โหดร้าย

นิยายที่ขมแต่ห้ามคาย " ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอมันรู้รึเปล่าว่าเมื่อคืนเธอนอนห้องฉัน? " 🐉 ดราก้อน (Dragon) 🇨🇳/🇹🇭🇩🇪 อายุ: 28 ปี ‘เพลย์บอยหนุ่ม ผู้ไม่เคยเป็นที่สองรองจากใคร’ ทายาทเพียงคนเดียวของ บริษัทเบียร์มังกร อดีต คู่หมั้นของลิลิธ “ลิลิธ...พอเถอะ อย่าพยายามอะไรเลย” “ยังไง ฉันก็เลือกเขาอยู่ดี” “ผู้หญิงที่ชื่อฮันนี่...มีดีกว่าฉันตรงไหน?” 🧝🏻‍♀️ ลิลิธ (Lilith) ใบหน้าสวยคมสไตล์สาว กรีซ โบราณ 🇹🇭/🇬🇷 อายุ: 27 ปี ‘หญิงสาวที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขารัก’ ไฮโซสาวดีไซน์เนอร์ เจ้าของแบรนด์ LLX อดีต คู่หมั้นของดราก้อน “อ๋อ...เข้าใจแล้ว” “ผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับนาย...คือผู้หญิงที่ต้องนอนกับเพื่อนนายทุกคนก่อนใช่ไหม?” “ได้!”

ณ อาราเลีย นครแห่งสวนรัตติกาล ที่ซึ่ง "หัวใจแห่งอาราเลีย" พลังอำนาจที่ควบคุมทุกสรรพสิ่งถูกซุกซ่อน "ริน" เจ้าชายผู้สืบทอดพลังแห่งรัตติกาล กลับสูญเสียความทรงจำในวัยเยาว์ และถูกเลี้ยงดูโดย "ซินดิเคท" องค์กรอำมหิต ที่ซึ่งเขาได้พบกับ "มาร์คัส" ศัตรูคู่อาฆาต ผู้หมายจะทำลายล้างรินและยึดครองสวนรัตติกาล ในขณะเดียวกัน "เคล" หัวหน้าอัศวินผู้สืบทอดเจตนารมณ์แห่งบิดา มุ่งมั่นตามหาเจ้าชายผู้สาบสูญ และปกป้องสวนรัตติกาลจากภัยอันตราย โชคชะตาถักทอให้พวกเขามาพบกัน... แสงสว่างจะสามารถเอาชนะความมืดมิดได้หรือไม่? หรือความมืดจะกลืนกินทุกสิ่งจนสิ้น?

หนิงอ้าย คือผู้ที่โชคชะตากำหนดให้เกิดใหม่อีกครั้งด้วยความเมตตาของเทพบรรพกาลทั้งสาม ภารกิจนี้ย่อมไม่ง่าย แต่หากทุกฝ่ายร่วมมือกันเชื่อว่าย่อมสามารถเอาชนะและนำแสงสว่างกลับคืนสู่มหาพิภพนี้ได้อีกครั้ง...

“ถ้าฉันผ่าตัดให้คุณ คุณจะ...ไม่ทำอะไรฉันใช่มั้ย” เธอแค่ต้องการความแน่ใจเท่านั้น ถึงแม้มันจะไม่เคยมีสัจจะในหมู่โจร แต่สถานการณ์คับขันที่เธอเผชิญอยู่ บอกให้เธอลองหาทางรอดให้ตัวเอง ใบหน้าคร้ามแสนเย็นชาขยับเข้าใกล้ใบหน้าเธอ มันทำให้เธอตกใจนิดหน่อย สายตาดุดันของเขาเหมือนจะสะกดเธอได้ “คุณไม่มีทางเลือก”

"กลัวคนอื่นมาทำร้ายกู แต่มึงเลี้ยงกูด้วยหมัดด้วยลำแข็งตลอด" "ใครก็ห้ามแตะมึง กูทำมึงได้คนเดียว"

"ผมไม่อยากเป็นฆาตกรนะ" ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปีดันถูกส่งตัวเข้ามาเป็นพระเอกในนิยายคลั่งรักซาดิสม์ซะได้ ไม่รู้แหละส่งเขามาอย่างไม่เต็มใจใครจะไปยอมทำตามเนื้อเรื่อง!!!

ชีวิตผมกำลังอยู่ในเส้นระหว่างความเป็นกับความตายแต่แค่เพียงลมพายุพัดกระหน่ำท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนเสียงร้องคำรามของสัตว์สี่ขาและเสียงร้องเอะอะของผู้ร้ายก็ดังสลับกับเสียงร้องหวยโหยก็ดังขึ้นมาพร้อมๆกับสัตว์สี่ขาร่างกายใหญ่โตลายพาดกลอนและเขี้ยวแหลมของมัน บ่งบอกได้ชัดเจนว่ามัน คือ 'เสือ'

เมีย ไม่ใช่คนอื่น ทวงรักเมีย (ศิราช x เฟรญ่า) “เข้งขาอ่อนเหลือเกินนะ” “ศิราชใจร้ายกับเฟรญ่า” “เลิกพล่ามแล้วรีบอาบน้ำ” ... “เฮียให้ผมติดให้ไหม” ไอชิที่ส่งลูกค้าเสร็จ เดินเข้ามาเห็นศิราชกำลังเช็ดข้อมือให้เฟรญ่าอยู่ ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ ยังไม่เคยเห็นเฮียทำงานเล็กๆ น้อยๆ นี้ให้ใครสักครั้ง “ไม่ต้องเสือก” “ครับ” แต่ลืมไป นี่เมียเฮียแกนี่หว่า ไม่ใช่คนอื่น เฮียเขาโหด หื่น ห่ามมากนะ น้องไหวไหมมม โหดไม่โหดให้ดูลายสักและกล้ามแขน ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วแหละ ไรท์กล่าวไว้เอง555555555555 นิยายเรื่องนี้ส่วนมากจะบรรยายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคู่พระนางมากกว่านะคะ ไม่มีปมอะไรให้มากมายปวดหัว เหมาะสำหรับคนที่ชอบอ่านอะไรสบายๆ ลองเปิดใจอ่านกันดูสักนิด เผื่อจะเป็นแนวที่คุณชอบฝากเอ็นดูด้วยนะคะ > <

เขาเป็นผู้ชายเพรียบพร้อมไปหมดทุกเเละเป็นมาเฟียอันดับหนึ่งของประเทศ!!!ไม่มีใครกล้าล้ำเส้นเป็นอันขาด เพราะเขาโหดเหี้ยมที่สุดในบรรดาเมาเฟีย เขาทั้งหล่อ! รวย! เถื่อน! เย็นชา! โหดสุดๆ เเต่ทว่า...เเต่งงานเเล้ว!!! เนื้อหาในเรื่องบางส่วน "ไปไหนมา โทรไปไม่รับอ่านไลน์ไม่ตอบ" ทันทีที่เจอหน้าฉันน้ำเสียงเรียบเย็นที่เปล่งออกจากริมฝีปากหนาจนคนที่ยืนฟังถึงกับขนลุกชัน ในสมองของฉันตอนนี้หาวิธีพูดยังไงก็ได้ที่ทำให้เขาใจเย็นที่สุด เห็นหน้าเขาก็รู้เเล้วว่าสุดจะทนกับคนอย่างฉันอ่า จะตอบยังไงดี ตอบเเบบเดิมก็เเล้วกันฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมตอบคำถาม "กะก็ไปทำรายงานบ้านเพื่อนหนูไง" ฉันพยามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุดเเล้วนะเเต่ทำไมมันยังสั่นอยู่ อย่างน้อยๆฉันต้องอ้างทำรายงานก่อนดีกว่าบอกว่าไปผับนิ นี่ฉันคิดดีเเล้วนะทุกคน "ฉันถามเป็นครั้งสุดท้าย ไป..ไหน..มา" เขาพูดเก็บอารมณ์เเบบสุดๆ เเละเน้นคำด้วยน้ำเสียงหนักๆใช่เขารู้เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ฉันเเอบหนีเที่ยว เเต่ก็พลาดอีกตามเคย...

...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย