All

'หรงหราน' พลาดพลั้งตกหน้าผา หากก็ได้ 'เหล่ยเซิน' ชายเคราดกจอมป่าเถื่อนจากหมู่บ้านกลางป่ากลางเขาช่วยเหลือเอาไว้ หากทวา...หลังจากช่วยรักษานางจนหายดีแล้ว เขากลับจับนางแต่งงานและเข้าหอเสียเดี๋ยวนั้น!!??

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ ชอบนักหรือไงที่ให้ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้!" เขาดันใบหน้าสวยออกพลางใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปากลวกๆ ขณะที่เจ้าของการกระทำเมื่อครู่หัวเราะร่วนราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ชอบจัง..." มิกิเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้ก๊วยเจ๋ง เธอยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนแล้วเลื่อนมือลงไปวางบนหน้าอกแกร่ง "รู้ไหมว่าเจ๋งเหมือนไลลากับพี่แม็กมาก...แต่ก็ไม่ได้เหมือนไปหมดซะทุกอย่าง เพราะเจ๋ง.." เธอลากนิ้วชี้ลงไปเรื่อยๆและหยุดไว้ตรงกลางระหว่างร่องอก มองมัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตด้วยสายตาที่อยากได้มันมาครอบครอง "เพราะเจ๋งเป็นได้แค่ลูกแมว ไม่ใช่เสือ"

เพราะเธอทรยศความรักของเรา และทำลายความไว้ใจที่เขามอบให้ สี่ปีที่ห่างหายไปวันนี้เขากลับมาเพื่อเอาคืน เคยรักมากแค่ไหน เขาจะร้ายให้มากกว่ารัก

เมื่อฉันต้องมาอยู่บ้านเช่าในราคาถูกแสนถูกในความที่เงินน้อย ฉันจึงไม่มีสิทธิ์เลือกมากนัก ฉันได้บ้านเช่าราคาถูกแถมรูทเมทสุดหล่อลากที่วันๆพาสาวๆมานอนเล่นจ้ำจี้กันไม่ซ้ำหน้าแทบจะทุกคืน!!!!! “ทำไมนายไม่ใส่ถุง?” “ก็พี่ยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน…พี่ปลอดภัยผมเลยไม่ใส่” “แต่นายผ่านผู้หญิงมาเยอะ..นายไม่ปลอดภัย!” “ถึงผมจะมีอะไรกับผู้หญิงมาเยอะ…แต่ผมสวมใส่ถุงทุกครั้งและทุกน้ำนะครับ…”

เขาทำให้เธอท้อง แล้วทิ้งไป พอวันหนึ่งกลับมาจะมาทวงหาความเป็นพ่อ ทั้งที่วันนั้น เขาบอกว่า “ไปเอาออกเสีย” ถ้าเป็นคุณจะยอมไหม?

หลีหนิงหนิงได้ทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่กำลังแปลก่อนจะได้รู้ว่าเธอได้รับบทตัวประกอบที่คู่กับพระรองตัวร้าย....แต่ที่พระรองผู้นี้ร้ายก็เป็นเพราะแม่นางเอกดอกบัวขาว หลีหนิงหนิงจึงต้องช่วยพระรองผู้น่าสงสาร

ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ คนที่เขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รัก แต่คนที่เขาหมดรักแลกมาด้วยลมหายใจก็ไร้ค่า ความรักที่เขาไม่ต้องการก็คงทำได้แค่ทำใจ เมื่อคนหนึ่งทำใจได้แต่อีกคนกลับไม่ให้ไป โปรดติดตาม

ธารา นักศึกษาเอกภาษาจีนประสบอุบัติเหตุโดนรถชนจนเสียชีวิตทำให้วิญญาณถูกดึงมายังยุคจีนโบราณ

เรื่องราวระหว่าง พี่สาว และ น้องชายข้างบ้าน ที่มีโอกาสได้กลับมาใกล้ชิดกันอีกครั้ง

เมื่อเข้ามาอยู่ในโลกนิยาย แพทย์หญิงพบว่า หนึ่ง เธอสวมบทนางร้ายล่มเมือง ฉายาโอสถพิษ (ที่สูญเสียความจำบางส่วน) สอง เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกแฝด เรื่องที่สาม นั้นคือหายนะสุดสยอง บิดาของมารหัวขนที่ ในอดีตเจ้าของร่างนี้ได้ส่งลงหลุมเขากำลังฟื้นคืนชีพ!

แม่ทัพหลี่ยิ้มพรายพร้อมเอ่ยว่า “หากเป็นฝ่าบาท ณ ตอนนี้ คงต้องใช้คำว่า -อุบายบุรุษเลอโฉม- ” ฮ่องเต้ในร่างบุรุษเลอโฉมเพียงแค่ยิ้มน้อย ๆ หมากกระดานเขาต้องชนะ ! ในอดีต เขาเป็นฮ่องเต้ผู้ลุ่มหลงสตรีจนทำให้บัลลังก์ตกไปอยู่ในกำมือของจักรพรรดินี พระนางผู้มีจิตใจอำมหิต มัวเมาในชายบำเรอ เมื่อสวรรค์ให้เขาได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ ความแค้น และความรักจึงหวนคืนขึ้นใหม่อีกครั้ง เขาจะทวงคืนบัลลังก์มังกร ได้หรือไม่ไปติดตามกันค่ะ

ไม่เพียงแค่จูบไซ้ แต่ปลายลิ้นร้อนลื่นยังปาดเลียเข้าใส่กลีบสาว ชำแรกดุ้นลิ้นรุกรานร่องกลีบที่ยังเป็นสีชมพูสดสะอาดเพราะไม่เคยมีชายใดได้ล่วงล้ำมาก่อน “อ๊ะ… อ๊อยยย… ” หญิงสาวที่เพิ่งได้รู้รสชาติการโดนเบิร์นเป็นครั้งแรกในชีวิต ถึงกับเกร็งกายสะท้าน สะโพกของหล่อนบิดส่ายไปมากับความรู้สึกเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน “อ๊อย… อย่าเลียค่ะตรงนั้น… อูย… งืออออ… ” สองมือพยายามผลักศีรษะของราชิด งุดเข้ามาจู่โจมสิ่งสวงนที่หล่อนเฝ้าหวงแหนมาจนเป็นสาว

ชนะมาทุกแมตซ์ แกร่งสุดไม่ว่าจะสนามไหน แล้วสนาม FWB นี้ล่ะ ใครรู้สึกก่อน คนนั้นก็ย่อม...เจ็บก่อน เพราะฉะนั้น ต้องห้ามรู้สึก! เกินเพื่อน...นั้นไว้ให้ดี ๆ “ถ้าไม่ให้เป็นเพื่อนกันแล้วมันเป็นอะไรได้อีกวะ”

หมอสาวสู้ชีวิตแต่อกหักทั้งที่ยังไม่ได้บอกรัก เผลอOne Night Standกับผู้ชายคนหนึ่ง ใครเลยจะรู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรม ทำให้เธอมาเจอกับมาเฟียหนุ่มที่ไม่ยอมปล่อยให้เรื่องของคืนนั้นผ่านเลยไป . . . . "คุณนี่นะเอาใจผู้หญิงไม่เก่ง" เธอทำจมูกย่นใส่เขา "ผิดแล้วผมเอาใจไม่เก่งแต่เอาเก่งนะ เรื่องนี้ผมมั่นใจ" "อีริค!" เธอขึงตาใส่ด้วยใบหน้าแดงเรื่อ "ให้ตายสิ" เขาพึมพำ "ผมเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ คุณร่ายมนตร์ใส่ผมหรือเปล่า" "คุณเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนั้นด้วยหรือคะ?" "แต่ก่อนผมไม่เคยเชื่อเรื่องdestiny แต่การได้พบคุณมันอยู่นอกเหนือความคาดหมาย บางทีพรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้" หญิงสาวได้แต่อมยิ้ม นั้นสิ ผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอได้เจอกับผู้ชายสุดเพอร์เฟกต์อย่างเขาได้ ถ้าวันนั้นก้องภพไม่ประกาศตัวคนรัก เธอคงไม่อกหักจนเสียการควบคุมแล้วได้เจอเขาที่หน้าลิฟต์พอดีอย่างนั้น แถมเจอกันด้วยความบังเอิญอีกด้วย

ห้ามรักผม ผมเตือนด้วยความหวังดี ผมเกลียดน้ำตาและความอ่อนแอของผู้หญิง จำไว้ว่าเรากำลังเล่นกันตามกติกา เมื่อคุณเอาเงินของผมไปและไม่มีปัญญาหามาใช้คืน คุณจึงมีสองทางเลือก ก็คือติดคุกหรือชดใช้ทางอื่นให้ผมจนคุ้ม ซึ่งคุณก็เลือกทางของคุณแล้ว...ผมไม่เคยบังคับ ----------------------------- "รู้นะว่ายังไม่หลับ คุณกำลังคิดอะไร?" "ฉันคิดว่าเมื่อไรคุณจะเปลี่ยนใจปล่อยฉันไป" "บอกเหตุผลดีๆ มาสักข้อสิ เผื่อผมจะรับฟัง แต่ถ้าคุณอยากจะไปจากผมเพื่อหาผัวใหม่ ผมจะจับคุณล่ามโซ่แล้วขังไว้ในห้องนี้"

งานแต่งไม่ยอมเข้าหอหนีไปกอดจูบภาพวาดของสตรีอื่น สตรีคนนั้นตกน้ำไปเอง เขาโทษว่านางเป็นคนทำแล้วผลักนางตกน้ำสั่งห้ามใครช่วย นางทิ้งหนังสือหย่าไว้แล้วจากไป " เหยียนเอ๋อข้ารู้ว่าผิดแล้วกลับไปกับข้าเถอะ ข้าพร้อมเข้าหอกับเจ้าแล้ว" " มาอยากทำหน้าที่อะไรตอนนี้ เราหย่ากันแล้ว" " ไอ้อัปลักษณ์นั่นเป็นใคร" " สามีข้าเอง" " มันมีดีกว่าข้าตรงไหน ดำก็ดำ หน้าก็บาก ตาก็บอดข้างหนึ่ง แผลเป็นก็เต็มตัว เจ้าดูข้าสิผิวขาวราวหิมะ รูปงามราวเทพเซียน "

"ฉันจะรับเลี้ยงเธอเอาไว้เอาแก้เบื่อ ไม่ได้จะเลี้ยงเธอไว้เป็นลูกสาว เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดว่าฉันเป็นพ่อคนที่สองของเธอ"

ระหว่างที่เลือกซื้อวัตถุดิบและอุปกรณ์มาทำหมูกระทะฉลองที่ได้เลื่อนตำแหน่งอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันต้องตายอย่างอนาถ! ไม่เพียงแค่นั้นชีวิตยังผกผันไปอยู่ในครอบครัวที่สุดแสนจะรันทด นี่มันอะไรกัน!

ห่าวเย่วเล่อ ภรรยาผู้ไม่เป็นที่รักของสามี นางยอมเป็นสตรีบรรณาการเพื่อแลกกับความอยู่รอดของชนเผ่าห่าวอู๋ แม้ตัวตายหรือถูกทำร้ายจิตใจเพียงใด นางก็ยอม!!

จะมีใครชีวิตบัดซบ​เช่นข้า หลี่หลินเฟย ผู้​นี้อีกหรือไม่​ ผู้​ซึ่ง​ไร้มารดาคุ้มหัวตอนอายุ​สิบสามหนาว บิดาก็แต่งภรรยา​ใหม่ในปีเดียวกัน​ เพื่อ​ให้มาดูแลบุตร​สาวเช่นข้า ไม่ ไม่ใช่​ ข้ากล่าวผิดไป นั่นมันก่อนแต่งที่บิดาบอกแก่ข้า เพื่อ​ตอบสนอง​ความต้องการ​ของ​ตนเอง​ต่างหากเล่า จนข้าที่เป็นบุตรตอนนี้​แม้แต่บ่าวรับใช้ยังมีความเป็นอยู่ดีกว่าเสียด้วยซ้ำ พอพ้นวันปักปิ่นมาเพียงเดือนเดียวบิดากลับตายจากไปอีกคน ทิ้งข้าไว้เผชิญ​ชะตากรรม​ต่อสู้กับมารดาเลี้ยงผู้โฉดชั่วที่ยกข้าให้แต่งเป็น​อนุของขุนนางรุ่นราวคราวเดียวกับบิดาอีกดีที่มีคน​มาช่วยเหลือ​จึงรอดมาได้ นึกดีใจ​ว่าจะผ่านพ้น​คราวเคราะห์​ดันมาถูก​บุรุษ​เย็น​ชาต่ำช้า ย่ำยีอีก แต่เหตุ​ใดเมื่อตัดสินใจ​ที่จะจากมาใจข้าถึงเจ็บปวด​นัก .... สวรรค์​ข้าเคยไปล่วงเกิน​อะไรท่านหรือไม่....