อ๋องพิการกับชายาผู้คลั่งไค้ลการฆ่า

เมื่อถึงเดือนห้าเดือนหก สภาพอากาศของอิ๋งโจวก็ฝนตกเสียงปรอยๆ ไม่รู้จบหยาดฝนกระทบหน้าต่าง เสิ่นอวี้นอนหมดสติอยู่บนเตียงสาวใช้ซงลู่เดินเข้าเรือนอย่างเร่งรีบ พลางกล่าว “ฮูหยินใหญ่กลับมาแล้ว บอกว่าหมอหลวงในวังไปจวนอ๋องหมิงหยางกันหมด ตอนนี้ไม่มีใครว่างเลย เจ้าเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้คุณหนูอีก…”“อ๋องหมิงหยางยังไม่ฟื้นหรือ?”ถานเซียงเงยหน้า สีหน้าเคร่งขรึม “อ๋องหมิงหยางเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของจวนอ๋อง ตอนนี้เพื่อช่วยคุณหนูของเราจึงบาดเจ็บสาหัส หากไม่ฟื้น อย่าว่าแต่คุณหนูตามหาหมอเลย จวนอ๋องรื้อถอนจวนของเราก็อาจเป็นได้!” ซงลู่ขมวดคิ้วแน่น “ใช่ นายท่านไปขอโทษที่จวนอ๋องแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร…หลิ่วอี๋เหนียง[footnoteRef:1]คนนี้อย่างไรก็เป็นแม่แท้ๆ ก็ไม่รู้จักช่วยหาหมอเสียเลย วันๆ รู้จักแต่เป็นห่วงคุณหนูซ่ง!” [1: อี๋เหนียง / อนุ = เมียน้อย ถือว่าเป็นเมีย มีหน้ามีตาระดับหนึ่ง แต่อยู่ต่อหน้าเมียหลวงก็เรียกแทนตัวเองว่าบ่าว และลูกของอี๋เหนียงต้องเรียกเมียหลวงว่าแม่] ถานเซียงได้ยินอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่นเล็กน้อย “พูดถึงคุณหนูของเรานี่ก็จริงๆ เลย มีหมั้นหมายกับอ๋องหมิงหยางดีๆ ไม่เอา จะตามเกาะ

พลันเสิ่นอวี้ชะงัก น้ำฝนที่หนาวเย็นเทลงมาจากศีรษะถานเซียงรีบกางร่ม พลางกล่าวเกลี้ยกล่อม “คุณหนู หรือท่านไม่ต้องไปแล้วเจ้าค่ะ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ บ่าวรู้ว่าท่านอยากชดใช้ แต่มันทำอะไรไม่ได้แล้ว”ซงลู่กล่าว “ใช่เจ้าค่ะ ด้วยอิทธิพลของจวนอ๋องหมิงหยาง ต้องเรียกหมอทุกคนไปแล้วแน่นอน ท่านจะไปหาใครได้อีกล่ะ? ปล่อยให้พวกท่านโหวเฒ่ากับคุณชายใหญ่จัดการเถอะเจ้าค่ะ”“ยังมีคนคนหนึ่ง”เสิ่นอวี้ส่ายศีรษะ ผลักสาวใช้ทั้งสองออก “เพียงแต่คนผู้นี้นิสัยแปลกประหลาด หากข้าอยากเชิญเขาออกจากเขา ต้องไม่เปิดเผยตัวตนของเขา และห้ามพาคนไปด้วย…พวกเจ้ารอท่านแม่กลับมา ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ”กล่าวจบก็วิ่งไปที่คอกม้าโดยตรงหลังจูงม้าตัวหนึ่งออกจากคอกม้า ก็พุ่งออกจากเรือนโดยไม่สนใจสุขภาพของตนเองโดยตรงฟ้าร้องครึกโครม สายฝนตกกระหน่ำอากาศหนาวเหน็บมาก เสิ่นอวี้ที่อยู่บนหลังม้าหนาวจนตัวสั่น รู้สึกเพียงปวดหัวแทบระเบิดหวังว่าจะสามารถฝืนทนจนเสวียโส่วตอบตกลงนะม้าพยศใต้ร่างวิ่งอย่างบ้าคลั่ง เสิ่นอวี้โคลงเคลงอยู่ข้างบน หนึ่งคนหนึ่งม้าพุ่งตรงไปยังตรอกชิงหลิ่ว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตนางกับเสวียโส่วรู้จักกั

เสิ่นอวี้กุมบาดแผลที่ไหล่ จ้องประตูใหญ่โดยไม่ร้องสักนิดเลือดย้อมเสื้อผ้าเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว นางกัดฟันอดกลั้นเอาไว้เวลาค่อยๆ ผ่านไปทีละนิดอย่างทรมานจนครบหนึ่งเค่อ ข้างในก็ไม่มีคนออกมา ประตูใหญ่ที่หนาและหนักถูกล็อกจากด้านใน ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเสิ่นจิ้นมองดูลูกสาวของตนเอง อารมณ์ที่ผิดหวังในตอนแรกค่อยๆ กลายเป็นความเจ็บปวดที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกว่านางจะฟื้น ก็ต้องมารับเคราะห์เช่นนี้อีก ชั่วขณะอดไม่ได้ที่จะกล่าว “เจ้ากลับไปเถอะ ข้ากับผู้เฒ่าท่านนี้รอที่นี่เอง เจ้าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สู้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน…แค๊กๆๆ…”ขณะพูดเขาก็ไออย่างหนัก ราวกับไอจนปอดจะหลุดออกมาแล้วเสิ่นอวี้หันไปมองทางเขา ความรู้สึกผิดในใจกระเพื่อมเหมือนกระแสน้ำ ริมฝีปากขยับ แต่กลับพูดไม่ออกแม้นางสร้างปัญหาใหญ่เช่นนี้ ท่านพ่อก็ไม่โกรธเกลียดนาง และยังเป็นห่วงสุขภาพของนาง แม้นางจะเป็นลูกอนุภรรยาที่ได้เกิดมาเพราะหลิ่วอี๋เหนียงวางยาเขา เขาก็ไม่เคยรังเกียจนางแม้แต่น้อยสุภาพชนที่ดีเช่นนี้ สุดท้ายกลับถูกนางทำร้าย…เสิ่นอวี้น้ำตาคลอเบ้า มีคำพูดมากมายติดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาเสวียโส่วที

“กระหม่อมคำนับองค์หญิงใหญ่!” เสิ่นจิ้นรีบก้าวออกไป “ไม่ทราบว่าท่านอ๋อง…”องค์หญิงใหญ่ไม่ได้สนใจเขา พลันหันหน้ามองไปทางเสิ่นอวี้ ดวงตามืดครึ้ม แทบเก็บความโกรธแค้นไม่อยู่ “เจ้ามาทำอะไรอีก?!”“หม่อมฉันคำนับองค์หญิง…”เสิ่นอวี้พูดไม่ทันจบ องค์หญิงใหญ่ยกมือกะทันหัน พลันเหวี่ยงใส่ใบหน้านางอย่างแรง “เจ้ายังรู้หรือว่าเจ้าเป็นราษฎร? ใครให้ความกล้าแก่เจ้าวางแผนทำร้ายลูกข้า? แล้วเจ้านับเป็นตัวอะไร!”เดิมทีนางก็ไม่ชอบเสิ่นอวี้อยู่แล้วหากไม่ใช่เพราะสัญญาณหมั่นของตระกูลเสิ่นกับตระกูลจ้านถูกกำหนดโดยอาวุโสรุ่นก่อนของทั้งสองตระกูล และมีจักรพรรดิองค์ก่อนเป็นพยาน นางคงถอนการแต่งงานครั้งนี้ไปนานแล้วปัจจุบันจ้านอวิ๋นเซียวถูกเสิ่นอวี้นัดไปที่เขาเยี่ยนหนาน ทว่าสุดท้ายต้องกลับมาพร้อมกับร่างกายที่ถูกลูกศรพิษจนหมดสติ ความอดทนขององค์หญิงใหญ่มลายหายไปจนหมดแล้ว ตอนนี้เจอเสิ่นอวี้อีกครั้ง แทบอยากบดกระดูกนำไปโปรยทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เสิ่นอวี้โดนตบเข้าอย่างจัง ศีรษะที่วิงเวียนเพราะไข้อยู่แล้วในตอนแรก ยิ่งรู้สึกปวดหนักมากขึ้นเกิดอาการวิงเวียนเป็นระลอกแต่นางเข้าใจ ตนเองเป็นคนผิด“ขอโทษเจ้าค่ะ”นางกลืนน้ำลาย

“เปรี้ยง…แกร๊ก”เสียงฟ้าผ่าดังลั่น ผ่าต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ หักฉับพลัน ลำต้นหักโค่นลงมา ปลุกเสิ่นอวี้ตื่นจากอาการสะลึมสะลือ นางขยี้ดวงตาที่แห้งผาก กล่าวเสียงแหบ “พี่ชายรอง กี่ยามแล้ว?”ขาทั้งสองข้างคุกเข่าจนชา ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเสิ่นลั่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ใก้ลยามอิ๋น[footnoteRef:1]แล้ว” [1: ยามอิ๋น ช่วงเวลา 03.00-05.00 น.] เสิ่นอวี้หันคอที่ปวดเมื่อยและบวมมองไปทางเรือนฉือเฟิง จิตใจหนักอึ้งเมื่อชาติที่แล้ว หมอหลวงหลายคนออกความเห็นร่วมกัน แต่สุดท้ายก็ไร้วิธีรับมือท้ายที่สุดพี่ชายรองไม่มีทางเลือก จึงรับประกันด้วยชีวิต ใช้ยาแรงปลุกจ้านอวิ๋นเซียวฟื้น แต่ตอนที่จ้านอวิ๋นเซียวฟื้น ก็เป็นวันที่เก้าแล้วเหตุนี้ชื่อเสียงพี่ชายรองดังกระฉ่อน กลายเป็นหมอดังที่มีความสามารถและอายุน้อยที่สุดของสำนักแพทย์หลวง แต่ขณะเดียวกันก็ถูกทุกฝ่ายกีดกัน สุดท้ายได้รับผลกระทบจากนาง กลับทำให้เขาถึงคราวตกต่ำเร็วยิ่งขึ้นนึกถึงตรงนี้ เสิ่นอวี้รู้สึกผิดอย่างยิ่งเพียงแต่ทักษะการแพทย์ของเสวียโส่วน่าจะเหนือชั้นกว่าพี่ชายรองเยอะ เพียงแต่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะฟื้นเมื่อไร?และไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถอดท