ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย

ภัตตาคารท้ายที่สุดภารัชชาก็มิอาจขัดคำสั่งปรางสิตาได้ เธอเติมแต่งใบหน้าที่ขาวราวกับหยวกด้วยที่ปัดแก้มสีชมพูอ่อน ปาดลิปสติกสีสวยบนริมฝีปากรูปกระจับดูอวบอิ่มเธอสวมชุดเดรสกระโปรงสีมุกดูสุภาพ เพื่อมาพบคุณหมิงกับคุณหลี่จูที่ภัตตาคารหรู ถึงจะไม่เต็มใจก็ตามที แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้ได้ซ่งไป๋หรือในนามหมอไป๋ที่ใครต่างก็รู้จัก ชื่อเสียงเรียงนามค่อนข้างดังกระฉ่อนเรื่องความโฉด ขนาดเธอที่ไม่ฝักใฝ่ใคร่รู้ชีวิตคนอื่น ยังได้ยินประวัติความโหดร้ายของเขาผ่านหูหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด ว่าหมอไป๋เป็นคนไร้หัวใจทั้งโหดเหี้ยมและเย็นชา เธอไม่เคยเจอตัวจริงก็เลยไม่รู้ว่าเป็นอย่างที่พูดจริงไหมจวบจนกระทั่งวินาทีที่ได้เผชิญหน้า ภารัชชารู้แจ้งแจ่มชัดแล้วว่าหมอไป๋เป็นอย่างที่คนเขาพูดจริงเชียว“จะให้ผมแต่งกับลูกเมียน้อยอย่างเธอเหรอครับ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้นคำพูดที่ตอกหน้าเธอบนโต๊ะอาหาร ทำเอาภารัชชาหน้าชาวาบราวกับถูกของแข็งฟาดเข้าอย่างจัง“หนูภารัชชาเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและการศึกษา อีกอย่างคุณปรางสิตาเป็นเมียรองที่มีหน้าตาในสังคมเชียว” คนเป็นพ่อพูดอย่างใจเย

THE 619 BARเจ้าของร่างสูงกำยำราวร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร ชายผู้มีใบหน้าหล่อดุจเทพบุตรแต่นิสัยสุดราวกับซาน กำลังนั่งเท้าแขนดื่มเหล้ากับเพื่อนสนิทที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์เขาสบถหยาบระหว่างพูดถึงงานแต่งเดือนหน้าที่จะถึง สั่งเสียชีวิตที่แสนสงบสุขหลังจากนี้ได้เลย เพราะคงจะมีสงครามประสาททุกครั้งที่เจอหน้ายัยผู้หญิงอวดดีแน่นอน“นี่กูต้องตัดชุดเพื่อนเจ้าบ่าวรอใช่มั้ยวะไอ้ไป๋”“ตลกเหรอวะ กูเครียดจะตายห่าอยู่แล้ว”คนที่นั่งฟังอย่างเพลิงเหมันต์ไม่ได้ทำแค่ฟัง แต่ยังขำพรืดจนไหล่สั่นกับการที่เพื่อนรักถูกจับคู่ลูกสาวของภรรยารองคุณหมอไป๋ผู้เงียบขรึมกำลังเดือดกรุ่น เวลานึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่โต้เถียงคอเป็นเอ็นอย่างไม่ลดละ เขาสลัดสีหน้าถือดีของภารัชชาออกจากหัวไม่ได้เลย“ลูกสาวคุณปรางสิตาสวยอย่างกับนางฟ้า การศึกษาก็ไม่น้อยหน้าลูกสาวเมียหลวงด้วยซ้ำ ไม่แย่หรอกเว้ย”“มึงพูดได้ไงว่าไม่แย่”“ก็ไม่แย่นะ ทั้งสวยแล้วก็การศึกษาดีอีก แย่ตรงไหน”เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาระบายลมหายใจใส่ ยิ่งอีกฝ่ายพูดเขาก็พาลหัวร้อนปุดๆ จนอยากเอาถังดับเพลิงมาฉีดดับ ก่อนมันจะลามเผาหัวเขาให้ร้อนผ่าวไปมากกว่านี้“แต่เธอเป็นลูกเมียน้อย...

“ถ้วยฟูลงมานะเด็กดี...”เจ้าสี่ขาส่งเสียงร้องหวานหูดูขี้อ้อน แต่ก็เหมือนว่าจะติติงเจ้านายอย่ามาออกคำสั่งแมวน้อยพันธุ์ไทยที่ภารัชชาเก็บมาเลี้ยง กำลังเดินนวยนาดอยู่บนขอบโต๊ะ พร้อมจะปัดทุกอย่างทิ้งให้พ้นทาง ถ้าหากนางแมวตัวเมียผู้นี้รู้สึกไม่ชอบใจ“ถ้วยฟูอย่าปัดของแม่นะคะ” เธอทำเสียงดุ ก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มแมวสามสีตัวอวบอ้วนถ้าช้ากว่านี้เจ้าแมวสามสีอย่างถ้วยฟูนั้น คงจะปัดแจกันดอกไม้เธอร่วงระเนระนาดแน่นอน วิสัยแมวก็เป็นแบบนี้ แม้จะดูขี้อ้อนแต่ก็เอาแต่ใจและเย่อหยิ่งถือดีเป็นที่หนี่ง“ม๋าว~”“เด็กดี”“มาว...”ถ้วยฟูส่งเสียงร้องครืดครางให้ฟัง พลางเอาหน้ามาถูข้างแก้มภารัชชาอย่างออดอ้อนพอกอดหอมเจ้าขนปุยจนมีพลังใจเต็มเปี่ยม เธอก็เตรียมตัวไปเปิดร้านดอกไม้ในช่วงแปดโมงเช้า แต่ยังไม่ทันจะเดินไปพลิกป้ายให้กลายเป็น OPEN ประตูก็ถูกผลักเข้ามาซะก่อน“ยินดีต้อนรับค่ะ” น้ำเสียงสดใสทักทายลูกค้าคนแรกของวันเธอโปรยรอยยิ้มหวานล้ำบนใบหน้า แต่แล้วก็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้สบสายตาเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงกำยำเจ้าของดวงตาสีดำทมิฬปรายตามองมา เขายกยิ้มมุมปากขณะกวาดสายตามองไปรอบบริเวณ สำรวจร้านดอกไม้ของภารัชชาที่ให้ค

ร่างสูงอันสง่าผ่าเผยของหมอไป๋ สวมชุดกาวน์สีขาวประจำกายในมือถือชาร์ตคนไข้ ตรวจเช็คอาการหลังผ่าตัดบายพาสหัวใจของท่านวิโรจน์ผ่านพ้นไปด้วยดีชายแก่สีผมดอกเลาอายุเจ็ดสิบปี กำลังนั่งรับประทานกับข้าวรสชาติอ่อนของโรงพยาบาล ร่างกายพักฟื้นได้เร็วและดีกว่าที่คิด ตอนนี้นั่งยิ้มแย้มแจ่มใสพูดคุยเป็นปกติดี“ร่างกายฝืนตัวดีเลยนะครับท่าน..” หมอไป๋ไล่สายตาอ่านชาร์ตในมือ พลางพยักหน้าขึ้นลงกับอาการดีกว่าที่คิดไว้หลังการผ่าตัดบายพาสหัวใจ หมอไป๋ก็คงจะแนะนำให้ดูแลสุขภาพอย่างสม่ำเสมอ ทั้งการรับประทานกอปรกับการบริหารสภาพจิตใจให้ผ่อนคลายอยู่เสมอ“ช่วงนี้ให้เลี่ยงการคิดมากหน่อยก็ดีนะครับ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้น... ขอความร่วมมืองดสูบบุหรี่ด้วยครับ”เมื่อพูดจบหมอไป๋ก็ลดมือที่ถือชาร์ตลงข้างลำตัว สายตาสบมองท่านวิโรจน์ที่มีลูกน้องชุดดำสองคนเฝ้าประจำกาย“คุณหมอทำได้ดีมาก รับนี่ไปสิเป็นสินน้ำใจจากฉัน”ท่านวิโรจน์พยักพเยิดหน้าให้ลูกน้องนำกระเช้าที่เตรียมไว้ให้หมอไป๋ แนบซองสีขาวที่เป็นเช็คเงินสดจำนวนหนึ่ง ซึ่งหมอไป๋ก็รีบโบกมือปฏิเสธที่จะรับในทันที“ไม่เป็นไรครับ ผมรับไว้ไม่ได้หรอก” เขาพูดแล้วค้อมศีรษะอย่างนอบน้อมต่

VENIKA WEDDINGช่วงเช้าของวันอาทิตย์นี้ บ่าวสาวเดินทางแจกการ์ดเชิญให้แขกเหรื่อด้วยตัวเอง กับงานวิวาห์รักจอมปลอมที่จะถึงนี้พวกเขาทั้งคู่ปั้นหน้ายิ้มแย้มแต่งแต้มมุมปาก ดุจว่ารักกันปานจะกลืนกินต่อหน้าแขกผู้ใหญ่คนสำคัญ แต่เมื่อกลับขึ้นมาบนรถรอยยิ้มเหล่านั้นก็เลือนหายไป“เธอเล่นละครเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้นะภารัชชา”“ขอบคุณนะคะ คุณคงจะประทับใจมากแน่เลย”ภารัชชาเผลอมุ่นคิ้วแล้วเม้มปากนิดๆ อยากตีปากตัวเองสักทีที่ดันปากไว แทนที่จะลองใช้มารยาหญิงเข้าช่วย จะได้อยู่รอดปลอดภัยภายใต้เงื้องมือมัจจุราชร้ายอย่างเขา“ทำไมไม่ผันตัวไปเป็นนักแสดงล่ะ เธอเหมาะดีนะ” ซ่งไป๋มองหน้าเธอด้วยสายตาเหยียดหยันนัยน์ตาสีดำทมิฬดั่งรัตติกาลหลับใหล ทำภารัชชาประหม่าขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ รอยยิ้มติดจะเย้ยกันเล็กๆ ที่มุมปากเขาพาเธอชาหน่วงที่กลางอก“ฉันก็แค่... แค่อยากให้แขกของคุณประทับใจ บอกแล้วไงคะคุณไป๋ ว่าฉันจะไม่ทำให้สามีตัวเองขายหน้าคนอื่น”ภารัชชารีบใช้วาจาแก้ต่างให้ตัวเอง พลางคลี่รอยยิ้มบางเบาประดับไว้ จะได้ไม่ดูว่าเธอต่อต้านเขาจนเกินไปการเป็นลูกสาวภรรยารองหรือเมียนอกสมรส สิ่งแรกที่เธอรู้ตัวดีกว่าใคร คือการเจียมเนื้อ