เจ้าชู้

ภัทรียายินดีสานต่อค่ายมวยและรับผิดชอบหนี้สินรุงรังต่อจากพ่อซึ่งเสียชีวิต แต่ ณ วันนี้หนี้สินสามปีที่ผัดผ่อนมาตลอดทำให้เธอมืดแปดด้าน ไม่ว่าความหวังแสนริบหรี่แค่ไหน เธอก็คว้าไว้อย่างไม่รอช้า ไม่เว้นแม้แต่การเป็นภรรยาหลอกๆ ต่อให้ต้องโดนแม่สามีดูถูกทุกขณะ น้องสาวสามีจ้องเหยียดชาติกำเนิดทุกครั้งที่เจอหน้า ภัทรียาก็ไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย เพราะเธอคือ... ‘มะปราง ลูกจ่าดาบ ศิษย์จอมทอง’ นักมวยสาวหุ่นกระชากใจหนุ่มๆ

คนที่มีบาดแผลฝังลึกในใจยากที่จะลืม ความรักที่เคยเป็นสิ่งสวยงาม ในตอนนี้มันว่างเปล่าเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง หนึ่งคนที่เคยผิดหวังและไม่คิดที่จะเริ่มใหม่กับใคร กับอีกหนึ่งคน ที่แค่อยากที่จะรักเขา แค่อยากที่จะมีเขา เขาคือรักแรกของเธอ สายตาเธอมีไว้มองแค่เขาคนนั้นคนเดียว

"กว่าที่ฉันจะใช้งานเธอ..ให้คุ้มกับเงินห้าหมื่น เธออาจจะได้คลานลงจากเตียง"

“อาภีม ..ทำอีกสิคะ” “สี่รอบแล้วนะเกล” “ไม่ไหวหรือคะ” “ไหวสิ น่ารักขนาดนี้ ให้ทำทั้งคืนก็ไหว" เขาพูดยิ้มๆ สายตาเจ้าเล่ห์ร้าย ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ เวลาไม่สวมเสื้อผ้าสักชิ้น เจ้าหล่อนจะร้อนแรงขนาดนี้

ถ้าถามว่าความรักครั้งก่อนเป็นยังไง คำตอบของเธอคือเขาเป็นคนดีมาก เขาเป็นคนสอนให้เธอรู้จักคำว่ารักคืออะไรความทรงจำระหว่างเราสองคนมันสวยงาม "แล้วทำไมเลิกกันละ..."

คิดว่าหล่อลากไส้จัญไรลากดินแล้วผู้หญิงทุกคนต้องสยบให้เหรอ ไม่หรอกมั้ง อย่างน้อยก็ไม่รวมขนมคนสวยเซ็กซี่น่ารักดูดีมีเสน่ห์คนนี้ก็แล้วกัน!

จะทำอย่างไรถ้าแอบรักพี่ชายเพื่อนสนิท... พี่ชาย'เพื่อน..

....ความสัมพันธ์ที่ควรจบลงเพียงชั่วข้ามคืน กลับถูกสานต่อด้วยแรงราคะร้อนแรง ต่อให้คิดว่าตัวเองแน่สักเพียงไหน สุดท้ายการเอาใจลงไปเล่นกับความสัมพันธ์แบบนี้ล้วนต้องเจ็บทุกฝ่าย.... "เป็นเชี้ยไรของมึงวะ!" อาโปกุมไหล่ข้างที่ถูกผลักกระแทกประตูด้วยความเจ็บก่อนจะตะโกนใส่คนทำอย่างหงุดหงิด "มึงตั้งใจจะหนีกู?" ฮิลล์ชี้นิ้วไปที่อีกฝ่ายขบกรามถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม "กูจะหนีมึงทำไม เราเป็นอะไรกันกูถึงต้องหนี" อาโปเห็นอีกฝ่ายโมโหก็อดยั่วอารมณ์ไม่ได้ ชอบทำให้กูเจ็บตัวดีนักไอ้ห่านี่ "ก็เป็นคนที่เอากันเวลาเงี่ยนไง!" คำตอบที่พ่นออกมาจากใบหน้าหล่อเหลานั่นทำให้เขาจุกเหมือนโดนหมัดน็อก "ถ้างั้นมึงขาดที่ระบายอย่างกูไปมันจะเป็นไร ทำไมต้องโมโห" สีหน้าที่ชะงักไปยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนตอกกลับอีกฝ่าย "อ้อ...ไม่ได้โมโหหรอก แต่คนของกูมีอะไรปิดบังกู กู! ไม่! ชอบ!" ฮิลล์ไม่พูดเปล่า เขาเดินเข้าประชิดตัวอาโปพร้อมทั้งยื่นมือไปบีบกรามของอีกฝ่ายแล้วพูดใส่หน้านั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ราวกับต้องการใช้คำพูดตนเองเป็นใบมีดกรีดทรมานเหยื่อย่างช้าๆ

เขาไม่คิดจะรัก แต่เมื่อเธอจากไป เขากลับไม่ยอมปล่อย เขาฉุดรั้ง ดึงเธอกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง พันธนาการเธอไว้ด้วยความรักในวันที่เธอไม่ต้องการ “แต่งแล้วจะหย่าเมื่อไหร่” สองขาที่กำลังก้าวเดินชะงักกึกกับคำถามที่ถูกโพล่งออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว “คะ?” เอ่ยถามซ้ำ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า “เธอคงไม่คิดจะแต่งงานกับฉันไปตลอดหรอกใช่ไหม” ดารินทร์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เจ็บไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว คล้ายกับถูกผลักลงไปในเหวลึก ใจวูบโหวงจนต้องขบริมฝีปากแน่นเพื่อดึงสติ เธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าต้องแต่งงานกับเขาไปตลอดชีวิต แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดายทั้ง ๆ ที่แต่งงานกันยังไม่ทันข้ามวัน “ค่ะ รินไม่คิดจะแต่งงานกับคุณไปตลอดหรอกค่ะไม่ต้องเป็นห่วง” ตอกย้ำว่าให้ตายยังไง รอยด์ก็คงไม่มีวันรักเธอ... ไม่แม้แต่...คิดจะรัก “งั้นก็ดี ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ ช่วยไปบอกพ่อให้ด้วยว่าเธออยากหย่า”

พ่อกับแม่บอกว่าฉันเป็นลูกสาวที่มีค่ามากมายสำหรับท่าน แต่กับผู้ชายคนหนึ่ง ฉันมีค่าเป็นเพียงหมากในเกมเดิมพันของเขาเท่านั้นเอง