Amor Puro

"Parang awa niyo na itigil niyo na to."- pagmamakaawa ng isang dalaga Ngunit wala man lang siyang ibang narinig kundi puro tawanan. Kitang kita niya sa mga mukha ng mga taong nasa harap niya ang mga ngisi sa kanilang mga labi. 'Kahit maubos pa ang boses mo kakasigaw Crystal walang makakarinig sayo dito hanggang sa mamatay ka."- nakangiting wika ng babae na nasa harapan niya. "Teka teka sandali! Sandali lang Yessie. Wala sa plano to."- pagpigil ng isa pang boses. Halos hindi na matingnan ni Crystal kung sino ito. 'And so? You think I care? She deserve it! Sge deserve to die!!."- puno ng kaseryosohan na saad ni Yessie. 'Sinusumpa ko maybabayad kayo! Pagbabayaran niyo ang ginawa niyong to. Hindi ko kayo papatahimikin!'- nakakakilabot na sigaw ng dalaga kahit na nahihirapan na ito. 'Talaga? Sa tingin mo mangyayari pa yun? Sa tingin mo magagawa mo pa yun? Hahaha! Huwag kang magpatawa! Ito na ang huling gabing masisilayan mo ang mundo. Paalam Crystal! Rest well darling.'- ngising sabi nito at walang ka abog abog na hinampas ng kahoy ang kamay dahilan para mapabitaw ito at malaglag. Halos hindi ako makahinga sa nakita. I'm so sorry! Paano nga ba matatapos lahat ng to kung hindi nila alam kung sino ang totoong kalaban? Buhay ang kinuha at buhay din ang magiging kapalit. Pinaglalaruan ng isang tinig! Boses na nakakapangilabot. Paulit ulit na naririnig at kapag narinig mo ito magtago kana, dahil ikaw na ang susunod. "Tagu-taguan maliwanag ang buwan, pagbilang ko ng tatlo nakatago na kayo. isa, dalawa, tatlo. Pag nahuli ko ay papatayin ko" Pag narinig mo ang katagang yan ay magtago kana. Run and hide as fast as you can. Save yourself before it's too late. Killer is here, death is everywhere. Be careful who you trust. Tik tak Tik tak...

Love makes the world go round, sabi nila. Pero iba para kay Alexena dahil pinatigil nito ang isang bahagi ng buhay at pagkatao niya. Kahit na dala ang sakit ng kahapon ay pinili niyang mag-move forward at ngumiting muli upang ipagpatuloy ang buhay. Ngunit pagkatapos umalis nang walang paalam makalipas ang ilang taon ay hindi niya kailanman inakalang maglalaro ang tadhana at pagtatagpuing muli ang kanilang landas ng nag-iisang lalaki na kanyang minahal at iniwan sa nakaraan. Pero nagbago na ito, wala na ang bakas ng pagkatao ng lalaking kanyang nakasama noon. Wala na ni anino ng suyo kapag tinatapunan siya nito ng tingin at lambing sa tinig kapag kinakausap siya. Sa halip ay puro pang-iinsulto at masasakit na salita na lamang ang lumalabas sa bibig nito sa tuwing bubuka iyon. At ang nakakaloka pa ay napapansin niya na palagi na lang siya nitong pinag-iinitan at pinepersonal. Palagi ring iritado at akala mo ba ay may buwanang dalaw sa sungit. Aminado naman siyang may malaki siyang kasalanan dito. At mukhang dumating na rin ang panahon ng paniningil nito, ayaw man niya ay kailangan niyang magbayad. Ngunit sa kabila ng mga iringan nilang dalawa at hindi pagkakasundo ay hindi maikakailang ito pa rin ang nag-iisang tao na may kakayahang patibukin nang mabilis ang puso niya. Akala niya ay okay na siya, akala niya ay naka-move on na siya rito. Pero mukhang mali ang lahat ng naging paniniwala niya dahil tutol man ang isip niya sa kanyang nararamdaman ay sadya namang may pagkatraydor, suwail at balimbing ang puso niya basta pagdating na rito ang usapan. Love is sweeter the second time around, maging applicable naman kaya ang kasabihang iyon sa dalawang ito? O sa halip na maging matamis ay baka naman pait ang malasahan at maging kapalaran ng mga ito sa dulo?

Le di tres años de mi vida, solo para que me trataran como a una simple sustituta… peor que a un perro. Cuando su llamada “luz blanca de luna” regresó, me apartó sin dudarlo. Está bien. Acepté la alianza familiar y me casé con el Alfa más poderoso del Norte. ¿Ahora se arrepiente y me ruega que vuelva? Demasiado tarde. Confabularon contra mí con aconita, queriendo que muriera en un sucio sótano. Pero mi compañero —el verdadero Rey del Norte— arrasó con toda la hacienda solo para salvarme. Intentaron robar mi linaje alfa con magia oscura. Los hice saborear el exilio, convertidos en renegados, despreciados por todos. ¿Y él? Se arrodilló ante mí, suplicando por perdón. Yo me refugié en los brazos de mi compañero y lo vi ser desterrado para siempre. —Ángel —le dije con frialdad—. —Abre los ojos. Yo soy la única Luna del Norte.

Eu, Carla Medeiros, renasci no momento em que meu tio sofria os efeitos de um veneno do amor. Nesta vida, não me tornei seu antídoto, em vez disso, liguei para o grande amor da vida dele. Na vida passada, eu me apaixonei por meu tio sem laços de sangue, Wilson Serpa. Sabendo que ele havia sido envenenado, ignorei seu pedido para que eu ligasse para o seu grande amor e me tornei seu antídoto. Um mês depois, engravidei inesperadamente. Meu tio foi forçado a se casar comigo. No entanto, no dia do nosso casamento, seu grande amor, que havia viajado para o exterior para espairecer, foi sequestrada e assassinada. Antes de morrer, ela ligou para ele cento e noventa e nove vezes pedindo socorro. Mas meu tio, ocupado com a cerimônia, não atendeu a nenhuma das chamadas. Depois, ele ficou olhando para aquelas cento e noventa e nove chamadas perdidas, sem dizer uma palavra. No entanto, no dia em que dei à luz, ele me trancou no porão. Eu implorei para que me levasse ao hospital, mas ele apenas sorriu com maldade, observando-me morrer durante o parto, incapaz de dar à luz. Antes de morrer, a única coisa que o ouvi dizer foi: — Se não fosse por você ter engravidado, como eu teria sido forçado a me casar? E como eu não teria atendido às chamadas de socorro da Sófia? Você merece morrer... Quando abri os olhos novamente, eu voltei no dia em que meu tio foi envenenado.

Faltava apenas um mês para o meu casamento quando descobri que meu noivo já planejava ter um filho com sua amada. Eu não aceitei aquilo, mas ele insistia nesse assunto todos os dias. Duas semanas antes da cerimônia, um exame de gravidez chegou até mim. Foi então percebi que a tal amada já estava grávida havia quase um mês. Meu consentimento nunca foi sequer considerado. Naquele instante, todos os anos do nosso relacionamento evaporaram como fumaça. Cancelei o casamento, apaguei todas as lembranças e, no mesmo dia em que deveria estar vestida de noiva, vesti meu jaleco e mergulhei de cabeça no laboratório. Dali para trás, eu não tinha mais a ver com ele!

Mi matrimonio con Dante, el heredero Moretti, estaba destinado a ser una unión de poder, una alianza de imperios. Pero para mí, también era algo real. Entonces, mi hermana adoptiva, Clara, apareció en la fiesta. Llevaba puesta su chaqueta de cuero hecha a la medida, montada en su preciada Ducati, y me miró directamente con una sonrisa burlona. —Dante dice —ronroneó—, que estas preciosidades me sientan mejor a mí que a ti. Mi sonrisa se congeló. Dante la subió a un avión con destino al extranjero tan rápido que fue como si nunca hubiera existido. Cinco años después, la noche antes de nuestra boda. Lo encontré mirando fijamente el diseño de nuestros anillos de boda. Él había cambiado el grabado. El «Amor Aeternus» (Amor eterno) había desaparecido. En su lugar estaba: «Mea culpa, mea maxima culpa». Mi pecado, mi mayor pecado. Me quité el velo en ese mismo instante. —La boda —dije con voz gélida— se cancela.

Na véspera do meu casamento, fui atropelada por Noemi Vasques, a doce amiga de infância do meu noivo. Sofri uma hemorragia grave, entre a vida e a morte. Viviane Prado, minha melhor amiga, ligou para o meu noivo, Frederico Azevedo. Ele recusou a chamada. A única resposta foi uma mensagem curta: "Noemi está gripada. Não tenho tempo." Viviane então ligou para o próprio namorado, Theo Albuquerque, um astro no auge da fama, com conexões em todo lugar. E ela ouviu a mesma resposta: — Noemi está doente. Neste momento, ela precisa de mim. Depois de uma noite inteira na sala de emergência, acordei. Viviane também estava lá. Nos olhamos. Dissemos juntos: — Não quero mais me casar. O que não esperávamos… É que, ao receberem nossas cartas de rompimento, eles perderam o controle.

A nossa existência e aquilo que nós fizemos, de certa forma, não agradam a todos. O livro MULHER AMADA, trata-se de uma história de amor fictício, inspirado em amigos. O livro retrata o viver de uma relação amorosa feliz, relação sonhada por muitos apaixonados, desde que os personagens se conhecem, até casarem e juntamente viverem felizes.

“Don’t expect me to love you, Lian. I only married you because I knew I could control you. You’re just a plaything, easy to use, easy to manipulate.” – Prince Yul Maagang namulat sa realidad si Lian, isang babaeng kayod-kalabaw para sa pamilyang puro luho ang inaatupag at walang ginawa kundi lustayin ang perang pinaghirapan niya. May tatay siyang lasinggero, kapatid na lulong sa bisyo, at inang comatose sa ospital. Kahit anong trabaho, pinasok niya makaraos lang hanggang sa nakuha siyang bodyguard ng isang miyembro ng royal family. Akala niya, doon na magsisimula ang pagbabago. Pero mas naging demanding pa ang pamilya niya pagdating sa pera. Sa trabaho, hindi rin maganda ang trato sa kanya pero tiniis niya dahil sa laki ng sahod. Pakiramdam niya, palagi siyang pinagkakaitan ng tadhana. Hanggang sa isang araw, dumating ang prinsipe sa bansa upang maghanap ng mapapangasawa. Sa gitna ng isang engrandeng event sa palasyo, aksidente siyang nakita ng prinsipe. At sa harap ng maraming tao, bigla siya nitong inalok ng kasal, isang eksenang ikinagulat ng lahat. Ang akala ng prinsipe, madali lang kontrolin si Lian. Bodyguard lang naman niya ito dati. Pero ang totoo, inalok niya ito ng kasal para pagtakpan ang matagal na niyang relasyon sa isang babae, isang sikretong ayaw niyang mabunyag sa kanyang maharlikang pamilya. Pero nagkamali siya. Habang patagal nang patagal ang pagsasama nila, unti-unting nahuhulog ang loob ng prinsipe kay Lian. Sa araw-araw na bangayan, asaran, at hindi inaasahang mga lambingan. Napalapit sila sa isa’t isa. Pero paano kung mabunyag ang sikreto ng prinsipe? Tatanggapin pa rin ba siya ni Lian lalo't dinadala na nito ang anak niya? O mas pipiliin nitong tumakbo palayo at bumalik sa dating buhay?

“Lord pahiram ng anak ko! Please lang huwag mo muna siyang kuhain sa akin, hindi ko kakayanin. Sobrang bata pa ng aking anak! Huhuhu!” napasandal na lang ako sa wall ng hospital at humahagulgol na nananalangin. Bago pa ako makapagsalita ulit ay nakita ko ang Arnaldong iyun na nakatingin saming dalawa ni Regan, nakatayo lang din ito sa isang sulok malapit samin, yumuko siya ng makita niya akong nakatingin sa kanya. Bumitiw ako sa pagkakakapit ko kay Regan at lumapit ako papunta sa lugar kung nasan si Arnaldo, hinabol lang ako ng tingin ni Regan at hindi ko na napigilan ang aking sarili, isang malakas na sampal ang pinakawalan ko sa pisngi ni Arnaldo. Nagsusumigaw ang galit sa aking puso't isipan Nakita kong napakapit siya sa kanyang pisngi at nagatataka siyang napatingin sakin"Hay*p ka! nakapawalang hiya mo talaga. Nagpakalayo-layo na kami ni Anthony nasundan mo pa rin kami. Wala ka ng dinala sa buhay naming mag-ina kundi puro sakuna.(pinaghahampas ko ang kanyang dibdib habang patuloy ang aking pag iyak, Sobrang galit ang aking nararamdaman, hinahayaan lang naman niya ako sa kanyang ginagawa, maya-maya ay naramdaman kong niyakap na niya ako para huminahon, ) Hindi na ako nanggulo sa buhay niyong mag-asawa kagaya ng gusto mong mangyari! kaya please lang lubayan mo na kaming mag-ina. HUHUHU" bigla naman akong nanghina at tila nawalan ng lakas ng yakapin na niya ako, pakiramdam ko ay nasa maayos akong mga kamay sa piling ng bisig nito. "Naguguluhan ako! anong ibig mong sabihin?! Hindi kita maintindihan, Una kitang nakita sa bahay namin, kasama ko sa kwarto , yun na ang una at huli nating pagkikita!" sagot sakin ni Arnaldo