แก้แค้น

“คุณเสือคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ เนตรกับคุณเมธเราไม่ได้มีอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นค่ะ” เนตรแพรปรับโทนเสียงข่มความโกรธที่เขาดูถูกเธอ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อผู้หญิงร่านร้อนอย่างเธอเหรอเนตรแพร” เขาเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา พูดแล้วชี้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากมนออกแรงผลักเพียงนิดเดียวศีรษะทุยก็เอียงเอนจนทรงตัวไม่อยู่ “พี่เสือคะ ฟางมารับไปทานข้าวกลางวันค่ะ” อยู่ ๆ เฟยเฟิ่งก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งศรุตและเนตรแพรหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เข้ามาไม่ดูเวลาตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสองคนในห้องกำลังมีปากเสียงกันอย่างไรอย่างนั้น “น้องฟางมาแล้วเหรอครับ รอพี่แป๊บหนึ่งนะ” ศรุตบอกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงแข็ง “ส่วนข้าวเที่ยงที่เธอเอามา ฉันไม่กินเอากลับไป พร้อมกับร่างกายเน่า ๆ ของเธอซะ” “คุณเสือคะ เนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณเสือค่ะ” เนตรแพรตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญให้ศรุตได้รับรู้ มันคือเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยินดีกับสิ่งที่เธอจะพูดหรือไม่

"กว่าที่ฉันจะใช้งานเธอ..ให้คุ้มกับเงินห้าหมื่น เธออาจจะได้คลานลงจากเตียง"

เธอท้องกับเขา...ผู้ชายไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นแค่...ลูกสาวของศัตรู! “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!” ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ? “ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้ “ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น “ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

ลีแอนน์โตมากับเลือดและศพ อาชีพของเธอไม่ใช่นักบุญ...แต่เป็นนักล่าแวมไพร์ ฆ่าได้ทุกตัวที่ขวางหน้า ไม่เคยลังเล ไม่เคยถามว่ามันรู้สึกยังไง จนกระทั่งวันนึง เธอดันต้องจับมือกับแวมไพร์ที่เคยเป็นเจ้าชายของพวกมัน เพื่อหยุดแผนฆ่าล้างมนุษย์ทั้งเมือง

เธอจะทำให้เพื่อนจอมหยิ่งได้รู้สึกรู้สาเสียบ้างว่าการเสียของรักไปนั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน “คุณไปนั่งที่เก้าอี้สิ เดี๋ยวฉันทำเอง” เธอจงใจให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหาร เก้าอี้ที่บุษบงกชใช้นั่งอย่างสะดวกสบาย เพื่อสั่งงานพนักงานฉอด ๆ โดยที่ตัวเองไม่ทำอะไรเลย “ได้เลย...ถ้าคุณต้องการ” เมื่อเขาทำตามที่เธอบอกแล้ว เธอก็เดินไปนั่งลงบนตักของเขา ด้วยการนั่งหันหน้าไปทางเดียวกับเขา เพื่อที่เธอจะได้เห็นรูปถ่ายของบุษบงกชชัดขึ้น... ‘ไงบุษ...เห็นรึเปล่า...ว่าฉันกับผัวแกกำลังทำกัน อยู่บนเก้าอี้ของแก และบนโต๊ะของแก!!!!’

เธอมันนักแสดงตัวแม่อยู่แล้ว งั้นก็เชิญเล่นตามบทคู่หมั้นฉันไป ฉันจะไม่แฉเธอก็ได้ ฉันจะเนียนๆ แกล้งทำเป็นโง่ต่อหน้าพ่อแม่เธอ พ่อแม่ฉัน เล่นต่อไปแสดงต่อเลยที่รัก งานนี้ฉันว่าฉันคุ้มนะ

การล้างแค้นที่เปลี่ยนกลายเป็นความผูกพัน อดีตอันเจ็บลึกของเขา อารมณ์ความรักที่ซับซ้อน สัมพันธ์ร้อนแรงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง หนี้ที่ชำระได้ด้วยเงิน แต่ "พิษสวาท" นั้นลบไม่ออกจากหัวใจ ศิลา ผู้ชายที่จมอยู่กับความแค้น หนึ่งฤทัย หญิงสาวผู้ต้องแบกรับความแค้นที่มาจากหนี้สินที่ตัวเองไม่ได้ก่อ หนึ่งฤทัยเกลียดเขา ทว่า... เบื้องหลังการกระทำของเขาคือ ความแค้นในอดีต ที่เกี่ยวพันถึงครอบครัวของหนึ่งฤทัย ชีวิตของเขาเคยพังพินาศเพราะพ่อของเธอ และสิ่งที่เขาทำอยู่ คือการล้างแค้นที่เธอไม่เคยรู้ตัว จนวันที่ความรักแทรกซึมเข้ามาอย่างเงียบงัน

เมื่อเธอถูกดึงเข้ามาในเกมแค้น เรื่องราวที่แสนร้อนแรงจึงอุบัติขึ้น ความหลังฝังใจสมัยม.ปลายที่โดนเพื่อนกับคู่หมั้นหักหลัง ทำให้คลื่นคิดเอาคืนริกกี้ด้วยการวางยาผู้หญิงของริกกี้ ทว่าโชคชะตากลับเล่นกลด้วยการส่งผู้หญิงอีกคนมาให้ ...ผู้หญิงที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ และพร้อมเอาคืนเขาร้อยเท่าพันเท่า "ก็เอาสิ อยากร้องให้คนช่วยไม่ใช่เหรอ ร้องเลย" "....." "หึ! เงียบทำไมหรือกลัวคนจะรู้ว่าหน้าหมวยๆ ซื่อๆ อย่างเธอร่านขนาดไหนเวลาโดนใส่เข้าไป" "เออ! แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน ไอ้สารเลว" แล้วใครคือคนที่เจ็บที่สุด เหมย หรือ คลื่น?

1.หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ คำโปรย:อันหนิงสตรีขี้อิจฉาโมโหร้ายทั้งร้ายกาจในคนเดียวกัน นางมีปมในใจมากมายในวัยเด็กจึงเติบโตมาอย่างบิดเบี้ยว ยิ่งเห็นน้องสาวถูกพ่อแม่รวมไปถึงคนที่นางแอบชอบคอยแต่เอาใจปลอบประโลมมากเท่าไร อันหนิงก็ยิ่งรู้สึกเกลียดชังอันเล่อผู้เป็นน้องสาวมากขึ้นทวีคูณ 2.เพราะอดีตข้าเคยโง่งม คำโปรย:เสวียนหนี่ได้รับโอกาสย้อนกลับมาแก้ไขเรื่องราวความผิดพลาดในอดีต เพียงเพราะต้องการความรักและการยอมรับจากครอบครัว กระทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลงเชื่อคำลวงโดยหลงลืมไปว่าคนที่มีความรักให้นางอย่างแท้จริง ชาติที่แล้วข้าละเลยคำรักของท่านกับลูก ชาตินี้ข้าจะเป็นคนให้ความรักพวกท่านมากยิ่งกว่า 3.สาวใช้ตัวน้อยของท่านอ๋องทรราช คำโปรย:จากคุณหนูเสนาบดีผู้สูงศักดิ์ชีวิตกลับเปลี่ยนผันในชั่วข้ามคืน แม้มีทางให้เลือกเดิน ซินอ้ายกลับเลือกทำตามหัวใจ จุดหมายคือตำหนักอ๋องทรราชผู้นั้น 4.หลิวเสี่ยวถิงยอดหญิงพลังหญิง คำโปรย:เมื่อนักเขียนนิยายฝึกหัดหัวใจติ่งดันมาหัวใจวายตายฉับพลัน เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับกลายเป็นคนที่จ๊นจนในต่างโลก *ซีรีส์คลั่งรัก 4 เรื่อง*

หยางเฉินทะลุมิติมายังต่างโลก กลายเป็นองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิเฉียนอู่ ในศึกที่เขาซือถัว เขาถูกคนชั่วหักหลัง จนตกหลุมพรางของจักรวรรดิตงเซิ่ง แม้จะโชคดีหนีรอดมาได้ แต่กลับถูกลอบทำร้าย วรยุทธ์ถูกทำลายจนสิ้น ขาท่อนล่างพิการ แต่โชคดีที่เขาได้ปลุกพลังของจี้หยกประจำตระกูลขึ้นมาโดยบังเอิญ ทำให้บรรพบุรุษตระกูลหยางตื่นขึ้น และได้รับสืบทอดมรดกของตระกูลหยาง นับแต่นั้นมา หยางเฉินก็ได้กุมอำนาจทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ไว้ในมือ มีอำนาจล้นฟ้า ประกาศศักดาไปทั่วหล้า มุ่งหน้าสู่เส้นทางการต่อสู้แย่งชิงความเป็นใหญ่ในแผ่นดินเฉียนอู่ ที่จะนำมาซึ่งความวุ่นวาย นองเลือดอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง และท้ายที่สุดก็ได้รวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียว “เสด็จพ่อ ไหนพระองค์เคยตรัสกับลูกว่า ในภายภาคหน้าแผ่นดินนี้จะเป็นของลูก และจะให้ลูกเป็นผู้ตัดสินใจทุกอย่างไม่ใช่หรือ?” “แต่ว่า ยามนี้วรยุทธ์ของเจ้าถูกทำลายสิ้น ทั้งยังเป็นคนพิการ แผ่นดินนี้ เจ้าจะปกครองอย่างมั่นคงได้หรือ?” “เหตุใดจะปกครองอย่างมั่นคงไม่ได้? การปกครองแผ่นดิน ไม่ใช่การต่อสู้ชิงแผ่นดิน สิ่งที่ต้องใช้คือสมอง สมองของลูกไม่ได้พิการเสียหน่อย เหตุใดจะปกครองอย่างมั่นคงไม่ได้? ในเมื่อแผ่นดินนี้เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อมอบให้ลูก มันก็ย่อมเป็นของลูก!” “แผ่นดินของข้า ข้าย่อมเป็นผู้ตัดสินใจ! ผู้ใดกล้าแตะต้องแผ่นดินของข้า ข้าจะกำจัดผู้นั้นเสีย!”