน่น “ถ้าจะไปก็ต้องข้ามศพเราไป!” เหล่าสนมร่ำไห้รำพัน ขวางฮ่องเต้ทรราชเอาไว้ “ฮองเฮา อย่าทิ้งพวกหม่อมฉันไปเลยเพคะ ถ้าจะต้องไปก็ต้องพาพวกหม่อมฉันไปด้วย!”