เข้าใจผิด

ค่ำคืนที่เร่าร้อนของทั้งคู่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ทว่านั่นกลับทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะไปช่วย แฟนเก่า ความคับแค้นใจทำให้ชายหนุ่มทั้งด่าทั้งสาปแช่ง ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีก แต่ไม่คิดว่า... หญิงสาวจะมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในฐานะ ว่าที่เจ้าสาว +++++++++++++++++++ "นี่คือแหวนแต่งงาน คือของแทนใจเดียวที่ฉันรับมันมาจากคุณ ฉันคืนให้ค่ะ" วินาทีที่ยื่นแหวนวงนั้นคืนให้แก่เขา น้ำตามันไหลลงมาเป็นสายจนฉันไม่สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจนอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มใสพยายามกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ภายในใจนั้นเจ็บจนด้านชาไร้ความรู้สึก ยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่ตอบกลับมาอย่างใจร้าย "ก็แค่แหวนสำเร็จรูปราคาไม่เท่าไร เอาไปเถอะ อยากขายทิ้งก็ตามใจเธอเลย"

เขาคือคนที่เคยบอกว่า ยังไงก็จะไม่มีวันแต่งงานกับฉันเด็ดขาด “ใครจะไปแต่งงานกับเธอยัยลูกเป็ดขี้เหร่...ถ้าโตขึ้นเธอทำให้ฉันแต่งกับเธอได้ฉันจะยอมกราบเธอเลย” ได้...แล้วเขาจะได้รู้ว่าสุดท้ายใครจะชนะ

เมธาวีนักศึกษาสาวเพิ่งเรียนจบหมาดๆ ความฝันที่อยากเริ่มต้นชีวิตด้วยตัวเองต้องพังทลายลง เพราะโชคชะตากลั่นแกล้ง แม่ล้มป่วยหนักจนไร้ที่พึ่ง พ่อไม่อยู่ ญาติไม่เหลือ โชคดีเพื่อนรักของแม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือทั้งค่ารักษาและให้ที่อยู่อาศัยด้วย เพื่อจะได้สะดวกต่อการรักษาดูแลมารดาเธอ แต่วันแรกที่ก้าวเข้าสู่เมืองหลวงเธอกลับซวยซ้ำซวยซ้อน ถูกโรคจิตจับก้นกลางร้านอาหาร และเรื่องแย่ลงเมื่อความเข้าใจผิดที่ตามมา ชายหนุ่มที่เธอใส่ไม่ยั้งด่าเขาว่า “ไอ้โรคจิต” ที่แท้คือ กรวัฒน์ลูกชายคนเดียวของเพื่อนรักแม่ คนที่เธอต้องมาอาศัยอยู่ด้วยในบ้านหลังเดียวกัน จากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ไม่เคยมีคำว่า “สงบศึก” ระหว่างทั้งคู่ เรื่องวุ่นๆ มักเกิดขึ้นเสมอ บ้านหลังใหญ่กลายเป็นสมรภูมิย่อมๆ ที่เต็มไปด้วยการปะทะคารมของทั้งสองคน กรวัฒน์ นักธุรกิจหนุ่มผู้เคยเปล่งประกายอนาคตไกล เขาสร้างความสำเร็จด้วยสองมือ แต่เรื่องหัวใจกลับล้มเหลวถูกคนรักหักหลังจนเสียศูนย์ จากหนุ่มหล่อหน้าตาดี กลายเป็นชายหนุ่มซังกะตาย ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่สนใจอะไรอีก แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่ได้เจอกับเมธาวี หญิงสาวที่มองเขาเป็นแค่ไอ้โรคจิต คำพูดแรงๆที่ทิ่มแทงหัวใจ มันได้สติเขาอยากลบคำสบประมาทนั้น

เขา...ผู้เป็นเหมือนหลักให้ยึดเหนี่ยวเพียงหลักเดียวที่มีอยู่ในชีวิต เธอจึงไม่ปฏิเสธจะที่ไขว่คว้า แม้รู้ดีว่า ‘เขา’ ไม่ใช่คนของเธอ ความรัก...มักจะเข้ามาทักทายโดยที่เรายังไม่ทันตั้งตัวเสมอ ทว่าความรักครั้งนี้ไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่ต้น แล้วเธอจะยึดเขาเอาไว้ให้ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของเธอโดยสมบูรณ์ หรือปล่อยให้เขาจากไป...

สัญญาหนึ่งฉบับ...แลกกับความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่เขาเอาคืนกลับไป มันมากกว่านั้น เหมยลี่รู้ดีว่าการตามหาความจริงเรื่องการตายของพ่อแม่...ไม่ใช่เรื่องที่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งจะทำได้ โดยเฉพาะเมื่อเบื้องหลังมันเกี่ยวพันกับอำนาจ เงิน และความลับที่ถูกฝังไว้ในบ้านที่เธออาศัยอยู่ แต่เธอไม่มีทางเลือก และเขา...เหมราช ก็เสนอข้อตกลงที่ไม่ต่างจากกับดักร้าย “มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วฉันจะช่วยเธอ” จากเด็กสาวผู้หวังแค่คำตอบ กลายเป็น ‘ของเล่น’ ที่เขาครอบครองตามอำเภอใจ ในฐานะ ‘เมียเก็บ’ ที่ไม่มีสิทธิ์รัก ไม่มีสิทธิ์หวง และไม่มีแม้แต่สิทธิ์เจ็บ ทุกการแตะต้องคือคำสั่ง ทุกหยาดน้ำตาคือความอ่อนแอที่เขาไม่เคยเห็นค่า กระทั่งวันที่เขาเริ่มหวงเธอ... กระทั่งวันที่เขาเริ่มอยากรั้งเธอไว้ แต่ก็สายเกินไปแล้ว... เพราะในวันที่เธอพร้อมมอบหัวใจให้ไป เขาเหยียบมันจนแหลกละเอียดด้วยมือของตัวเอง

คันศร วิศวะปีสี่ กับ เจ้าจันทร์ มัณฑณศิลป์ปี1 (เจ้าจันทร์เรียนวิศวะมาพร้อมกับคันศรนั่นละ แต่ทว่ามันไม่ใช่ทาง นางก็เลยซิ่วแล้วมาสอบเข้ามันฑณศิลป์ตามที่ตัวเองชอบ และถนัดที่สุดค่ะ) ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลนั่นละ เเต่ทว่า... มีบางอย่างที่ทำให้ทั้งคนคู่ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกที่มีให้กันออกมาได้ มันก็เลยต้องใช้แผนการร้ายๆ เพื่อมัดใจอีกฝ่ายให้อยู่หมัด!

จากผู้ที่เคยปกป้องแปรเปลี่ยนเป็นศัตรู จากพี่ชายแสนใจดีกลายเป็นสวามีผู้ชิงชัง แม้เคียงข้างกลับห่างเหิน หมางเมินกล่าวหา...ดั่งจันทราแสนงามไร้หัวใจ “ท่านไร้หัวใจ ปราศจากความรู้สึก แต่ข้าหาใช่ไม่ นางต้องตายเพราะท่าน แม้แต่งกับท่าน ข้าก็จะไม่มีวันลืมนาง”

“ทำไมขุนยังไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น….อยู่ตลอดเวลา….”“แต่กลับกัน….ขุนไม่เคยมีอะไรกับริเลย….” “เพราะถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น….เห็นริไปยืนแก้ผ้าต่อหน้าเขาแบบนี้….”“เขาคงจะไม่ปฏิเสธริ….เหมือนที่ขุนทำ"

ความรักของฉันมันคงเหมือนนาฬิกาทราย... ...เมื่อด้านหนึ่งถูกเติมเต็ม......อีกด้านกลับว่างเปล่า...และสูญสิ้นไป...กับกาลเวลา........ “สำหรับฉันเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า อยู่บนที่สูงแต่ทำตัวต่ำ” “หึ......ขอบคุณค่ะที่ชม จะพูดแค่นี้ใช่ไหม จะได้ไปอ่อยผู้ชายต่อ” “อ้อ...ถ้าสนใจ เชิญนะคะ พอดีชอบแบบ ทีเดียวหลาย ๆ คนมันสนุกดี แต่คนดี ๆ อย่างพี่....” เธอมองเขาอย่างพิจารณา พร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินจากไป

เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นเด็กเสี่ย เขาจึงพูดจาถากถางเธอสารพัด ทั้งใจภายในใจชอบเธอมาก แต่ปากเจ้ากรรมดันเอาแต่พูดทำร้ายเธอ เขาทำได้เพียงตามดูเธออยู่ห่างๆ จนเวลาผ่านมาถึงสองปีจึงได้กลับมาพบกันอีกครั้ง