มาเฟีย(หัวใจ)พิการ

เมื่อเจ้าของรถที่เธอปั่นจักรยานชนแล้วหนี ดันมาเป็นเจ้านาย แถมเขายังจับได้ว่าเป็นฝีมือของเธอ "เฮียอย่ามามองหนูแบบนี้นะถึงหนูจะเป็นหนี้หนูก็ไม่เอาตัวเข้าแลก" "หึ ใครต้องการเธอนมก็เล็กอย่างกับเด็กมัธยม" 

ลีโอ ลีโอเนล โอลิเวอร์ อายุ21ปี ลูกเสี้ยวเยอรมันจีน เขาเป็นทายาทมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในมาเก๊าและฮ่องกง แต่กลับต้องมาเรียนในเมืองไทยเพราะถูกคนของศัตรูปองร้าย เขาจึงต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงไว้ ตอนกลางวันเขาจะทำตัวเป็นเด็กเนิร์ดอยู่ในมหาลัยเพื่อไม่ให้มีใครสนใจ แต่พอกลางคืนเขาก็กลายเป็นเสือที่จ้องขย้ำเหยื่อ แต่ยัยร้อยศพคิดอยากจะลองดีนัก เขาก็จะสนองให้ แพร นลิน ศรีสมบัติ อายุ 20 ปี ลูกสาวเจ้าโรงแรมในเมืองพัทยา เธอเป็นนักศึกษาปี2 เธอพบกับฝรั่งหน้าหล่อที่ย้ายมาเรียนกะทันหัน แต่นายนั่นกับไม่ยอมสนใจเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นเธอจึงต้องงัดสาระพัดวิธีที่จะทำให้เขามาสยบแทบเท้าเธอให้ได้ แต่แล้วสิ่งที่เขาฝากไว้คือทายาทตัวน้อยๆต่างหาก

ด้วยโชคชะตาที่เล่นตลกทำให้เธอได้พบกับชายหนุ่มที่กำลังเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวเลยทำให้เธอได้พบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายที่ไม่น่าจดจำ

“หมอไฮน์” หมอหนุ่มไฟแรง สุภาพ อ่อนโยน เฉพราะบางคน เฉพาะบางเวลา เมื่ออยู่ในชุดกราวน์ หมอไฮน์คือแพทย์หนุ่มมากฝีมือในขณะที่อายุยังน้อย แต่เมื่อไหร่ที่อยู่นอกชุดกราวน์ หมอไฮน์คือ “เสือ” เมื่อตัวตนที่แสนน่ากลัวต้องปิดซ่อนเอาไว้ แม้ใจจะรักแต่กลับต้องผลักเธอออกจากชีวิต นั่นคือสิ่งที่เขาทำพลาด

ความปรารถนารุนแรงที่มีเส้นบาง ๆ กั้นไว้ “ไหน ๆ พี่เคนก็คิดว่าเค้กง่าย เค้กมั่ว งั้นพี่ก็ไม่ต้องถนอมน้ำใจน้องสาวคนนี้อีกต่อไป เราจะตัดขาดคำว่าพี่น้อง เหลือแค่เรื่องเซ็กส์แค่เรื่องเดียวระหว่างเราสองคน!!” “แลกกับอะไร” “ถ้าพี่เคนต้องการ...แค่บอกตรง ๆ” “...” “จบเรื่องบนเตียงก็แยกย้ายกันไป ไม่มีสิทธิ์บังคับ” “อืม ตกลง”

ฉันที่กำลังเลิกเรียนและยืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่จู่ๆ ก็มีกลุ่มผู้ชายชุดดำฉุดฉันขึ้นไปบนรถตู้ทันที " กรี๊ด! " ฉันกรี๊ดร้องเสียงดัง ซึ่งตอนนี้ที่ป้ายรถเมล์ไม่มีคนอยู่สักคนเลย เพราะทุกคนทำกิจกรรมกีฬาสีอยู่ในโรงเรียนกันหมด เลยยังไม่มีใครออกมานอกโรงเรียน ฉันโดนฉุดกระชากลากถูให้ขึ้นไปบนรถตู้คันสีดำ ฉันดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด เพราะผู้ชาย 2 คนล็อกแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้แน่น ฉันที่มีแรงเท่ามดตะนอยจะไปสู้แรงพวกเขาได้ยังไง " พวกคุณเป็นใคร ปล่อยหนูนะ ปล่อยหนู " ฉันที่ตอนนี้ตื่นตะหนกเป็นอย่างมาก และร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว " เรียบร้อยครับท่าน " ผู้ชายอีก 1 คนพูดกับใครก็ไม่รู้และเขาก็ปิดประตูรถตู้ทันที " หึ " ฉันที่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเลยหันหลังไปดูต้นเสียงที่เบาะด้านหลังของฉันทันที " ขะ คุณเป็นใครคะจับหนูมาทำไม ปล่อยหนูเถอะนะคะ หนูอยากกลับบ้าน " ฉันที่ตอนนี้ตัวสั่นเทา น้ำตาไหลอาบแก้ม หันไปยกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง

เพราะมีพ่อติดการพนัน ทำให้ชีวิตสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่าง 'สกุณา' ต้องมีชะตากรรมตกมาเป็นสิ่งของขัดดอก "เป็นแค่สิ่งของ มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? ต่อให้ฉันกระแทกเธอจนตาย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน!"

เมื่อสาวน้อยแสนหวานต้้องกลายมาเป็นเมียลับของมาเฟียไร้หัวใจ เขาร้ายกับเธอสารพัด ซ่อนเธอไว้ในเงามืด ให้เธออยู่ภายใต้คำสั่งของเขาเท่านั้น ความชะล่าใจคิดมาเสมอว่าเธอไม่มีทางติดปีกบินไปจากเขาได้ แต่สิ่งที่เขาคิดนั้นผิดมหันต์เพราะที่เธอทนทุกอย่างในตอนแรกเพราะความจำเป็นต้องทำ แต่ต่อมาเธอดันรักเขาสุดหัวใจเลยยอมทนต่อไป แต่สุดท้ายความอดทนของคนเรามันมีลิมิตของมันเสมอ เมื่อมันหมดลงและเขาไม่รักก็ต้องปล่อยและเดินจากไป 

เรื่องของนางแบบสาวสวยของไทย ที่รับงานเดินแบบในประเทศแถบทะเลทราย หวังจะได้เงินก้อนโตเพื่อมาเปิดธุรกิจร้านกาแฟ แต่ทว่า ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด คำโปรย ภายในกายร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยมีนางใดที่ ทำให้เขาใจเต้นแรงขนาดนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ ปลุกกำหนัดในตัวของชายหนุ่มให้คุกรุ่น!! ตัวอย่าง ชีคหนุ่มร้อนรุ่มเมื่อเข้าใกล้เธอ เขามองริมฝีปากบางที่เผยอน้อยๆ ยามเผลอนั้นอย่างชั่งใจ อาร์!!! เขาอยากจะสัมผัสริมฝีปากนั้นดูสักที ว่าจะหอมหวานสักเพียงใด ดวงตาคมกวาดไล่สายตาไปตามลำคอเรียวระหง ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดอยู่ที่ปทุมถันคู่งามอย่างจงใจ ชีคหนุ่มหลับตานิ่งเพื่อระงับอารมณ์พลุ้งพล่านในตัวเขา

“เบื่อที่เอากับเธอเหรอ” “เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักวินาทีได้ไหม” “คงยาก” มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม “เบื่อที่ใช้ชีวิตเหมือนนกน้อยในกรงทองแบบนี้” “ใครบอกฉันเป็นนกน้อย ฉันเป็นนกอินทรีต่างหาก” แค่กางปีกบินก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว โดยเฉพาะพราวดาว เขาสามารถกางปีกออกได้กว้างพอที่จะโอบตัวเธอไว้เพื่อใช้ปีกปกป้องเธอ แต่พราวดาวเบ้ปากก่อนจะเอนตัวไปพิงร่างหนา ซึ่งแฟรงค์ก็โอบตัวเธอไว้ “พักสายตาแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะไม่ได้พัก” แฟรงค์หลุดยิ้มเพราะรู้ว่าประโยคหลังหมายถึงอะไร “จนถึงเย็นของอีกวันก็เคยมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่คืนที่ไม่เต็มคืน” คนตัวเล็กตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่ชอบใจ “งั้นเลิกเงี่ย...สิยะ!”