คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์

หลี่เฟิ่งเซียน คุณหนูใหญ่ ลูกสาวคนเดียวที่เกิดจากภรรยาเอกของจวนแม่ทัพ รั้นเอาแต่ใจอยากตามท่านพ่อและท่านอ๋องเยียนไปชายแดนสวีโจวให้ได้ นางให้เหตุผลว่าจำเป็นต้องตามไปเกี้ยวท่านอ๋องเยียน ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชายงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า แม้จะถูกท่านย่าทำโทษคุกเข่าในศาลบรรพชนกระทั่งขบวนทัพออกเดินทางได้หลายวันแล้ว สุดท้ายเมื่อท่านย่ารู้ หลี่เฟิ่งเซียนก็หอบผ้าขี่ม้าตามขบวนทัพไปแล้ว

เพราะตามมาช้าหลายวัน ต่อให้หลี่เฟิ่งเซียนควบม้าไม่พัก จนต้องเปลี่ยนม้าไปสองตัวก็ยังไม่สามารถตามขบวนทัพทัน นางได้แต่ก่นด่าตามถนนครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายเมื่อมืดค่ำก็ยังต้องหาที่พักก่อน

คืนนั้นในห้องพัก ระหว่างที่นางกำลังหลับสบาย จู่ๆก็มีบางอย่างปิดลงมาที่หน้าของนางอย่างแรง ด้วยความตกใจหลี่เฟิ่งเซียนสะดุ้งตื่น จมูกได้กลิ่นฉุนบางอย่างคล้ายสมุนไพร นางตะเกียกตะกายคว้าโดนมือของใครบางคน แต่โชคร้าย มือข้างนั้นบีบลงมาที่คอของนางอย่างแรง หายใจไม่สะดวก รู้สึกปวดแสบทั่วลำคอเพราะกลิ่นฉุนและแรงกด แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ เลือนรางลง

นางสิ้นสติในที่สุด!!

หลี่เฟิ่งเซียน ตื่นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ลืมตาตื่นท่ามกลางความมืด แต่คล้ายว่านางนอนขดตัวอยู่บนรถม้าที่เต็มไปด้วยฟางข้าวสาลี ที่กำลังวิ่งโคลงเคลงไปตามถนนขรุขระ มีบางอย่างมัดมือของนางไว้ทั้งสองข้างไพล่หลัง

นางพยายามดิ้นรนแต่ไม่หลุด พยายามจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงที่ออกมาจากปากของนาง แหบแห้งจนฟังแล้วคล้ายกับเสียงลูกหมูที่กำลังถูกเชือดคอ สิ่งที่น่าตกใจที่สุดยังไม่ใช่เสียงของนาง

แต่เป็นความรู้สึกด้านในลำคอที่ราวกับถูกถ่านไฟแดงฉานลวก ทั้งปวดแสบปวดร้อน ทั้งทุกทรมานทุกช่วงขณะที่หายใจ ด้วยความโมโห นางเตะขาไปทั่ว จนกระทั่งไปโดนถูกบางอย่างเข้า

หลังจากนั้น หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินเสียงคล้ายบางอย่างกำลังขยับ นางจึงนิ่งตั้งใจฟัง หวังว่าจะเป็นสาวใช้หรือใครบางคนที่ต้องรีบหาทางจุดไฟ และรีบขอโทษขอโพยคุณหนูใหญ่เช่นนาง แต่นางคาดผิด จู่ๆ ก็มีมือผอมบางเย็นยะเยือกข้างหนึ่ง คลำไปทั่วตัวของนาง!

คราแรกก็คลำจากสะโพก ไปที่เอว ค้นเจอถุงเงินและบางอย่างก็หยิบฉวยขโมยทันที หลี่เฟื่องเซียนอยากจะกรีดร้องประท้วงแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่เตะเปะปะ ดิ้นรนไม่พอใจ

"ชู่ว..." มีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายกระซิบห้ามนางส่งเสียงที่ข้างหู 

หลี่เฟิ่งเซียนขนลุกซู่ ตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว นางเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น!

มือเย็นข้างนั้นยังคงเลื่อนขึ้นไปบริเวณใกล้หน้าอก ก่อนจะเลี่ยงไปจับแขนของนาง ลูบคลำไปเรื่อยๆ จนถึงลำคอ และเลื่อนไปลูบคลำที่ใบหูของนาง ค่อยๆ ดึงตุ้มหูทองคำแกะสลักที่ฮ่องเต้ประทานให้เมื่อปีก่อนออก

นางเข้าใจแล้วว่ากำลังถูกปล้น แต่ทั้งชีวิตคุณหนูใหญ่เช่นนางไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ถึงนางจะเป็นลูกสาวจวนแม่ทัพ กล้าหาญเหนือชายหลายคน ในสถานการณ์น่ากลัวเช่นนี้ นางทำสิ่งใดไม่ได้มาก ได้แต่นิ่งเฉย ปล่อยให้ตัวเองถูกลูบคลำ ถูกขโมย และร้องไห้ด่าตะโกนในใจ ไม่เช่นนั้นนางอาจตายได้ นางเข้าใจสถานการณ์ดี

นางนิ่งเงียบหวาดกลัวจนคนถ่อยที่ลูบคลำรู้สึกได้ เขาจึงหยุดกระทำเรื่องชั่ว หันไปนั่งห่างๆเช่นเดิม

'หน็อยแน่!!! เจ้าคนชั่ว ทำมาเป็นคนดี ทั้งที่เจ้าขโมยของมีค่าบนตัวข้าไปหมดแล้ว ฮึ่ม!' หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่าในใจ เจ็บใจที่กระทั่งด่านางยังทำไม่ได้

เนื่องจากปกติที่ปกติหรือเพราะยาสลบที่นางโดนยังไม่หมดฤทธิ์ดีสำหรับคุณที่มองเห็นการมองเห็นซึมหลับไปอีกครั้งในรถม้าจะกระเด้งกระดอนไม่สบายตัวผ่านมานานมากอย่างเห็นได้ชัด...

นางยังคงถูกมัดมือไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดตามเนื้อตัวและยังคงรู้สึกแสบร้อนในหลี่เฟิ่งเซียนสำรวจตามองไปรอบ ๆ ห้องนี้มีลักษณะคล้ายปรุงอาหารในจวนแม่ทัพอยู่มากเพียงแต่ที่นี่ทั้งสกปรกมีกลิ่นเหม็นพบกับคราบน้ำเฉอะแฉะยังคงดีที่มีกองคานบางๆปูให้นั่งให้นอน

ที่สำคัญนางไม่ใช่คนเดียวที่เจอ!! ส่วนเพิ่มเติมที่คนที่นั่งตัวสั่นสำหรับความต้องการใดๆ จำเป็นต้องเข้าถึงที่ต้องใช้ความผอมแห้งมากขดตัวซุกหน้านอนคู้อยู่ตรงมุมห้องเพราะไม่จำเป็นต้องส่องไปไม่ถึงที่มุมนั้นนางจึงเห็นร่างนั้นไม่ชัดรู้เพียงว่าเสื้อผ้าสกปรกยิ่ง

หลี่เฟิ่งเซียนเบะปากขยะ แขยงและความไม่พอใจ เพราะเหตุใดมีเพียงนางที่ถูกมัดมือ!! แต่ถึงจะโหมโหฬารนางยังคงส่งเสียงไม่ได้หายใจยังยากต่อเนื่อง

จู่ๆก็มีเสียงพูดคุยดังมาแต่ไกลคราแรกยังจับใจฟังประกาศกันรู้เพียงว่าเสียงของชายฉกรรจ์หลายๆ คนที่นี่จะเปิดเผยออกมาอย่างชัดเจนอย่างเห็นได้ชัดอย่างไรอย่างไร

“ฉันเอาคนขาวๆ”

"ฉันอยากได้นางม้าพยศ ฮ่าๆ.."

"ฉันจองคนเด็กสุด"

"เดี๋ยวก่อนจะไม่อยากได้ไม้ต่อผีผอมแห้งนั่น"

หลี่เฟิ่งเซียนพยายามจับใจและวิเคราะห์ที่พูดคุยกันแต่จู่ๆ ความเย็นที่มุมห้องนั่นก็ลุกพราวปราดเข้ามาใกล้นาง ขับไล่นางบนกองแป้งแต่เพราะกองแป้งไม่ได้หนามาก นางยังคงเจ็บร่างกายนางความโมโหมากแต่พูดไม่ได้นางจึงชักสีหน้าแบบคุณหนูใหญ่กลับมา

แต่กลับมีประตูปิดที่ปากแทนนางส่งเสียงมือหนึ่งและดึงเชือกมัดเอวของหลี่เฟิ่งเซียน นางสัมผัสแต่ทำอะไรไม่ได้มากแต่ดิ้นความต้องการของร่างที่คร่อมนางอยู่จะผอมมาก แต่ยังมีแรงสามารถกดนางได้อยู่แล้วคนคนนั้นนั้นบางส่วนถอดเสื้อผ้าของนางปีนี้หลี่เฟิ่งเซียนไม่สามารถยอมได้จริงๆ ถึงแม้ว่าผู้ที่พยายามจะถอดจะเป็นสตรีนางนางเริ่มส่งเสียงแม้จะพูดไม่ได้

"อื้อออ.. อ้ากกก.."

หลายๆ คนที่อยู่ข้างๆ มองมาด้วยความบังเอิญไม่ค่อยจะขยับหลี่เฟิ่งเซียนโมโหนางร้องขนาดนี้เป็นสาเหตุของการล่องเรือที่นางยังคงโง่มไม่ลุกมาช่วยนางอีก 

ติดตามของนางหลุดลุ่ยจนเห็นตู้โตว แต่ยายผู้หญิงสกปรกที่นั่งคร่อมนางยังคงอยู่ไม่หยุด ส่งมือมาดึงดึงตู้โตวของนางทิ้ง ระบบภูมิคุ้มกันและยอดชมพูที่ราวกับซาลาเปาลูกท้อกับผู้พิทักษ์ชะงักไปเล็กน้อยอีกครั้งดึงนางขึ้นมาดูแก้มัดมือให้หลี่เฟิ่งเซียน 

แต่น่าเสียดายหลี่เฟิ่งเซียนนางต้องการให้คนผู้หนึ่งตำหนิกับนางหรือนางกัดไปบนไหล่ของร่างที่กอดนางอยู่

'นางนี่ ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้วหรือไร ...' แล้วหลี่เฟิ่งเซียนก็นึกถึงออก

มือผอมบางเย็นยะเยือกนี่คือใช่เจ้าคนที่ปล้นเมืองเมื่อคืนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงนี่!!!