เนี่ยฮุ่ยเฟย ดอกไม้ไร้รากที่เบ่งบานอีกครา

สายน้ำในสระหยกเย็นจัดจนแทบปาดผิวเนื้อ เสียงกระเพื่อมดังก้องอยู่ในหู ทว่ากลับไม่มีใครได้ยิน ไม่มีเสียงใดตอบรับความตะเกียกตะกายสุดท้ายของเด็กสาววัยสิบหกปีที่กำลังจมหายไปในน้ำลึก สายตาของนางพร่าเลือน แต่ยังจับภาพสุดท้ายไว้ได้ชัดเจน เงาร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายต่างมารดา ยืนอยู่ริมสระโดยไม่ไหวติง เพียงแค่มองลงมาอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะขยับเท้าเข้าใกล้

“ช่วย…”

คำนั้นไม่ทันหลุดออกจากริมฝีปาก ความเย็นก็แทรกซึมเข้าหัวใจ น้ำเข้าปาก เข้าจมูก ลมหายใจสุดท้ายหลุดลอย ความเจ็บปวดค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่า ความมืดเข้าครอบคลุมโลกทั้งใบ

ก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วยามบรรยากาศในจวนตระกูลเนี่ยยามนี้สงบอย่างผิดธรรมชาติ ราวกับมีบางสิ่งแปลกปลอมซ่อนอยู่ใต้เปลือกของความงามสงบเรียบเหมือนบึงที่ไร้คลื่นลม หากแต่เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำลึก

เนี่ยฮุ่ยเฟย นั่งเงียบอยู่ริมหน้าต่างของห้องน้อยในเรือนหลังซ้ายสุดของจวน ห่างไกลจากเรือนที่เหล่าบุตรคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ เสียงหัวเราะจากห้องโถงใหญ่ดังแว่วมาเป็นระยะ ราวกับตอกย้ำว่านางไม่ใช่ส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้

นางอายุสิบหกปี เป็นบุตรสาวของ “อดีตฮูหยินเอก” ผู้ล่วงลับไปเมื่อแปดปีก่อน หลังจากนั้นไม่นาน ตำแหน่งฮูหยินเอกก็ถูกแทนที่ด้วย “ฟู่ซื่อ” ที่เคยเป็นอูหยินรองของบิดา

เนี่ยเหวินเจี๋ย บุตรชายของฟู่ซื่อ ได้รับความรักจากบิดาอย่างเต็มเปี่ยม กลายเป็นศูนย์กลางของทุกงานเลี้ยง ทุกเสียงชื่นชม และทุกการวางแผนในตระกูล ส่วนฮุ่ยเฟย? นางเป็นเพียงภาพเลือนรางในสายตาทุกคน บางครั้งก็ลืมแม้แต่ชื่อ

นางไม่ได้โง่ ไม่ได้อ่อนแอจนไร้หนทาง หากแต่เรียนรู้ที่จะ “ยอม” เพราะไม่มีใครเคยสอนให้นาง “เลือก”

“คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่สั่งให้นำผลไม้ไปให้ที่ศาลบรรพชนเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้เอ่ยอย่างเร่งร้อน ขณะยื่นตะกร้าขนาดย่อมให้นางโดยไม่กล้าสบตา

เนี่ยฮุ่ยเฟยมองผลไม้นั้นอย่างเงียบงัน ไม่มีคำพูดใด ๆ ก่อนจะรับมาอย่างเชื่องช้า “ข้าเข้าใจแล้ว”

เมื่อสาวใช้จากไปแล้ว เหลือเพียงความเงียบอีกครั้งในห้องอันเปล่าเปลี่ยว กลิ่นเก่าอับของเฟอร์นิเจอร์ไม้ กลิ่นหอมเจือจางจากกระถางธูปขนาดเล็กที่นางบูชามารดา เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นางรู้ว่านางยังมีอยู่ในโลกใบนี้

‘หากท่านแม่ยังอยู่…ข้าคงไม่ต้องอยู่แบบนี้’ นางก้มหน้าลงซ่อนหยดน้ำตาไว้ในเงาผมดำขลับ

เส้นทางไปยังศาลบรรพชนหลังเรือนใหญ่ต้องผ่าน “สระหยก” ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ที่มารดานางชื่นชอบอย่างยิ่ง สระน้ำใสสะอาดมีปลาคาร์พหลากสีว่ายวน แต่หลังการสิ้นของฮูหยินเอก สระหยกก็ถูกทอดทิ้ง น้ำยังใสอยู่เพราะข้าทาสทำหน้าที่ตามคำสั่ง แต่กลิ่นเย็นเฉียบและบรรยากาศวังเวงก็บอกชัดเจนว่าไม่มีใครมาเยือนที่นี่อีก

เนี่ยฮุ่ยเฟยเดินเงียบ ๆ ผ่านสระนั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาราวกับไม่ต้องการรบกวนอะไรทั้งสิ้น ขณะนั้น ลมพลันพัดแรง ใบไม้แห้งปลิวว่อน นางยืนอยู่ริมสระ

ทันใดนั้น… ร่างของเนี่ยฮุ่ยเฟยเซเล็กน้อย แล้วลื่นล้มลงไปข้างหน้า

ตูม! น้ำเย็นเฉียบกลบเสียงกรีดร้องของนางไว้หมดสิ้น ท่ามกลางสายตาเย็นชาของ เนี่ยเหวินเจี๋ยที่มองมา

ในโลกมืดมิด ทว่าในหัวของนางกลับเริ่มกระจ่างบางอย่าง ภาพของวัยเยาว์ย้อนกลับมาอย่างรวดเร็วรอยยิ้มของมารดา คำปลอบโยนยามค่ำคืน เสียงกล่อมนอนอันอบอุ่น และความเจ็บปวดในวันที่มารดาจากไป

ภาพของบิดาที่เคยมองนางเพียงผ่าน ๆ เหมือนสิ่งไม่มีชีวิต ภาพของงานเลี้ยงที่ไม่มีนาง ภาพของบุตรคนอื่นที่หัวเราะอย่างสุขสันต์

ขณะเดียวกันนั้น ในโลกอีกด้านหนึ่ง… ในห้องฉุกเฉิน ณ โรงพยาบาลกลางเมืองหนึ่ง

หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีนอนนิ่งอยู่บนเตียง ICU เครื่องช่วยหายใจดังแผ่ว เสียงชีพจรลดลงเรื่อย ๆ พยาบาลพยายามปั๊มหัวใจอย่างแข็งขัน

“เธอถูกรถชนอย่างรุนแรง ไม่มีญาติ ไม่มีใครมารับ” หมอคนหนึ่งกล่าวพลางถอนหายใจ

“เราพยายามที่สุดแล้ว”

เครื่องจับสัญญาณหัวใจแสดงเส้นตรงยาวเหยียด โลกอีกใบดับลง

ดวงจิตหนึ่งที่เพิ่งดับจากโลกปัจจุบัน ดวงจิตอีกดวงที่ยังมิได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดในสระน้ำ ทว่าทั้งสองดวงจิตกลับหลอมรวมกันได้อย่างน่าประหลาด

“คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ! ยังมีลมหายใจอยู่!” เสียงตะโกนอย่างตกใจดังขึ้นทั่วบริเวณริมสระ สาวใช้ที่ถูกสั่งให้นำของมาเก็บเห็นร่างของเนี่ยฮุ่ยเฟยนอนหมดสติริมสระ ใบหน้าซีดเซียว เสื้อผ้าเปียกชุ่ม

นางรอด…อย่างปาฏิหาริย์ แต่นางไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป

เสียงลมพัดกรูหอบเอากลิ่นชื้นของน้ำและกลิ่นดินจากสวนหินมาปะทะใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นริมสระหยก ฝ่ามือของนางยังสั่นไหวเล็กน้อย ริมฝีปากซีดขาวคล้ายจะขยับ เสียงฝีเท้าเร่งรีบของบ่าวไพร่ดังระงมขึ้นตามมาอย่างร้อนรน

“เรียกหมอ! เร็วเข้า! คุณหนูยังมีลมหายใจ!” เสียงตะโกนตื่นตระหนกของสาวใช้คนหนึ่งกลบเสียงลมไปสิ้น