ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน

จวนสกุลว่าน“เร็ว ๆ เข้ารีบไปเอาผ้าห่มมาเพิ่มอีก”ท่านหญิง “ว่านเยว่เฟย” บุตรีคนโตของเสนาบดี “ว่านตง” พลัดตกน้ำในสระหลังจวนในตอนหัวค่ำของวันพระจันทร์เต็มดวง วุ่นวายถึงหมอหลวงในวังที่ต้องรีบมาทำการตรวจรักษาถึงสามคนตามพระบัญชาของฮ่องเต้“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ”“ท่านเสนาบดี… อาการท่านหญิงค่อนข้างจะวิกฤติ นางตกลงไปในน้ำนานเกินไปจึงทำให้ขาดอากาศหายใจ ข้าน้อยคิดว่าท่านควรจะ….”“แคก แคก…. เฮือก!!”“เยว่เฟย!!”เสนาบดีว่านรีบวิ่งไปยังข้างเตียงของบุตรสาวในทันที หมอหลวงเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าท่านหญิงที่พึ่งตกน้ำ เขามั่นใจว่านางนอนหายใจรวยรินอยู่อาการนั้นคงไม่รอดพ้นคืนนี้ไปได้แต่บัดนี้นางกลับลุกขึ้นมาไอและพ่นน้ำออกมา“เร็วเข้าท่านหมอ รีบเข้ามาดูอาการนางหน่อย”“ขอรับ!”คนที่พึ่งฟื้นมิได้พูดสิ่งใด สายตานางพร่าเบลอจนมิอาจจำสิ่งใดได้ “หวังเยว่เฟย” แอร์โฮสเตสสาวที่พึ่งได้เข้าทำงานเพียงครึ่งเดือน เธอจำได้ว่าเครื่องบินเกิดอุบัติเหตุไฟไหม้ห้องเครื่องทำให้เครื่องบินทั้งลำดิ่งลงก้นมหาสมุทรแปซิฟิก “แคก แคก…อะไรกันเนี่ย…. เฮือก!!”นางพยายามหายใจราวกับต้องการอากาศอย่างถึงที่สุด เพียงสามถึงสี่ครั้งและก็ล้มตั

“นี่เจ้า!! ช่างหยาบคายยิ่งนัก เจ้ากล้างั้นหรือ”“จะลองไหมเล่า ก็มาสิวะ!!”“หยาบคาย ไร้มารยาท สิ้นคิด!!”“ก็เหมือนกันละวะใครใช้ให้หาเรื่องก่อนล่ะ หรือจะลองเอาไหมล่ะแม่จะอัดด้วยมวยไทยแค่ครึ่งยกก็หมอบแล้ว วางท่าใหญ่โตโธ่เอ๊ย!! คิดว่ากลัวหรืออย่างไร!!”ฮ่าวจื่อหรงโกรธจนตัวสั่น พระพักตร์แดงจัดเพราะฟังคำด่านางไม่ทัน ส่วนที่ฟังทันก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง อีกทั้งท่าทีที่แสดงออกนั่นทำให้เขาโมโหจนลมแทบจับและอยากจะบีบคอนางเสียเหลือเกินหากไม่ติดว่านางเป็นสตรีแล้วล่ะก็….“ว่านเยว่เฟย…. เอาป้ายหยกของข้าคืนมา”“หยกอะไร ป้ายอะไร!!”“ป้ายหยกที่เจ้าแอบขโมยมันมาจากตำหนักข้าแล้วนำไปแอบอ้างไปทั่วเมืองว่า….”“ว่าอันใด”“เอาเป็นว่า คืนป้ายหยกข้ามา”“แล้วหน้าตามันเป็นเช่นไรไอ้ป้ายที่ว่านั่นน่ะ”ฮ่าวจื่อหรงไม่เคยโกรธผู้ใดจนสติขาดผึงมากถึงเพียงนี้มาก่อน เขาเดินเข้าไปจนชิดแต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทางกลัวเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าสายตาจะเกรงกลัวแต่นางก็กำหมัดแน่นและจ้องตอบเขากลับ ท่าทีเช่นนี้เขาไม่เคยพบเจอ ต่อให้เป็นสตรีทั้งเมืองหลวงก็เถอะ“แม้ว่าจะเป็นถึงท่านหญิงแต่เจ้าก็ไม่ควรจะไร้มารยาทถึงเพียงนี้ ข้าขอเตือนเจ้า….”“ร

“นางก็พูดถูกนะ นั่นสินางก็พูดถูก”“เอ่อ…”“ท่านป้า หากว่าข้าเพียงพูดคุยกับลูกเขยท่านไม่กี่คำแล้วเขาถึงกับเลิกรากับบุตรสาวท่าน นั่นแสดงว่าเขาไม่จริงใจกับลูกสาวท่านตั้งแต่แรก เป็นโชคดีของนางที่มิได้มีบุตรกับคนใจโลเลเช่นนั้น อีกอย่างท่านคิดว่าเขาเป็นเช่นนั้นเฉพาะกับข้างั้นหรือ ต่อให้มิใช่ข้าเชื่อได้เลยว่าสันดานของเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยน”อี้เหนียงเริ่มร้องไห้ออกมา และเดินมาตรงหน้าว่านเยว่เฟย“ท่านหญิงกล่าวได้ถูกต้องแล้ว หลังจากที่เขาใช้ท่านเป็นข้ออ้างเพื่อเลิกกับข้า เพราะคำว่า "ท่านหญิง" ทำให้ข้าไม่กล้าห้ามเขา แต่ข้ากลับไปจับได้ทีหลังว่าเขาแอบนอกใจข้ามานานแล้วและยังมีผู้หญิงอีกหลายคน ข้าไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับท่านแม่เกรงว่าอาการของท่านแม่จะทรุดก็เลย…. ได้แต่เงียบเอาไว้และให้ท่านแม่เข้าใจว่าเขาถูกท่านหญิงแย่งสามีไป นางจะได้ไม่ต้องถามมากความอีกคิดไม่ถึงว่าวันนี้ท่านจะมาที่นี่"“หา อะไรนะ นี่…”“อีเหนียงเจ้าพูดจริงงั้นหรือแล้วเจ้าบ้านั่นทิ้งเจ้าไปไม่เกี่ยวกับนางจริง ๆ หรือ”“ท่านแม่... ข้าขอโทษเจ้าค่ะในตอนนั้นข้าจำเป็นต้องโกหกเพราะอาการของท่านไม่ดีขึ้นก็เลยไม่อยากให้ท่านคิดมาก” “โธ่ ทำไมเจ้าไม

“เจ้าว่าอะไรนะ”“เปล่าพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อเรียกข้ามามีสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”“เดิมทีจะเรียกเจ้ามาร่วมดื่มชาด้วยกัน แต่ตอนนี้ลั่วเอ๋อร์กับเยว่เฟยก็ไปแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็มาเดินหมากแก้เบื่อเป็นเพื่อนพ่อสักกระดานเถอะ พ่อมีเรื่องบางอย่างอยากจะให้เจ้าช่วยคิดสักหน่อย”“พ่ะย่ะค่ะ” สิบวันถัดมา / ประชุมราชสำนัก “ทูลฝ่าบาท ตอนนี้ปัญหาชายแดนได้รับการแก้ไขแล้ว ทางต้าเสวียนยอมสวามิภักดิ์อีกทั้งภาษีค้าขายก็ได้รับการยกเว้นเพราะองค์ชายห้าที่ทรงปราดเปรื่องเป็นผู้เจรจาด้วยพระองค์เองพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ยอดเยี่ยม ไม่ผิดหวังจริง ๆ ประทานรางวัลหนึ่งพันตำลึงให้องค์ชายห้า “หยางผิง” ครั้งนี้เจ้าเดินทางไปไกลกว่าจะได้กลับมาก็ใช้เวลาหลายเดือนอีกทั้งยังทำผลงานที่ยอดเยี่ยม สมกับที่ข้าไว้วางใจจริง ๆ”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ เป็นเพราะบารมีของเสด็จพ่อที่ลูกจึงได้เจรจาได้ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าพูดได้ดี สมกับเป็นทูตแห่งต้าหยวนจริง ๆ นับว่าทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยม รัชทายาทเรื่องผู้อพยพจัดการไปถึงไหนแล้ว”“ทูลเสด็จพ่อ ตอนนี้ลูกสั่งการให้คนและอาจารย์บางส่วนไปสอนการทำเกษตรและการงานอาชีพ คัดเลือกผู้อพยพบางส่วนที่เต็มใจเข้ากองทัพเพื่อฝึกทหาร

“นั่นใช่…สตรีผู้นั้นคือนางงั้นหรือ”ฮ่าวจื่อหรงขยี้ตารัวเมื่อเห็นสตรีที่เขาพึ่งจะพูดไปว่าน่ารังเกียจ ไร้แก่นสานกำลังทำบางอยู่ในสวนผักกับสตรีอีกสี่คน สองคนน่าจะเป็นสาวใช้ของนาง ส่วนชาวบ้านอีกสองคนน่าจะเป็นสองแม่ลูกที่เขาเห็นว่ามีเรื่องกับนางในวันก่อน“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าใช่เพราะนั่นคือสาวใช้ของท่านหญิง…. องค์ชาย…”ฮ่าวจื่อหรงมองไปที่สตรีที่กำลังเก็บผักกับคนอื่น ๆ สีหน้าและรอยยิ้มของคนที่เขาเห็นในวันนี้แปลกตาไปจนเขาแทบจะคิดว่านางเป็นคนละคนกับว่านเยว่เฟยที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง แววตานางไม่มองผู้อื่นอย่างดูถูกเหยียดหยามสายตาที่คอยหว่านเสน่ห์โปรยให้กับเหล่าบุรุษก็ไม่มีปรากฏให้เห็นอีกเลยตั้งแต่วันที่พบนางที่ตลาด วันนั้นนางก็คุยกับสาวใช้เท่านั้นโดยมิได้สนใจคนรอบข้างเลยด้วยซ้ำ“เป็นไปได้เช่นไร คนหนึ่งคนจะเปลี่ยนแปลงไปได้ในเวลาอันสั้นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ”จางจิ้งเองก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า โดยปกติท่านหญิงว่านผู้นี้มักจะแต่งกายด้วยผ้าที่ตัดเย็บหรูหราและราคาแพง อีกทั้งเครื่องประดับไม่เคยพร่องใบหน้ามักจะแต่งแต้มสีสันจัดจ้านตามแบบสตรีชั้นสูง แต่สตรีที่พวกเขาเห็นในยามนี้นอกจากสีชุดที่