ชายาชังของว่าที่ทรราช

“พวกข้ามิยอมทำตามคำสั่งทรราชเช่นเจ้า บัลลังก์ที่เจ้านั่งเป็นบัลลังก์เลือด ได้มาจากการเข่นฆ่าสายเลือดเดียวกัน” เสียงด่าทอของขุนนางในราชสำนักแคว้นหวง สร้างความระคายหูให้กับหวงหยางจิ้งที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เป็นอย่างมาก

“นี่ข้าตาบอดหรือ เหตุใดไม่เห็นว่าบัลลังก์ของข้าเปื้อนเลือด หรือว่าเจ้าเห็น” ตาคมกริบตวัดไปมองขันทีที่ยืนอยู่ข้างกาย

“มะ มะ ไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่เห็นเลือดสักหยด”

“นั่นสิ ข้าว่าท่านเสนาหูตาฝ้าฟาง บัลลังก์ของข้า แม้แต่ฝุ่นก็ยังไม่มี”

“…”

“แบบนี้ต่างหากจึงจะเรียกว่าบัลลังก์เลือด” รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้น พร้อมกับร่างขันทีคนสนิทของฮ่องเต้องค์ก่อน ที่ถูกทหารกดให้แนบหน้าลงกับแท่นบัลลังก์

“ฝ่าบาทโปรดละเว้น โปรดละ อ๊าก อึก!!!” มีดเล่มเล็กถูกโอรสสวรรค์ปักลงมาที่หลังคอของขันทีเฒ่า เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วแท่นบัลลังก์ สร้างความหวาดกลัวให้เหล่าขุนนางที่อยู่ในท้องพระโรง จนบางคนถึงกับแข้งขาอ่อน

ทว่าเพชฌฆาตที่พึ่งสังหารคนไป กลับยิ้มหัวเราะอย่างรื่นเริง

ภาพอันน่าสยดสยองที่ฉายอยู่บนม่านชีวิต ทำเอาเหล่าทวยเทพถึงกับเบือนหน้าหนี นี่ยังไม่นับภาพพื้นพิภพเจิ่งนองไปด้วยเลือด ทุกหย่อมหญ้ามีคนล้มตาย บ้านเรือนประชาราษฎร์ถูกห้อมล้อมไปด้วยไฟ เพราะสงครามที่เกิดขึ้นไม่หยุดยั้ง

“เห็นสิ่งที่เจ้าทำหรือไม่ เห็นหรือไม่ว่าแผ่นดินต้องลุกเป็นไฟ เพราะเจ้า!!!” เสียงกัมปนาทของเจ้าแห่งสามพิภพดังขึ้น พร้อมกับสายฟ้าฟาดลงกลางแดนสุขาวดี

อาภรณ์สีขาว ปักลายด้วยดิ้นเงิน ประดับมุกล้ำค่า ถูกเจ้าของสะบัดชายผ้าอย่างไม่ถนอม รองเท้าลวดลายวิจิตรก็ถูกเหยียบย่ำไปตามแรงอารมณ์

เหล่าเทพเซียนทั้งชายหญิงต่างก้มหน้าก้มตา มิมีผู้ใดกล้าปริปากในยามที่องค์มหาเทพเกรี้ยวโกรธ ครั้นอยากจะช่วยเซียนสาวตัวน้อยเพียงใด ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้

“ขะ ขอมหาเทพโปรดเมตตา ข้าทำไปเพราะความสงสาร มิคิดว่าเรื่องจะเลยเถิดไปถึงเพียงนี้” เซียนสาวก้มหมอบด้วยจิตใจสั่นไหว

นางไม่คิดว่าความสงสารของนางในวันนั้น จะนำพาเรื่องเลวร้ายมาสู่โลกพิภพ ทำให้แผ่นดินลุกเป็นไฟ มีผู้คนนับแสนล้มตายกันเกลื่อนเมืองเช่นนี้

หลี่เมิ่ง เป็นเทพเซียนอยู่บนสรวงสวรรค์ นางได้รับหน้าที่จากมหาเทพให้ตรวจตราดูสรรพชีวิต คอยสอดส่องดูแลความปลอดภัยของสามโลก หากว่ามีหมู่มารถือกำเนิดขึ้นบนพิภพโลก มหาเทพจะได้เร่งจัดการได้ทันท่วงที มิให้เกิดความเสียหายร้ายแรง

ทว่ากว่าเก้าร้อยปีที่รับตำแหน่งนี้มา หลี่เมิ่งกลับมิเคยเห็นเหล่ามารปรากฏกายขึ้นบนโลกมนุษย์เลยสักครั้ง

จากเดิมที่ตั้งใจทำงาน ขยันขันแข็ง ตรวจตราดูทุกสิ่ง นานวันเข้าอาการเบื่อหน่ายกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จึงหันมาเฝ้ามองชีวิตของเหล่ามนุษย์เพื่อความผ่อนคลาย บ้างก็ยิ้มหัวเราะกับโชคชะตาที่แสนตลกขบขัน บ้างก็ร้องไห้กับความสูญเสียของผู้อื่น

กระทั่งหลี่เมิ่งไปสะดุดตาเข้ากับชีวิตขององค์ชายหวงหยางจิ้ง องค์ชายใหญ่ของแคว้นหวง

เอกบุรุษผู้นี้เกิดมาเพียบพร้อมไปด้วยอำนาจวาสนา เงินทอง และยศศักดิ์ ถูกหมายมั่นให้เป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้น

แต่ผู้ใดจะรู้ว่าพออายุได้เพียงสิบเอ็ดหนาว ชีวิตของหวงหยางจิ้งก็เหมือนร่วงหล่นลงสู่ก้นเหว มารดาที่เป็นถึงฮองเฮาของแคว้นต้องโทษหนัก ถูกกักขังในคุกชั่วชีวิต ซ้ำสกุลเดิมของมารดายังถูกฆ่าล้างบาง เหลือเพียงเถ้าธุลี และมลทินแปดเปื้อนให้ผู้คนเล่าลือ

หลังจากนั้นชีวิตที่แสนสุขของหยางจิ้งก็เหือดหายไป เขาถูกกลั่นแกล้งจากเหล่าพี่น้องต่างมารดา บิดาที่เคยอุ้มชูก็หมางเมิน จนต้องระเห็จออกมาอยู่นอกวัง ใช้ชีวิตเช่นยาจก ทำงานแลกข้าว ไปที่ใดก็ไม่มีใครนับหน้าถือตา สิ้นไร้ซึ่งศักดิ์ศรีของเชื้อพระวงศ์

เรื่องราวทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของหลี่เมิ่ง ทุกความเศร้า ความเสียใจ ทำให้นางทนมิได้ที่จะเห็นชายผู้นี้ลำบาก นางจึงแอบแปลงกายลงมายังโลกมนุษย์ เพื่อช่วยเปลี่ยนชะตาชีวิตของหยางจิ้ง ให้ได้พบเจอกับชินอ๋องของแคว้นจาง จางปี้ซวน หวังให้ชายหนุ่มได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย

ทว่าผู้ใดจะล่วงรู้ ว่าการพบกันครั้งนั้นของทั้งคู่ จะนำมาซึ่งเภทภัยใหญ่หลวงเช่นนี้

หวงหยางจิ้งเดินทางไปอาศัยอยู่แคว้นจางกับพ่อบุญธรรม ถูกเลี้ยงดู ปลูกฝังให้กลายเป็นบุรุษโหดเหี้ยม เมื่อมีอำนาจและทราบข่าวว่ามารดาสิ้นชีพในคุก เขาก็นำกองกำลังกลับมาสังหารเชื้อพระวงศ์แคว้นหวงจนสิ้น ไม่เว้นแม้แต่พระบิดาผู้ให้กำเนิด

จากนั้นก็ตั้งตนเป็นจักรพรรดิของแผ่นดิน ใครคิดต่อต้านจะต้องถูกแล่เนื้อและแขวนคอไว้หน้าประตูวัง จนได้ชื่อว่าเป็นทรราชของแผ่นดิน

จักรพรรดิหนุ่มก่อสงครามกับทุกแคว้น ยึดเมืองอื่นมาเป็นของตน ทำให้ผู้คนล้มตายกันเป็นจำนวนมาก

ด้วยเหตุนี้ องค์มหาเทพจึงมิอาจให้อภัยกับความผิดในครั้งนี้ของหลี่เมิ่งได้

“จะแก้ตัวอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้น เพราะหน้าที่ของเจ้าเป็นเพียงผู้ตรวจตรา หาใช่ผู้กำหนดชะตาชีวิต”

“…ข้าขออภัย” หลี่เมิ่งว่าเสียงอ่อน ยอมรับความผิดแต่โดยดี นางเองก็พยายามจะแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทำอย่างไร เจ้าหมาโง่ของนางก็ไม่อาจกลับมาเป็นเด็กชายผู้น่ารักได้

“รู้สำนึกว่าตนผิด เอ่ยขออภัยในสิ่งที่ทำ ถือเป็นเรื่องดี”

“…” เซียนสาวก้มหน้างุด รอฟังคำของผู้ยิ่งใหญ่

“แต่ในเมื่อเจ้าเป็นคนผูกปัญหานี้ เช่นนั้นเจ้าก็ต้องแก้มันด้วยตนเอง”

“พระองค์หมายความว่าอย่างไร”

“ข้าจะส่งเจ้าลงไปจุติเป็นมนุษย์”

เพียงได้ยินบัญชาจากองค์เทพ ก็เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงมากลางอก เซียนสาวเบิกตาโพล่ง นิ่งงันราวกับรูปปั้น

กว่านางจะบำเพ็ญบารมี จนได้กำเนิดเป็นเทพเซียนอยู่บนสรวงสวรรค์มิใช่เรื่องง่าย แต่นางกลับทำทุกอย่างพังพินาศ

เพราะเจ้าหมาโง่คนเดียวเลย อย่าให้นางได้เจอนะ!

“…”

“ไปแก้ปัญหาที่เจ้าก่อ เมื่อใดที่ผืนแผ่นดินโลกสุขสงบ เมื่อนั้นเจ้าจะได้กลับมา” ดรรชนีผู้เป็นใหญ่แตะลงกลางหน้าผากมน เพียงเท่านั้นทุกอย่างรอบกายของหลี่เมิ่งก็มืดดับลง เฉกเช่นอยู่ในหลุมลึก

จากสวรรค์สู่เหวลึก จากทวยเทพสู่มนุษย์เดินดิน…นี่สิหนา ชะตาของหลี่เมิ่ง

เสียงสะอึกสะอื้นของสตรี เรียกร้องให้คนที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา ต้องฝืนความง่วง ลืมตาตื่นขึ้นมาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

“ฟางเอ๋อร์ของพ่อ เจ้าลืมตาแล้ว น้องหญิงลูกเราฟื้นแล้ว”

“ฟางเอ๋อร์ คนดีของแม่”

หลี่เมิ่งยังมีอาการมึนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น จึงมิได้ปฏิเสธอ้อมกอดจากสตรีวัยกลางคนตรงหน้า

ได้แต่นิ่งเงียบ ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด จนเข้าใจว่าตนเองคงได้ลงมาจุติบนโลกมนุษย์ เพื่อแก้ไขปัญหาที่นางก่อ ตามคำสั่งของมหาเทพ

“ฟางเอ๋อร์ลูก เจ้าได้ยินแม่หรือไม่”

“ข้าได้ยิน ท่านคือ…” ตากลมไล่พิจารณาใบหน้าของสตรีและบุรุษมีอายุ ก็จำได้ทันทีว่านางเคยเห็นทั้งคู่ ผ่านม่านฉายชีวิตของหวงหยางจิ้ง

บุรุษหนวดแหลมตรงหน้านาง เป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นหวง นามว่า เกากั๋วเฉียง มีฮูหยินฉินฮวาเป็นฮูหยินเอก ซึ่งก็คือสตรีที่กอดนางอยู่ ทั้งสองคนเป็นบิดามารดาของ เกาเยี่ยนฟาง

เกาเยี่ยนฟาง!!!

“แม่กับพ่ออย่างไรเล่า เจ้าจำได้หรือไม่”

“ข้า ข้าคือเกาเยี่ยนฟางหรือ” หลี่เมิ่งบีบมือตนเองไว้แน่น ภาวนาไม่ให้องค์เทพส่งนางมาเป็นคุณหนูเกา

แต่เหมือนสวรรค์จะไม่เห็นใจคนกระทำผิดเช่นนาง

“ใช่ลูก เจ้าคือคุณหนูน้อยสกุลเกา เกาเยี่ยนฟางของแม่”

ได้ยินคำตอบคนที่พึ่งฟื้นคืนสติขึ้นมา ก็ตาลอยทำท่าคล้ายจะเป็นลมล้มพับไปอีกครา จนคนในเรือนต้องวิ่งวุ่นเรียกท่านหมอมาตรวจดูอาการ

จะไม่ให้หลี่เมิ่งล้มตึงได้อย่างไร ก็ในเมื่อร่างที่นางมาจุติอยู่ เป็นร่างของเกาเยี่ยนฟาง ชายาแสนชังขององค์ชายใหญ่หวงหยางจิ้ง

…ที่อีกฝ่ายสังหารทิ้งเป็นคนแรก หลังจากมีอำนาจในมือ