ต่างวัย

"เธอแน่ใจเหรอที่เข้าหาฉันเพราะชอบ ไม่ใช่เพราะผลประโยชน์" นารา เด็กมัธยมปลายปีสุดท้าย วัยใส น่ารัก อารมณ์ดี ขี้เล่น มองโลกในแง่ดีเสมอ บ้าคลั่งกับการอ่านนิยายจนได้มาพบเจอเขา ผู้ชายที่เหมือนกับชายในฝันของเธอ "หนูแค่อยากจะบอกว่าหนูชอบพี่ ชอบมานานแล้ว" เรย์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่เคยแสนดี แต่กลับผิดหวังกับรักแรกที่ตามรักมาเกือบสิบปี จึงกลายเป็นหนุ่มเย็นชา มาดนิ่งยกเว้นกับเธอ(คนนั้น) และเขาก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครอีกเลย... "เลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันไม่มีทางชอบเด็กแบบเธอ"

“อุ๊ย!” ฉันอุทานตกใจเพราะอยู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีแมลงสาบไต่แก้มก้นเข้ามาในกระโปรงของฉัน “กรี๊ดดด อร๊ายย..อร๊ายย อย่านะ เอ๊ย..” “มีอะไรหนูจ๋า” พ่อเมฆตะโกนถามผ่านบานประตูห้องน้ำพร้อมกับเขย่าลูกบิด “กรี๊ดดด ตัวอะไรก็ไม่รู้ค่ะ มันเข้ามาในกระโปรงหนูแล้ว อร๊ายยย” ฉันลุกขึ้นเต้น พยายามปัดตามตัวด้วยความกลัว “อื้ออ ช่วยด้วยค่ะพ่อ ช่วยด้วย อร๊ายย..” ขาดคำ พ่อเมฆเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนใจ แต่พอเห็นท่อนล่างของฉันเปลือยเปล่าก็ชะงัก ทั้งกลีบอูมก้นขาวโชว์หรา เตะตา เตะใจ เตะอารมณ์ให้ซวนเซ

“เพราะเธอไม่ใช่แค่เหยื่อ…แต่เธอคือหมากตัวสุดท้ายที่เขาจะทำพลาดไม่ได้”

ซ่งเมยเมยล่วงรู้ความลับบางอย่างเข้า... 'ท่านแม่ของข้าเคยออกแบบโลกใบนี้!' ซ้ำยังเป็นตัวร้ายอีกต่างหาก! ในเมื่อพ่อแม่เป็นตัวร้ายกาจ บุตรสาวเช่นนางจะร้ายหรือเจ้าเล่ห์ใส่บุรุษคนนั้นบ้างก็ไม่เป็นไรกระมั้ง!

เจ้าไฟ อนาลา ศิลาหัตร์ทัย >อายุ 29-30< [-หัวร้อนเอาแต่ใจไม่ชอบให้ใครมาเถียงหรือขัดใจ-] เขาพาเธอมา ก็เพื่อแผนการแก้แค้น แต่ทว่าหัวใจดันกระโดดลงไปเล่นในเกมนี้ด้วย ทำให้เส้นทางมาเฟียที่จะได้เป็นต้องเลี้ยวกะทันหัน และเกือบเสียหลักเพราะโดนพ่อตาสั่งกระทืบ แก้มขวัญ กีรติกร >อายุ 19-20< [-นิสัยคล้ายเด็ก ดื้อ ชอบเถียง ขี้อ้อน หลอกง่าย-] วันนั้นที่เขาช่วยชีวิต เธอจึงหวังว่าเขาจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายและเป็นคนที่จะสามารถปกป้องเธอได้ " ฉันชอบคนที่ฟังคำสั่งฉัน!! แต่เธอกลับดื้อด้าน ชอบทำให้ฉันโมโห!!! "

ค.ศ. 2005 - บ้านเก่าคาร์เตอร์ เสียงเครื่องบินเจ็ตพาดผ่านท้องฟ้ากว้าง... เด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงลายลูกไม้สีซีด ยืนเกาะขอบหน้าต่างมองออกไปที่สวนดอกกุหลาบที่เริ่มเหี่ยวเฉา แววตาของ อีวา คาร์เตอร์ วัยห้าขวบเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย ในมือถือตุ๊กตาผ้าที่ขาดวิ่น “ย่า... ย่าจะยังรักบ้านนี้ใช่ไหมคะ ถ้าหนูต้องไปอยู่ที่อื่น” เสียงเล็กๆ ถาม คุณย่าแคโรไลน์ ที่กำลังกอดเธอแน่นอยู่ข้างๆ “บ้านหลังนี้คือชีวิตของย่าอีวา... คือทุกอย่างที่เราเหลืออยู่” แคโรไลน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางกวาดสายตาไปยังรั้วไม้ที่กั้นอาณาเขต ซึ่งถัดไปคือบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่โตโอ่อ่าของตระกูล แบล็กเวลล์ “หนูเกลียด! เกลียดพวกแบล็กเวลล์!” อีวาพึมพำอย่างไม่เข้าใจ แต่รู้ดีว่าความทุกข์ของย่ามาจากคนพวกนั้น ประตูบ้านเปิดผางออกทันที ดีแลน แบล็กเวลล์ ในวัย 15 ปี ร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามเดินเข้ามาพร้อมบิดาของเขา "พวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว คาร์เตอร์!" ดีแลนพูดเสียงดังกร้าว "บ้านหลังนี้... และที่ดินผืนนี้... เป็นของตระกูลแบล็กเวลล์แล้ว"

เธอพยายามหนีเขามาได้ตั้งหลายปี แต่อยู่ๆโชคชะตากลับไม่เข้าข้างเธออีกต่อไปเมื่อเธอเจอกับเขาโดยบังเอิญ เรื่องราวก่อนหน้านี้ผุดขึ้นมามากมายทั้งเรื่องที่เขาทำกับเธออย่างไม่น่าให้อภัย รวมไปถึงเรื่องที่เธอจากเขามาโดยไม่ล่ำลาสักคำทั้งที่เขาเคยช่วยเธอ เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นระหว่างที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี รวมไปถึงในตอนที่เจอกันแล้วมันเหมือนทุกอย่างยิ่งวุ่นวายไปมากกว่าเดิมเสียอีก // หึ! ต่อให้หนียังไงก็ไม่พ้นอยู่ดี

"วศินรักแต่เปลว เปลวไม่เคยรักวศิน เหมียวต่างหากที่รักวศินไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมวศินไม่มองมาที่เหมียวบ้าง?" เธอมองหน้าเขาน้ำตาคลอ ก่อนจะปล่อยน้ำตามันไหลอาบแก้ม "มึงจำใส่สมองอันน้อยนิดของมึงเอาไว้เลย กูไม่เคยรักมึง ไม่เคยคิดจะรัก ออกไปจากห้องกู" "ขอเเค่เศษเสี้ยวหัวใจของวศินได้ไหม? เหมียวอยากให้ศินมองเหมียวบ้าง ฮึก" "ใจของกูมีไว้ให้เปลวคนเดียว คนแบบมึงก็แค่ของกินเล่น ต่อให้ประเคนให้กู กูก็ไม่เอา"

กฏของหอพักคือห้ามจ่ายค่าห้องเกินกำหนด เป็นกฏที่นักศึกษาชายย่อมรู้ดี "จ่ายมาซะดีๆ ก่อนที่เจ๊จะ..." "ลองดูสิครับเจ๊ อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ลูกหอกลัวเจ๊กันขนาดนั้น" "พะ พอเถอะนะเต้ อ๊าย!!!"

ศิวกร หรือ นายหัวคาวี หนุ่มใต้หน้าคมผิวคล้ำ เจ้าของสวนยาง ทุเรียน และธุรกิจอสังหาฯ เขาใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด หลังจากที่บิดาและมารดานั้นจากโลกนี้ไป เขาไม่เคยคิดที่จะพาใครเข้ามาในชีวิตจนกระทั่ง...เธอ พิชญานิน หรือ น้ำตาล เด็กสาวม.ปลายที่เพิ่งสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน พินัยกรรมฉบับนึงเปิดขึ้น พร้อมกับมีคำสั่งให้เธอไปอยู่กับใครบางคนที่ภาคใต้ เธอต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกระทันหัน และต้องมาปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ที่มันคนละขั้วกับที่เธออยู่เลย แถมเจ้าของที่นี่ก็ไม่ใจดีเลยสักนิด