นางบำเรอของมาเฟีย

“มายด์  เพียงพอใจ  แกรนด์เดย์  หน้าตาเธอเป็นแบบนี้ซินะ  หึ”

มือหนาดึงรูปออกมาจากซองเอกสารที่ลูกน้องยื่นให้ก่อนหน้านี้  ซองนี้มาจากสายลับคนหนึ่งที่เขาส่งให้ไปแฝงตัวอยู่กับพวกตระกูลแกรนด์เดย์  ตระกูลชาติชั่วที่ฆ่าพ่อของเขา  และลูกน้องคนนี้ก็ตายห่าไปแล้วหลงเหลือไว้เพียงซองเอกสารที่ถูกส่งเป็นจดหมายมาถึงเขาอย่างลับๆนี้

ก่อนจะวางรูปหญิงสาวสวยที่อยู่ในวัยสดใสอายุเพียงแค่ยี่สิบสองเท่านั้นลงกับโต๊ะทำงานไม้สักอย่างดี

หยิบเอามีดพกขนาดกำลังพอดีมือออกมาจากภายในเก๊ะของโต๊ะทำงานนั้นที่ด้ามมีดสลักชื่อตระกูลแกรนด์เดย์ออกมา

ปักมีดลงบนรูปภาพของหญิงสาวนั้นอย่างจงใจ  ก่อนจะกรีดกรายปลายมีดไปทั่วจนรูปนั้นขาดไม่เหลือชิ้นดี

มีดที่เคยปักบนอกของพ่อเขาต้องได้ย้อนกลับไปปักอกคนของพวกมันเร็วๆนี้  เลือดจำต้องล้างด้วยเลือดเท่านั้นถึงจะสาสม

แล้วคนที่เขาหมายตาว่าจะให้เป็นเหยื่อของความแค้นสีเลือดนี้ก็คือเธอ  เพราะมันคงทำให้พ่อของเธอทรมานจนแทบดิ้นตายเหมือนกับที่พ่อของเขาต้องพบเจอก่อนตาย

“เธอจะต้องชดใช้”

เซนต์จ้องมองรูปที่ขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดีนั้นอย่างไม่วางตา  ไฟแห่งความแค้นกำลังลุกโชนภายในดวงตาแข็งกร้าวนั้นราวกับจะแผดเผารูปใบเล็กให้มอดไหม้ไปอีกทาง

“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับนาย”

มาลิคลูกน้องคนสนิทที่ถูกขนานนามว่าเป็นมือขวาของมาเฟียอย่างเซนต์เดินเข้ามารายงานการเตรียมความพร้อมในเจ้านายที่เร่งงานไปก่อนหน้านี้ได้รับรู้

หลังจากที่เขานั้นออกไปจัดเตรียมลูกน้องห้าสิบคนกับรถยี่สิบคันเรียบร้อยแล้ว

“ประกาศออกไป  ถ้าใครทำพลาดคราวนี้กูจัดตัดหัวมันด้วยมือกูเอง”

เซนต์ประกาศกร้าวออกไปก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปขึ้นรถที่ตั้งขบวนรอพร้อมอยู่แล้วนั้น

เมื่อเขานั้นต้องการให้การแก้แค้นครั้งนี้มันสำเร็จภายในครั้งเดียว   เมื่อเขาไม่ชอบเสียเวลาทำอะไรซ้ำเป็นรอบที่สองหรือสาม

“ครับนาย”

มาลิคเดินนำหน้าเจ้านายออกไปก่อนเพื่อถ่ายทอดคำสั่งนั้น  เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดขึ้น  ด้วยไม่บ่อยนักที่ศัตรูจะเดินทางอย่างเปิดเผยแบบนี้

“ออกรถได้แล้ว”

มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงดังลั่นบริเวณหน้าคฤหาสน์ของตัวเองเมื่อเดินมาถึงรถ  ก่อนจะก้าวขึ้นรถพร้อมกับมีดสั้นของตระกูลแกรนด์เดย์นั้น

การแก้แค้นที่เขาเฝ้ารอมานานนับจากที่แผนล้มไปเมื่อคราวก่อนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง  และครั้งนี้มันจะต้องสำเร็จ

มีดเล่มนี้ที่เขาพกติดตัวเอาไว้ตลอดตั้งแต่เสียพ่อไปจะต้องได้ปักลงบนอกของคนตระกูลแกรนด์เดย์

“ครับนาย”

“ในที่สุดก็สอบวันสุดท้ายเสร็จสักที  โอ๊ย  เหนื่อยจะแย่แล้ว”

เสียงหวานของเพียงพอใจเอ่ยกับพูดกับผู้เป็นพ่ออย่างสดใสในขณะที่กำลังหย่อนก้นนั่งลงบนเบาะนุ่มของรถคันหรูที่พ่อนั้นใช้มารับเธอกลับบ้าน

ด้วยวันนี้เป็นวันสอบเสร็จวันสุดท้ายทุกอย่างก็เลยดูมีความพิเศษไปหมด  ทั้งที่ปกติแล้วพ่อไม่เคยมารับเธอกลับบ้านแบบนี้เลย  มีแต่จะให้ลูกน้องมารับเธอเท่านั้น

เพราะเหตุที่ว่าจะไม่ให้เกิดจุดเด่นจนเกินไปกลัวคนจะรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวมาเฟียด้วยการมาของพ่อเธอแต่ละครั้งนั้นมีรถล้อมหน้าล้อมหลังเกือบสิบคัน

และเธอก็เข้าใจผู้เป็นพ่อเป็นอย่างดีไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย  ขอแค่กลับไปเจอกันที่บ้านก็พอ

แต่ครั้งนี้ผู้เป็นพ่อทำให้เธอเป็นพิเศษ  ด้วยเธอไม่ได้กลับมาเรียน ณ ที่แห่งนี้อีกแล้วเมื่อเธอกำลังเรียนจบ

“พ่อยินดีด้วยนะมายด์  คนเก่งของพ่อ”

อัลวินเอ่ยแสดงความยินดีกับลูกสาวเพียงคนเดียวที่เกิดจากภรรยาเพียงคนเดียวของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน  ด้วยในวันนี้ถือเป็นวันรองแห่งการประสบความสำเร็จอีกขั้นของลูกสาวของเขา

พร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อโตที่เขาไปเลือกซื้อมาเองส่งให้กับลูกสาวเพื่อเป็นของขวัญเล็กๆน้อยให้กับเธอด้วย

“ปริญญาใบนี้มายด์ยกให้คุณพ่อนะคะ  ตอบแทนที่จ่ายค่าเทอมให้หนู”

หญิงสาวเอ่ยอย่างน่ารักกับผู้เป็นพ่อ  สดใสไร้เดียงสาในแบบฉบับของเธอด้วยถูกอบรมบ่มนิสัยมาเป็นอย่างดีจากคุณยายที่เกลียดพ่อที่เป็นมาเฟียเป็นที่สุดแต่ก็รับหลานสาวเป็นที่สุดเหมือนกันก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อน

“พ่อขอเป็นคนมาช่วยงานพ่อจะดีกว่า”

ด้วยความที่อยากให้ลูกสาวมาช่วยงานเต็มแก่แล้ว  เพราะอยากสร้างฐานอำนาจให้แก่ลูกสาวเอาไว้มากๆ  เพราะถ้าเขาไม่อยู่แล้วก็จะได้ไม่มีใครกล้ามารังแกเธอ  ก็เลยอยากจะให้เธอมาช่วยเขาทำงานเร็วๆ  ไม่อยากจะให้ช้าไปแม้แต่วันเดียวเลย

“โอ๊ย  ยังอยากจะนอนสักสิบวันอยู่เลย  จะให้หนูไปเริ่มทำงานแล้วเหรอคะ”

“แล้วใครบอกว่าอยากจะตอบแทนพ่อกันนะ”

“มายด์เองค่ะ  แต่ว่าไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้”

“อยากกินของอร่อยพ่อก็กำลังจะพาไปเลี้ยง  ยังจะโอ้เอ้อีกเหรอ”

“ขอพักสองวันนะคะ  ได้ไหมอ่ะ  คุณพ่อใจดีกับหนูเยอะๆไม่ได้เหรอคะ”

เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อนคนเป็นพ่อตามสไตล์ลูกสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตั้งแต่จำความได้

“ได้สิ  แล้วพ่อจะรอนะ”

แล้วผู้เป็นพ่อก็ต้องยอมแพ้ลูกอ้อนนั้น  จำต้องให้ลูกสาวมีวันหยุดพักเข้าจนได้

“คุณพ่อใจดีจังเลย  หนูรักพ่อที่สุดเลยนะคะ”

ช่อดอกไม้ก็ถือเอาไว้อย่างดีในอ้อมกอดเล็กๆนั้นของเพียงพอใจ  ส่วนผู้เป็นพ่อเธอก็พยายามเข้าไปกอดพร้อมกันด้วย  ทำเอาทุลักทุเลจนน่าขำขันออกมา

ด้วยทั้งชอบช่อดอกไม้จนวางไม่ลงและก็ทั้งรักพ่อเป็นที่สุดจนอยากจะกอดเอาไว้แน่นๆเพื่อตอบแทนความใจดีของท่าน

“ปัง”

เสียงปืนดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวกลางท้องถนนที่กำลังมีรถวิ่งสวนไปมา  ก่อนรถทุกคันจะหยุดวิ่งอย่างกะทันหันแล้วหันหน้ามาหารถของเพียงพอใจและพ่อของเธอ

ราวกับเป็นภาพที่ถูกวาดขึ้นอย่างตั้งใจจากใครสักคน  ที่สามารถสั่งให้รถทั้งถนนในระยะสายตานั้นเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวและหมายตารถของเพียงพอใจเพียงคันเดียวเท่านั้น