Article 14 Section 6

"หวาน พ่อจะให้หวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึกนะ พอดีพ่อแม่กับผู้ใหญ่ถึก เราเคยสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมีลูกจะให้ลูกได้แต่งงานกัน แม่น้ำค้างเองก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับคุณจินดาแล้ว" พร่วด! ฉันที่กำลังดูดชานมไข่มุกที่สั่งสาวใช้ซื้อมาให้ ถึงกับสำลักจนไข่มุกสีดำพุ่งออกมาจากรูจมูก ฉันรีบหันขวับไปจ้องมองท่าน ในหัวของฉันมีแต่คำว่า อิหยังนิ่ เครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว...???? "พะ...พ่อว่าไงนะ" "พ่อบอกว่า พ่อจะให้น้ำหวานแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่ถึก เพื่อนของพ่อที่พ่อเคยพาน้ำฝนกับน้ำหวานไปเที่ยวหาตอนวัยเด็ก น้ำหวานกับน้ำฝนน่าจะจำได้นะ ตอนนั้นพี่เหมราชก็น่าจะป.6 ส่วนน้ำหวานน่าจะป.2 พอดีพ่อกับผู้ใหญ่ถึกได้เจอกันโดยบังเอิญ ผู้ใหญ่ถึกก็เลยทวงสัญญาครั้งเก่าก่อน" ห้ะ! เหมราช ไอ้เด็กตัวอ้วนที่ชอบปั้นข้าวเหนียวแล้วจิ้มปลาร้าเป็นตัวๆ เเล้วก็กินแมงป่องทอดเป็นอาหาร

6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย... “ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว “พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่ วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม “ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้น บุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...

อคิณณ์ชายหนุ่มที่เพียบพร้อมและตั้งมั่นจะไม่ยอมลงเอยแต่งงานกับใครทั้งนั้นแต่กลับเกิดความรู้สึกบางอย่างกับยัยแม่วัวตัวกลมของเขา “แล้วจะหาเงินจากไหนนะ” “ไม่รู้ล่ะขออาบน้ำแล้วนอนก่อน” เมื่อจบกระบวนการความคิด เฟย์พาตัวเองเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำชำระร่างกายให้ตัวเองชดชื่น จากนั้นสวมชุดนอนมาล้มตัวลงนอนในเตียงขนาด 6 ฟุตของเธอ “หรือจะลดน้ำหนักให้พี่นั่นเอาวะ” “อย่าบ้านะยัยเฟย์” “ครั้งเดียวสองแสนเลยนะ” “นอนก่อนตื่นมาค่อยคิด” เหมือนสมองของเฟย์จำนวนถามตอบกลับไปมาอย่างหาจุดตรงกลางไม่ได้ จนเธอพล็อยหลับไปด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เอกสารยอมรับสภาพหนี้ก็วางบนเตียงข้างเธอนั่นเอง ผ่านไปนานหลายชั่วโมง เฟย์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความงัวเงีย สิ่งที่เธอตื่นมาพบกับความจริงที่ไม่อยากเชื่อ คือตอนนี้เธอติดหนี้ถึงสองแสนบาท ว่าแล้วเธอจึงหยิบโทรศัพท์เมื่อเช็คข่าวคราวต่างๆและกลุ่มไลน์เพื่อนและสิ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจกับเพื่อนไลน์คนใหม่ที่เธอแอดพร้อมส่งข้อความไป Fayya : พี่คะ เฟย์เองค่ะ เฟย์จะให้พี่เอาใช้หนี้ค่ะ

"Ms. Rowe, are you certain you want to delete all identity records? Once they're erased, you'll be completely removed from the system. No one will be able to find you again." Eva Rowe pauses for a moment before nodding with quiet resolve. "Yes. I want to disappear from this world. I want to make sure no one can ever find me." Two seconds of silence follow on the other end, as if they're giving her one last chance to reconsider. "Understood, Ms. Rowe. The wipeout protocol will be completed within 14 days. By then, you'll be officially 'dead' in all databases. Please make the necessary arrangements." With that, the call ends. Eva books a one-way ticket to Felnor, scheduled for 14 days later. Then, she turns off her phone, watching as the screen goes dark. She stands by the floor-to-ceiling window, staring out at the endless city lights, and lets out a soft, cold laugh. She is no longer anyone's Eva.

Amanda Smith, who decided to go home early after her contract couldn't be renewed due to the school's financial problem. On getting home, only for her to meet her fiance and her best friend having an intimate section together. She moved out of the apartment she shared with her friend. Eric Adam, a tech billionaire, also a single dad, needs a teacher and a mentor for his son who was on probation in school. What will happen when Amanda teaches and mentors the son and falls in love with him? Will Eric return her feelings or ignore them due to his last relationship with his ex-wife?

สาวใช้ใสซื่อกับคุณชายทั้ง7คนในคฤหาสน์หลังใหญ่ คุณชายทุกคนต่างก็หมายตาต้องใจ และอยากที่จะครอบครองสาวงามนั้นมาเป็นของตนเพียงผู้เดียว แต่มันไม่ง่ายเมื่อมีศัตรูหัวใจถึง6คน ที่เป็นสายเลือดเดียวกัน (ฮาเร็ม)

ท่ามกลางผู้คนมากมายฉันมองเห็นเธอแค่คนเดียว... เธอรักเขามาตลอดรุ่นพี่คนนั้นที่ชื่อ ต้า (ต้าที่แปลว่าใหญ่ในภาษาจีน) เขาย้ายมาเรียนม.6 โรงเรียนเดียวกับเธอ ตอน วาโย อยู่ม.3 เธอเห็นเขาครั้งแรกก็ตกหลุมรักทันที  จนวันเวลาผ่านไปเกือบปีที่เธอได้แต่เฝ้ามองต้า เขาดูดีจนเธอไม่กล้าคิดจะสารภาพรักเลยด้วยซ้ำ จนหนึ่งเดือนสุดท้ายก่อนสอบปลายภาค ไม่รู้ว่าเป็นบุญหรือเวรกรรมอะไร วันนั้นช่วงบ่ายตอนเปลี่ยนคาบเรียน เธอดันทำกล่องถุงยางอนามัยหล่นต่อหน้าต่อตาของต้าผู้ชายที่เธอคลั่งไคล้มานานหลายเดือน  ผ่านไปสามปีเขาเรียนจบกลับมาไทยพร้อมกับคำว่านายแบบหน้าใหม่ที่โด่งดัง เธอเจอเขาอีกครั้งในฐานะแฟนคลับของเขา  จนกระทั่งการโต้ตอบกลับแชตของเขาที่ส่งให้เธอนั้น กลับทำให้เรื่องราวและความรู้สึกของเธอที่มีให้เขาเปลี่ยนไปทันที แต่เขาก็พยายามหาคำตอบ ทั้งๆ ที่เธอเคยรักเขามากมายขนาดนั้น ทำไมวันนี้มาอยู่ใกล้กันเธอถึงไม่สนใจเขาเลย “ที่ผ่านมาพี่ดีไม่พอเหรอ หรือจะให้พี่ร้าย เธอถึงจะมองมาที่พี่แค่คนเดียว ตอบพี่มาสิ! วาโย"  

เธอยอมเป็นคู่นอนของเสี่ยซึ่งมีเมียอยู่แล้วถึง 6 คน และบรรดาผู้หญิงในคลังอีกสามสิบคน

เธอบอกเขาว่าเธอท้อง แต่เขาบอกไม่รับให้ไปทำ....ซะ ความรัก 6 ปีที่มอบให้เขาจบลงตั้งแต่วันนั้นเลย! เธอเดินจากไปพร้อมกับใบรับรองแพทย์ยืนยันว่าเธอยุติการตั้งครรภ์แล้ว เขาเชื่อแบบนั้น! แต่ความจริงไม่ใช่!!!!

“ เลิกกันเถอะ “ ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผมที่กำลังยืนหันหลังให้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผมที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนี้พวกเราก็กำลังจะจบชั้น ม.6 และวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศจบการศึกษา " บอกเหตุผลป่านได้ไหมมังกร " ป่านถามผมกลับด้วยเสียงสั่นเครือ ที่ผมหันหลังให้เธอเพราะกลัวจะเห็นน้ำตาของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของผม ผมกลัวว่าผมจะใจอ่อน " ทำไมผมต้องบอกเหตุผลกับคุณด้วย " ผมเรียกแทนตัวเองกับป่านอย่างเย็นชา " อึก ที่ผ่านมามังกรไม่เคยรักป่านเลยใช่ไหม " ป่านพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย " ใช่ " ผมตอบกลับไป เพราะตอนนี้ผมอยากเลิกกับเธอ อยากให้เธอไปจากผม เกลียดผมไปเลยได้ยิ่งดี ผมจะดีใจมาก " ที่ผ่านมาผมไม่เคยรักคุณ ผมเห็นคุณเป็นเพียงของเล่นเหมือนคนอื่นๆ คุณคิดว่าผมจะหยุดที่คุณคนเดียวอย่างนั้นเหรอ " ผมตอกกลับป่านไปด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอ