ก็แค่เพื่อน (set...ก็แค่)

แอบรักเพื่อนปึก ปึก ปึกเอวสอบกระแทกเข้ามาที่ระหว่างขาฉันอย่างหนักหน่วง"ทะ เทมโป..บะ เบา ๆ หน่อย อ๊ะ"ฉันเอ่ยร้องขอให้ชายบนร่างช่วยผ่อนแรงลงเพราะรู้สึกว่าจุกและที่สำคัญเจ็บตรงส่วนนั้นมาก"ทน! อีกแปบเดียวจะเสร็จแล้ว อ่า~"ปึก ปึก ปึก เขาไม่ผ่อนแรงแต่กลับรุนแรงเพิ่มขึ้นอีกด้วย ฉันต้องนอนอดทนกัดฟันมือจิกหมอนไว้แน่นจนกระทั่ง...ฉันรู้สึกว่าท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระตุกข้างในกายฉัน"อ๊าส์...ซี๊ดดดด"สิ้นเสียงคราง เทมโปก็ดึงแก่นกายออกจากร่องแคบแล้วก้มมองไปที่ช่วงล่างของฉันพร้อมกับยกยิ้มมุมปากสีหน้าดูพึงพอใจ ก่อนจะลงจากเตียงดึงเกาะป้องกันออกแล้วโยนใส่ถังขยะ"กลับไปที่ห้องเธอ"ฉันค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นแล้วหยิบผ้ามาปกปิดร่างกาย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นห้องที่เทมโปพูดถึงก็คือห้องในคอนโดของเขานั้นแหละ เขาเลือกที่จะให้ฉันพักผ่อนหรือนอนค้างที่นี่ได้ แต่ไม่ใช่ห้องของเขาพอเข้ามาในห้องฉันก็รีบเข้าไปในห้องน้ำจัดการชำระร่างกายตัวเอง"อะ..เจ็บจัง"เมื่อมือไปสัมผัสโดนจุดที่บอบบางก็รู้สึกเจ็บมาก เทมโปไม่เคยอ่อนโยนกับฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียวเขาดูชอบการมีเซ็กส์ที่ค่อนข้างรุนแรงและซาดิสม์เช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาก็

เบ้และนางบำเรอ"และเธอก็ต้องอยู่ในสถานะเพื่อน ที่ฉันสามารถเอากับเธอได้"พรึ่บ ! เสื้อเชิ้ตก็ถูกเหวี่ยงลงไปที่พื้น ฉันได้ฟังคำพูดเขาแบบนั้นจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ"นะ..นายหมายความว่ายังไง"แคว่ก! เสียงเสื้อของฉันที่ถูกกระชากอยากแรงจนขาดวิ่นโดยฝีมือของชายหนุ่มที่ฉันตกหลุมรัก แต่ทว่าตอนนี้เขาทำให้ฉันกลัวเขามาก "อยะ อย่าทำอะไรแกนเลย""สายไปแล้ว..เธอทำให้ฉันหงุดหงิดเพราะฉะนั้นเธอจะต้องรับผิดชอบ!""อุ๊ป!"เทมโปคร่อมลงมาบนร่างฉันอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนที่จะใช้ปากประกบริมฝีปากฉันก่อนจะสอดลิ้นร้ายเข้าไปลิ้นร้อนเข้าไปกวนวนในช่องปากอย่างอำเภอใจ ขณะที่ฉันพยายามขัดขืนใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบที่หลังเขา แต่ทว่าเขากลับไม่สะทกสะท้านยังคงจูบ ดูด ดุน และขบริมฝีปากจนฉันได้กลิ่นคาวเลือด "อื้อออ"เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจไม่ออกจึงพยายามสะบัดหน้าหนี แต่เหมือนคนบนร่างจะรู้จะผละจูบออกแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจ "ทะ เทมโป..แกนไม่ได้ต้องการแบบนี้"ฉันพยายามอธิบายด้วยน้ำตาคลอเบ้า "..."เทมโปไม่รู้อะไรได้แต่ใช้สายตาคมกริบจ้องหน้าฉัน ทว่าเขาก็ใช้มือที่ว่างล้วงไปยังแผ่นหลังฉันแล้วปลดตะขอบราเซียแล้วกร

ขัดคำสั่งหลังจากทุกคนเดินออกไป ฉันก็ได้แต่พ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่พร้อมกับก้มมองแฟ้มรายงานนั่นอย่างน่าเบื่อ แล้วภาพวันวานก็ผุดเข้ามาในหัว'เธอรู้ไหมว่าทำไมเทมโปถึงตามใจฉัน'นั่นเป็นคำพูดของฝนที่เอ่ยขึ้น '...'ฉันพยายามไม่สนใจ เลือกที่จะเดินหนี แต่ทว่าเธอก็คว้าแขนของฉันไว้ 'เพราะฉันกับเทมโปมีความลึกซึ้งมากกว่าคำว่าเพื่อน..."เธอยกยิ้มสีหน้าเย้ยหยันใส่ '...ก่อนเธอด้วยซ้ำ'ฉันก้มหน้าเม้มปากทั้งสองไว้แน่น รู้สึกเจ็บที่ใจเอามาก ๆ คืนนั้นฉันพลาดเองที่บอกรักเขา และทำให้ทุกวันนี้ฉันต้องตกอยู่ในสถานะเบ้และนางบำเรอของเขา 'ฉันไม่โกรธเทมโปหรอกนะที่เขาจะนอนกับใครต่อใคร เพราะสุดท้ายแล้วหลังจากเรียนจบเราจะแต่งงานกัน''มีเรื่องจะพูดแค่นี้..ก็ปล่อยแขนฉันได้แล้ว'ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง'เธอมันก็แค่เพื่อน..ที่ไม่มีค่ากับเทมโปเลย เอ๊ะ! มีสิ มีไว้ใช้งาน คิกคิก'พูดจบ หญิงสาวที่ฉันเคยคิดว่าเป็นเพื่อน ก็ปิดปากหัวเราะชอบใจ ฉันไม่รอให้เธอปล่อยแขนจึงสะบัดออกแล้วรีบเดินออกมา "เมื่อเรียนจบ..ฉันก็ขออย่าได้พบเจอกับพวกเธอเช่นกัน"ฉันกัดฟันพูดขึ้นแล้วกำหมัดแน่น ก่อนที่จะลงมือตรวจรายงานของชายหญิงสองคนนั้นหลังเลิก

ปราบพยศระหว่างรับประทานอาหารฉันรู้สึกค่อนข้างอึดอัดอยู่ไม่น้อยเมื่อมีสายตาคมกริบแฝงความดุดันจ้องมาที่ฉันบ่อย ๆ"จะอยู่เที่ยวด้วยกันไหมเทมโป"นั้นเป็นเสียงพ่อฉันจึงทำให้สายตาคมกริบที่มองฉันละไปที่พ่อ"ผมมีงานที่ต้องทำ..."หันมาที่ฉันแวบนึงก่อนจะหันกลับไปที่พ่อ"...และที่ผมมาวันนี้เพื่อมาขออนุญาตคุณน้าทั้งสอง"พ่อแม่ฉันขมวดคิ้วมองหน้ากันก่อนจะหันไปที่เทมโป"มีอะไรเหรอ"แม่เอ่ยถาม"คือผมจะขอตัวออร์แกนไปช่วยงานน่ะครับ"ตึก ตัก ตึก ตัก หัวใจฉันเกิดเต้นแรงขึ้นมาทันที"งานอะไรเหรอครับ"ภิสิงห์พูดขึ้นทำให้เทมโปหันไปมองเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์"ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย...มันเป็นเรื่องของผมกับออร์แกน"ส่งสายตาดุมาที่ฉันหลังพูดจบ"ผมก็แค่อยากรู้ ยังไงก็ขอโทษด้วยที่ถาม"ภิสิงห์พูดจบแล้วลอบหายใจเบา ๆ"แกนอยากอยู่เที่ยวกับพ่อแม่น่ะค่ะ"ฉันรวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้น ทำให้เทมโปมองมาที่ฉันแล้วขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ คงไม่พอใจสินะที่ฉันปฏิเสธ"งานที่ฉันให้เธอมันสำคัญมากนะ"เขากัดฟันพูดกับฉัน สีหน้าเอาแต่ใจ"เท่านี้แกนรู้มารายงานก็ทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ"ฉันสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว พอกันทีฉันย

ดูถูกหลังจากเทมโปพูดจบก็ไม่มีใครแสดงความคิดเห็นอะไรออกมา ดูแล้วพ่อกับแม่ฉันคงไม่ได้อยากจะไปนั่นแหละ พอทานมื้อเช้าเรียบร้อย พวกเราก็ออกมาจากโรงแรมเพื่อไปนั่งเล่นรับลมริมหาด ระหว่างทางก็ได้เจอกับภิสิงห์ที่กำลังเดินมาพอดี"สวัสดีครับ"เขายกมือไหว้ทักทายพ่อแม่ก่อนที่จะหันมายิ้มให้ฉัน ในขณะที่เทมโปยืนมองเขาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร"สวัสดีจ๊ะ"แม่ตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ"เอ่อ..เรื่องที่ผม...""พวกเราไม่ไป"เป็นเทมโปที่แทรกพูดขึ้น"ยัยแกนอยากไปหรือเปล่าล่ะ"พ่อหันมาถามฉัน โดยไม่ได้สนใจคำพูดของเทมโป"เอ่อ...""ถ้าอยากไปก็ไปเถอะ พ่อกับแม่แก่แล้วไม่ชอบนั่งเรือเวียนหัว"แม่พูดเสริมขึ้น ระหว่างที่พ่อแม่พูดเทมโปก็จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาคมกริบแฝงดุดัน"ไปกับพี่นะ..พี่อยากให้แกนไปด้วย"นั่นเป็นภิสิงห์พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ"ไม่ต้องไปนะ"ทุกคนหันขวับไปที่คนพูด"มันอันตรายผมเป็นห่วงออร์แกนน่ะครับ"เขาหันไปพูดกับพ่อแม่"ถ้าเป็นห่วงคุณก็ไปด้วยกันสิครับ"เทมโปหันไปที่ภิสิงห์ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์"ทำไมผมต้องไป""ถ้าคุณไม่ไปก็อย่ามาห้ามออร์แกนเลย...."พูดจบก็หันไปที่พ่อกับแม่ฉัน"...ผมสัญญาว่าจะดูแลออร์แกนเป็นอย่างดีครับ