รักสามเส้า

ในอดีตเธอฝากรอยแผลเอาไว้กลางหัวใจของเขา แต่โชคชะตาก็เล่นตลกที่นำพาให้เธอมาพบเขาอีกครั้งเพื่อชดใช้ นรภัฏ หัวหน้าฝ่ายขายผู้ฉาบด้วยมาดเข้ม ต้องพังทลายลงเมื่อถูก ปภาวรินทร์ เด็กสาวมัธยมที่เขารักบอกเลิกอย่างกะทันหัน เพื่อไปหมั้นกับเจ้าสัวแก่คราวพ่อ! ความเจ็บปวดร้าวลึกทำให้ 'ไอ้เสือ' ผู้ไม่เคยถูกปฏิเสธคนนี้ ถึงขั้นลาออกจากงานเงินแสน หนีไปใช้ชีวิตและรักษาแผลใจที่อังกฤษนานกว่าสามปี เมื่อเขากลับมาสร้างอาณาจักรธุรกิจของตัวเอง ทุกอย่างกำลังไปได้ดี... จนกระทั่งโชคชะตาเล่นตลก! อดีตคนรักที่ทิ้งบาดแผลไว้ในหัวใจของเขาอย่างแสนสาหัส กลับมาปรากฏตัวในฐานะเลขาฯ ส่วนตัวของน้องสาวเขาเอง ทำให้ไฟแค้นและไฟปรารถนาในตัวนรภัฏลุกโชนอีกครั้ง... เมื่อมีโอกาส เขาจึงฉวยเอาตัวเธอมาเป็นเลขาฯ ส่วนตัว สั่งกลั่นแกล้งสารพัด จนกระทั่งทริปดูงานที่เมืองนอก... ไฟรักไฟแค้นก็ระเบิดขึ้น

เมื่อเพื่อนสนิทลากฉันไปดูพระเอกซีรี่ส์วาย เรื่องน่าอายของฉันจึงเกิดขึ้น!!

“อ๊า… นาย… หนูกลัว… ” เสียงของพิมพิศร์สั่นเครือคล้ายจะร้องไห้ “ไม่ต้องกลัวน่ะ เดี๋ยวโดนสามดุ้นพร้อมๆ กันรับรองว่าเธอจะมันส์จนติดใจ” สิ้นเสียงของพ่อเลี้ยง พิมพิศร์ก็มีอันต้องร้องครางเพราะไอ้เดชที่งุดหน้าอยู่ตรงหว่างขา ลงมือจู่โจมส่วนเสียวของหล่อนด้วยปลายลิ้น ปาดเลียเสยขึ้นเป็นจังหวะยาวๆ ตามรูปทรงของกลีบสวาทสวยสด แผล่บๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เขาเกลียดข้าเพียงเพราะข้าเป็นกาฝากที่เข้ามาอาศัยในจวนอ๋อง เขาทำร้ายและรังแกข้าสารพัด เขานำสิ่งที่ข้าต้องการมาต่อรองให้ข้าเป็นสตรีของเขา เขาห้ามข้ารู้สึกห้ามหึงห้ามหวง เขาคิดว่าข้าจะทำได้งั้นรึ

"ทีฉันละสดีดสะดิ้ง ทีกับมันนี่แทบประเคนให้!" "บี!!" "มันเด็ดกว่าฉันหรือไง ห๊ะ!"

คุณอาหนุ่มผู้สุขุม นุ่มลึกกับหลานสาวสุดแสบแถบขี้ยั่ว สิบปีที่ไม่ได้เจอกัน นี่หนูแก้มใสโตเป็นสาวแล้วเหรอเนี่ย สวยซะด้วย แล้วคุณอาของเราจะทำยังไงกับหลานสาวคนนี้ดีนะ

เขาและเธอมีความสัมพันธ์กันเพราะความเมา เธอ...ชอบรสสวาทที่น่าตื่นเต้นของเขา เขา...ชอบความเผ็ดร้อนของเธอ ...เขาและเธอจึงสร้างกฎขึ้นมา... และกฎมีอยู่ว่า ห้ามรัก ห้ามท้อง ห้ามเป็นเจ้าของกันและกัน… "ใครใช้ให้คุณคุยกับมัน ปากนี้เป็นของผม ตรงนี้ ตรงนี้ ก็เป็นของผม" ชายหนุ่มพูดพลางเลื่อนมือจากริมฝีปากผ่านลำคอระหงแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบก่อนจะบีบเคล้นหยาบโลน

เมื่อชีวิตหลังแต่งงานดำดิ่งสู่หายนะ ศักดิ์ศรีความเป็นเมียถูกเหยียบย่ำไม่เหลือชิ้นดี เธอจึงเลือก 'หย่า' ในวันที่รักนั้นร้าวราน 'บัว บงกชเพชร' นักวาดภาพสดตามงานแต่ง หรือ Live wedding painting ที่มีชื่อเสียง เลือกก้าวเข้าสู่ประตูวิวาห์กับนักร้องหนุ่มวงเนเวอร์แบดอย่าง 'เปรม ปิติภัทร' เธอเชื่อว่านั่นคือจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่อันงดงาม แต่เบื้องหลังแววตาอบอุ่นของสามีและรอยยิ้มใสซื่อของผู้เป็นน้องสาว กลับมีแรงปรารถนาอันบิดเบี้ยวซุกซ่อนอยู่ คนศีลต่ำลอบเป็นชู้กันอย่างไร้จิตสำนึก เมื่อรักกลายเป็นคำลวง ความผูกพันผันแปรเป็นอาวุธที่พร้อมทิ่มแทงใจ เธอจึงตัดขาดความสัมพันธ์ เลือกเดินหน้าสู่การหย่าร้างมากกว่านอนกอดทะเบียนสมรสเอาไว้ทั้งน้ำตา ไม่มีผู้หญิงคนไหนควรถูกสามีนอกใจ หญิงร้ายชายเลวไม่มีวันได้เสวยสุขอยู่ในวิมานที่วาดฝัน ในเมื่อเธอพัง เขากับชู้ก็ต้องเจอจุดจบที่ไม่ต่างกัน แต่ในช่วงเวลาที่ทุกข์ระทมขมขื่น 'เหนือ นิธิโชติ' แสดงให้เห็นว่าบงกชเพชรยังคงมีค่าในสายตาเขา ที่ผ่านมาเธอแค่อยู่ผิดที่ผิดเวลา หลงมอบหัวใจให้คนสารเลว เมื่อมีเขาเยียวยารักษาแผลใจโดยไม่แคร์คำว่าผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ความรักของบงกชเพชรจึงเบ่งบานงดงามอีกครั้ง

เขาเป็นเหมือนก้อนหินที่ไร้ความรู้สึก แต่เมื่อได้มาพบกับนางที่เป็นดุจแสงตะวันที่สดใส กลับเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ “ซินเยว่ ตราบใดที่มีข้าอยู่ตรงนี้ ไม่มีทางให้ผู้ใดมารังแกเจ้าได้อีก” จากที่ไม่เคยใส่ใจชีวิตของผู้ใด แต่กลับอยากรู้เรื่องราวของนาง จากที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของผู้อื่น นางกลับมาอยู่ใกล้ ๆ และตามติดเขา แล้วยังมาถามเขาว่า "ท่านไม่เคยชอบสตรีคนใดมาก่อนเลยจริง ๆ หรือ" เพียงเท่านั้นหัวใจของท่านอ๋องก็เริ่มสั่นไหว.... นิยายเรื่องนี้เป็น 1 ใน 4 ของเซตนิยาย "ดวงใจพยัคฆ์แห่งเฉินซาน" พระเอกหน้านิ่ง ดูเย็นชาไร้อารมณ์ราวก้อนหิน นางเอกสาวที่สดใส ร่าเริงและเป็นมิตรกับทุกคนราวกับแสงตะวันในยามเช้า นางจะสามารถละลายหัวใจเจ้าก้อนหินผู้นี้ได้หรือไม่ อาจจะไม่หวือหวาและเข้มข้นเหมือนคู่แรก แต่เต็มไปด้วยความละมุนใจ ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ

"ตะวันกูมีเรื่องจะคุยกับมึง เรื่องสำคัญ" 'เรื่อง???" "กูว่ากูกับมึงกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเหอะว่ะ กูว่ากูกับมึงคงไปด้วยไม่รอด" "แล้ว?" "เราเลิกกันเหอะ" "อืม" "หมายความว่า" "เลิกก็เลิก" "ทำไมมึงพูดง่ายขนาดนี้วะมึงไม่โวยวายสักหน่อยเหรอ" "จะให้กูโวยวายเพื่อกูรู้ว่าสักวันมึงต้องพูดคำนี้" "แล้วมึงเสียใจมั้ย" "หึไม่อ่ะกูทำใจไว้ละ" "แล้วพ่อแม่มึงกับพ่อแม่กู" "มึงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูเคลียร์เอง" "มึงแน่ใจว่าเคลียร์ได้โดยเฉพาะพ่อมึง" "หรือมึงจะไปเคลียร์กับพ่อกูเอง" "กูยอมรับว่ากูขี้ขลาดว่ะกูยังไม่อยากตายตอนนี้เพราะโดนพ่อมึงเอาปืนมาไล่ยิงกะบาลกู" "เหอะมึงกลัวตายด้วยเหรอ" "ลูกชายกูยังใช้งานไม่คุ้มเลยจะให้กูรีบตายไปไหนวะ" "หึ มึงก็คิดได้แค่นี้อ่ะเนอะ" " ตกลงกูกับมึงเลิกกัน" "เออ" "แต่เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม" "มึงอยากเป็นอะไรก็เป็น"