ดื้อรั้น

แม่ทัพไร้พ่ายอย่างเขา ต้องแต่งงานตามสัญญาหมั้นหมายกับเจ้าสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่เรียบร้อยอ่อนหวาน แต่ที่อยู่ตรงหน้าข้านี่คือสิ่งใด ''เรียนท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อยหายไปขอรับ''

ลู่อี้ชิงจำต้องยอมแต่งงานเข้าตระกูลหม่าเพราะครอบครัวนางเป็นหนี้ตระกูลหม่าและกำลังจะถูกยึดทรัพย์สินทั้งหมดเพื่อใช้หนี้ เพราะบิดาติดการพนันและนำจวนเล็กๆและที่ดินทำกินของครอบครัวไปจำนองและไม่ได้ชดใช้ทั้งดอกเบี้ยและเงินต้นเลยแม้แต่อีแปะเดียว ทำให้ตระกูลหม่ามายื่นข้อเสนอให้บุตรสาวครอบครัวลู่แต่งงานกับบุตรชายคนโตของตระกูลหม่าที่เคยมีคำเล่าลือกันว่าหล่อเหลาสูงสง่าเป็นที่หมายตาของคุณหนูจวนต่างๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่ที่เป็นปัญหาหนักอกของอี้ชิงก็คือ คุณชายหม่าผู้นั้นตายแล้ว…..อี้ชิงจะทำเช่นไรดี บรื้อ….ช่วยข้าด้วย

อะไรวะเนี่ย กูอยากจะบ้าตายวันล่ะหลายหน แค่จะวิ่งเข้าไปหลบสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างกับฟ้าโกรธใคร แต่แค่เปิดประตูร้านคาเฟ่อยู่ ๆ เขาก็โดนส่งเข้าไปเกิดเป็นเพื่อนพระเอกในนิยายวายที่อ่านจบไปนานแล้ว แถมยังมีระบบที่คอยสั่งให้เขาที่เป็นเพียงแค่ตัวประกอบให้คอยด่าคอยสั่งสอนอีตาพระเอกจอมเสเพลและเจ้าชู้นี้ให้เข้ารูปเข้ารอยและหันไปสนใจน้องนายเอกผู้น่ารัก แล้วที่สำคัญเลยอีตาพระรองที่แอบชอบน้องนายเอกผู้แสนน่ารักใสซื่อควรจะสนใจน้องเหมือนเดิม ดันหันมาสนใจเขาเพียงเพราะเจอสกิลปากที่เขาด่าสั่งสอนอีตาพระเอกซะนี้....โอ๊ยยยไอ้เขมหัวจะปวด

ชาติก่อนบอดี้การ์ดตายเพราะโรคระบาด แต่เขากลับทะลุมาอยู่ร่างลูกชายตัวละครลับในนิยาย ‘นักล่าสาปบาป’ ไปๆ มาๆ ก็เจอกับพระเอก หรือฮันเตอร์หนุ่มผู้ได้ฉายาว่า ‘นักล่าเสพติดภูต’ ความรักเป็นไงไม่ทราบ แต่ความปากแข็งกวนส้นพระเอกน่ะรับประกันว่าไม่สมควรอายุยืนเลยสักนิด! ไม่ต้องห่วง ผมจะโชว์เหนือให้ไอ้หมอนี้หน้าหงายเอง!

หยางเยว่ ถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับ ซ่งอี้ เศรษฐีผู้ร่ำรวยจากเมืองหนานสวิน แต่มีข่าวลือหนาหูว่าเขาเป็นเพียงตาแก่พุงพลุ้ยเนื้อตัวเหี่ยวย่นเท่านั้น ทำให้หยางเยว่ไม่อยากแต่งงานกับเขาแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้จึงต้องจำยอมกัดฟันสวมชุดเจ้าสาวเข้าประตูจวนซ่งไปเป็นฮูหยินคนแก่คราวพ่อ แต่เมื่อได้พบหน้าสามีครั้งแรกกลับต้องตกใจจนพูดสิ่งใดไม่ออก ถึงจะเป็นชายวัยกลางคนแต่ก็ยังมีใบหน้าที่หล่อเหลา ไร้ร่องรอยเหี่ยวย่น และไม่มีเคล้าของตาแก่รุ่นพ่อเลยสักนิดเดียว ไอ้ที่ว่าพุงพลุ้ยอย่างที่คนพูดกันก็ล้วนเรื่องเท็จทั้งสิ้น เพราะหยางเยว่ได้พิสูจน์แล้วว่าทั้งตัวของซ่งอี้ล้วนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ จับตรงไหนก็แน่นไปเสียทุกส่วน นอกจากจะไม่แก่แล้วยังแข็งแรงชนิดที่ว่า อึด! ถึก! ทน! อีกต่างหาก!

ในคืนแต่งงานคนรักถูกสังหาร และนางถูกจับเป็นเชลยแขวนป้ายรับแขก ชีวิตนับจากนี้ของแพทย์หญิงซึ่งย้อนเวลามาอยู่ในร่างสตรีแสนอาภัพ ต้องหลบหนีให้พ้นเงื้อมมือทรราช ผู้เป็นทั้งบิดาเด็กในครรภ์ และพ่อสามี!

ผู้หญิงคนนั้นก็มีค่าเหมือนชื่อของเธอนั่นล่ะ ปกติผมกินอาหารหรูแต่ไม่ได้หมายความว่าจะติดดินไม่เป็น อาหารธรรมดาอย่าง " ข้าวแกง" ผมก็เคยกิน แต่พอได้กินแล้วก็ขอกินแค่ครั้งเดียวว่ะ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วเพราะข้าวแกงที่ผมกิน...มันสกปรกเกินไป

“สามี!” หญิงสาวเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า” “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ...แม้แต่...ชื่อของตัวเอง” “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?” นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง หญิงสาวอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่า ชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า

ใครจะคิดว่าอ๋องน้อยผู้น่ารักจะเติบโตมาได้เสเพลเยี่ยงนี้ แต่ความจริงเขาเป็นพ่อมดหลงถิ่น ในโลกที่ลมปราณเป็นใหญ่ จอทเวทก็เป็นได้แค่สวะไร้พลัง เพื่อหลีกหนีบังลังค์เขาจึงเป็นคนบัดซบที่สุดในแผ่นดิน

หากต้องการเป็นเพียงแค่สหาย ข้าก็ไม่ขัดข้องอันใด ข้ายอมแล้วจริงหนึ่งชาติที่รอคอยข้าพอแล้ว แต่ใยยังมาตามติดอีกเล่า ท่านแม่ทัพท่านบ้าไปแล้วหรือ