เงาจันทราลิขิตบัลลังก์

ตอนที่

1

แผ่นฟ้าสีครามที่แตกสลาย

สายลมหนาวพัดโชยนำพากลิ่นไอฝนอันหม่นหมองมาจากทิศตะวันออกไกล เมฆดำทะมึนก่อตัวหนาแน่นบดบังแสงจันทร์ที่ควรจะสาดส่องลงมายังเมืองหลวงอันยิ่งใหญ่แห่งแคว้นเหลียง เมืองจางอันยามนี้ถูกปกคลุมด้วยม่านราตรีที่มืดมิดและหนักอึ้ง ราวกับเป็นลางบอกเหตุอันเลวร้ายที่กำลังคืบคลานเข้าสู่หัวใจของอาณาจักรที่เคยสงบร่มเย็นแห่งนี้

ในใจกลางของเมือง ที่ซึ่งจวนขุนนางใหญ่ตั้งตระหง่านเรียงราย จวนตระกูลหลี่โดดเด่นเป็นสง่าด้วยสถาปัตยกรรมที่สะท้อนถึงความเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยเกียรติยศ ผนังกำแพงสีขาวนวล ประตูไม้แกะสลักอันวิจิตร และสวนหย่อมที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ทุกสิ่งล้วนเป็นประจักษ์พยานถึงความซื่อสัตย์ภักดีที่ ตระกูลหลี่ ได้มอบให้แก่ราชสำนักมาหลายชั่วอายุคน หลี่ซาน เจ้าของจวนในปัจจุบัน ดำรงตำแหน่งขุนนางขั้นหนึ่งแห่งราชสำนัก เป็นที่นับหน้าถือตาจากทั้งขุนนางและประชาชน ด้วยความรู้ความสามารถอันเป็นเลิศและคุณธรรมที่ยึดมั่น

ทว่าค่ำคืนนี้ บรรยากาศภายในจวนกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดและเงียบงันจนน่าอึดอัด หลี่ซานในชุดคลุมผ้าไหมสีเข้ม ยืนอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงาน ดวงตาคู่คมที่เคยเปี่ยมด้วยประกายปัญญาบัดนี้กลับฉายแววครุ่นคิดและกังวลใจอย่างเห็นได้ชัด หยาดฝนเม็ดแรกเริ่มโปรยปรายลงมา กระทบกับพื้นหินหน้าต่างเกิดเสียงแผ่วเบา แต่กลับก้องกังวานในใจของเขา

“ท่านพ่อ” เสียงเล็กๆ ใสซื่อดังขึ้นข้างกาย หลี่ซานสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมอง เห็น หลี่มู่ไป๋ บุตรชายคนเล็กวัยเพียงแปดขวบ ยืนเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยแววตาไร้เดียงสา มู่ไป๋เป็นเด็กฉลาดและช่างสังเกตผิดวิสัยเด็กวัยเดียวกัน เขารับรู้ถึงความผิดปกติที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งจวนมาตั้งแต่พลบค่ำ แม้จะยังไม่เข้าใจความหมายของมันก็ตาม

“มู่ไป๋ เจ้ามาทำอะไรตรงนี้ ดึกมากแล้วนะ พายุฝนกำลังจะมา ไปนอนเสียเถอะ” หลี่ซานพยายามปั้นรอยยิ้มที่ฝืนฝืนให้บุตรชาย แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลไม่อาจปกปิดได้มิด

“ข้าเห็นท่านพ่อยืนมองออกไปข้างนอกนานแล้วขอรับ ท่านพ่อมีเรื่องไม่สบายใจหรือขอรับ” มู่ไป๋เอ่ยถามอย่างใสซื่อไร้เดียงสา มือเล็กๆ ยกขึ้นเช็ดหยดน้ำฝนที่กระเซ็นมาโดนกรอบหน้าต่าง

หลี่ซานถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เขาก้มลงลูบศีรษะบุตรชายเบาๆ เส้นผมนุ่มลื่นพลิ้วไหวตามแรงสัมผัส "ไม่มีอะไรหรอกลูก แค่คิดถึงเรื่องงานนิดหน่อย วันนี้เป็นคืนที่อากาศไม่ดี เจ้าควรรีบพักผ่อน" เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเหลือบมองไปยังมุมห้อง ที่ซึ่งภรรยาผู้เป็นที่รัก ฮูหยินหลี่ กำลังนั่งปรึกษาหารืออย่างเคร่งเครียดกับบุตรชายคนโต หลี่จิ้ง ผู้เป็นความภาคภูมิใจของตระกูล หลี่จิ้งในวัยยี่สิบปี เป็นบัณฑิตผู้มีความสามารถและเพิ่งจะสอบผ่านการเป็นขุนนางระดับสูงเมื่อไม่นานมานี้ แววตาของหลี่ซานฉายแววเจ็บปวดเมื่อนึกถึงชะตากรรมที่อาจจะรอพวกเขาอยู่

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องทำงานที่ดังขึ้นอย่างกระแทกกระทั้นและถี่รัว ก็ทำลายความเงียบงันและบรรยากาศอันอึดอัดนั้นลงอย่างสิ้นเชิง เสียงนั้นหนักหน่วงและเต็มไปด้วยความเร่งรีบ ราวกับต้องการพังประตูให้พังลง

“นายท่าน! แย่แล้วขอรับ! ทหารหลวง ทหารหลวงมาเต็มหน้าจวนเลยขอรับ!” เสียงของพ่อบ้านผู้ซื่อสัตย์ดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับไร้ซึ่งโลหิต มือไม้สั่นเทาจนแทบจะจับบานประตูไม่ได้

หลี่ซานหลับตาลงช้าๆ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วดวงใจ นี่คือสิ่งที่เขากังวลมาตลอดหลายวัน ความรู้สึกที่ถูกกดทับมานานปะทุขึ้นพร้อมกับหยดน้ำฝนที่กลายเป็นเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ข้างนอก

ประตูจวนด้านหน้าถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยแรงกระแทกของทหาร กลุ่มทหารหลวงในชุดเกราะสีดำทะมึนกรูกันเข้ามาภายในบริเวณจวนที่เคยสงบเงียบ แสงจากคบเพลิงที่พวกเขานำมาด้วยสาดส่องกระทบใบหน้าเย็นชาและอาวุธที่สะท้อนแสงวับวาว ภายใต้การนำของ แม่ทัพซ่ง ผู้มีใบหน้าเคร่งขรึมและแววตาที่แข็งกระด้างราวกับหินผา

“เรียนท่านหลี่ซาน ใต้เท้าโปรดรับพระราชโองการ!!!” แม่ทัพซ่งกล่าวเสียงดุดันและกังวานไปทั่วลานจวน พร้อมกับชูม้วนพระราชโองการสีเหลืองทองขึ้นสูง

หลี่ซานคุกเข่าลงอย่างสงบ ท่ามกลางสายฝนที่เริ่มกระหน่ำแรงขึ้น ร่างกายของเขาเปียกชื้นแต่ใบหน้ากลับฉายแววสงบเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด ภรรยาของเขา ฮูหยินหลี่ และบุตรชายคนโต หลี่จิ้ง คุกเข่าลงตามด้วยใบหน้าซีดเผือดและดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เช่นเดียวกับเหล่าข้ารับใช้และคนในจวนที่พากันคุกเข่าตัวสั่นงันงก ส่วนมู่ไป๋ยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างบิดา ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและสับสน เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมทหารหลวงถึงได้มาที่บ้านของเขาในยามวิกาลเช่นนี้

“หลี่ซาน ขุนนางขั้นหนึ่งแห่งราชสำนัก มีความผิดฐานสมคบคิดกับกบฏ วางแผนล้มล้างราชบัลลังก์ พระองค์มีพระบัญชาให้ประหารชีวิตทั้งครอบครัวหลี่ ยึดทรัพย์สินทั้งหมด และลบล้างชื่อแซ่ของตระกูลหลี่ออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์” แม่ทัพซ่งอ่านพระราชโองการด้วยเสียงอันดังและกังวานดุจฟ้าร้องท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ

คำประกาศนั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจคนในตระกูลหลี่ ทุกคนตัวสั่นสะท้านด้วยความตกใจและความหวาดกลัวสุดขีด ฮูหยินหลี่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวที่หัวใจ บุตรชายคนโต หลี่จิ้ง สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงตรงหน้า ความฝัน อนาคต และความภาคภูมิใจในตระกูลถูกทำลายลงในพริบตา

“ไม่จริง! นี่มันเรื่องอะไรกัน! ท่านพ่อไม่เคยคิดคดทรยศ! ท่านพ่อซื่อสัตย์ยิ่งกว่าใคร!” หลี่จิ้งตะโกนลั่นอย่างไม่อาจยอมรับได้ น้ำตาแห่งความโกรธแค้นและเจ็บปวดไหลรินลงมาตามแก้ม

หลี่ซานเงยหน้าขึ้นมองแม่ทัพซ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังลึกซึ้ง “แม่ทัพซ่ง ข้าหลี่ซานซื่อสัตย์ภักดีมาตลอดชีวิต ความผิดนี้ข้าไม่เคยคิดไม่เคยทำ” เสียงของเขาแม้จะแผ่วเบา แต่ก็หนักแน่นและเต็มไปด้วยความจริงใจที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“หลักฐานชัดเจน ท่านหลี่ซาน! ทหารตรวจสอบพบจดหมายลับที่จวนของท่านเอง มีตราประทับของท่านและลายมือของท่านชัดเจน! จดหมายที่ส่งถึงหัวหน้ากบฏทางใต้” แม่ทัพซ่งตอบกลับอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ลึกๆ ในใจ เขาก็รู้สึกสงสัยในความผิดของหลี่ซาน

แม่ทัพซ่งรู้จักหลี่ซานดีและรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนเช่นไร แต่คำสั่งของเบื้องบนนั้นชัดเจนและเด็ดขาด ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายสามก็เป็นผู้ที่ออกคำสั่งนี้โดยตรง ซึ่งทำให้เขากล้าพอที่จะเพิกเฉยต่อความรู้สึกของตนเอง

ขณะที่ความวุ่นวายกำลังเกิดขึ้น หลี่ซานเหลือบมองไปที่ หลี่มู่ไป๋ ซึ่งยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าเล็กๆ ของบุตรชายเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน เขาเห็นแววตาที่ไร้เดียงสานั้นถูกบดบังด้วยความเจ็บปวด หลี่ซานตัดสินใจในพริบตา เขาต้องทำบางสิ่งบางอย่าง เพื่อให้สายเลือดตระกูลหลี่ได้รอดชีวิต เพื่อให้มีใครสักคนสืบหาความจริงและล้างมลทินให้พวกเขา

“มู่ไป๋ ฟังพ่อให้ดี” หลี่ซานกระซิบเสียงแผ่วเบาที่สุด เพื่อไม่ให้ทหารคนอื่นๆ ที่กำลังชุลมุนกับการจับกุมคนในจวนและขนย้ายทรัพย์สินทันสังเกต “เจ้าต้องรอด จงจำไว้ว่าพ่อไม่เคยทรยศ ตระกูลหลี่ไม่เคยคิดคดเจ้าต้องสืบหาความจริง ล้างมลทินให้ตระกูลเราลูก”

ทันใดนั้นหลี่ซานก็รวบรวมพละกำลังที่เหลืออยู่ทั้งหมด ผลักมู่ไป๋เข้าไปในทางลับที่ซ่อนอยู่หลังตู้หนังสือเก่าแก่ที่วางอยู่มุมห้องอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นทางลับที่ตระกูลหลี่สร้างไว้ตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษเพื่อเป็นทางหนีฉุกเฉินในยามคับขัน มู่ไป๋ถูกผลักเข้าไปในความมืดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขาล้มคะมำลงไปในอุโมงค์แคบๆ ประตูทางลับที่ถูกออกแบบมาอย่างแนบเนียนก็ปิดลงพร้อมกับเสียงโครมครามของการจับกุมจากภายนอก เสียงเหล่านั้นหนักหน่วงและดูน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเสียอีก

เสียงกรีดร้องของฮูหยินหลี่ เสียงโหยหวนของหลี่จิ้ง และเสียงอาวุธกระทบกันดังแว่วมาจนมู่ไป๋ตัวสั่นด้วยความกลัว เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบอัดจนเจ็บปวด ภาพใบหน้าบิดาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็เปี่ยมด้วยความหวังยังคงติดตา เสียงเหล่านั้นค่อยๆ จางหายไปเมื่อเขาก้าวลึกลงไปในความมืดมิดของทางลับที่อับชื้น ความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจ แต่คำพูดของบิดาที่สั่งให้เขาต้องรอดและสืบหาความจริงยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท เป็นดั่งแสงเทียนริบหรี่ในความมืดมิด

เขาเดินไปตามทางลับที่มืดมิดและแคบเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าปลายทางจะพาไปที่ใด ไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดชีวิตหรือไม่ สิ่งเดียวที่เขารู้คือคำสั่งเสียของบิดา และความรู้สึกบางอย่างที่บอกว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้องความเจ็บปวดและความโกรธเคืองเล็กๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจของเด็กชายวัยแปดขวบ เป็นเมล็ดพันธุ์แห่งการแก้แค้นและการตามหาความจริงที่กำลังจะหยั่งรากลึกในหัวใจของเขา