โหดร้าย

ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปเพียงเพราะตามหาเพื่อนสาวคนสนิทที่หายไป เขาเข้ามาในชีวิตเธอ และทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นเพียงเพราะเธอต้องการรู้ความจริง ชีวิตที่มีความสุขของเธอหายไป เหลือแต่คราบน้ำตา ร่างกายที่แสนจะบริสุทธิ์ ถูกเขาพรากไปอย่างเลือดเย็น เขาบีบบังคับเธอทุกทาง จนเธอหมดหนทางที่จะต่อสู้ ชีวิตที่เคยสดใสหมองหม่นไปในพริบตา รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าหวาน...ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ______________ เพราะเธอแส่หาเรื่อง ทำให้เขาต้องจัดการเธอให้หลาบจำ ความจุ้นจ้านของเธอทำให้เขาต้องลงมือด้วยตัวเอง เลือดบริสุทธิ์มันชั่งหอมหวาน... ไม่มีแม้แต่ความสงสาร ต่อให้เธอร้องขออ้อนวอนด้วยน้ำตา

เพื่อตอบแทนบุญคุณเลี้ยงดู นางจึงยินยอมสวมนามออกเรือนแทนพี่สาวที่ป่วยหนัก เพื่อตอบแทนรักของสามี นางจึงยินยอมสวมนามออกรบแทนสามีที่หายตัวไป ห้าปีในสนามรบนางสู้สุดชีวิตต้านสุดกำลังจนได้เกียรติยศเป็นถึงรองแม่ทัพไร้พ่าย ทว่ายามหวนคืนจากสงครามกลับได้รับคำว่า "ทรยศ" เป็นผลตอบแทนจากพี่สาวและสามี "เจ้าเป็นตัวแทนพวกเรามา 5 ปีแล้ว ตอนนี้ก็สมควรส่งคืนเสียที" คมดาบที่ทะลุผ่านกายยังไม่เจ็บเท่าความจริงที่ได้ยินผ่านหู เปลวเพลิงที่โหมแรงยังไม่เท่าเพลิงแค้นที่ปะทุในอก ชีวิตนี้ข้าช่างโง่งม หากมีโอกาสอีกครั้งข้าจะไม่ยอมเป็นสตรีตัวแทนผู้ใด ราวสวรรค์เมตตา มอบกาลเวลาหวนคืน ยามที่เมิ่งหว่านชิงเปิดดวงตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่าตนเองยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนเถาฮวา ของตระกูลกู้ “นายท่าน อนุเสวี่ยกับคุณหนูเมิ่ง มาถึงแล้วขอรับ” เกิดใหม่ชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทนของผู้ใด ความแค้นในชาติก่อนข้าจะทวงคืนกลับในชาตินี้ทั้งต้น ทั้งดอก!

ใครๆ ก็บอกว่าเขาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ เจ้าคิดเจ้าแค้น และชอบเอาชนะ มีผู้หญิงมากมายอยากกำราบเขาแต่ทำไม่สำเร็จ เธอเองก็เกลียดคนแบบนี้เข้าไส้ แต่ทำไมยิ่งหนีถึงยิ่งเจอเล่า

เธอสาวมัธยมปลายไปสารภาพรักกับรุ่นพี่มหาลัยปี1แต่ก็โดนปฎิเสธกลับมา ผ่านไป3ปีพวกเขากลับมาเจอกันอีกครั้งในรั้วมหาลัย....แถมยังต้องให้มีเรื่องใกล้ชิดกันอีก ภารกิจให้เป็นคู่เดทเป็นเวลา1อาทิตย์...

ผลลัพธ์ของนางนกต่อ...คือความ 'ทรมาน' "เตียงนุ่มๆไม่ชอบ งั้นฉันก็จะสนองเธอตรงนี้นี่แหละ!!" "ไอ้เลว!!" "เธอเองก็เลวไม่ต่างกันหรอก อีนางนกต่อ!!"

"เจอร์... เจอร์... เจอร์รี่ อืม" เธอได้แต่เอ่ยสั้นๆ เพราะยังเคอะเขินอยู่มาก "ที่รัก คุณคงไม่ว่า ถ้าผมจะ... จะเอามือออก แล้ว..." กระซิบบอกทำเอาเธอใจหาย และไม่ทันได้ทัดทานเขาก็ขยับมือออกจาก... แล้วก้มลงจูบที่ปากบาง ก่อนจะถอนจูบแล้วเอ่ยอีกครั้ง "แล้วใช้ปากแทน"

"ข้ามิใช่สตรีที่อ่อนแอ ไม่ว่าผู้ใดมายุ่งกับผู้ชายของข้าข้าจัดการไม่เว้นหน้า ไม่ว่าท่านจะเป็นสามีของข้าเองก็ตาม" หนิงเอ๋อ องค์หญิงกาลกิณีที่ถือกำเนิดในค่ำคืนแห่งความโศกเศร้า นางถูกตราหน้าว่าเกิดมาทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียเป็นเหตุให้มารดาของตนเองต้องมาตายหลังจากที่คลอดนางมาได้ไม่กี่ชั่วยาม นางมิเคยได้รับความรักความเมตตาจากบิดาที่เป็นฮ่องเต้แม้แต่น้อย แต่นางมิใช่สตรีที่อ่อนแอการที่นางโดนเนรเทศออกมาอยู่นอกวังทำให้นางมีจิตใจแข็งแกร่งและมิเคยยอมผู้ใด ในเมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นตัวซวยนางจึงใช้ชีวิตไม่สนฐานะองค์หญิงเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งวันหนึ่งนางได้พบเจอกับ หางเฟิง นายโลมรูปงามที่สุดแห่งหอนายโลมและเขายังเป็นเด็กน้อยที่เคยพูดคุยกับนางเมื่อยังเยาว์วัยทำให้นางพอคลายเหงาได้บ้าง แต่ทว่าการที่นางพบเจอกับหางเฟิงและเลี้ยงดูเขานั้นถึงหูของฝ่าบาท เพื่อไม่ให้ราชวงศ์เสื่อมเสียไปมากกว่านี้ฝ่าบาทจึงได้เขียนราชโองการให้องค์หญิงหนิงเอ๋อได้เข้าพิธีแต่งงานกับ แม่ทัพหลิวอี้เฟย เรื่องวุ่นวายก็ได้ก่อกำเนิดขึ้นเพราะแม่ทัพหลิวอี้เฟยนั้นมีสตรีที่อยู่ในดวงใจของเขาอยู่แล้ว

ถูกคนรักหักหลัง ครอบครัวถูกสังหารทั้งตระกูล ในมือนางจึงเหลือเพียงความแค้นจะให้นางปล่อยวางได้อย่างไร นางมิอาจปล่อยวางความแค้นลงได้ ส่วนเขาก็มิอาจปล่อยนางให้จากไปได้เช่นกัน คนหนึ่งคิดว่าอีกฝ่ายลุ่มหลงสตรีตามประสาบุรุษทั่วไปอีกไม่ช้าคงแปรเปลี่ยน แม้ลึก ๆในใจก็หวังให้เขาดีกับนางเช่นนี้ หลงใหลนางเช่นนี้ตลอดไป ทุกครั้งที่รู้สึกว่าเขามั่นคงและจริงใจต่อนาง ความหวาดระแวงที่จะถูกหักหลังก็ฉุดรั้งกลับมาอยู่ที่เดิม คิดว่าเขาเหมือนบุรุษทั่วไป นางมิเพียงแต่หลอกหลวงความรู้สึกหยางซวี่เหวิน ในขณะเดียวกันหลอกความรู้สึกตนเองไปด้วย ส่วนอีกคนคิดว่าอีกฝ่ายยืมมือตนเองเพื่อความแค้น แต่ก็เต็มใจที่จะช่วย แม้สักวันเมื่อความแค้นหมดลงนางอาจจะทิ้งเขาไป ปกครองเมือง ยืนเหนือบุรุษมากมายจะฉุดรั้งสตรีนางหนึ่งเอามิได้เชียวหรือ

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด “ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!” “หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!” พรึบ ! “พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ

ครั้งหนึ่ง... อวี้เหวินเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา ดุจดั่งหยาดฝนต้องลม ชีวิตเรียบง่าย ไร้ซึ่งคลื่นลมโหมกระหน่ำ ทว่า... โชคชะตา พลิกผันดั่งสายฟ้าฟาดกลางฤดูร้อน บีบบังคับให้เขาต้องก้าวเท้าเข้าสู่โลกอันโหดร้ายแห่งผู้ฝึกตน โลกที่ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง ความแค้นอันลึกซึ้งจากการถูกพรากมารดาไป ก่อเกิดเป็นเปลวเพลิงแห่งการต่อสู้ในใจเด็กหนุ่ม เขาต้องลุกขึ้นยืนหยัด ทะยานสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝน เพื่อนำความอบอุ่นแห่งอ้อมอกแม่กลับคืนมา จากความแค้นครั้งนั้น... ใครเลยจะคาดคิด ว่ามันจะหล่อหลอมเด็กหนุ่มผู้อ่อนเยาว์ ให้กลายเป็นตำนานอันยิ่งใหญ่ไปตลอดกาล จากปลาตัวน้อย แหวกว่ายในสระน้ำตื้นเขิน กลับกลายเป็นมังกรทะยานฟ้า ทะลุกำแพงแห่งขีดจำกัด ก้าวข้ามสู่จุดสูงสุด ชื่อเสียงของเขากระหึ่มก้อง สะท้านสะเทือนไปทั่วเก้าสวรรค์สิบพิภพ นามของเขา... กลายเป็นตำนานที่ผู้คนกล่าวขาน จดจำไปชั่วกาลนาน "ราชันจักรพรรดินภา อวี้เหวิน" ผู้เเต่ง: Prince_White