แก้แค้น

ในปีที่สี่ของการแต่งงานกับฟู่อิ่นโจว ลู่เหมียนก็ตั้งครรภ์ เธอถือเอกสารไปโรงพยาบาลเพื่อทำประวัติฝากครรภ์ แต่ในระหว่างการตรวจสอบข้อมูล พยาบาลกลับแจ้งว่าทะเบียนสมรสเป็นของปลอม ลู่เหมียนตะลึง: "ของปลอมเหรอคะ? เป็นไปไม่ได้!" พยาบาลชี้ไปที่ตราประทับโลหะบนเอกสาร: "ปั๊มตรงนี้เบี้ยว รหัสก็ผิดด้วยค่ะ" ลู่เหมียนยังไม่ตายใจ เธอรีบไปตรวจสอบที่สำนักงานเขตอีกครั้ง คำตอบที่ได้รับเหมือนกันทุกอย่าง "คุณฟู่แต่งงานแล้ว ชื่อคู่สมรสคือลู่จือยวน..." ลู่จือยวน? ลู่เหมียนราวกับถูกฟ้าผ่า สมองว่างเปล่าไปหมด! ลู่จือยวนคือพี่สาวต่างมารดาของเธอ และยังเป็นรักแรกของฟู่อิ่นโจวด้วย ตอนนั้น พี่สาวหนีงานแต่งงานเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศตามความฝัน ทิ้งฟู่อิ่นโจวไปอย่างไม่ไยดี แต่ตอนนี้ เธอกลับกลายมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฟู่อิ่นโจว!

ตื่นมาไม่เจอเสื้อผ้าบนตัวสักชิ้น ยังไม่ตกใจเท่ากับการหันไปเจอหน้าคนที่นอนอยู่ข้างกัน เพราะดันเป็นคนที่ไม่ชอบขี้หน้า ทว่ารสรักแสนวาบหวามเมื่อคืนนี้ที่ยังคงติดตรึงใจ "จะลองสานต่อ หรือจะเหยียบให้มิดแล้วทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นดีนะ" -- "จะให้ฉันรับผิดชอบเธอ เพราะได้เสียกันแล้วเหรอ?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามเสียงราบเรียบ ใบหน้าหล่อร้ายดูยียวนและยั่วเย้าจนดารินหมั่นไส้อยากพุ่งเข้าไปตะกุยหน้าให้ยับชะมัด ารินแทบปรี๊ดแตก เพราะเธอยังไม่คิดเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ "ไม่!" เธอแผดเสียงใส่ ใบหน้าสวยบิดเบ้คิ้วไปทางปากไปทางย่นคอหนีผู้ชายตรงหน้า เธอไม่ถือสาหรอกกับอีแค่เซ็กส์ครั้งเดียว ถือว่าวินๆ ต่างคนต่างได้เธอไม่ได้เสียอะไร "เอาเป็นว่าต่างคนต่างแยกย้าย ทำเป็นลืม ๆ มันไปก็แล้วกัน" ดารินไหวไหล่ไม่ยี่หระ อย่าคิดว่าเธอจะแคร์กับอีแค่ไซซ์เกินมาตรฐานกับลีลาถึงใจจนทำเธอขาสั่นพวกนั้นเชียวนะ หาใหม่เอาก็ได้ "ก็ดี" เตชินลากเสียงยาวแล้วลุกขึ้นเดินนำออกจากห้องไปอย่างสบายใจเฉิบ ก่อนจะหันกลับมาพูดกับหญิงสาวอีกครั้งว่า "หวังว่าเธอจะไม่ปากโป้งไปโพทนากับใครหรอกนะ ว่าเคยได้ฉันแล้ว"

.....เอาละซิอีน้องไม่เคยรู้ ว่าพี่มันเป็นมาเฟียคิดมาตลอดคือคุณชายผู้เคร่งขรึมดีกรีคุุณชายในฝัน.... ......ความมาแตกเอาตอนอีน้องถููกจับเป็นตัวประกันเพื่อเจรจาต่อรองจากพวกแก๊งค์ยากูซ่าข้ามชาติ....

“คุณเสือคะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะคะ เนตรกับคุณเมธเราไม่ได้มีอะไรกัน มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นค่ะ” เนตรแพรปรับโทนเสียงข่มความโกรธที่เขาดูถูกเธอ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อผู้หญิงร่านร้อนอย่างเธอเหรอเนตรแพร” เขาเดินมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา พูดแล้วชี้นิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากมนออกแรงผลักเพียงนิดเดียวศีรษะทุยก็เอียงเอนจนทรงตัวไม่อยู่ “พี่เสือคะ ฟางมารับไปทานข้าวกลางวันค่ะ” อยู่ ๆ เฟยเฟิ่งก็เปิดประตูเข้ามา ทำให้ทั้งศรุตและเนตรแพรหันไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่เข้ามาไม่ดูเวลาตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าสองคนในห้องกำลังมีปากเสียงกันอย่างไรอย่างนั้น “น้องฟางมาแล้วเหรอครับ รอพี่แป๊บหนึ่งนะ” ศรุตบอกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงแข็ง “ส่วนข้าวเที่ยงที่เธอเอามา ฉันไม่กินเอากลับไป พร้อมกับร่างกายเน่า ๆ ของเธอซะ” “คุณเสือคะ เนตรมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกคุณเสือค่ะ” เนตรแพรตัดสินใจที่จะบอกเรื่องสำคัญให้ศรุตได้รับรู้ มันคือเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะยินดีกับสิ่งที่เธอจะพูดหรือไม่

"จงสำนึกผิดต่อบาปของเจ้า แม้ต้องแลกด้วยร่างกายและวิญญาณ ก็จงน้อมรับการชำระแค้นจากข้าเสีย" บาบารัส พญางูยักษ์สลักคำสาปด้วยนำเสียงกึกก้องกัมปนาทหมายให้กรีนชดใช้ในสิ่งที่ก่อ

ความตายของเจ้ามีเพียงข้าเท่านั้นที่จะบันดานให้ ต่อให้เจ้าอยากตายก็มิอาจจะตายได้เพราะข้าไม่อนุญาตไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหรือร่างกายของเจ้าทุกอย่างล้วนอยู่ที่ข้ากำหนด

เธอท้องกับเขา...ผู้ชายไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นแค่...ลูกสาวของศัตรู! “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!” ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ? “ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้ “ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น “ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

ปีศาจเช่นข้าเลือกบุรุษมีเกณฑ์สามข้อ... หล่อเหลา ลีลาดี ไม่มีเมีย

‘ถ้าเป็นคนเลวแล้วได้จูบเธอทุกวัน แล้วเขาจะเป็นสุภาพบุรุษไปหาพระแสงอะไร’

ลีแอนน์โตมากับเลือดและศพ อาชีพของเธอไม่ใช่นักบุญ...แต่เป็นนักล่าแวมไพร์ ฆ่าได้ทุกตัวที่ขวางหน้า ไม่เคยลังเล ไม่เคยถามว่ามันรู้สึกยังไง จนกระทั่งวันนึง เธอดันต้องจับมือกับแวมไพร์ที่เคยเป็นเจ้าชายของพวกมัน เพื่อหยุดแผนฆ่าล้างมนุษย์ทั้งเมือง