เสียใจ

เขาคงคิดว่าความผิดพลาดในคืนนั้นจะซื้อได้ด้วยใบทะเบียนสมรส ทว่ากับเธอไม่ใช่... ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งอึดอัดเมื่อเธอเป็นได้แค่เงาของใครบางคน

"รักระยะประชด" 🔥 (พัตเตอร์×ลูกพีช) เขา… คบกับเธอเพียงเพราะอยากประชดคู่นอนเก่า เธอ… คิดว่าเขาให้ความรัก แต่แท้จริงแล้วมันเป็นแค่การหลอกลวง 🔥 ความสัมพันธ์ที่ยากจะแยกออกว่ารักหรือแค่เกมลวง ❌️ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ... มีเพียงเศษเสี้ยวความทรงจำเก่าๆที่ยังตามหลอกหลอน❌️ พัตเตอร์ – หนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่เพิ่งถูกคู่นอนเก่าหักอก เขาต้องการเอาคืนเธอด้วยวิธีที่เจ็บปวดที่สุด… นั่นคือการมีแฟนใหม่เพื่อประชด ลูกพีช – หญิงสาวอ่อนโยน ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าความรักที่เธอได้รับ อาจเป็นเพียง “แผนการ” ของชายหนุ่มที่เธอเผลอเปิดใจให้ อีฟ – ผู้หญิงที่ไม่เคยยอมเป็นของใคร แต่เมื่อพัตเตอร์ก้าวออกไปพร้อมผู้หญิงคนใหม่ เธอถึงได้รู้ว่า... บางอย่างมันสายเกินไป “แต่เธอจะยอมให้เขาหลุดมือไปจริงๆ หรือ?”

เมื่อแค้นนี้เขาไม่เริ่ม เธอก็ไม่เกี่ยว แต่สุดท้าย ทั้งคู่กลับต้องเผชิญกับบาดแผลในหัวใจ ที่ไม่มีใครผิด ******************************* “พี่ให้โอกาสเธอที่จะพูดความจริงอีกครั้ง” ไม่มีเสียงตอบ ไฟแห่งความใคร่ที่มีความโกรธแฝงอยู่ในอารมณ์

ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนของเคน ไม่เคยสัมผัสคำว่าผิดหวัง พ่อรวยแม่เป็นคุณหญิง สมาคมต่างๆยกย่องให้เป็นสตรีหมายเลข1แห่งปีมาหลายสมัย ถ้าไม่เจออ้อมเสียก่อนเรื่องต่างๆก็คงไม่เกิดขึ้น อ้อมลูกสาวคนธรรมดาที่บังอาจปฎิเสฐความหวังดีที่เคนมีให้ ทำให้เงินของเคนไม่มีค่าลงไปถนัดตา "ยัยบ้าเอ้ย จนแล้วทำเป็นหยิ่งอีก สักวันเธอต้องมาคุกเข่า ขอร้องให้ช่วยสินะ" อ้อม เป็นเด็กสาวที่ต่อสู้ด้วยตัวเองมาตลอด เป็นเสาหลักเสาเรือนของบ้านก็ว่าได้ไม่เข้าใจ ทำไมผู้ชายอย่างเคนถึงมีสาวสวยยอมเป็นทาสเงินทาสสวาทเขาหนักหนา เธอไม่เข้าใจ ซ้ำไม่พอเรื่องของเคนยังลงข่าวไม่เว้นแต่ละวัน "หึ...จะอ้วก หล่อตรงไหนกรี้ดกันอยู่ได้ หน้ายังกับปลาดุกไม่โดนน้ำ บ้าสุดๆไม่ชอบเลย" เป็นพรหมลิขิตแน่นอนที่ทำให้เขาและเธอมาเจอกันจนได้ มีทั้งดราม่าและความน่ารักของสองพระนางมาให้ท่านผู้อ่านติดตาม หลังจากห่างหายไปนานกับการเขียนนิยาย ฝากติดตามด้วยคะ

"ไอ้ฟาบริซ ไอ้ปากหมา ผู้ชายปากกรรไกรแบบนี้ใครเขาจะเอามาทำพืชทำพันธุ์ห๊ะ" "แล้วเธอล่ะ ปากแจ๋วขนาดนี้ใครเขาจะเอาทำเมีย ใครได้ไปซวยตายห่า อยู่ขึ้นคานไปเถอะจะได้ไม่เป็นภาระให้ผัวกับพ่อผัวแม่ผัวในอนาคต"

ซ้อนรักเมียเก็บ เขียนโดย ตงหยาง(ตะวันอ้อมข้าว) การที่เธอเป็นเลขาให้กับเขามันไม่ได้หมายความว่าเธอนั้นอยากที่จะเดินเข้ามาเป็นผู้หญิงที่เรียกว่ามือที่สามของคนอื่น แต่ใครจะไปรู้ว่าการที่เธอ เดินออกมายืนที่ที่เธอคิดว่าเป็นของเธอกลับเป็นที่ที่มีอีกคนยืนอยู่ก่อนแล้ว “ถ้าการที่คุณเอกจะให้ วดีเดินออกไปจากตรงนี้มันคงเป็นสิ่งที่นะคะ” “คนอย่างเธอรู้จักฉันดี เธอคงรู้ว่าฉันทำอะไรได้บาง” “ไปเอามันออก…” “แต่เขาเป็นลูกคุณนะ” “ใช่ลูกฉัน แต่คนที่สามารถจะมีลูกให้ฉันได้มีแต่เอมเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์” “เมื่อไหร่…เมื่อไหร่จะปล่อยวดีไป” “……” “ผู้หญิงแพศยาแบบเธอนี้เอง…รู้อะไรไหม ถ้าการเดินเข้ามาเป็นเลขาให้เอกแล้วหวังจะขึ้นมาเป็นเมียเขา ฉันว่าเธอคิดผิดนะ ราชาวดี…ผู้หญิงอย่างเธอ เป็นได้แค่อีตัวให้เอกเขาปลดปล่อยเท่านั้นแหละ” “แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันคะที่คุณเอกยอมแต่งงานด้วย แต่ไม่ยอมนอนด้วย” “ราชาวดี…นักแพศยา แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดจากับฉันแบบนี้” “แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันก่อนละคะ”

ข้ามีอายุหลายร้อยปีเป็นราชินีในหมู่ปีศาจ มีพลังอำนาจมหาศาล แต่สิ่งเดียวที่ไม่มีวันลืม คือภาพชายคนรักสิ้นใจในอ้อมอก ข้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานแสนนานเพื่อรอคอยชายอันเป็นดั่งดวงใจ และตอนนี้ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เมื่อชายคนรักได้ไปเกิดในภพชาติใหม่ ภพที่มีแต่ความโลภ โกรธ หลง เข่นฆ่ากันไม่เว้นแต่ละวัน  และใจข้ายิ่งร้อนดั่งไฟเมื่อชายคนรักที่เฝ้าคะนึงหากำลังหมั้นหมายกับหญิงอื่น  พวกเขาทั้งคู่ดูเหมาะสมกันราวกับสวรรค์จงใจสร้าง แต่สวรรค์แล้วไงในเมื่อเขาคือคนรักของข้า!! ต่อให้เย้ยฟ้าท้าสวรรค์ข้าก็จะทวงทุกอย่างกลับคืนมา

"เราหย่ากันเถอะหิน" ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง "ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที

"ต่อจากนี้ไป เธอจะเป็นคนของผม...! ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเองครับ...!"

จิลลารักหมอธาดา ส่วนหมอธาดาเพียงอยากช่วยเหลือผู้หญิงสวยแต่สิ้นไร้ไม้ตอก. เธอคิดว่าเราคบกันแบบคนรัก แต่เขาคิดว่านี่คือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน ความคาดหวังที่บิดเบี้ยวนำไปสู่การทะเลาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเบื่อหน่ายเอือมระอา เธอฟูมฟายชอกช้ำ หมอธาดาไม่หัวเราะจนตาพราวอีก เขาไม่จับมือเธอข้ามถนน เรานอนเตียงเดียวกันแต่เหมือนคนแปลกหน้า การฝืนทนมันทุกข์ทรมาน ผู้ชายแสนดีเลือนหาย ผู้หญิงอ่อนหวานเป็นเพียงอดีต สายลมอันอบอุ่นได้พัดผ่านไปแล้ว มันน่าเศร้าที่ถึงแม้อยากเหนี่ยวรั้ง แต่ก็ไม่อาจกักขังสายลม