การแต่งงานตามสัญญา

"บนโลกใบนี้...มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เรายังไม่เข้าใจและเรามีหน้าที่ต้องค้นหาคำตอบ เช่นเดียวกันกับทุกๆปัญหาย่อมมีทางแก้ไขเสมอแต่อาจต้องใช้เวลาในการแก้ปัญหานั้นๆ..." ฉันคิดแบบนั้นมาตลอดทุกครั้งที่ฉันเจอกับเรื่องแย่ๆหรือปัญหาที่คิดว่าไม่มีทางแก้ไข ฉันจะลองคิดหาทางออกทุกทางเพื่อให้หลุดพ้นจากปัญหานั้นๆ แต่ถ้าสุดท้ายแล้วฉันไม่อาจหาทางออกของปัญหานั้นได้ สิ่งที่ฉันจะทำก็คือ..."การปล่อยวาง แล้วก้าวต่อไป" สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมาริสา สิริสุวรรณ อายุ 27 ปี จบจากมหาวิทยาลัยหนึ่งจากภาคเหนือด้วยเกียรตินิยมอันดับ1 สาขาบริหารธุรกิจ แต่ทำไม๊ทำไมฉันถึงไม่มีงานทำกับเขาเสียที ฉันไปสมัครงานมาทั้งหมด29ที่ ได้เข้าไปในรอบสัมภาษณ์ทุกทีแต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้งานสักที่ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้! ฉันจะต้องลุกขึ้นก้าวต่อไป! และบริษัทที่30 ที่ฉันกำลังจะไปสมัครนี้จะเป็นอย่างไร? จะได้ทำงานหรือไม่? เอาใจช่วยฉันกันด้วยนะคะ

ครอบครัวโดนฟ้องล้มละลาย เอวา จึงต้องแต่งงานเพื่อช่วยครอบครัวให้หลุดพ้น ว่าแต่สามีของเธอจะเป็นเหมือนในนิยายน้ำเน่าพวกนั้นไหมนะ...

เธอ...คือเจ้าสาวที่ฟ้าส่งมาโปรด ให้เจ้าบ่าวใกล้ตายที่ถูกเทงานแต่งงานอย่าง...เขา ++++++++ “เราขอโทษที่ไม่ได้บอกแกเรื่องพี่ปุณณ์จะแต่งงาน เราแค่ไม่อยากเห็นแกอกหักน้ำตานอง แต่เอ๊ะ...ทำไมแกพูดเหมือนกับว่ารู้จักเจ้าสาว” “อื้อ...พอดีเราเป็นญาติกัน คงเหมือนแกกับพี่ปุณณ์นั่นแหละ” “โลกแม่งก็กลม” เอ่ยจบเพียงดาวก็ถอนหายใจออกมา ตอนนี้เธอมืดแปดด้านไปหมดแล้ว ไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ได้ยังไง “แล้วแบบนี้งานแต่งงานจะเอาไงต่อ” “ป้าเรา แม่พี่ปุณณ์นะ ยื่นคำขาดให้ญาติเจ้าสาวหาทางแก้ไขอยู่” “จะหาทางแก้ไขยังไงเล่า ในเมื่อเจ้าสาวไม่อยู่แบบนี้แล้ว” ดรินทร์คิ้วขมวดอีกคน “ก็ใช่ไง อีกอย่างเราเห็นบรรดาพ่อแม่ญาติพี่น้องเจ้าสาวพากันหนีขึ้นรถแล้วขับออกไปจากโรงแรมตะกี้นี้ คงเทงานแต่งงานเหมือนเจ้าสาวแล้วแน่นอน เราฟันธงได้” “หา” เสียงอุทานด้วยความตกใจดังมาจากดรินทร์อีกครั้ง “เอาไงดีอะแก ช่วยกันคิดหน่อยสิ” “จะไปคิดอะไรให้ยุ่งยาก ในเมื่อไม่มีเจ้าสาวแล้วก็ยกเลิกงานแต่งไปสิแก จะจัดต่อทำไม”

เธอและเขาถูกจับคลุมถุงชนเพราะความจำเป็นบางอย่าง ต่างฝ่ายต่างทำเพื่อคนที่ตนรักและหน้าที่ของคำว่า "ลูก" จากครั้งแรกที่ฝืนใจนานวันไปกลับกลายเป็นความรักที่ก่อตัวขึ้น ทำให้ทั้งคู่ได้พบกับคำว่า"คู่ชีวิต"

เพราะเย่อหยิ่ง ถือตัว และเหยียดทุกคนที่ต่ำต้อยกว่า จึงทำให้ใครๆ ก็มองว่าเธอ "ร้ายกาจ" แต่ทว่า...นั่นเพราะเธอร้ายกาจจริงๆ หรือเพราะเธอสร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมา เพียงเพราะเธอกำลังเผชิญกับปัญหาบ้านแตก! และความรัก ความเป็นหนึ่งในครอบครัวถูกแย่งชิงจาก "เขา" ผู้เป็น "คนนอก" ครอบครัว เพราะเขาได้รับความไว้วางใจและเชื่อมั่นจากครอบครัวของเธอมากกว่าเธอเสียอีก เธอจึงเกลียดเขาอย่างมากมาย และต้องกดเขาไว้ให้เป็นเพียง "เด็กในบ้าน" อย่าให้เขาเข้ามาชุบมือเปิบ ฮุบทุกอย่างในบ้านของเธอ และเมื่อเธอค้นพบว่า เขาหลงรักเธอ และหมายปองดอกฟ้าอย่างเธอ เธอจึงวางแผนขุดหลุมล่อ วาง บ่วงเสน่หา เพียงเพื่อให้เขาพบกับความผิดหวังและทุกข์ทรมาน โดยที่ไม่รู้เลยว่า เธอเองต่างหาก...ที่จะตกอยู่ในบ่วงเสน่หาที่วางไว้เอง!

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะแหวนวงเดียว กับคำว่า ‘โจร’ สาวใสใจสู้มีหรือจะยอมรับ เธอไม่ได้ขโมยแหวนมา เพียงแต่บังเอิญเก็บได้ และตั้งใจจะคืนแต่ยังไม่มีโอกาส ชีวิตนักศึกษาที่เป็นนักเรียนทุน ฐานะทางบ้านไม่ได้มั่งมีอะไร เธอดิ้นรนหาค่ากินค่าใช้ เรียนก็หนัก งานก็เหนื่อย แล้วจะเอาเวลาที่ไหนล่ะไปตามไฮโซสุดสวยเพื่อคืนสิ่งที่หล่อนทิ้ง!! ความซวยเลยมาเคาะประตูบ้าน เมื่อเจ้าของแหวนตามเอาคืน คนไร้เหตุผลคนนั้นจับเธอไปเค้น...เค้นไปเค้นมา เลยกลายเป็นแบบนี้ เพราะความเจียมตัวเลยไม่กล้าปริปาก หากเขาจะย้อนกลับไปหาคนรักเก่า เธอก็จะหลีกทางให้ เมื่อสำนึกว่าตัวเองเป็นแค่ทางผ่าน... เหวยๆ พระเอกเราจะทำไงล่ะ ปากแข็งง้างยากไม่พอ ยังอีโก้สูงอีก จะง้อได้ไหม? หรือจะโอละพ่อ!!

[นิยายแนวหักมุมซ้ำซ้อน มันสะใจ] การแต่งงานของฉันกับจี้อวิ๋นโจวเป็นความลับมาตั้งแต่แรก แต่งงานแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาสามปี ฉันเป็นภรรยาที่เขาไม่อยากเปิดเผย ในสายตาคนนอก เขาคือศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลจิงเสียผู้สูงส่ง เย็นชาถือตัว และหยิ่งทะนงเกินใคร ส่วนฉัน เป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ฝึกงานแผนกวิสัญญีไร้ค่าข้างกายเขาเท่านั้น ค่ำคืนนับไม่ถ้วน ฉันเฝ้ารอเขากลับบ้านเพียงลำพังในเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ที่เย็นเฉียบ ฉันคิดว่า ขอเพียงฉันพยายามมากพอ อ่อนโยนมากพอ สักวันหนึ่งเขาจะมองเห็นความดีของฉัน แต่ความเป็นจริงกลับตบหน้าฉันอย่างแรง “อย่าไปหาเธอได้ไหม?” ฉันกำชายเสื้อเขาแน่น เอ่ยวิงวอนเสียงเบา เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างดูแคลน “ก็แค่แต่งงานตามสัญญา เล่นเป็นคุณนายจี้จนอินเลยหรือไง?” ...... วันแล้ววันเล่า ฉันได้เห็นความอ่อนโยนที่เขามีต่อผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่โวยวายไม่อาละวาด ทิ้งไว้เพียงใบหย่าหนึ่งใบแล้วหันหลังจากมา ต่อมา หิมะตกหนักปกคลุมทั้งเมืองจิงไปจนถึงฮ่องกง จี้มีดบินที่ใคร ๆ ก็รู้จัก คุกเข่ากลางหิมะ ดวงตาแดงก่ำ ขอร้องฉันให้คืนดีด้วย “ไม่หย่ากันได้ไหม ที่รัก?” ในสายตาฉัน น้ำตาที่เขาหลั่งออกมามันไร้ซึ่งอุณหภูมิมานานแล้ว ฉันยิ้มอย่างเย็นชา “คุณหมอจี้ก็เป็นพวกชอบแสดงละครเหมือนกันเหรอคะ? ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอก สัญญามันถึงกำหนดแล้ว ถ้าอยากตามจีบก็ไปต่อแถวก่อนค่ะ”

เขาไม่คิดจะรัก แต่เมื่อเธอจากไป เขากลับไม่ยอมปล่อย เขาฉุดรั้ง ดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง พันธนาการเธอไว้ด้วยความรักในวันที่เธอไม่ต้องการ “แต่งแล้วจะหย่าเมื่อไหร่” สองขาที่กำลังก้าวเดินชะงักกึกกับคำถามที่ถูกโพล่งออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว “คะ?” เอ่ยถามซ้ำ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า “เธอคงไม่คิดจะแต่งงานกับฉันไปตลอดหรอกใช่ไหม” ดารินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เจ็บไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว คล้ายกับถูกผลักลงไปในเหวลึก ใจวูบโหวงจนต้องขบริมฝีปากแน่นเพื่อดึงสติ เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าต้องแต่งงานกับเขาไปตลอดชีวิต แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดายทั้ง ๆ ที่แต่งงานกันยังไม่ทันข้ามวัน “ค่ะ รินไม่คิดจะแต่งงานกับคุณไปตลอดหรอกค่ะไม่ต้องเป็นห่วง” ตอกย้ำว่าให้ตายยังไง รอยด์ก็คงไม่มีวันรักเธอ... ไม่แม้แต่...คิดจะรัก “งั้นก็ดี ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ ช่วยไปบอกพ่อให้ด้วยว่าเธออยากหย่า”

อาร์มันโด้คือผู้ชายในฝันของผู้หญิงหลายคน แต่สำหรับนารีเขาคือผู้ชายที่เห็นแก่ตัว เมื่อการแต่งงานที่เกิดจากตัวแปรทางธุรกิจบังหน้า ความรู้สึกของเขาและเธอเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาแทรกกลาง

น้ำหนึ่งต้องมาใช้หนี้ แถมโดนลากมาบ้านเจ้าหนี้ทำงานเยี่ยงทาส แบบนี้ยิ่งกว่าตกนรกอีกนะ ใจร้ายเกินปุยมุ้ย คอยดูเถอะจะทำให้ตกหลุมรักแล้วชิ่งหนีให้ได้เลย