ต่างวัย

ค.ศ. 2005 - บ้านเก่าคาร์เตอร์ เสียงเครื่องบินเจ็ตพาดผ่านท้องฟ้ากว้าง... เด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงลายลูกไม้สีซีด ยืนเกาะขอบหน้าต่างมองออกไปที่สวนดอกกุหลาบที่เริ่มเหี่ยวเฉา แววตาของ อีวา คาร์เตอร์ วัยห้าขวบเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ในมือถือตุ๊กตาผ้าที่ขาดวิ่น “ย่า... ย่าจะยังรักบ้านนี้ใช่ไหมคะ ถ้าหนูต้องไปอยู่ที่อื่น” เสียงเล็กๆ ถาม คุณย่าแคโรไลน์ ที่กำลังกอดเธอแน่นอยู่ข้างๆ “บ้านหลังนี้คือชีวิตของย่าอีวา... คือทุกอย่างที่เราเหลืออยู่” แคโรไลน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางกวาดสายตาไปยังรั้วไม้ที่กั้นอาณาเขต ซึ่งถัดไปคือบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่โตโอ่อ่าของตระกูล แบล็กเวลล์ “หนูเกลียด! เกลียดพวกแบล็กเวลล์!” อีวาพึมพำอย่างไม่เข้าใจ แต่รู้ดีว่าความทุกข์ของย่ามาจากคนพวกนั้น ประตูบ้านเปิดผางออกทันที ดีแลน แบล็กเวลล์ ในวัย 15 ปี ร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามเดินเข้ามาพร้อมบิดาของเขา "พวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว คาร์เตอร์!" ดีแลนพูดเสียงดังกร้าว "บ้านหลังนี้... และที่ดินผืนนี้... เป็นของตระกูลแบล็กเวลล์แล้ว"

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ ชอบนักหรือไงที่ให้ผู้ชายถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้!" เขาดันใบหน้าสวยออกพลางใช้หลังมือเช็ดลิปสติกออกจากริมฝีปากลวกๆ ขณะที่เจ้าของการกระทำเมื่อครู่หัวเราะร่วนราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ชอบจัง..." มิกิเลียริมฝีปากเบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้ก๊วยเจ๋ง เธอยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาอย่างอ่อนโยนแล้วเลื่อนมือลงไปวางบนหน้าอกแกร่ง "รู้ไหมว่าเจ๋งเหมือนไลลากับพี่แม็กมาก...แต่ก็ไม่ได้เหมือนไปหมดซะทุกอย่าง เพราะเจ๋ง.." เธอลากนิ้วชี้ลงไปเรื่อยๆและหยุดไว้ตรงกลางระหว่างร่องอก มองมัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตด้วยสายตาที่อยากได้มันมาครอบครอง "เพราะเจ๋งเป็นได้แค่ลูกแมว ไม่ใช่เสือ"

แทนเด็กมหาวิทยาลัยปี 3 ได้มาพบร้าน The Break ที่แสนมีเสน่ห์ของมีนา หญิงสาวผู้มีประวัติที่หนีจากโลกไอทีมา ถ้าหากร้านนี้มีแค่กาแฟรสเลิศก็คงไม่น่าสนใจเท่ากับแอป LatteCode ของร้าน ที่ไม่เพียงแต่จะมีเมนูออนไลน์ให้เลือก แต่มันยังส่งข้อความได้ตรงใจ ตรงกับความรู้สึกของเราจนเหมือนล่วงรู้ความคิดที่ซ่อนอยู่ภายใน

ในขณะที่กำลังสติแตกเพราะสิ่งที่ทำลงไป เขาที่เป็นเพียงผู้ผ่านมาเห็นกลับช่วยเหลือเธอเอาไว้ และให้ชีวิตใหม่กับเธอ

"ขุน" เด็กหนุ่มผู้โอบอ้อมอารีต้องจากบ้านเกิดไปสู่เมืองใหญ่พร้อมบาดแผลในใจ ทิ้ง "เดือน" เด็กหญิงตัวน้อยผู้มอบคำสัญญาในวัยเด็กไว้เบื้องหลัง เวลาเจ็ดปีที่พรากจากทำให้เดือนเติบโตเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็ง งดงาม และสุขุมภายใต้การดูแลของ "ลินดา" เจ้าของไร่ดอกไม้และ "ข้าวหอม" ขณะที่ขุนต้องเผชิญความยากลำบากและใช้ชีวิตโดดเดี่ยวในกรุงเทพฯเมื่อโชคชะตานำพาทั้งคู่ให้กลับมาพบกันอีกครั้ง การกลับมาของขุนในฐานะบัณฑิตผู้ประสบความสำเร็จ พร้อมกับของขวัญชิ้นใหญ่จาก "พี่เข้ม" พี่ชายผู้พยายามชดเชยสิ่งผิดพลาดในอดีต ทำให้ความฝันที่จะสร้าง 'บ้านไร่ในฝัน' ที่เคยริบหรี่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่การเปลี่ยนแปลงในตัวของเดือนที่นิ่งขึ้น สง่างามขึ้น และเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มมากมาย ก็ทำให้ขุนต้องเผชิญกับความรู้สึกที่ไม่คาดคิดภายใต้แสงดาว ณ ผืนดินแห่งความฝันที่กำลังจะก่อร่างสร้างตัว หัวใจที่เก็บงำความรู้สึกมานานได้เปิดเผย การเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้งทั้งกายและใจ กลายเป็นพันธสัญญาแห่งรักที่งดงามที่สุด… บทสรุปของรักแท้ที่ผ่านบททดสอบของกาลเวลา ระยะทางความเจ็บปวด เพื่อค้นพบ 'บ้าน' ที่แท้จริง

ในวันที่ฉันรักเขาจนหมดหัวใจเขากลับบอกเลิกและทิ้งฉันไปอย่างไม่ใยดี ผ่านมา7ปีเขากลับเข้ามาอีกครั้งแล้วบอกฉันว่า “ดินยังรักอิงอยู่นะ” ขอโอกาสในวันที่ฉันไม่มีให้เขาแล้ว

มีแฟนแล้วยังไง? ในเมื่อมันทำเธอเสียใจ แล้วทำไมเขาต้องยอม! "เลิกกับมันสิ อยากได้อะไรจะยกให้ทุกอย่าง"

เมื่อคุณอา(เพื่อนคุณพ่อ)เขาทั้งดุทั้งเจ้าระเบียบไม่อยู่บ้าน ผู้ใต้ปกครองอย่างน้ำหนึ่งก็จะดีอกดีใจร่าเริงเป็นพิเศษ

รวมเรื่องราวถึง 2 เรื่อง ครบรสทั้งเผ็ด แซ่บ นัว ดราม่า โรแมนติกรับรองจะไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ ^^ 1.ตีตราเถื่อนคุณนายตกอับ :จากจุดสูงสุดสู่จุดต่ำสุด คุณนายอดีตเมียเจ้าพ่อได้กลายมาเป็นสาวใช้ใต้โอวาทของมาเฟีย ศัตรูตัวฉกาจของสามีที่ถูกเขาฆ่า และทุกวันเธอต้องถูกเขาตีตราเถื่อนตราบาปใต้ร่าง... 2.ทาสบำเรอเบอร์หนึ่ง :คนใช้ในบ้านหลังนี้ไม่ต่างไปจากผู้เข้าแข่งขัน ถูกเสี่ยวินเทจคัดเลือกเพื่อมาชวงชิงตำแหน่งภรรยา ระหว่างที่ทุกคนสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายหารู้ไม่ ทาสบำเรอเบอร์หนึ่งถูกตรีตราจองเอาไว้แล้ว..

"เธออยากได้สมบัติมาก จนต้องยอมเสนอตัวมาเป็นนางบำเรอของฉันเลยเชียวเหรอ" เสียงหนักแน่นดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้แพงขวัญสะดุ้งจนต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นร่างกำยำในชุดลำลองของเจ้านายหนุ่ม ที่ยืนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ "คุณอรรถ!" "เธอไม่คิดว่าการลงทุนของเธอมันมีความเสี่ยงเหรอ เพราะถ้ามันผิดพลาดเธออาจจะขาดทุนย่อยยับ" "หนูไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร หนูขอตัวกลับห้องนะคะ" ร่างบางหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ถูกเจ้าของมือใหญ่คว้าเอวบางไว้ ก่อนจะกระชากเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง "คุณอรรถ! ปล่อยหนูนะคะ" "เธอคิดว่าเธอมีอะไรดีพอให้ฉันพิจารณาเหรอ แค่คุณสมบัติของนางบำเรอเธอยังมีไม่ครบ แล้วเธอจะเอาอะไรมาผูกมัดใจฉันให้อยู่กับเธอ ความสามารถแบบนางบำเรออ่อนหัดของเธอน่ะเหรอ เหอะ... ช่างน่าขำ" แพงขวัญจ้องหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อ จนน้ำตาเอ่อไหลออกมา กิริยาวาจาที่เขาแสดงถึงการบั่นทอนคุณค่าของเธอ มันช่างสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่เธออย่างแสนสาหัส "แล้วนางบำเรอของคุณอรรถ ต้องเจนจัดถึงขนาดไหนเหรอคะ คุณถึงได้คิดว่าหนูขาดคุณสมบัติข้อนั้น"