นางเอกเก่ง/นางเอกเข้มแข็ง

เพราะฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของญาติพี่น้อง ครอบครัวจึงมองว่าฉันเป็นตัวโชคร้าย ฉันบอกเวลาตายของคุณปู่ พ่อ และแม่ พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่างๆ ภายในวันเดียวกัน พี่ชายทั้งสามคนเชื่อว่าเพราะคำสาปแช่งจากปากของฉัน เป็นสาเหตุทำให้พวกเขาตาย จึงเกลียดชังฉันอย่างที่สุด ส่วนน้องสาวที่แม่ตายระหว่างคลอด กลับเติบโตมาท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่ พี่ชายบอกว่าน้องสาวเป็นดาวดวงน้อยที่นำโชค ตั้งแต่เธอเกิดมาทุกอย่างในบ้านก็ราบรื่น แต่แม่ก็ตายเพราะคลอดน้องนี่นา ในวันเกิดอายุสิบแปดของฉัน ฉันมองเห็นการเวลาตายของตัวเองผ่านกระจก ฉันซื้อโกศใส่อัฐิที่ชอบให้ตัวเอง แล้วทำอาหารเตรียมไว้เต็มโต๊ะ หวังจะกินมื้อสุดท้ายร่วมกับพี่น้อง แต่จนกระทั่งเวลานับถอยหลังสิ้นสุด ก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน...

งานแต่งไม่ยอมเข้าหอหนีไปกอดจูบภาพวาดของสตรีอื่น สตรีคนนั้นตกน้ำไปเอง เขาโทษว่านางเป็นคนทำแล้วผลักนางตกน้ำสั่งห้ามใครช่วย นางทิ้งหนังสือหย่าไว้แล้วจากไป " เหยียนเอ๋อข้ารู้ว่าผิดแล้วกลับไปกับข้าเถอะ ข้าพร้อมเข้าหอกับเจ้าแล้ว" " มาอยากทำหน้าที่อะไรตอนนี้ เราหย่ากันแล้ว" " ไอ้อัปลักษณ์นั่นเป็นใคร" " สามีข้าเอง" " มันมีดีกว่าข้าตรงไหน ดำก็ดำ หน้าก็บาก ตาก็บอดข้างหนึ่ง แผลเป็นก็เต็มตัว เจ้าดูข้าสิผิวขาวราวหิมะ รูปงามราวเทพเซียน "

"คุณจำคำพูดของตัวเองไม่ได้เหรอคะ ตอนที่พูดกับเพื่อนคุณบอกว่ายังไง ถ้าฉันท้องขึ้นมาคุณจะหย่ากับฉัน และสัญญาของฉันกับคุณมันก็สิ้นสุดลงแล้วด้วย” “ม่าน…” เพียงเขาอ้าปากเรียกชื่อเธอ ม่านทิวาก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่ยอมให้โอกาสคนใจร้ายอย่างเขาได้พูดอธิบายสักคำ “ที่คุณทำไปทั้งหมดก็เพราะต้องการแก้แค้นให้ยัยวิเจ็บใจแล้วก็เอาชนะเดิมพันเพื่อนของคุณเท่านั้น" เธอยอกย้อนเสียงราบเรียบ แต่มันกลับบาดลึกเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มจนเจ็บปวด

น้ำฟ้าต้องกลายเป็นเจ้าสาวโดยกะทันหัน เมื่อเธอโดนแฝดผู้น้องหลอกให้สลับตัวในวันแต่งงาน จนต้องกลายมาเป็นเมียของพ่อเลี้ยงบ้านไร่นามว่า ‘เหมันต์’ ชายผู้มีอายุมากกว่าเธอเป็นเท่าตัวแถมยังมีลูกติดอีกด้วย การแต่งงานอย่างจำยอมในครั้งนี้กลับทำให้หัวใจที่ไม่เคยมีผู้ใดจับจองของเธอ ต้องละลายไปกับรสสวาทของพ่อเลี้ยงบ้านไร่คนนี้จนเกินห้ามใจ

[ลูกศิษย์จอมขยันxท่านอาจารย์สายเฉื่อยชา คู่หูศิษย์อาจารย์ที่ต่างขั้ว] หลังจากที่ฝึกวิชาจนสำเร็จ อวี้หลานชิงก็รีบร้อนไปแจ้งข่าวดีกับท่านอาจารย์ด้วยความดีใจ แต่แล้วกลับเห็นท่านอาจารย์กำลังฝึกวิชาขี่กระบี่อยู่กับศิษย์น้องหญิง ครั้นทราบว่าอวี้หลานชิงฝึกวิชาสำเร็จ ท่านอาจารย์กลับหันไปปลอบประโลมศิษย์น้องหญิง “ไม่ต้องไปสนใจนาง นางสู้เจ้าไม่ได้หรอก” ในการประลองครั้งใหญ่ของสำนัก อวี้หลานชิงไม่ออมมือแม้แต่น้อย เพียงหนึ่งกระบี่ก็ทำให้ศิษย์น้องหญิงถอยไปถึงขอบเวที อวี้หลานชิงกำลังแปลกใจอยู่ว่า เหตุใดศิษย์น้องหญิงที่ท่านอาจารย์บอกว่ามีพรสวรรค์ถึงได้อ่อนแอขนาดนี้? แต่ชั่วพริบตาต่อมา กระบี่วิญญาณประจำกายของท่านอาจารย์กลับเสียบทะลุหัวใจนาง นางเพิ่งเข้าใจก็ตอนนี้ว่าไม่ใช่ตัวเองด้อยกว่าศิษย์น้องหญิง แต่เพราะความลำเอียงของท่านอาจารย์ล้วน ๆ ที่แท้ท่านอาจารย์กับศิษย์น้องหญิงก็ทำพันธสัญญาชีวิตร่วมกันและกลายเป็นคู่บำเพ็ญ เมื่อได้ย้อนกลับไปยังวันพิธีคำนับอาจารย์ อวี้หลานชิงก็ขยี้ป้ายหยกศิษย์เอกต่อหน้าอาจารย์ จากนั้นคุกเข่าลง “ข้าขอฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์เสิ่น” ท่ามกลางเสียงฮือฮากึงก้องภูเขา ท่านอาจารย์เสิ่นผู้ได้ชื่อว่า ‘ผู้ไร้ประโยชน์อันดับหนึ่งแห่งเสวียนเทียน’ ก็ได้เลิกผ้าคลุมหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามคมคายยิ่งกว่ากระบี่ “ในเมื่อเจ้ากล้าเสี่ยงชีวิตกระโดดลงกองไฟนี้ ข้าก็จะให้พวกเขาได้เห็น—” “ว่าอะไรคือเจตจำนงกระบี่ผลาญสวรรค์ที่แท้จริง” เมื่ออวี้หลานชิงทำให้ศิษย์น้องหญิงจนมุมบนแท่นประลองแห่งชีวิตอีกครั้ง อดีตอาจารย์ก็ตะโกน “ศิษย์อกตัญญู บังอาจนัก” แต่แล้วกลับถูกปราณกระบี่ของเสิ่นหวยจั๋วกดให้ต้องคุกเข่าลง “ลูกศิษย์ของข้า ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอน!” อดีตอาจารย์โอบศิษย์น้องหญิงที่จิตแห่งเต๋าแตกสลาย ในที่สุดก็เห็นความจริง— ไข่มุกที่เขาเคยทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีได้กลายเป็นแสงจันทร์ที่เฉียบคมที่สุดในฝักกระบี่ของผู้อื่นไปนานแล้ว

เธอบอกเขาว่าท้อง แต่เขาถามกลับว่า…ท้องกับใคร? เขามั่นใจว่าตัวเองป้องกัน แล้วเด็กทะลุถุงยางมาเกิดหรืออย่างไร

นางร้ายคนเดิมทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งพระเอกมาครอบครอง แต่นางร้ายคนนี้ขอเทใจให้กับพระรองผู้แสนดี

คนตายด้านความรู้สึก อย่าง ‘แจน’ วิศวกรรมเครื่องกลปี 3 ทายาทมาเฟีย กลับมีความรู้สึก ปะทุร้อนเพราะเห็นเขา ‘เวลล์’ แพทย์ปี 5 เพียงทั้งคู่สบตา ก็เกิดคืนอันเร่าร้อนไฟลุกโชนในชั่วข้ามคืน

ในวันที่จวนสกุลไป๋ต้องรักษาหน้าเอาไว้ ไป๋ซูเหยาถูกบีบบังคับให้สวมใส่อาภรณ์มงคลสีแดง สวมผ้าคลุมหน้า...และขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาที่หายตัวไป หากไม่แต่งเข้าจวนหลี่อ๋องก็ต้องกลายเป็นอนุภรรยาลำดับที่สิบห้าของเศษรฐ๊เฒ่าอ้วนลงพุงแทน ไป๋ซูเหยาต้องแต่งงานกับบุรุษที่เย็นชาอย่าง...หลี่เจิ้งเฉินอย่างไร้หนทางขัดขืน และทั้งที่เขารู้ว่า...นางหาใช่สตรีในดวงใจทว่ากลับรับเอาไว้ จวนหลี่อ๋องใหญ่โตโอ่อ่า ทว่ากลับคับแคบเหลือเกิน นางไม่มีแม้แต่พื้นที่จะได้หายใจ ต้องอยู่ภายในเงาของไป๋เหยียนหลันไม่สามารถเอ่ยปากบอกกลับผู้ใดได้ มิหนำซ้ำ อารมณ์ของบุรุษผู้นี้ก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นางถูกตราหน้าว่าแย่งชิงวาสนาของผู้อื่นทั้งที่ถูกบังคับอย่างไร้หนทางให้เลือก นางถูกกักขังให้อยู่เรือนหลังจวน ถูกเขามองด้วยสายตาเหยียดหยาม ดูแคลน ถูกเขาสาดคำพูดหยามเกียรติ ใส่อย่างไร้ศักดิ์ศรี...ราวกับว่านี่เป็นความผิดของนาง

มู่อันเหมยชาติก่อนเธอหนีการแต่งงานเพียงเพราะคิดว่า ว่าที่สามีนั้นเป็นเพียงอดีตนักโทษ แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลาย หลังจากที่รู้ว่าชายคนรักที่เธอหนีตามไปกลับยัดเยียดคำว่าเมียน้อยให้เธอ โดยที่เธอไม่รู้ตัว