ลิขิต โลหิต จันทรา

บทนำ‘เซียวม่านหลิว’ ธิดาคนที่สามของเสนาบดีแห่งกรมโยธาเซียวอี้ไฉ ปีนี้อายุครบสิบหกปีบริบูรณ์รูปโฉมงดงาม หลักจริยาครบถ้วน ความสามารถทางการเรือนไม่ขาดตกบกพร่อง ถือได้ว่าเป็นยอดหญิงงามอันครบถ้วนสมบูรณ์ จักรพรรดิองค์ที่สิบห้าแห่งต้าถัง ‘เว่ยฉือซินหย่ง’ คิดเป็นพ่อสื่อหมั้นหมาย เซียวม่านหลิว กับ ‘เว่ยฉืออวี่หยาง’ ผู้ดำรงตำแหน่งรองเสนาบดีกรมคลัง บุตรชายคนที่สี่ของ ‘จวินจี๋จวิ้นอ๋อง’ ผู้มากความสามารถ ในวันที่สิบห้าเดือนห้าให้เว่ยฉืออวี่หยางยกขบวนของหมั้นไปสู่ขอเซียวม่านหลิวที่จวนตระกูลเซียวใครๆ ต่างก็รู้ว่าจักรพรรดิพระองค์นี้ทรงโปรดปรานหลายชายคนนี้มาก ถึงขั้นคิดแต่งตั้งเป็นองค์ชายเสียด้วยซ้ำ การพระราชทานหมั้นหมายในครั้งนี้จึงเป็นไปตามความต้องการของเว่ยฉืออวี่หยางตั้งแต่ต้น ทว่าเพราะไม่ต้องการบีบบังคับนาง ครั้งนี้จึงเป็นเพียงการพระราชทานหมั้นหมาย น่าเสียดายที่เซียวม่านหลิวมิอาจยอมรับไมตรีครั้งนี้ได้วันที่สิบห้าเดือนห้า เซียวม่านหลิวหายตัวไปอย่างลึกลับ ผู้ที่มารับของหมั้นแทนจึงกลายเป็น ‘เซียวม่านหนิง’ ธิดาคนรองของเสนาบดีเซียวผู้มีจิตปฏิพัทธ์ให้เว่ยฉืออวี่หยางมานานแล้ว ทว่าเว่ยฉืออวี่หยางผู้ดำ

ตอนที่ 1 : ลิขิต [2]“เช่นนั้นก็หมั้นหมายม่านหนิงไว้ก่อน จากนั้นหลังจากหมั้นหมายม่านหลิวได้ก็แต่งพร้อมกัน พี่น้องเป็นชายาเอกชายารอง แบบนี้ในวังจวิ้นอ๋องจะได้ไม่ว้าเหว่จนเกินไป” จวินจี๋จวิ้นอ๋องเอ่ยทำลายความเงียบ“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่มีเมตตา ทว่าผู้น้อยมิอาจรับได้” เป็นเซียวอี้ไฉที่เอ่ยปฏิเสธก่อนเว่ยฉืออวี่หยางเสียอีกเซียวม่านหนิงมองบิดาด้วยใบหน้าเผือดสี “ท่านพ่อ”เซียวอี้ไฉรู้ใจบุตรสาวเป็นอย่างดี ทว่าหากให้บุตรสาวทั้งสองแต่งงานไปกับผู้ชายคนเดียวกัน สักวันอาจต้องเกิดโศกนาฏกรรมดังเช่นเรื่องราวของเขาในอดีต ความผิดพลาดในอดีตเป็นบทเรียนในอนาคต เขาจะไม่ให้มันเกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด“ผู้น้อยมิอาจยินยอมให้บุตรสาวทั้งสองแต่งงานกับบุรุษคนเดียวกันได้ ท่านอ๋องก็ทราบประวัติของสกุลเซียวเป็นอย่างดี โปรดเห็นใจครอบครัวของเราด้วย” เซียวอี้ไฉจงใจแทนตัวต่ำต้อย เพื่อเพิ่มระยะห่างให้กับทั้งสองตระกูลยิ่งขึ้น“เซียวอี้ไฉ!” จวินจี๋จวิ้นอ๋องตวาดเสียงดังพร้อมตบหน้าขาตนเองฉาดใหญ่จนคนที่อยู่ในห้องโถงสะดุ้งโหยง ตัวเขารู้สึกคล้ายถูกหยามหน้า เชื้อพระวงศ์อย่างเว่ยฉืออวี่หยางจะมีสตรีใต้อาณัติกี่นางก็ได้ ขุนน

ตอนที่ 1 : ลิขิต [4]หากไม่เพราะต้องกลับจวนของท่านพ่อเพื่อผ่านพิธีปักปิ่น นางคงไม่ยินยอมกลับมาที่ลั่วหยางอย่างแน่นอนเซียวม่านหลิวค่อยๆ เช็ดเศษหินออกจากบาดแผล ก่อนจะกลั้นใจฉีกชายเสื้อเพื่อนำมาพันกับมือเพื่อห้ามเลือด แต่แผลรอยหนึ่งบนมือขวากลับลึกยิ่ง เพียงแค่ครู่เดียวเลือดก็ไหลซึมออกมาจนชุ่มโชก นางกัดฟันกลั้นใจผลักประตูบานใหญ่บ้านนั้น มันกลับไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย แม้ว่าสุสานของเชื้อพระวงศ์ส่วนใหญ่จะเป็นสุสานที่ปิดตาย กระนั้นแล้วก็ยังต้องมีทางออกเล็กๆ สำหรับช่างฝีมือที่ใช้หลบหนียามถูกฝังทั้งเป็น ดังนั้นย่อมมีทางออกสำหรับนางอย่างแน่นอนแต่นางไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ออกแบบสุสานแห่งนี้ ส่วนมากแล้วแบบผังของสุสานของราชวงศ์จะมีไม่กี่แบบที่แสดงเอกลักษณ์อันโดดเด่นของช่างหลวง อย่างน้อยก็จะมีลวดลายที่แสดงถึงตัวตนของผู้สร้าง น่าเสียดายที่นางศึกษาแผนผังจากบิดามาไม่น้อย กลับไม่คุ้นกับรูปแบบของที่นี่เลยสักส่วนสุสานของเชื้อพระวงศ์โดยมากจะถูกสร้างจากช่างมีฝีมือของลั่วหยาง แม้ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนไปก็ยังมีผู้สืบทอดต่อๆ กันมา ทว่ายามนี้คิดไปก็เท่านั้น ยามนี้นางจึงต้องใช้มือทั้งสองข้างคลำตามผนังไปทั่วพื้นผิว

ตอนที่ 2 : ดื่มสุราใต้แสงจันทร์ [1]ตอนที่ 2:ดื่มสุราใต้แสงจันทร์เซียวม่านหลิวกำชายอาภรณ์ของเว่ยฉือหลี่หมิงแน่น ดวงตาที่โผล่ออกมาเพียงข้างเดียวจับจ้องไปยังรูปปั้นหินที่สั่นกุกกักอย่างหวาดระแวง ทว่านางกลับหารู้ไม่ว่าสิ่งที่อันตรายที่สุดก็คือบุรุษที่นางคิดจะพึ่งพิงเขาต่างหากเล่า“พวกเขาไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” เขาพูดขึ้น ขณะเดียวกันสายตาก็มองภาพการลอกคราบของรูปปั้นหินราวกับเป็นเรื่องที่พบเห็นจนคุ้นชินผ่านไปราวหนึ่งก้านธูป[1] ในที่สุดรูปปั้นเหล่านั้นก็กะเทาะตัวเองอย่างสมบูรณ์ กลายเป็นมนุษย์กลุ่มใหญ่ที่มองชายหนุ่มอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มด้วยสายตาเทิดทูนอย่างหาที่สุดมิได้“ไท่จื่อ”“ไท่จื่อ! พระองค์ทรงฟื้นแล้ว”ใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามารั้งชายอาภรณ์ของเว่ยฉือหลี่หมิงแล้วร่ำไห้ เซียวม่านหลิวยื่นหน้าออกไปมองก็พลันเห็นว่าเป็นสตรีรูปโฉมงดงามนางหนึ่ง ทั้งยังแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่บ่งบอกว่าศักดิ์ฐานะของนางมิได้ด้อยไปกว่าผู้ใดนัก เหนือสิ่งอื่นใดนางกลับมีทุกสิ่งที่สตรีสมควรจะมีเอวเล็กคอดกิ่วราวกิ่งหลิวลู่ลม เพียงแค่เซียวม่านหลิวใช้ปลายนิ้วดีดก็เกรงว่าจะหักได้ง่ายๆ องคาพยพทั้งห้างดงามราวกับภาพวาด โดยเฉพาะเนินเนื

ตอนที่ 2 : ดื่มสุราใต้แสงจันทร์ [3]มีเพียงทางเดียวที่นางจะด่าเขาได้ก็ในใจนี่ละ มิเช่นนั้นแล้วบริวารของเขาต้องรี่มาบีบคอนางตายอย่างแน่นอนทว่าเว่ยฉือหลี่หมิงกลับทำเพียงเลิกคิ้ว กล่าวว่า “ทาหน้าของนางให้ขาวกว่านี้ คิดถึงพระจันทร์เต็มดวงเข้าไว้ ข้าชอบสตรีในยุคก่อนมาก ยิ่งหน้าขาวปากแดง สีตัดกันเท่าไรก็ยิ่งงามล้ำ หึหึ”“เพคะไท่จื่อ” นางกำนัลต่างก็ขานรับ เริ่มลงแป้งหนักบนใบหน้าของเซียวม่านหลิวราวกับเป็นขนมไหว้พระจันทร์อย่างไรอย่างนั้นเซียวม่านหลิวกัดฟันแน่น นี่เขาจะให้นางกลายเป็นผีแม่ม่ายหรืออย่างไร!เซียวม่านหลิวถูกโบกแป้งจนใบหน้าแข็งกระด้าง นางไม่กล้าแม้แต่จะมองตัวเองผ่านคันฉ่องทองเหลืองที่นางกำนัลยื่นให้ นึกสาปแช่งในใจว่าใครออกความคิดให้ฝังเครื่องประทินโฉมลงในสุสานแห่งนี้ด้วย ผ่านมาร้อยกว่าปีทั้งแป้งทั้งชาดทาปากเหล่านี้ไม่เสียหมดแล้วหรือ ทว่าโอดครวญไปก็เท่านั้น เพราะยามนี้โดยรอบมีแต่คนที่นางไม่แน่ใจว่าเป็นคนจริงๆ หรือไม่“แม่นาง เจ้าแต่งเช่นนี้ก็งดงามไม่น้อย” นางกำนัลคนหนึ่งเอ่ยยิ้มๆ ช่วยนางเกล้ามวยผมขึ้นสูงรูปทรงประหนึ่งป้านชาโบราณเซียวม่านหลิวยิ้มแห้ง ไม่เข้าใจรสนิยมของคนสมัยก่อนสัก