นอกใจ

นางเป็นฮูหยินที่ถูกต้อง แต่เขากลับเฉยชาใส่ มีเพียงบนเตียงเท่านั้นที่เขาเร่าร้อนจนนางแทบมอดไหม้ จ้าวจื่อรั่วอายุเพียงสิบหกปีเป็นลูกอนุของเสนาบดีสกุลจ้าว ถูกสับเปลี่ยนตัวมาเป็นเจ้าสาวมาแต่งงานกับแม่ทัพที่ชายแดนใต้ กู้ตงหยางบุรุษหนุ่มอายุยี่สิบสี่ปีฉายาแม่ทัพปีศาจที่แสนเหี้ยมโหด "เจ้าติดค้างข้า ไม่ว่าจะเล่นลิ้นอย่างไร เจ้าย่อมรู้ดีว่าสกุลจ้าวปลิ้นปล้อน เจ้าอย่าได้หวังว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบายเลย" พูดจบชายหนุ่มก็ผุดลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวได้แต่นั่งเพียงลำพัง แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็อดเศร้าใจไม่ได้ ชีวิตนางจะได้พบความสุขเช่นคนอื่นบ้างไหม.

"หึ อย่างนายฉันไม่เสียเวลาครางหรอก ครางไปก็ไม่เสียว เพราะของนายมันเท่านิ้วก้อยฉันเอง"

โปรยเรื่อง รันเวย์ต้องสูญเสียความรักเพราะการกระทำของตัวเอง เขาต้องตัดใจและยอมปล่อยเธอไปทั้ง ๆ ที่ยังรักเธอหมดหัวใจ และการสูญเสียคนที่รัก มันทำให้เขามีเพียงร่างกายแต่ไร้ซึ่งหัวใจ เขาแสวงหาความสนุกชั่วครู่ชั่วยามเพื่อกลบรอยแผลแห่งความปวดร้าว เพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณของเธอ ตะวัน เด็กสาวผู้ใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่ง ต้องกลายมาเป็นคนรับใช้คนใจร้ายอย่างรันเวย์ ทว่าเธอเองก็ไม่รู้มาก่อนเลยว่าหน้าที่คนรับใช้ที่ว่า .. มันหมายถึงการรับใช้เรื่องบนเตียง เป็นเครื่องมือบำบัดความสนุกอย่างลับๆ มาลุ้นกันว่าความสดใสของตะวัน จะทำให้ความมืดหม่นจนมืดบอดในจิตใจของรันเวย์จางหายได้หรือไม่ แล้วผลแห่งการทำดีจะตอบแทนเด็กสาวในรูปแบบใด ไปลุ้นกันได้ใน LOVE POSITIONS พิษสวาท

“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ” อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย “งั้นข้าจะรอ… ” “ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป” ซูเจียวรีบกล่าว… ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทัน ซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา… และตอนที่นางขยับกายลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า จู่ๆ ร่างสูงใหญ่กำยำก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าที่ซุ่มดูอยู่ข้างหลัง “อ๊ะ… ” ซูเจียวสะดุ้งเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว… ครั้นเมื่อเหลียวกลับมามอง นางก็ต้องตกใจเมื่อแทบช็อกเมื่อพบว่าชายที่กำลังจับลำเอ็นยาวใหญ่แทงเข้าใส่รูสวาทของนางอย่างแรงนั้นคือลี่ถังพ่อสามี “ท่านพ่อ… อ๊ะ… อ๊ายยยยย… ” ซูเจียวสะดุ้ง นางร้องอุทาน ก่อนที่เสียงตกใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงของความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เมื่อลี่ถังเอามือรวบสะโพกของนางแล้วโก่งเอวแทงลำเอ็นรัวเข้าใส่เป็นจังหวะ “อ๊ายยย… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ซูเจียวเพิ่งอารมณ์ค้างมาจากสามีของนาง… ร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

"ตะวัน" หมอหนุ่มเจ้าสำราญ ทายาทนักธุรกิจชื่อดัง ฉลาด ดูเหมือนจะเจ้าชู้แต่เลือกกิน "ตันหยง" นักศึกษาสาวและโปรแกรมเมอร์อัจฉริยะ อาชีพพิเศษคือแก้ไขงานระบบจนถึงรับงานปลอมตัวจัดการคนทุกประเภทตามสั่ง เมื่อทั้งสองมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะ "คุณหมอ" กับ "นักศึกษาฝึกงานที่โรงพยาบาล" เรื่องราวที่ดูเหมือนบังเอิญ แต่ว่า "จะใช่เหรอ" “เผ็ดกว่าที่คิดนะยัยตัวเล็ก”

สวีสวี่ คุณหนูใหญ่ตระกูลสูงศักดิ์ ไม่สนใจการคัดค้านของครอบครัว ถึงขั้นยอมตัดขาดความสัมพันธ์ ยืนกรานที่จะแต่งงานกับเจียงเส้าชิง ชายหนุ่มที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่กลับมีลูกติดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง และธุรกิจกำลังตกต่ำ ตลอดหกปีที่แต่งงานกัน เธอรักและดูแลเด็ก ๆ ราวกับลูกในไส้ และสนับสนุนธุรกิจของสามีจนเจริญก้าวหน้า ลูก ๆ ที่เธอเลี้ยงมาต่างเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ส่วนบริษัทของเจียงเส้าชิงก็ประสบความสำเร็จในการเข้าตลาดหลักทรัพย์ แต่ในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่เขากลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลนั้น แม่แท้ ๆ ของเด็กทั้งสองคนกลับปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เจียงเส้าชิงที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอดกลับบ้าคลั่ง พยายามรั้งผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ โดยไม่สนว่าการกระทำของเขา จะทำให้สวีสวี่ต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนทั้งเมือง! คืนนั้นเขาไม่กลับบ้าน แต่กลับพาลูก ๆ ทั้งสองคน ไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับรักแรกที่ลืมไม่ลงของเขา ในเวลาต่อมา เจียงเส้าชิงก็ตัดสินใจขอหย่า “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเทของคุณในตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เด็ก ๆ ต้องการที่สุดก็คือแม่แท้ ๆ ของพวกเขา” แม่แท้ ๆ ของเด็กก็พูดเสริมว่า “คงลำบากคุณมากเลยนะคะที่ต้องดูแลลูก ๆ ของฉันมาหลายปี แต่ยังไงแม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยง ไม่มีทางเทียบกับแม่แท้ ๆ ได้หรอก” บุญคุณที่เลี้ยงดูมา สู้บุญคุณของผู้ให้กำเนิดไม่ได้งั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ขอเป็นแม่เลี้ยงแล้ว! แต่ใครจะรู้ว่า ลูกเลี้ยงทั้งสองคนกลับไม่ยอมรับแม่แท้ ๆ ของตัวเอง แถมไม่ต้องการพ่อแท้ ๆ อีกด้วย ทั้งยังประกาศกร้าวว่า “ทั้งชีวิตนี้ พวกเรามีแม่แค่คนเดียวคือสวีสวี่! ถ้าพวกคุณจะหย่ากัน พวกเราก็จะตามแม่ไป แล้วให้แม่แต่งงานใหม่!”

เพราะอายุต่างกันหลายปี จึงถูกคนภายนอกมองว่าเป็นเด็กเสี่ย ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าสามี ก็ทำตัวเป็นเสี่ยจริงๆ ซ้ำยังจะทิ้งเธอไปหาเด็กใหม่อีกด้วย ไหนๆก็จะถูกหย่าแล้ว ขอกอบโกยหน่อยแล้วกันนะเสี่ย จะหย่าไม่ว่า แต่ค่าทำขวัญเธอต้องได้เยอะที่สุด

เบื้องหลังบานประตูที่ปิดลง… ผมทอดกายลงนอนตะแคงบนโซฟาที่วางอยู่ชิดผนัง เอาหลังเบียดโซฟา ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาฟาดไว้กับพนักโซฟาเพื่อให้ง่ามขาแหกอ้า ผมเอาวาสลีนทารูน้อยๆ แล้วตามด้วยกล้วยหอมใบเขื่อง… ค่อยๆ กดเบียดบดรูจีบเข้ามาในความคับแน่น “โอ๊ว… ซี้ดดดด… พี่แดนน์ครับผมเสียว… ” ขณะที่กล้วยหอมกำลังสไลด์เข้าออกเป็นจังหวะ ใบหน้าหล่อเหลาและเรือนร่างสุดกำยำของพี่เขยก็ผุดวาบเข้ามาในความคิดอันมืดดำของผมอีกครั้ง

6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย... “ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว “พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่ วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม “ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้น บุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...

ฉันเป็นแฟนเขา เราเป็นแฟนกัน แต่ทำไมล่ะ...ทำไมเขาไม่เคยแคร์ฉันเลย.... คำเตือน | พระเอกเรื่องนี้ธงแดงมาก มีการนอกกาย การใช้ความรุนแรงและการทำร้ายจิตใจกันของตัวละคร ดังนั้นนักอ่านทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ