เข้าใจผิด

ในโลกนี้ไม่มีใครสามารถย้อนกลับไปแก้ไขความผิดพลาดในอดีตได้ มนุษย์จึงจำเป็นต้องเรียนรู้การให้อภัย การให้อภัยทำให้ตระหนักถึงความมนุษย์ในฐานะสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันสมบูรณ์แบบ ทุกคนมีโอกาสทำเรื่องผิดพลาดได้ทุกขณะ แต่ความผิดพลาดเหล่านั้นสามารถเรียนรู้ ทำความเข้าใจและหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดกระทำผิดซ้ำในอนาคต เมื่อปล่อยวางอดีตไว้ได้จะทำให้มีเวลาโฟกัสกับสิ่งสำคัญในชีวิตมากขึ้น เป็นการให้โอกาสตัวเองใช้ความผิดพลาดเป็นประสบการณ์ เรียนรู้ที่จะเติบโตและก้าวไปข้างหน้าโดยไม่เสียใจและเจ็บปวดอีกต่อไป นิยายเรื่องนี้จะพาคุณนักอ่านพบกับเรื่องราวความรัก ความแค้น และความผูกพันของตัวละครที่เป็นโศกนาฎกรรมความรัก และเป็นเรื่องแรกของผู้เขียน นาม “ลันลาบายหมายเลขแปด” เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ฝากติดตาม และคอมเม้นท์ติชมกันได้เน่ออออ

ลู่อี้ชิงจำต้องยอมแต่งงานเข้าตระกูลหม่าเพราะครอบครัวนางเป็นหนี้ตระกูลหม่าและกำลังจะถูกยึดทรัพย์สินทั้งหมดเพื่อใช้หนี้ เพราะบิดาติดการพนันและนำจวนเล็กๆและที่ดินทำกินของครอบครัวไปจำนองและไม่ได้ชดใช้ทั้งดอกเบี้ยและเงินต้นเลยแม้แต่อีแปะเดียว ทำให้ตระกูลหม่ามายื่นข้อเสนอให้บุตรสาวครอบครัวลู่แต่งงานกับบุตรชายคนโตของตระกูลหม่าที่เคยมีคำเล่าลือกันว่าหล่อเหลาสูงสง่าเป็นที่หมายตาของคุณหนูจวนต่างๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่ที่เป็นปัญหาหนักอกของอี้ชิงก็คือ คุณชายหม่าผู้นั้นตายแล้ว…..อี้ชิงจะทำเช่นไรดี บรื้อ….ช่วยข้าด้วย

จากค่ำคืนที่แสนทรมาน ถูกทำร้ายและทุบตีจากเจ้าหนี้ที่พ่อของตนไปติดพนันบ่อนไว้ ชิงตายไปก่อนตัว แถมไอขุนเขาจะถูกฆ่าในคืนนั้นไปอีกคน ทว่าชีวิตของขุนเขาที่มืดแปดด้านก็มีแสงสว่างเข้ามาชุบชีวิตอย่างไม่คาดคิด ขุนเขาคนนี้ขอรับใช้และเป็นลูกน้องของนายหัวเขื่อนตลอดชีวิต เพราะเขาคือคนที่ช่วยชีวิตขุนเขาไว้ “ฉันรับเธอเข้ามาในเกาะไม่ได้ให้เป็นคนใช้ ฉันรับเข้ามาให้เป็นเมียของฉัน และหน้าที่ของเธอก็คือทำตัวน่ารักในตอนที่ฉันเหนื่อยก็พอ”

"เรื่องราวความรักของเด็กสาว ที่หลงรักพี่ชายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง" ตัวอย่าง “นี่มันเรื่องส่วนตัวของพี่ เราอย่ามายุ่งเรื่องของพี่ กลับไปได้แล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก” “ไม่ค่ะ! ยูจินรักพี่คิมค่ะ ยูจินจะมา ต่อให้พี่จะห้าม ยูจินก็จะมาค่ะ พี่คิมไม่รักก็เรื่องของพี่คิมสิคะ ยูจินไม่สน และไม่แคร์ค่ะ” เมนิลายักไหล่ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง 172 เซ็นต์ เดินไปหยิบถุงขนมที่ร่วงลงบนพื้นขึ้นมา ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่คิมหันต์พูด “แต่พี่ไม่ได้รักเรา และไม่คิดจะรัก เพราะฉะนั้นออกไป และอย่ามาวุ่นวายกับพี่อีก พี่ขอเตือนครั้งสุดท้าย” น้ำเสียงของคิมหันต์มีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์ “นั่นมันคือปัญหาของพี่ ไม่ใช่ปัญหาของยูจินค่ะ ยังไงพี่คิมก็ต้องเป็นของยูจินค่ะ จะปฏิเสธกี่ร้อยครั้ง ก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ โอเค ยูจิน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน สวัสดีค่ะ” ปล. เรื่องนี้นางเอกแสบแบบยกพริกมาทั้งสวนเลยค่ะ

เพราะรสจูบที่ได้รับจากความฝัน...กึ่งความจริง...ทำให้ต้องตามหาใครคนนั้นที่ไม่รู้ว่าจะเจอจากที่ใด...

"ครั้งหนึ่งเธอขายความสาวให้กับเขาเพราะความจำเป็นบางอย่าง" แต่แล้วหลายปีต่อมา เธอเจอเขาในขณะที่เธอนั้นกำลังจะมาเป็นเลขาให้กับท่านประธาน ซึ่งนั่นก็คือ "เขา" ตัวอย่าง “เราเคยเจอกันมั้ย” ฌอนไม่ยอมแพ้ ยังยิงคำถามคาใจเขาอีกครั้ง เขาจำเธอได้แต่เธอกลับจำเขาไม่ได้อย่างนั้นหรือ “ท่านประธานพูดเรื่องอะไรคะ ดิฉันไม่เคยเจอท่านประธานค่ะ...เอ่อ...นี่คือครั้งแรกค่ะ ทำไมเหรอคะ ดิฉันหน้าเหมือนใครที่ท่านประธานรู้จักเหรอคะ” ขอเปรมมิกาสวมบทนางร้ายความจำเสื่อมหน่อยเถอะ เธอไม่ต้องการให้เขารื้ออดีตของเธอขึ้นมาอีก เรื่องของเธอกับเขา มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่น่าจดจำเลยสักนิด เขาจะเอาเรื่องเธอมาพูดทำไมอีก ต้องการอะไร หรือว่า เขาจะต้องการเธออีก ไม่นะ! เปรมมิกาจะไม่ยอมให้เขาดึงอดีตอันเลวร้ายของเธอขึ้นมาอีกเป็นแน่ “อ่อ ฉันคงเจอคนหน้าเหมือนสินะ”

หัวใจดวงนี้มันจะอยู่กับใครก็ได้ แต่มันต้องไม่ใช่กับเธอ ที่เป็นคนที่ทำลายมัน