แก้แค้น

‘ถ้าเป็นคนเลวแล้วได้จูบเธอทุกวัน แล้วเขาจะเป็นสุภาพบุรุษไปหาพระแสงอะไร’

เธอท้องกับเขา...ผู้ชายไร้หัวใจที่เห็นเธอเป็นแค่...ลูกสาวของศัตรู! “นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!” ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ? “ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้ “ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!” เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น “ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

ความตายของเจ้ามีเพียงข้าเท่านั้นที่จะบันดานให้ ต่อให้เจ้าอยากตายก็มิอาจจะตายได้เพราะข้าไม่อนุญาตไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหรือร่างกายของเจ้าทุกอย่างล้วนอยู่ที่ข้ากำหนด

ศิลา **หนุ่มใหญ่ในวัยใกล้ 40เขาต้องสูญเสียมารดาไปเพราะนักเลงเก่ารุ่นพ่อ เขาก็กลับมาเพื่อทวงคืนความยุติธรรมในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของนักธุรกิจที่ทรงอิทธิพล สายป่าน **สาวน้อยอายุ23 ลูกสาวอุดมนักเลงเก่าเธอถูกเลือกเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้ ศิลากลับมาครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่เขาเลือกใช้เป็นเครื่องมือ เธอก็คือคนที่ถูกทำร้ายจากศัตรูของเขาเหมือนกัน ทุกอย่างมันไม่จบง่ายอย่างที่คิดเพราะผลพวงจากความแค้นก่อให้เกิดอีกชีวิตหนึ่งขึ้นมาด้วย...............

เมื่อเธอถูกดึงเข้ามาในเกมแค้น เรื่องราวที่แสนร้อนแรงจึงอุบัติขึ้น ความหลังฝังใจสมัยม.ปลายที่โดนเพื่อนกับคู่หมั้นหักหลัง ทำให้คลื่นคิดเอาคืนริกกี้ด้วยการวางยาผู้หญิงของริกกี้ ทว่าโชคชะตากลับเล่นกลด้วยการส่งผู้หญิงอีกคนมาให้ ...ผู้หญิงที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ และพร้อมเอาคืนเขาร้อยเท่าพันเท่า "ก็เอาสิ อยากร้องให้คนช่วยไม่ใช่เหรอ ร้องเลย" "....." "หึ! เงียบทำไมหรือกลัวคนจะรู้ว่าหน้าหมวยๆ ซื่อๆ อย่างเธอร่านขนาดไหนเวลาโดนใส่เข้าไป" "เออ! แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน ไอ้สารเลว" แล้วใครคือคนที่เจ็บที่สุด เหมย หรือ คลื่น?

ชาติก่อนเพราะความโง่เขลา จ้าวหลินอีจึงยอมเสียสละส่งคนรักอย่างกู้เหวินเฟยเรียนต่อเพราะหวังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน โดยให้เขาดูแลตนเองยอมเป็นภรรยาที่คอยเพียงเขา ทว่าสุดท้ายสามีกลับนำผู้หญิงคนอื่นกลับมาและหย่าขาดกับเธอ เพราะว่าเธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขา แม้แต่ลูกสาวของตนเองก็ปกป้องไม่ได้ สุดท้ายลูกสาวของเธอก็ทนรับความบอบซ้ำทางใจไม่ไหวจึงได้ฆ่าตัวตาย เธอมีชีวิตอยู่อย่างละอายใจ ทว่าร่างกายที่ทำงานหนักมาตั้งแต่เยาว์วัยเสื่อมโทรม จึงได้ตายตามบุตรสาวไปเพียงไม่นาน แต่แล้วด้วยโชคชะตาหรือสิ่งใดก็ไม่อาจทราบได้ จ้าวหลินอีได้ย้อนเวลากลับมาในตอนที่เธออายุได้สิบเจ็ดปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนที่เธอจะตัดสินใจไม่เรียนต่อ และแน่นอนเธอจะต้องสร้างชีวิตใหม่ของตนเองให้ได้ ด้วยความหวังอันแน่วแน่ว่า ลูกสาวที่เธอไม่อาจปกป้องได้ในชาติก่อน มาชาตินี้เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกสาวที่จะเกิดมาถูกรังแกได้อีก ตัวอย่างในเล่ม “ลูกชายฉันทั้งเป็นคนดีอีกทั้งเรียนเก่งขนาดนี้ ยอมแต่งลูกสาวบ้านหล่อนก็บุญเท่าไหร่แล้ว” คำพูดของอดีตแม่สามีทำให้จ้าวหลิงอีหลุดหัวเราะเบา ๆ ลูกชายฉันเป็นคนดี? ช่างน่าขำเสียจริง แล้วลูกคนอื่นไม่ใช่คนดี

เฟิงหลี่เฉียงเป็นเด็กน้อยที่อาศัยอยู่กับแม่และน้องสาว เขาต่อสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็ก จนได้พบกับต้วนเจี่ยซิน อาจารย์ของเขาที่เป็นอดีตหมอหลวง และเส้นทางการเป็นขุนนางของเขา ก็เริ่มต้นขึ้น เฟิงหลี่เฉียงได้พบกับอาจารย์ที่มีความรู้ความสามารถหลากหลาย ทำให้เขาเก่งทั้งบู๊และบุ๋น และสอบเป็นจอหงวนอันดับหนึ่งในรัชสมัยของฮ่องเต้หย่งเล่อ ที่มีชื่อเสียงโด่งดังแห่งราชวงศ์หมิงตอนต้นได้ ชีวิตของเขาขึ้นลงมาตลอด ทั้งถูกกลั่นแกล้งเพราะเป็นคนเฉลียวฉลาดและยึดมั่นอุดมการณ์ จนถูกสั่งย้ายให้ไปทำงานตามหน่วยงานต่างๆ เขาต้องทำหน้าที่ในการสืบสวนคดีและตรวจสอบการทุจริตจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และถูกย้ายไปอยู่ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือ ที่แห้งแล้งและอันตราย เขาต้องต่อสู้กับเครือข่ายการทุจริตและการบุกรุกของมองโกล แต่ก็ใช้ความสามารถในการสู้รบและการทำนายสภาพดินฟ้าอากาศจนเอาชนะกองทัพมองโกลได้ เฟิงหลี่เฉียงยังพบกับบุคคลสำคัญ ทั้งขันทีที่มีอิทธิพลสูง แม่ทัพชายแดนที่มีความดุดัน องครักษ์เสื้อแพรจินอวี่เว่ย นักปราชญ์ ข้าราชการ และขุนนางที่ทั้งเป็นมิตรและศัตรู รวมไปถึงฮ่องเต้หย่งเล่อและเชื้อพระวงศ์ที่ให้คุณและโทษกับเขาได้ เส้นทางการเป็นขุนนางของเขาไม่เคยราบรื่น แต่เฟิงหลี่เฉียงก็ไม่เคยย่อท้อ เพราะมีอุดมการณ์ที่ยึดมั่นตั้งแต่เด็ก เขาจึงได้เป็นอัครเสนาบดีแห่งต้าหมิง ที่มีอิทธิพลสูงในราชสำนักในท้ายที่สุด

เพราะถูกขอร้องจากพี่ชาย ทำให้มัดไหมต้องไปส่งของแทน แต่เธอถูกจับตัวเอาไว้ เมื่อของที่เธอไปส่งมันเป็นสิ่งผิดกฏหมาย ในเมื่อของหาย อิสรภาพของเธอ มันก็หายเช่นกัน เธอต้องกลายเป็นนกน้อยในกรงทอง ของมาเฟียสุดเถื่อนนามว่าโจเซฟ ผู้ชายใจร้ายดิบเถื่อน “เรียบร้อยแล้ว มะ... มัดของตัวกลับก่อนนะคะ” มัดไหมบอกชายหนุ่มตรงหน้า เธอต้องรีบพาตัวเองออกจากที่นี่ เธอกลัวจนสั่นไปทั้งกาย “มีกี่ถุง” เขาไม่สนใจประโยคก่อนหน้า เขากลับเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า “10ถุง ส่งของแล้วมัดขอตัวก่อนนะคะ” เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหลังให้เขาแล้วจะเปิดประตู “พี่มึงไม่ได้บอกเหรอ....?” น้ำเสียงเย็บเฉียบทำเอาเธอสะดุ้ง มือที่จับลูกบิดประตูชะงัก “....” เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ “ว่ามันโกงของกู” โจเซฟบีบคางเธอแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บ มัดไหมตกใจกับการกระทำของเขา พยายามดิ้น เขาบีบเพิ่มแรงบีบจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ขอบตาร้อนผะผ่าวค่อย ๆ รื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะไหลออกมาไม่อาจห้ามได้

เธอจะทำให้เพื่อนจอมหยิ่งได้รู้สึกรู้สาเสียบ้างว่าการเสียของรักไปนั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน “คุณไปนั่งที่เก้าอี้สิ เดี๋ยวฉันทำเอง” เธอจงใจให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหาร เก้าอี้ที่บุษบงกชใช้นั่งอย่างสะดวกสบาย เพื่อสั่งงานพนักงานฉอด ๆ โดยที่ตัวเองไม่ทำอะไรเลย “ได้เลย...ถ้าคุณต้องการ” เมื่อเขาทำตามที่เธอบอกแล้ว เธอก็เดินไปนั่งลงบนตักของเขา ด้วยการนั่งหันหน้าไปทางเดียวกับเขา เพื่อที่เธอจะได้เห็นรูปถ่ายของบุษบงกชชัดขึ้น... ‘ไงบุษ...เห็นรึเปล่า...ว่าฉันกับผัวแกกำลังทำกัน อยู่บนเก้าอี้ของแก และบนโต๊ะของแก!!!!’

หยางเฉินทะลุมิติมายังต่างโลก กลายเป็นองค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิเฉียนอู่ ในศึกที่เขาซือถัว เขาถูกคนชั่วหักหลัง จนตกหลุมพรางของจักรวรรดิตงเซิ่ง แม้จะโชคดีหนีรอดมาได้ แต่กลับถูกลอบทำร้าย วรยุทธ์ถูกทำลายจนสิ้น ขาท่อนล่างพิการ แต่โชคดีที่เขาได้ปลุกพลังของจี้หยกประจำตระกูลขึ้นมาโดยบังเอิญ ทำให้บรรพบุรุษตระกูลหยางตื่นขึ้น และได้รับสืบทอดมรดกของตระกูลหยาง นับแต่นั้นมา หยางเฉินก็ได้กุมอำนาจทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ไว้ในมือ มีอำนาจล้นฟ้า ประกาศศักดาไปทั่วหล้า มุ่งหน้าสู่เส้นทางการต่อสู้แย่งชิงความเป็นใหญ่ในแผ่นดินเฉียนอู่ ที่จะนำมาซึ่งความวุ่นวาย นองเลือดอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง และท้ายที่สุดก็ได้รวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียว “เสด็จพ่อ ไหนพระองค์เคยตรัสกับลูกว่า ในภายภาคหน้าแผ่นดินนี้จะเป็นของลูก และจะให้ลูกเป็นผู้ตัดสินใจทุกอย่างไม่ใช่หรือ?” “แต่ว่า ยามนี้วรยุทธ์ของเจ้าถูกทำลายสิ้น ทั้งยังเป็นคนพิการ แผ่นดินนี้ เจ้าจะปกครองอย่างมั่นคงได้หรือ?” “เหตุใดจะปกครองอย่างมั่นคงไม่ได้? การปกครองแผ่นดิน ไม่ใช่การต่อสู้ชิงแผ่นดิน สิ่งที่ต้องใช้คือสมอง สมองของลูกไม่ได้พิการเสียหน่อย เหตุใดจะปกครองอย่างมั่นคงไม่ได้? ในเมื่อแผ่นดินนี้เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อมอบให้ลูก มันก็ย่อมเป็นของลูก!” “แผ่นดินของข้า ข้าย่อมเป็นผู้ตัดสินใจ! ผู้ใดกล้าแตะต้องแผ่นดินของข้า ข้าจะกำจัดผู้นั้นเสีย!”