หย่าร้าง

"ใครแฟนใหม่แม่เอ็ง!" แม่ไอ้เสือไปแอบมีแฟนตอนไหนทำไมเขาไม่รู้ กูจับตาดูอยู่ทุกวัน "เอ้านี่พ่อไม่รู้เหรอครับ แม่มีมาตั้งนานแล้วนะ" โมโหขนาดนี้มันยังไงอ่ะพ่อ เลิกกันไปแล้วไม่ใช่เหรอ แหนะๆๆ "ใคร?" "เสือคิดชื่อไม่ออกครับ มันติดอยู่ที่ปากเนี่ยแหละ อะไรน้า.." "เอ็งไปเจอที่ไหน" "ในมือถือแม่ไงครับ แบตโทรศัพท์เสือหมด เสือก็เลยขอยืมแม่เล่น แล้วผู้ชายคนนั้นก็โทรเข้ามาพอดี" "หน้าตามันเป็นยังไง!" "หล่อไงครับพ่อถามได้ จมูกนี่โด่งเชียว นึกว่าดาราฮอลลีวูด ผู้ชายในคันคายเทียบไม่ติดสักคน แม่ไอ้เสือนี่มีวาสนาจริงจริ๊ง" ผู้กองหนุ่มกัดฟันกรอด ผู้ชายในคันคายเทียบไม่ติดสักคนงั้นเหรอ มันยังจะมีใครหล่อไปกว่าเขาอีก! หากเขาเปิดรับบัตรคิว มั่นใจว่ามันคงยาวไปถึงภาคใต้แน่! "อ๋อๆๆ เสือจำได้แล้วครับว่าใคร คนที่โอนเงินมาซื้อคอมให้เสือไง" "แม่เอ็งซื้อให้ไม่ใช่เหรอ" หรือที่ราตรีโทรมายืมเงินเขาแล้วเขาไม่ให้ก็เลยไปขอไอ้นั่นแทน "โหพ่อ!แพงขนาดนั้นแม่จะเอาตังค์ที่ไหนมาซื้อครับ แฟนแม่ซื้อให้!"

เฉียวสือเนี่ยนเกิดใหม่แล้ว ชาติก่อน เธอรักฮั่วเยี่ยนฉืออยู่ฝ่ายเดียวมาแปดปี สุดท้ายแลกมาได้แค่ใบหย่าแถมยังต้องมาตายอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชอย่างน่าเวทนาฉะนั้นสิ่งแรกที่เฉียวสือเนี่ยนผู้เกิดใหม่คนนี้จะทำก็คือหย่าขาดกับฮั่วเยี่ยนฉือเสีย!ตอนแรก ฮั่วเยี่ยนฉือยังคงยิ่งยโส ไม่แยแสเหมือนอย่างเคย “เลิกเอาเรื่องหย่ามาขู่ฉันสักที ฉันไม่มีเวลามาทำให้เธอหรอก!”ต่อมา กิจการของเฉียวสือเนี่ยนผู้ผ่านการหย่าร้างดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ข้างกายรายล้อมไปด้วยชายหนุ่มเก่งกาจไม่ขาด นั่นแหละฮั่วเยี่ยนฉือถึงกับนั่งไม่ติด!เขาดันเฉียวสือเนี่ยนเข้าหากำแพง “ที่รัก ผมผิดไปแล้ว พวกเรามาแต่งงานกันใหม่...”ใบหน้าของเฉียวสือเนี่ยนเรียบเฉย “ขอบคุณ แต่พวกเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ฉันหายจากโรคคลั่งรักแล้ว”

'พราวนภา’ แม่ม่ายสาวทรงเสน่ห์ที่หย่าขาดจากสามีเก่าไปหลายสิบปี แต่จะเป็นเช่นไร หากพราวนภาโคจรมาพบกันกับสามีเก่าของเธอในวันงานอบรมในวงการน้ำหมึก

ขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสข้าได้รักเจ้าในอีกครา ขอบคุณฟ้าที่เมตตาต่อเราสอง นับจากนี้ขอเพียงเจ้าให้ตัวข้าได้ประคอง ข้ารับรองจักครองรักเพียงเจ้าแต่ผู้เดียว… *** ครั้งหนึ่งเขาตามืดบอด จึงไม่เห็นนางที่รักเขาอยู่ในสายตา แต่เมื่อวันนี้เขารักนางแล้วจนหมดใจ ใครหน้าไหน เขาก็ไม่สนใจทั้งสิ้น!

[พ่อลูกตามง้ออย่างอเนจอนาถ+นางเอกผู้มีสติในโลกา+หย่าแล้วโสดแบบสวย ๆ+หักหน้า] คนในดวงใจของสามีป่วยเป็นโรคร้าย เขามักจะพูดกับเซี่ยซิงว่า “เซี่ยซิง อีกไม่นานซู่ซู่ก็จะจากโลกนี้ไปแล้ว เธออย่าถือสาซู่ซู่เลยนะ” เพื่อชดเชยความเสียใจ เขาพาคนในดวงใจท่องเที่ยวไปทั่ว ชมดวงดาวและท้องทะเล ถึงขั้นยกงานแต่งงานของพวกเขา ให้หลินซู่ซู่อย่างเปิดเผย แม้แต่ลูกชายวัยห้าขวบของเธอก็ยังกอดต้นขาของคนในดวงใจไว้อย่างอาลัยอาวรณ์ “แม่ดีไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพี่สาวคนสวยด้วยซ้ำ ทำไมพี่สาวคนสวยถึงไม่ใช่แม่ของผมล่ะครับ?” เซี่ยซิงตัดสินใจทำให้พวกเขาสมหวัง ทิ้งหนังสือข้อตกลงหย่าฉบับหนึ่งไว้ แล้วจากไปโดยไม่หันหลังกลับ หลังจากนั้น หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กก็คุกเข่าตรงหน้าเธอ ใบหน้าอดีตสามีเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ส่วนลูกชายน้ำตาไหลพราก “ที่รัก (แม่) เธอไม่ต้องการพวกเราแล้วจริงเหรอ?” ทันใดนั้นเอง ชายรูปหล่อคนหนึ่งก็โอบเอวเซี่ยซิงไว้ “ที่รัก ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ? ลูกชายยังรอคุณไปป้อนนม อยู่ที่บ้านนะ”

เนื่องจากภาระทางการเงินที่สามีขี้เหล้าสร้างขึ้น ฉันไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะงั้นฉันจึงยอมรับความช่วยเหลือจากคุณพ่อ แน่นอนว่าย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน และข้อแลกเปลี่ยนที่ว่านั้นคือร่างกายของฉัน

แต่งงานมาสามปี เธอโรจน์รุ่งพุ่งแรง แต่รังเกียจสามีไร้ความสามารถ หลังจากหย่าแล้วถึงรู้ว่าสามีที่ถูกมองว่าไร้อนาคตคนนี้กลับเป็นคนที่สูงเกินเอื้อมสำหรับเธอ

หลอกฟัน หลอกให้แต่งงานด้วย หลอกใช้เป็นเครื่องมือ ทั้งหมดที่เอ่ยมานั้นยังไม่เจ็บเท่าหลอกให้รักหมดใจ!

ในความทรงจำของฟู่เซียวหาน ซังหนี่เป็นที่คนเงียบขรึม หัวโบราณ และน่าเบื่อคนหนึ่งมาโดยตลอด จนกระทั่ง หลังจากที่หย่าร้างกัน เขาถึงได้พบว่าอดีตภรรยาของเขาเป็นคนที่อ่อนโยนน่ารัก รูปร่างหน้าตาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่เมื่อเขาอดใจไม่ได้จะเข้าใกล้เธออีกครั้ง ซังหนี่กลับบอกเขาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “ประธานฟู่ คุณตกรอบไปแล้ว”

'ไป๋เสี่ยหรัน' บุตรสาวสกุลไป๋...ไม่ได้ถูกมองด้วยความรักแต่เพราะความจำเป็นทางผลประโยชน์ เมื่อถึงเวลานางถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่งในการต่อรองค่าสินสอดกับตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้น ขอเพียงได้เงินมา นายท่านไป๋ย่อมไม่สนว่านางจะมีสภาพหลังจากนี้เป็นอย่างไร ถึงจะอยู่ในจวนหลังใหญ่ ได้สวมใส่อาภรณ์ราคาแพงแต่กลับไม่มีสิ่งใดเป็นของนางเองเลย...แม้แต่หัวใจของสามี นางไม่ได้แต่งเข้ามาเพราะความรัก…แต่เพราะถูกขายต่างหาก 'ข้า…ข้าเจ็บจังเลย ไม่ไหวแล้ว' 'เซี่ยเว่ยหลง' เพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของมารดา...เขาจึงแต่งสตรีผู้หนึ่งมาเป็นภรรยาหาได้รู้สึกรักใคร่ลึกซึ้ง สตรีผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ต่อให้เขาจะจับใส่ในแจกันใบใดก็ต้องอยู่ให้ได้ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและร้องขอ 'หย่างั้นหรือ' สตรีผู้นั้นกล้าดีอย่างไรกัน! 'เช่นนั้นแล้วข้าจะรั้งนางไว้…ต่อให้ตายลงหลุมถูกฝังกลบดินกลายเป็นวิญญาณ ข้าก็จะตามนางกลับมาไม่มีทางปล่อยไปแน่' อาหยวนหรือเซี่ยเจิ้นหยวน บุตรชายที่ถูกเลี้ยงดูจากมารดาแต่เพียงผู้เดียวแต่ในใจลึกๆ กลับโหยหาและปรารถอยากให้บิดาสนใจบ้าง