โหดร้าย

เมื่อสิ่งที่คุณเคยได้ยินและเคยรู้จักมา "ดุ" กว่าที่คุณเคยรู้ แน่ใจแล้วนะ ว่า "มัน" ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนของคุณ

แฟนหนุ่มธงดำรุ่นซีเคร็ท จีบก็ย๊ากยาก พอจีบติดแล้วจะทิ้งขว้างก็ไม่ได้ ทั้งติดหนึบ ขี้น้อยใจ แถมขี้หึงอีกต่างหาก คุณเคยเป็นกันไหม หลงรักคนที่เป็นไปไม่ได้ หากเพียงเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ต่างกันในเรื่องชนชั้นฐานะ ฉันคงจะไม่ทุกข์ใจแบบนี้ แต่ทว่าเขากลับเป็นคนที่ฉันไม่มีวันจะได้พบในชีวิตจริง ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ จะจับมือหรือสัมผัสกันก็ไม่ได้ ทำได้เพียงเฝ้ามองเขาผ่านหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้น คำว่ารักที่ออกมาจากปากของตัวละครหนุ่มธงดำในเกมที่เคยทำให้ใจหวั่นไหว พอมาตอนนี้กลับกลายเป็นดั่งของมีคมที่กรีดแทงที่หัวใจ ฉันรู้ว่ามันเป็นเพียงบทสนทนาอัตโนมัติของเกม แต่ทว่าหัวใจของฉันมันกลับสั่นไหวขึ้นทุกที นับวันฉันก็ยิ่งโหยหา และถลำลึก….. เอลิออส ฉันรักนายเหลือเกิน ทำไมฉันถึงจริงจังขนาดนี้กันนะ ทั้ง ๆที่นายเป็นแค่ผู้ชายในเกมจีบหนุ่มเท่านั้น ความรักที่มีต่อนายมันมากขึ้นทุกที มันมากเกินที่ฉันจะทานทนไหว ฉันคงทนเล่นเกมนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เพราะมันเหมือนฉันจะกลายเป็นบ้าเข้าไปทุกที เพราะงั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะลบเกมทิ้ง และหวังว่า ฉันจะลืมนายได้ในเร็ววัน ลาก่อนที่รักของฉัน

เพราะรักคำเดียวทำให้ ‘หัสวีร์’ ถึงกับสูญสิ้นทุกอย่าง พ่อแม่จากไปด้วยอุบัติเหตุ ธุรกิจจากความรักของครอบครัวล้มละลาย น้องสาวที่ปกป้องจนวินาทีสุดท้ายทั้งที่เขาเคยใจร้ายขนาดนั้น เพราะรักที่มีให้ ‘สรัล’ เป็นได้แค่บันไดดอกไม้ให้เหยียบย่ำพยุงตัวไม่เหลือสักอย่างแม้กระทั่งลมหายใจ' จิตสุดท้ายที่ยังไม่ไปไหนทำให้ได้รู้ว่าพ่อที่แม่เคยบอกว่าเสียตั้งแต่เขายังไม่เกิดเป็น 'มาเฟีย' แถมช่วยเหลือในฐานะคู่ค้ามาตลอด เกิดชาติหน้าฉันใด ‘พุดซ้อน’ ดอกนี้ไม่ขอส่งกลิ่นหอมเพื่อใครและจะทำตนเยี่ยงต้นสลัดไดที่คุณมากมายแต่ก็ตายได้ถ้าไม่ระวัง ด้วยแรงอธิษฐานหรือแรงแค้นก็ไม่ทราบได้ทำให้เขาย้อนเวลากลับมาจัดการเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันเคยทำและการใช้อำนาจในฐานะลูกชายมาเฟียมันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ

ในตายสิทำไมร่างที่ฉันทะลุเข้ามาอยู่ในตอนนี้ถึงชั่วร้ายขนาดนี้กันนะ แม้กระทั่งลูกของตัวเองแท้ ๆ ยังรังเกียจและไม่เคยใส่ใจให้ความอบอุ่นตั้งแต่ลืมตาออกมาดูโลกฉันจะต้องทำการปฏิวัติใหม่จะเป็นแม่ที่ดีให้ได้

ซูเซียว โกรธแค้นที่มองคนผิด ทำให้ลูกในครรภ์ไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก ทั้งหมดเป็นเพราะหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้น หากแต่สวรรค์กลับเมตตาให้นางได้ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น ชาติภพนี้นางขอเป็นสตรีร้ายกาจ

“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะ” เธอพึมพำ น้ำเสียงแผ่วเบาที่ไม่อาจหยุดยั้งความรุนแรงนั้นได้ ทันทีที่ผ้าห่มหลุดออกจากร่างความเงียบงันก็เข้าปกคลุมเสียงลมหายใจของเขาหนักแน่นขึ้น

“กูจะให้ในสิ่งที่มึงอยากได้ และมึงจะต้องจดจำค่ำคืนนี้ไปตลอดชีวิต มึงต้องอยู่อย่างทุกทรมาน จนกว่ามึงจะสิ้นลมหายใจ รู้ไว้ซะ!!”

ครั้งหนึ่ง... อวี้เหวินเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา ดุจดั่งหยาดฝนต้องลม ชีวิตเรียบง่าย ไร้ซึ่งคลื่นลมโหมกระหน่ำ ทว่า... โชคชะตา พลิกผันดั่งสายฟ้าฟาดกลางฤดูร้อน บีบบังคับให้เขาต้องก้าวเท้าเข้าสู่โลกอันโหดร้ายแห่งผู้ฝึกตน โลกที่ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง ความแค้นอันลึกซึ้งจากการถูกพรากมารดาไป ก่อเกิดเป็นเปลวเพลิงแห่งการต่อสู้ในใจเด็กหนุ่ม เขาต้องลุกขึ้นยืนหยัด ทะยานสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝน เพื่อนำความอบอุ่นแห่งอ้อมอกแม่กลับคืนมา จากความแค้นครั้งนั้น... ใครเลยจะคาดคิด ว่ามันจะหล่อหลอมเด็กหนุ่มผู้อ่อนเยาว์ ให้กลายเป็นตำนานอันยิ่งใหญ่ไปตลอดกาล จากปลาตัวน้อย แหวกว่ายในสระน้ำตื้นเขิน กลับกลายเป็นมังกรทะยานฟ้า ทะลุกำแพงแห่งขีดจำกัด ก้าวข้ามสู่จุดสูงสุด ชื่อเสียงของเขากระหึ่มก้อง สะท้านสะเทือนไปทั่วเก้าสวรรค์สิบพิภพ นามของเขา... กลายเป็นตำนานที่ผู้คนกล่าวขาน จดจำไปชั่วกาลนาน "จักรพรรดินภา อวี้เหวิน" ผู้เเต่ง: Prince_White

เขาลักตัวเธอไปขังและทรมาน เพื่อจะแก้แค้นพี่ชายฝาแฝดให้รู้จักความรู้สึกที่อยู่เหมือนตายทั้งเป็น แต่สุดท้าย เขาก็พ่ายแพ้ให้แกเธอ หญิงสาวที่ทำให้คนเลวอย่างเขา กลายเป็นคนดี!!!

“จำใส่หัวของเธอเอาไว้ ฉันไม่เคยรักเธอเลย แม้แต่คิดก็ยังไม่เคย สิ่งที่ฉันทำ ลงไปทั้งหมดมันเป็นแผนการของฉันเอง แผนที่จะทำให้เธอรักเธอหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วต่อจากนั้นฉันก็จะเขี่ยเธอออกไปจากชีวิตของฉัน เหมือนกับที่เธอเคยทำกับผู้ชาย หลายคนยังไงล่ะ ให้เธอเจ็บเจียนตาย ให้สาสมกับสิ่งที่เธอทำเอาไว้” คำพูดประโยคไร้ซึ่งความใยดีของเขา มันมีอานุภาพความเจ็บที่รุนแรงโหมซัด มันทิ่มแทงทะลุผิวเนื้อชั้นนอกแทรกซอนเข้าไปถึงเนื้อใน บริเวณหัวใจคือจุดที่เธอเจ็บช้ำ จากเข็มเหล่านี้มากที่สุด เจ็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ ลมหายใจของเธอนั้นก็ไม่ต่างกันเลย วชิราภรณ์กำลังสูดความปวดร้าวความเสียใจเข้าไปในร่างกาย หล่อรวมกับเจ็บช้ำที่อัด แน่นในหัวใจ ไม่ต้องบอกเลยว่าตอนนี้เธอมีความรู้สึกอย่างไร ตรอมตรมเกินกว่าที่จะ หยั่งได้ว่ามากน้อยแค่ไหน