เสียใจ

ข้าวหอมถูกวางบนเตียงใหญ่ตั้งแต่อลันเข้ามาถึงห้องนอน เขาเดินไปถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำพักผ่อน ขณะที่อลันกำลังอาบน้ำ ข้าวหอมก็งัวเงียปรือตาขึ้นมามองสถานที่อันไม่คุ้นเคยตรงหน้า เธอรู้สึกเหมือนกำลังฝันไปอย่างไรอย่างนั้น ด้วยความมึนเมา ข้าวหอมค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกจนเหลือเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ตอนนี้เธออยากเข้าห้องน้ำอีกแล้ว ข้าวหอมจึงพยุงร่างลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนจะปรือตาหาห้องน้ำเพื่อทำธุระ ข้าวหอมเห็นเงาร่างใครคนหนึ่งในห้องน้ำกระจกไม่ไกลนัก เธอไม่รู้หรอกว่าใครอยู่ในนั้น เพียงแต่ข้าวหอมทนไม่ไหวแล้วที่จะทำธุระส่วนตัว เธอถือวิสาสะเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปทันที อลันหันขวับไปมองผู้บุกรุกตัวน้อยอย่างตกตะลึง เขาเห็นร่างเล็กที่อกใหญ่ สะโพกผายอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณ.. คุณเข้ามาทำไมครับ” อลันถาม ทั้งที่เขากำลังตัวเปียกโชกจากน้ำอยู่ “อืม... ฉันอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” ข้าวหอมงัวเงียตอบและนั่งลงทำธุระ อลันได้แต่มองภาพสาวสวยอย่างอดไม่ไหว น้องชายที่สงบอยู่ก็ลุกสู้ชูชันขึ้นมา อลันกลืนน้ำลายต่อกันหลายอึก เขาคิดว่าจะแค่นอนกอดเฉย ๆ แต่เขาเปลี่ยนใจแล้ว

“คนหวงมันจำเป็นต้องรักด้วยรึไง” (ตุลย์×หลิน)​ (รุ่นลูกจากเรื่องทาสรักเมียเด็ก)

เขากักขัง จองจำ ตีตราเธอไว้เพื่อรอวันทวงคืน ************************************************************ “ทำแบบนี้ทำไม” อัคนินทร์พ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยสีหน้าร้ายกาจ มองเธอสำลักควันและไอออกมาอย่างสาสมใจ ก่อนจะกวาดตาคมไปตามหน้างาม มองสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงของอีกฝ่าย ลำคอขาวเปลือยมีร่องรอยจูบและรอยฟันประปรายลงไปยังบ่าและเนินอก พุ่มทรวงที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้ปมผ้าซึ่งมีมือขาวบางขยุ้มมันไว้ เขาไม่คิดจะกระชากมันออก แม้ว่า สัดส่วนกลางหว่างขาจะตื่นตัวขึ้นมาอีกเพียงเพราะมองความยับเยินตรงหน้า “ประทับตราดีไหม” “พี่หิน!” เขาจับคางมน ตรึงหน้าแดงก่ำ สบตาไหวระริกด้วยแววตาร้าย “สำนึกเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน มันจะเป็นอย่างนั้นจนกว่า...” เขาไล้ปลายนิ้วกับกลีบปากนุ่มด้านล่าง คำพูดนั้นนุ่มนวลไม่ต่างจากสัมผัส หากคนรับกลับสัมผัสได้ถึงการข่มขู่อันเยือกเย็น “จนกว่า...” “...” “เธอจะตาย”

แพทย์ทหารสายลับกลับกลายเป็นลูกสาวคนแรกของเสนาบดีที่ต้องทนรับการถูกข่มเหงรังแกจากพ่อและแม่เลี้ยง และต้องแต่งงานกับผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ เผชิญกับหลุมพรางและแผนการร้ายมากมาย ด้วยทักษะการแพทย์ของเธอทำให้เธอสามารถต่อสู้ผ่านศึกสังหารระหว่างวัง แก้ปัญหาระหว่างรัฐได้ด้วยดี ลงโทษองค์รัชทายาทที่กระทำความผิด ช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียง และกำจัดโรคระบาดที่รุนแรง จากบุตรสาวเสนาบดีที่ขี้ขลาดแปรเปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่จิตใจแน่วแน่สามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับองค์จักรพรรดิได้ “ถ้าเจ้าแอบหนีออกมาอีก ข้าจะตามไปขัดขวางเจ้า มีที่ไหนพระชายาที่กำลังตั้งครรภ์แล้วยังวิ่งไปทั่ว?” “เจียงตงเกิดโรคระบาด ข้าในฐานะหมอหลวงต้องรีบไปช่วยเป็นธรรมดา ถ้าท่านขัดขวางข้าโรคจะระบาดจะไปถึงเมืองหลวง” อ้อมแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดพระชายาที่พูดไม่หยุด ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์สเด็จกลับมาและกราบทูลว่า “ฮึ่ม หมอหลวงมีจำนวนมากพอแล้ว” ถ้าคุณตั้งครรภ์อยู่จะออกไปไหม? จิตใจดั่งพระโพธิสัตว์หรือไม่? หรือยืนหยัดต่อสู้กับโรคระบาดที่ร้ายแรงตอนนั้น

"ฉันทำแต่เรื่องผลประโยชน์เท่านั้น...เธอจะเอาอะไรมาแลกกับชีวิต?" เมื่อเด็กสาวบ้านนอกที่เพิ่งหนีเข้ากรุงอย่าง ลลิล ต้องเลือกระหว่างความตาย หรือการยอมเป็น 'สิ่งของ' ของมาเฟียผู้ไร้หัวใจอย่าง ธนาทัศ หญิงสาวเสนอ 'ร่างกาย' เพื่อเอาชีวิตรอด แต่เขาไม่ได้ต้องการแค่นั้น... เขาต้องการ 'ทายาท'

เพราะแม่หนีไปกับแฟนใหม่ และทิ้งเธอไว้กับพ่อเลี้ยง ความแค้นทั้งหมดของพ่อเลี้ยงจึงตกมาอยู่ที่เธอ รวมไปถึงหน้าที่บนเตียงก็เช่นกัน เธอมีหน้าที่แค่รองรับอารมณ์ฉัน แทนแม่ของเธอเท่านั้น

สาวน้อยขี้อ่อย กับ นายหน้านิ่งไร้หัวใจ เดลต้า " ถ้าไม่อยากท้องก่อนเรียนจบ! อย่ายั่ว! " เพราะคนขาดของมานานมันเอาไม่เลือกหรอกนะ โดยเฉพาะขาวๆ ใสๆ แบบนี้ยิ่งเอาได้ไม่เลือกที่เลยหล่ะ! วาเลน ฉันรักเขา แต่เขากลับมีคนที่รักอยู่แล้ว " เปลี่ยนเป็นหนูได้มั้ย..คนที่พี่รัก " มะนาว หญิงสาวที่หลงใหลในความเย็นชาของเดลต้า " นายต้องเป็นของฉัน.. " เบลล่า อดีตเจ้าของหัวใจของเดลต้า " ฉันจะทำให้นายกลับมารักฉันอีกครั้ง " ————————————————— นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียน บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเนื้อหา อายุต่ำกว่า18 ควรได้รับคำแนนำ

ฉู่หนิงทะลุมิติมาเป็นองค์ชายแห่งต้าฉู่ ทว่า องค์รัชทายาทต้องการให้เขาเป็นตัวตายตัวแทน! ท่านหญิงก็ไม่เต็มใจจะแต่งกับเขา! แม้กระทั่งฮ่องเต้ ยังต้องการส่งเขาไปตาย! ดังนั้น ฉู่หนิงจึงทำได้เพียงฝึกฝนกองกำลังอันไร้เทียมทานขึ้นมาเพื่อปกป้องตนเอง! ฮ่องเต้ : ฉู่หนิง องค์รัชทายาทมีอำนาจมากนัก เจ้ามีกำลังพลสองแสนนายในมือ พ่อขอยืมได้หรือไม่? องค์รัชทายาท : น้องสิบแปด พวกเรามาจัดการเสด็จพ่อกันเถอะ แล้วมาแบ่งแผ่นดินกันคนละครึ่ง! ท่านหญิง : พวกเราควรจะเข้าหอกันได้แล้ว

ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนของเคน ไม่เคยสัมผัสคำว่าผิดหวัง พ่อรวยแม่เป็นคุณหญิง สมาคมต่างๆยกย่องให้เป็นสตรีหมายเลข1แห่งปีมาหลายสมัย ถ้าไม่เจออ้อมเสียก่อนเรื่องต่างๆก็คงไม่เกิดขึ้น อ้อมลูกสาวคนธรรมดาที่บังอาจปฎิเสฐความหวังดีที่เคนมีให้ ทำให้เงินของเคนไม่มีค่าลงไปถนัดตา "ยัยบ้าเอ้ย จนแล้วทำเป็นหยิ่งอีก สักวันเธอต้องมาคุกเข่า ขอร้องให้ช่วยสินะ" อ้อม เป็นเด็กสาวที่ต่อสู้ด้วยตัวเองมาตลอด เป็นเสาหลักเสาเรือนของบ้านก็ว่าได้ไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายอย่างเคนถึงมีสาวสวยยอมเป็นทาสเงินทาสสวาทเขาหนักหนา เธอไม่เข้าใจ ซ้ำไม่พอเรื่องของเคนยังลงข่าวไม่เว้นแต่ละวัน "หึ...จะอ้วก หล่อตรงไหนกรี้ดกันอยู่ได้ หน้ายังกับปลาดุกไม่โดนน้ำ บ้าสุดๆไม่ชอบเลย" เป็นพรหมลิขิตแน่นอนที่ทำให้เขาและเธอมาเจอกันจนได้ มีทั้งดราม่าและความน่ารักของสองพระนางมาให้ท่านผู้อ่านติดตาม หลังจากห่างหายไปนานกับการเขียนนิยาย ฝากติดตามด้วยคะ

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว" พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...???? "พะ...พ่อว่าไงนะ" "พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน" ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร