ยากจน

“ช่อม่วง” เด็กสาวที่เติบโตขึ้นมาโดยปราศจากความรักของบิดามารดา ครอบครัวเธอมีเพียงตากับยายและน้องๆ เท่านั้น หากจะบอกว่าเธอเป็นเด็กบ้านแตกสาแหรกขาดก็คงไม่ผิดนัก ความฝันของช่อม่วงคือการเรียนจบสูงๆ และมีงานดีๆ ทำ เธอต้องการนำรายได้มาจุนเจือครอบครัว แต่ดูเหมือนว่าความฝันอันเลือนลางจะสะดุดลง เพราะสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่างเธอต้องแต่งงานกับ “ทศพล” หนุ่มโสดวัยกลัดมันที่อายุมากกว่าถึงเจ็ดปี มิหนำซ้ำชายหนุ่มผู้นี้ยังชอบทำตัวเสเพลไม่เอาการเอางาน มาลุ้นกันว่าช่อม่วงจะก้าวผ่านอุปสรรคครั้งสำคัญไปได้หรือไม่

พี่ชื่อภูริทัตนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก...สวัสดีค่ะ ภัตธาราค่ะ หลังจากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

ซ่า~~~~ สายฝนพร้อมใจกันโปรยปรายลงมายังพื้นดินชนิดที่หลบไม่ทัน “จะรอให้ถึงบ้านก่อนนี่ไม่ได้เลย กลัวไม่ได้ตกหรือไงวะ" เธอบ่นอีกครั้งก่อนขึ้นควบจักรยานและรีบปั่นไป "พี่ไปด้วย" ชายหนุ่มกระโดดซ้อนท้ายเธอพร้อมทั้งกอดเอวนั้นอย่างถือวิสาสะ “นั่งดีๆ จะมากอดทำไม" “ให้กอดแนย่านตก” (ขอกอดหน่อยกลัวตก) “ตัวอย่างกับหมีควายคนที่ต้องกลัวควรเป็นฉัน!!" เรไรไม่มีทางเลือกเธอปั่นมาจนถึงกระท่อมปลายนาของยายสายจึงจอดรถทิ้งไว้และวิ่งเข้าไปหลบในนั้นก่อน ดูท่าฝนก็คงจะไม่หยุดและยังตกแรงขึ้นอีก แถมฟ้าก็ยังส่งเสียงร้องดังจนน่ากลัว "เรไรไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร" "เรไร...บาดแผลในใจเจ้าให้อ้ายเป็นคนรักษาได้บ่"[แผลที่ใจพี่ขอรักษาให้ได้หรือไม่]

เธอเคยเดินทางผิด...เพราะคิดว่าโลกนี้ไม่มีใครให้พิง จนมาเจอเขา วินมอเตอร์ไซค์ที่เงียบเกินไปสำหรับโลกใบนี้ แต่กลับเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม วันหนึ่ง...เธอลาออกจากวงการที่ไม่มีใครพูดถึง เปิดคาเฟ่เล็ก ๆ ริมรั้ว กับน้องชายที่กำลังเติบโต และเขาก็ยังอยู่ตรงนั้น ยื่นแก้วกาแฟ...พร้อมอ้อมกอดที่ไม่เคยถามว่า "เมื่อก่อน...เราเคยเป็นใคร"

คำโปรย คืนแรกที่เกรซยอมขายร่างเพื่อเงิน แต่โชคชะตากลับเล่นตลก พาเธอตกอยู่ในอ้อมกอดชายอันตราย ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล “ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันลืมสัมผัสของฉัน…เกรซ”

❝นี่คุณอยู่กับผมมาโดยที่ไม่รู้ถึงสถานะตัวเองเลยเหรอครับ❞ ❝ก็เรา-❞ ❝ผมจะพูดอีกครั้ง ผมซื้อคุณมาสามปี เป็นสามีของผมและพ่อของเด็กแค่สามปี ดังนั้นต่อจากนี้อย่าทำ หรืออย่าคิดอะไรเกินหน้าที่ เข้าใจไหมครับ❞