การแต่งงานตามสัญญา

ความรักที่เริ่มต้นจากความผูกพันในวัยเยาว์ของจันทิมากับอาทิตย์ ในขณะที่เธอรักเขาอย่างมั่นคง ไม่สามารถตัดใจได้ แต่เขากลับทำร้ายหัวใจเธออย่างแสนสาหัส

สรรพคุณของเมียเก็บมันต้องแซ่บถึงใจ ฉันจะต้องรีบหัด จะได้เก่งๆ เผื่อจะได้ทำเป็นอาชีพเวลาที่คุณเบื่อฉันแล้ว ได้...ผมจะสอนคุณเอง สอนให้ทุกท่า ท่าไหนยากจะสอนบ่อย ๆ เธอเป็นอาหารเช้าราคาถูกที่เขาโหยหาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาอยากกลืนเธอทั้งตัวตั้งแต่ที่เห็นหน้าตรงประตูนั่นแล้ว ใบหน้ารั้นนิดๆของหญิงสาวที่ไม่รู้ตัวว่าควรจะดีใจที่คนอย่างเขาเรียกเธอมา...เพราะอันที่จริง ผู้หญิงชนิดเธอนี้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะถูกเนื้อต้องตัวเขา ผู้หญิงธรรมดาสามัญที่เป็นแค่เด็กเสิร์ฟในร้านอาหารไทย เขาจูบเธอจนพอใจก็ละจาก ริมฝีปากของทั้งคู่ชุ่มฉ่ำและสั่นระริก “ผมไม่มีเวลามาก มีอะไรต้องทำอีกเยอะเลย” “งั้นก็ไปสิคะ” ไปก่อนที่ความอดทนของเธอจะขาดสะบั้น และอารมณ์จะควบคุมจิตใจ จนเธอไม่สามารถบังคับร่างกายอ่อนปวกเปียกนี้ได้ เพียงแค่เขาคลึงเคล้าเย้าหยอก มันก็ตื่นตระหนกแทบบ้าแล้ว หากคืนนั้นเธอตกเป็นของเขาจริงๆ เธอสุดแสนจะเสียดาย ที่ต้องสูญเสียความสดสาวไป โดยไม่ได้ยลยินความรู้สึกหวามหวิวและน่าตื่นเต้นนี้

“เหล่ากง..” หญิงสาวยกมือปิดหน้าอก ชันเข่าขึ้นซ่อนสิ่งที่บ่งบอกความเป็นสตรี ตะแคงตัวหนีสายตาหยาดเยิ้มของเขา “สายตาของท่านทำซินเอ๋อร์ขัดเขินแทบขาดใจแล้ว” “เช่นนั้นเหล่ากงให้มองคืนบ้าง” เขาดึงนางมาสู้สายตา “ซินเอ๋อร์ไม่กล้าหรอก” นางเผลอมองไปแล้ว แม้จะเห็นความใหญ่โตของมันแค่ครึ่งลมหายใจ แต่ก็ทำให้นางตกใจจนทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

[นิยายแนวหักมุมซ้ำซ้อน มันสะใจ] การแต่งงานของฉันกับจี้อวิ๋นโจวเป็นความลับมาตั้งแต่แรก แต่งงานแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ มาสามปี ฉันเป็นภรรยาที่เขาไม่อยากเปิดเผย ในสายตาคนนอก เขาคือศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลจิงเสียผู้สูงส่ง เย็นชาถือตัว และหยิ่งทะนงเกินใคร ส่วนฉัน เป็นเพียงนักศึกษาแพทย์ฝึกงานแผนกวิสัญญีไร้ค่าข้างกายเขาเท่านั้น ค่ำคืนนับไม่ถ้วน ฉันเฝ้ารอเขากลับบ้านเพียงลำพังในเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ที่เย็นเฉียบ ฉันคิดว่า ขอเพียงฉันพยายามมากพอ อ่อนโยนมากพอ สักวันหนึ่งเขาจะมองเห็นความดีของฉัน แต่ความเป็นจริงกลับตบหน้าฉันอย่างแรง “อย่าไปหาเธอได้ไหม?” ฉันกำชายเสื้อเขาแน่น เอ่ยวิงวอนเสียงเบา เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างดูแคลน “ก็แค่แต่งงานตามสัญญา เล่นเป็นคุณนายจี้จนอินเลยหรือไง?” ...... วันแล้ววันเล่า ฉันได้เห็นความอ่อนโยนที่เขามีต่อผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่โวยวายไม่อาละวาด ทิ้งไว้เพียงใบหย่าหนึ่งใบแล้วหันหลังจากมา ต่อมา หิมะตกหนักปกคลุมทั้งเมืองจิงไปจนถึงฮ่องกง จี้มีดบินที่ใคร ๆ ก็รู้จัก คุกเข่ากลางหิมะ ดวงตาแดงก่ำ ขอร้องฉันให้คืนดีด้วย “ไม่หย่ากันได้ไหม ที่รัก?” ในสายตาฉัน น้ำตาที่เขาหลั่งออกมามันไร้ซึ่งอุณหภูมิมานานแล้ว ฉันยิ้มอย่างเย็นชา “คุณหมอจี้ก็เป็นพวกชอบแสดงละครเหมือนกันเหรอคะ? ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอก สัญญามันถึงกำหนดแล้ว ถ้าอยากตามจีบก็ไปต่อแถวก่อนค่ะ”